Babai …, duke e përqafuar përmendoren e të birit
Feri Arifi, Viti
Mejdiu u lind më 27 janar. 1975, në Mirosalë. Shkollën fillore e kreu në vendlindje. Babai Jupi dhe e ëma Vahidja, kishin tetë fëmijë: pesë vajza dhe tre djem. Naimi, Mirveti, Fadili, Fadilja, Mejdiu, Afërdita, Azeminja, Nakia. Mejdiu, ishte fëmija i pestë i familjes. Mejdiu, çdoherë si i ri kishte një vendosmëri shumë të rrallë nga moshatarët e tij të Mirosalës. Ishte shumë i vendosur dhe kokëfortë në vendimet që i merrte, çdoherë u printe aktiviteteve të organizuara në fshat, ky ishte shumë i sjellshëm me shokë dhe miq. Mejdiut sidomos kur bëheshin muhabetet e luftës dhe kur flitej për sllavët zemra i lëvizte nga vendi. Kur flitej se si duhej dëbuar sllavët nga trojet stërgjyshore. Ky luftës iu bashkëngjit gjatë stërvitjeve në Shqipëri. Mejdiu u mobilizua menjëherë duke veshur uniformen e UÇK-së sepse e deshi shumë Kosovën.
Në Zonën Operative të Pashtrikut, fillimisht përfshinte territorin e komunave të Kosovës: Prizren, Sharr, Rahovec, Suharekë (Therandë) dhe Malishevë. Në ketë zonë, bazat e para më të fuqishme të UÇK-së ishin: në komunën e Rahovecit, Drenocit, Zatriqi dhe fshatrat e Maleve të Berishës, Kleçkë, Divjakë etj. Pas mbylljes së Grykës së Llapushnikut, qendër e rëndësishme u bë për këtë zonë Malisheva. Brigada 123, pas një rrugëtimi të gjatë dhe të mundimshëm për të hyrë në Kosovë nga Shqipëria, me një kohë të vështirë dimri të acartë nga majat e Pashtrikut plak që sipas Xhavit Hasanit, që rrëfen ngjarjen dhe thotë: ishte fillim i rrugëtimit më data 27 nëntor 1998, që u nisëm për front, ishte një rrugëtim i trishtë, ishim 131 ushtar bashkë me mua ishte dhe Mejdiu, rrugëtuam plot 56 orë të pandalshme, Mejdiu ishte në batalionin e tretë, nga aty na ngarkuan në makina na dërguan në Cahan, aty filloj rrugëtimi në këmbë së bashku me Mejdiun rrugëtuam me shokët e luftës.
Vëzhguesit që përcillnin rrugën ishin dy nga Shqipëria që nuk më kujtohen emrat dhe një ishte nga Kosova, gjatë rrugës në Kushninë, kishim hyrë në kazermën ushtarake të serbëve gabimisht, aty u plagos me 6 plumba shumë rëndë vëzhguesi nga Kosova Shaban Xhibxhiu, pas një lufte të shkurtër tërhiqet nga ushtarët e UÇK-së dhe dërgohet në spitalin Ushtarak. Nga aty ne u ndamë në dy grupe, në njërin grup mbetëm 60 vetë dhe në tjetrin 70. U ndalëm pak për të pushuar e për ta kaluar natën, shumë ushtarëve u kishin ngri këmbët nga bora për shkak të acarit të madh dhe ngarkesës që kishim, secili ushtar i ngarkuar me nga 40-50 kilogram. Ngarkesë e madhe e armatimit ishte bërë për të fut sa më tepër armatim nga Shqipëria për në Kosovë, pas ngritjes dhe fillimit rrugës me Mejdiun nga Kushnini vazhduam rrugën për në këmbë për Kabash dhe Has. Në Has erdhën disa makina TAM. për të na ngarkuar dhe dërguar për Breshancë, pasi arritëm të lodhur e të rraskapitur pa ngrënë bukë 76 orë me Mejdi Xhaferrin, dhe ushtarët tjerë.
