Shkruan: MSc. Adem Lushaj, Deçan
Sot shënohet përvjetori i një prej betejave më heroike të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ajo e 24 marsit 1998 në Gllogjan, ku forcat serbo-sllave ndërmorën një sulm të ashpër ndaj familjes Haradinaj dhe gjithë fshatit. Në këtë betejë historike, Hilmi Haradinaj, së bashku me fëmijët e tij: Ramushin, Shkëlzenin, Dautin, Enverin, Memën, Frashërin – dhe luftëtarë të tjerë të UÇK-së, iu kundërvunë një armiku të pajisur me arsenal të rëndë ushtarak. Në altarin e lirisë ranë dëshmorët Agron Mehmetaj, Gazmend Mehmetaj dhe Himë Haradinaj, të cilët sakrifikuan jetën për mbrojtjen e atdheut.
Përveç betejës heroike, kjo ditë shënoi edhe një ngjarje tragjike: mbi 100 nxënës të shkollës së fshatit, së bashku me mësimdhënësit Lumnije (Lushaj) Avdijaj dhe Bekim Avdijaj, si dhe punëtorin teknik Beqir Dervishaj, u rrëmbyen nga forcat serbe dhe u përdorën si mburojë njerëzore gjatë gjithë ditës. Të frikësuar, të etur dhe të uritur, ata kaluan orë të tëra në ankth, deri sa arritën të shpëtonin në mbrëmje, duke gjetur strehim tek familja Lushaj, e cila u doli në ndihmë. Në mëngjesin e 25 marsit, me ndihmën e disa prindërve, ata u drejtuan për në Kishën katolike në Novosellë të Gjakovës, ku gjetën mbrojtje dhe ngushëllim.
Një vit më vonë, më 24 mars 1999, nisi ofensiva ajrore e NATO-s kundër forcave serbe në Kosovë, Serbi dhe Mal të Zi, duke shënuar fillimin e fundit të regjimit kriminal të Millosheviçit. Pas 78 ditësh bombardimesh, Serbia u detyrua të dorëzohej, duke hapur rrugën për ndërhyrjen e forcave ndërkombëtare të KFOR-it dhe çlirimin e Kosovës.
Megjithatë, gjatë kësaj periudhe, forcat serbo-sllave intensifikuan krimet ndaj popullsisë shqiptare, duke kryer masakra dhe shkatërrime në Irzniq, Beleg, Strellc, Shaptej, Dubravë, Gramaqel, Isniq, Broliq dhe shumë vende të tjera të Deçanit. Edhe mëtej kemi dhjetëra persona të pagjetur. Edhe pse kriminelët kanë emër dhe mbiemër, drejtësia vendore dhe ndërkombëtare pa asnjë rezultat në kapjen dhe ndëshkimin e atyre që e kanë “KRIMINELË”!
Ngjarjet e 24 marsit 1998 dhe 1999 mbeten një dëshmi e gjallë e sakrificës së popullit shqiptar për liri. Heroizmi i luftëtarëve të UÇK-së dhe vuajtjet e popullsisë civile janë pjesë e historisë sonë kombëtare dhe një kujtesë e përhershme për brezat e ardhshëm.
M’u përkujtua data 24 mars e vitit 1999,ndaj po e përshkruaj vetëm ditën e 24 marsit 1999:
1. Në Mitrovicë (Kosovë), më 24 mars 1999, pikërisht në orën 12:00 në mesditë, u dëgjuan sirenat me një zë të frikshëm; e gjithë popullata u mbyllëm nëpër shtëpiat tona dhe nuk levizte njeri i gjallë. Rrugët e qytetit ishin të zbrazura;
2. Pikërisht në orën 20:00 në mbrëmje, prapë sirenat me zë të frikshëm. Kishim paralajmërim që duhet shkuar në strehimore. Komshitë serbë kah kalonin kah dyert tona na trokisnin në derë e na thërrisnin: “Komsho, ajmo u skllonishte!” Kupto: Kojshi eja të shkojmë në strehimore). Ishte e frikshme, sepse nuk e dinin se çfarë do të na ndodhte në strehimore, ku ishte terr dhe balta deri në gju. Ne strehimore kemi qëndruar preej orës 20:00 gjër në orën 23:50, bashkë serbë dhe shqiptarë; ishin rreth 30 veta në një dhomë prej 20 metra katror.
3. Për fat të mirë funksiononte TV dhe telefoni, kështu që kontaktonim me të afërmit tonë.
4. Të nesërmën muerrem info se e kanë vra Mr. prof Latif Berishën, Kryetar i Degës së LDK-së në prag të desrës se vet; poashtu na info se e kanë vra B. Hjrizin ne pragun e derës se shtëpisëe, aktivist në LDK.
5. Poashtu na info se e kanë vra avokatin e mirënjohur Bajram Kelemendin, bashkë me të dy djemt e vet: Kastriotin dhe Kushtrimin.
…
Kështu të “ngujuem” i kaluam 78 ditë, prej 24 mars gjërë më 12 qershor 1999. Kjo ishte e tmerrshme dhe e papërshkrueshme….
*
/IMH