Lotët e gëzimit në Kordoba, që më shkaktuan emocione të paharruara

Rasti është mbreti i botës, siç thotë fjala e urtë .

Pushimet tona të planifikuara në ishullin La Palma u penguan nga vullkani “Cumbre Vieja”, i cili shpërtheu tre javë para nisjes sonë dhe ende po hedh topa të zjarrtë llave nga brendësia e tij si një katapultë.

Si alternativë të këtij destinacioni të paarritshëm, ne zgjodhem Andaluzinë në jug të Spanjës, përkatësisht qytetin e Mallagës.

Ne e bëmë këtë, natyrisht, në pajtim të plotë me miqtë e dashur gjermanë që na shoqëronin.

Mallaga është një qytet bregdetar magjepsës me ngushticën e Gjibraltarit në mes.

Për të hyrë në Gjibraltar nga ky qytet i vogël idilik, i cili shtrihet mbi “Ngushticën e famshme të Gjibraltarit” dhe çuditërisht ende është nën protektoratin britanik, na u desh të kalonim një kufi të sapokrijuar pas Brexit-it.

Dhe monumenti që na bëri më së shumti përshtypje në ato momente të paharrueshme ishte xhamia “Ibrahim-al-Ibrahim”, e cila çuditërisht jo vetëm që është ndërtuar në pikën më jugore, por është ende në funksion.

Udhëtimi vazhdoi për në Tarifa, një qytet në hemisferën më jugore të Evropës.

Një moment i papërshkrueshëm, që na solli për pak çaste ndjenjën e lumturisë, ishte kreshta më e largët e bregdetit të këtij qyteti, që shtrihej në anën e majtë të tij.

Sepse në anën e majtë të fytyrave tona perplasëshin pikat e ujit nga Mesdheu dhe në anën e djathtë ato nga Atlantiku.

Por ende pa u çliruar nga përshtypja e pikave magjike të ujit mes detit dhe oqeanit, u shfaq papritur para nesh Bregdeti i Marokut me një bukuri të papërshkrueshme.

Në mbrëmje mbërritëm në qytetin e vogël Barbate për t’u vendosur në një apartament shumë simpatik, nga ku mund të shihnim pelikanët që arritën në këtë moçal tamam në kohën e duhur, për t’i shpëtuar ngricave të dimrit.

Aty qëndruam tre ditë rresht dhe vizituam disa qytete përreth për t’u freskuar në Atlantik.

Më pas rezervuam një ditë shtesë për të vizituar gjirin e “Costa del Sol”, i cili është një atraksion për të gjithë adhuruesit e rrëshqitjes mbi dallgët e detit dhe vendi më i vizituar në botë.

Na befasoi veçanërisht numri i madh i njerëzve që qëndronin mbi disa dërrasa parashutash dhe kërcenin me një elegancë të papërshkrueshme mbi dallgët bubullimë të detit, të cilave presioni i erës së fortë mbi Atlantik i jepte të gjitha format e mundshme, ndërkohë që sportistëve u jepte çdo mundësi për të bërë pirueta fantastike dhe figura fluturimi që deri atëherë i kishim parë vetëm në ekranin e televizorit.

Prej andej i thamë lamtumirë Atlantikut dhe u nisëm për në Sevilje, e njohur si trashëgimia më e vlefshme historike dhe kulturore në Spanjë.

Mrekullitë e vërteta kulturore dhe historike që na lanë pa fjalë ishin katedralja madhështore dhe pallati mbretëror.

Sepse po të ndalesh dhe të imagjinosh se si dhe kur janë ndërtuar këto dy monumente historike, një rrëqethje e paparë ta kaplon lëkurën dhe të kthenë në mesjetë.

Këtu qëndruam dy ditë, pastaj shkuam në bjeshkët e panumërta të Andaluzisë.

Së shpejti vendosëm të qëndronim në qytetin antik të Rondas për dy ditë, ku më bëri përshtypje edhe bukuria befasuese që më kujtoi jo vetëm Alpet austriake dhe zvicerane, por edhe Bjeshkët tona të Nemura.

Bukurinë e këtij rajoni e plotësonin ullishte të shumta dhe të mëdha, të cilat jo vetëm që e bënin të pakrahasueshëm me ndonjë rajon tjetër në botë, por edhe shumë mbresëlënës dhe unik.

Qyteti tjetër që vizituam ishte Kordoba.

Qëllimi ynë ishte të vizitonim xhaminë/katedralen e këtij qyteti. Një objekt sa interesant aq edhe magjik.

Një nga monumentet më unike të trashëgimisë kulturore dhe historike të Spanjës dhe dëshmi e gjallë e simbiozës shumë interesante midis artit dhe besimit.