Aty na e kishin përgatit bukën dhe them se çka do na del kjo bukë neve, por kur filluam të hamë u ngopëm menjëherë. Në Brëshancë arritëm më 30 dhjetor 1998, kishim vonuar tri dit rrugëtim, ditët më të vështira për këtë brigadë që mbante emrin Skënderbeu. Xhaviti, thotë: Mejdiu ishte djalë i ri por i moshës se pjekur; bujaria, krenaria dhe trimëria e tij ishte shumë e rrallë, ndonjëherë me vete mendoja se nga ku ky guxim i këtij njeriu. Me Mejdiun, u njoftuam mirë sepse gjatë bisedës në rrugë nga Shqipëria për Kosovë dalim në lidhshmëri miqësore në fshati Beguncë. Unë nga Tanusha dhe Mejdiu nga Mirosala. Lirisht mund të them se Mejdi Xhaferri, në komunën e Suharekës si luftëtar ishte i përpiktë në pikat e veta të mbrojtjes së vendit. Mejdiu, në fillim tregoj gatishmërinë për ta ndihmuar këtë luftë të drejtë, që kishte filluar në trojet shqiptare. Ushtarakët menjëherë e hetojnë për përpikërinë në kryerjen e detyrave ushtarake, kudo dhe kurdo që kërkohej nga ai, puna kryhej me nder dhe respekt. Edhe atëherë kur kishin nevojë njësitet e UÇK-së pas disa ditë të luftimeve, Mejdiu në rrethanat më të vështira e më të rrezikshme i kreu me nderë e trimëri detyrat ushtarake, që i ngarkoheshin nga komandantët Gëzim Ozdreni, Enver Rrustemi etj. Ky njësit ushtarak i UÇK-ës ishte i vendosur që kësaj lufte t’i shkojë deri në fund dhe ashtu ndodhi. Mejdiun plumbi e godet për vdekje. Shokët e panë, ishin me të, por në pamundësi për t’i ndihmuar e tërheqin, ngase ishte ofensivë e paparashikueshme, dita e rënies dëshmor, do të festohej në ditëlindjen e tij, sepse ky dëshmor kishte kryer një obligim të madh kombëtar, ky bie në altarin e lirisë pikërisht në datën që kishte mbushur 24 vjet jetë. Bie dëshmor në luftën e njohur të Suharekës në Semetishtë, në ballafaqim me armikun ballë për ballë.
Luftoj në betejat e Nishorit, Peqanit dhe Semetishtit, ai njihet si një luftëtar i madh i kombit shqiptar, kontributi i tij ishte i pazëvendësueshëm në këtë betejë. Mejdi Jup Xhaferi, mbetet shembull i djaloshit dhe luftëtarit të ri që nuk kurseu jetën për lirinë e kombit e të atdheut, i tillë do të mbetet në kujtesën e mirosalasve dhe brezave të ri, Mirosala e Ferizajt do e përkujtoj me pietetin më të madh si dëshmori i kombit, për jetë të jetëve. Mejdiu u varros me nderime të larta ushtarake në Suharekë, morën pjesë në varrimin e tij, jo vetëm shokët e luftës dhe eprorët që i kishte çdoherë në krah, por të gjithë ata që e duan lirinë e këtij vendi, do e kujtojnë për shekuj e jetë këtë trim që dukej se kishte dalë nga legjenda. Mejdiu, sot pushon në varrezat e dëshmorëve në Ferizaj. Për çdo përvjetor të rënies se tij të gjithë mirosalasit dhe Ferizaj me mall e krenari i përkujtojnë trimërinë dhe veprat e tij si luftëtar i sakrificës çdoherë për një ideal të realizuar përmes trimërisë, guximit dhe sakrificës që bëri për kombin e vet. Mejdiu luftëtar i moshës së pjekurisë, luftoi me trimëri të lartë si i ka hije një heroi të vërtetë. Ra më 27 mars 1999, në Semetisht të Suharekës, në mbrojtje të tokës stërgjyshore.
Sot me krenari bart emrin e tij shkolla nëntëvjeçare e fshatit Mirosalë. çdo banor i Mirosalës krenohet me veprën dhe trimërinë e këtij Heroi.
Lavdi veprës së Mejdi Jup Xhaferrit.
