Afrim Caka, Gjakovë
Kori i veteranëve të Milloshit në OKB. Europa kurv e plakë na do pa identitetin kombetar. Thirrja vjen nga shpellat e karpateve, plot u mbush Serbia… kur filluan tragjeditë në trojet shqiptare! Rracë e barbarësh bythëngrisur që e dimë se nga doli. Doli nga gjiri i popullit të dhjerë serb që vjedhinë Historinë, do të tërhiqte mbi shqiptar rrufe të dyfishta! Doli ky i fundit me emrin Selakoviç… Në pushtet e solli politika barbare. Veç barbarë në Qeveri që mallkojnë shqiptarët – mbeti veç Vuçiçi e Selakoviçi… me Moskën e Putinit mik. Në shekullin e 14-të barbarët sllav vini nga një tjetër shtratë kulturor sikurse espanikët që shkatërruan çdo gjë që gjetën përpara. Tokat iliro – dardane i shndërruan në toka të djegur. Duke u kthyer te barbaritë: patjetër që nuk mund të mos them se ajo nuk përbëhet vetëm nga doktrinatë e shtartit tjetër kulturor të vjetër por edhe nga kanibalizmi i serb. Pritet, padyshim, që unë flas dhe shkruaj për doktrinën e shtretërve kulturor – ajo pjesë e kanibalizmit mbi të cilën Selakoviçi dhe Vuçiçi kanë shprehur gjykimin: “Duam gjak shqiptari…!” Në hapsiratë e luftës në Dardani ka shumë tingujë foshnjashë që u therrën dhe i varën në shtylla elektrike, sikur në Gjakovë më, 2 prill 1999, ndaj familjes Deda etj… Kriminelët e kësaj lagjeje kishin varur në shtyllën elektrike trupin e pajetë të Argjend Demjahës – 6 vjeçar, të cilin më parë katilët e kishin therur në shtëpinë e tij. Nga ato që shkrova, shihet qartë se të gjithë barbarët e formave të ndryshme të qeverisjes flasin vetëm për një pjesë të barbarisë së tyre me thika në fyt. Sot do të shohim sa të tmerrshëm mund të jetë universi i barbarëve sllav përmesë disa fakteve të tmerrëshme të kanibalizmit serb. Kanibalizmi serb drejtë për drejtë duke i kërkuar krimet e viteteve 1945 – 1999, nuk janë të ndodhë vetëm bishat të hanë njëri tjetrin, ka shumë raste në kulturën e tyre të hanë dhe të kërkojnë të hanë përseri mish njeriu shqiptarë dhe të pinë gjakun në vendë të ujit. Në shumë rastë ka ndodhur që kokat e këputara të shqiptarëve i zijnë dhe i shndërrojnë në llampa ndriçuese. Në çdo luftë dalin në sipërfaqe grupe të mëdha barbarësh mes kombësive sllave, të cilët janë tepër frikacak, frikacak për t’u ndezur ballazi dhe të pavlerë për të luajtur ndonjë rol xhelatësh të mëvetësishëm, megjithatë mjaftueshëm të pamoralshme sa për të pranuar rolin e xhelatëve me pagesë. Në këtë luftë një rol të tillë barbarët serb dhe malazez e kanë luajtur në Dardani. Ky dyshim rritej në përpjestim të drejtë me përparimin e trupave të Milloshit e të Vuçiçit në thellësi të territoreve shqiptare dhe ia linte vendin optimizmit kur Selakoviqët vrisnin, nën kërcënimin me vdekje, të gjithë gëzofët në pronësi të shqiptarëve.