Një lidhje mes arkitekturës orientale, helene, romake dhe bizantine, që ju shndërron në një pjesë të një bote përrallore dhe ju bënë të kërceni tango nga lumturia.

Pas ardhjes së muslimanëve në Andaluzi në vitin 532, mbi rrënojat e themeleve të Bazilikës së Shën Venedikut filloi ndërtimi i një xhamie. . .

Kjo xhami u zgjerua disa herë në vitet në vijim për t’u bërë një nga xhamitë më të mëdha në botë dhe për t’u shndërruar në kishë katolike nga mbreti Henri II në vitin 1236, ndërsa në Katedrale në vitin 1593, nga mbreti Herman Ruiz III.

Në fakt, ky monument është shpallur një sit i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s qysh në vitin 1984.

Kur mbërritëm në Kordobë, pa humbur kohë, shkuam të blinim bileta.

Papritur u befasuam nga vargu i pafund i njerëzve që prisnin të futeshin brenda.

Disa persona zyrtarë na thanë pa hezitim se do të duhej të prisnim disa orë pasi vizita ishte e mundur vetëm në grupe që duhej të mbanin radhë për shkak të numrit të madh të vizitorëve.

Rreth orës 16 ishte radha jonë t’i bashkoheshim radhës së gjatë të njerëzve që mezi prisnin të hynin brenda pas kalimit të kontrollit të detyrueshëm të sigurisë.

Në të vërtetë, çdo dashamirës i trashëgimisë kulturore dhe historike do të mbetej pa frymë vetëm nga numri i madh i vizitorëve, e lëre më nga bukuria dhe madhështia e saj përrallore.

Për të mos humbur asnjë detaj, vendosëm të nisim turin në anën e djathtë të katedrales.

Më pas e përsëritëm të njëjtin raund disa herë për të kënaqur kureshtjen tonë dhe për të studiuar me kujdes dhe dashuri deri në detajet më të imta, të gjitha afresket dhe statujat që janë pikturuar dhe ndërtuar ndër shekuj.

Kombinimi i motiveve orientale dhe perëndimore ishte jashtëzakonisht mbresëlënës dhe krijoi një përvojë unike për shqisat tona.

Pas gjysmë ore rrugëtim nëpër kaleidoskopin shumëngjyrësh të kohës dhe hapësirës, ​​që më dukej edhe më interesant për shkak të kthesave, figurave dhe harqeve mbresëlënëse, ndalova para një konsole dhe mbeta i shtangur.

Shikova një herë përreth për t’u siguruar që nuk isha në ëndërr dhe një ndjenjë e papërshkrueshme më pushtoi trupin dhe shpirtin.

Madje kisha edhe dridhje që nuk i kisha përjetuar kurrë më parë në këtë formë. Para syve të mi ishte një pikturë që në pamje të parë dukej se kishte një kornizë të re.

Brenda pikturës ishin disa fëmijë të sëmurë, të varfër dhe nevojtarë që kishin rrethuar nënën tonë të madhe, të shenjtë, unike dhe të dashur, Shën Terezën.

Thjesht nuk u besoja syve.

E thirra shpejt gruan time Besimen : “Besime, mendoj se kjo është Nënë Tereza jonë e madhe”! E pabesueshme por e vërtetë tha ajo dhe sytë i lotuan nga gëzimi.

Pastaj bërtita si i çmendur nga gëzimi: Gerhad, Uwe, Inge, Tanja ejani dhe shikoni këtë foto, kjo është Nënë Tereza, nëna jonë e shenjtë shqiptare…”

Më rrodhën lotët nga sytë. Ishin këta lot gëzimi që më bënë në atë çast njeriun më të lumtur në botë.

Më pas analizova çdo detaj të zonës dhe u ktheva disa herë në të njëjtin vend nga i cili nuk mund të largohesha.

Të impresionuar nga diversiteti magjepsës që pamë, dolëm jashtë dhe, si gjithmonë, filluam diskutimin tonë të bujshëm, ku të gjithë ndanë përshtypjet e tyre unike.

Edhe unë fillova të përshkruaj ndjenjat e mia, por kur erdhi koha për të përshkruar figurën madhështore të Nënë Terezës, u tradhtova sërish nga lotët e gëzimit që më shoqërojnë akoma teksa i shkruaj këto rreshta.

Së shpejti ne ramë dakord të vazhdojmë udhëtimin tonë për në qytetin Granda, ku do të vizitojmë pallatin mbretëror Alhambra …

********

Zufall ist der König der Welt, wie das Sprichwort sagt.

Unser geplanter Urlaub auf der Insel La Palma wurde durch den Vulkan “Cumbre Vieja” behindert, der drei Wochen vor unserer Abreise ausbrach und noch immer wie ein Katapult feurige Lavakugeln aus seinem Inneren schleudert.

Als Alternative zu diesem unzugänglichen Ziel haben wir Andalusien im Süden Spaniens gewählt, nämlich die Stadt Mallaga.

Dies taten wir natürlich im vollen Einvernehmen mit den lieben deutschen Freunden, die uns begleiteten.

Mallaga ist eine faszinierende Küstenstadt mit der Straße von Gibraltar in der Mitte.

Um von dieser kleinen idyllischen Stadt, die an der “berühmten Straße von Gibraltar” liegt und überraschenderweise noch unter britischem Protektorat steht, nach Gibraltar einzureisen, mussten wir eine neu errichtete Post-Brexit-Grenze überqueren.

Und das Denkmal, das uns in diesen unvergesslichen Momenten am meisten beeindruckt hat, war die Moschee „Ibrahim-al-Ibrahim“, die überraschenderweise nicht nur am südlichsten Punkt errichtet wurde, sondern noch immer in Betrieb ist.

Weiter ging die Reise nach Tarifa, einer Stadt in der südlichsten Hemisphäre Europas.

Ein unbeschreiblicher Moment, der uns für einige Augenblicke das Glücksgefühl bescherte, war der am weitesten links liegende Küstenkamm dieser Stadt.

Denn auf der linken Seite unserer Gesichter prallten Wassertropfen aus dem Mittelmeer und auf der rechten Seite solche aus dem Atlantik.

Doch noch ohne vom Eindruck der magischen Wassertropfen zwischen Meer und Ozean befreit zu sein, tauchte plötzlich die Küste Marokkos in unbeschreiblicher Schönheit vor uns auf.

Am Abend kamen wir in der kleinen Stadt Barbate an, um uns in einer sehr charmanten Wohnung niederzulassen, von der aus wir die Pelikane sehen konnten, die gerade rechtzeitig in diesen Sumpf kamen, um dem Winterfrost zu entkommen.

Wir blieben dort drei Tage hintereinander und besuchten mehrere umliegende Städte, um uns im Atlantik abzukühlen.

Dann haben wir einen zusätzlichen Tag gebucht, um die Bucht von “Costa del Sol” zu besuchen, die eine Attraktion für alle Windsurfer-Fans und der meistbesuchte Ort der Welt ist.

Besonders überrascht waren wir von der großen Anzahl von Menschen, die auf mehreren Fallschirmbrettern standen und mit unbeschreiblicher Eleganz über die tosenden Wellen des Meeres tanzten, denen der Druck des starken Windes über dem Atlantik alle möglichen Formen gab, während sie den Sportlern alle Möglichkeiten gaben, fantastische Pirouetten und Flugfiguren zu drehen, die wir bis dahin nur auf dem Fernsehbildschirm gesehen hatten.

Von dort verabschiedeten wir uns vom Atlantik und machten uns auf den Weg nach Sevilla, bekannt als das wertvollste historische und kulturelle Erbe Spaniens.

Die wirklichen kulturhistorischen Wunder, die uns sprachlos machten, waren die prächtige Kathedrale und der königliche Palast.

Denn wenn Sie innehalten und sich vorstellen, wie und wann diese beiden historischen Denkmäler gebaut wurden, wird ein beispielloses Beben ihre Haut packen und Sie ins Mittelalter zurückversetzen.

Wir blieben hier zwei Tage, dann ging es in die unzähligen Berge Andalusiens.

Wir entschieden uns bald für zwei Tage in der antiken Stadt Rondas zu bleiben, wo ich auch von der atemberaubenden Schönheit beeindruckt war, die mich nicht nur an die österreichischen und Schweizer Alpen, sondern auch an unser Nemura-Gebirge erinnerte.

Die Schönheit dieser Region wurde durch zahlreiche und große Olivenhaine ergänzt, die sie nicht nur mit keiner anderen Region der Welt unvergleichbar, sondern auch sehr beeindruckend und einzigartig machten.

Die andere Stadt, die wir besuchten, war Cordoba.

Unser Ziel war es, die Moschee / Kathedrale dieser Stadt zu besuchen. Ein ebenso interessantes wie magisches Objekt.

Eines der einzigartigsten Denkmäler des kulturellen und historischen Erbes Spaniens und lebender Beweis für die sehr interessante Symbiose zwischen Kunst und Glauben.

Eine Verbindung zwischen orientalischer, hellenischer, römischer und byzantinischer Architektur, die Sie in eine Märchenwelt verwandelt und Sie aus Glück Tango tanzen lässt.

Nach der Ankunft der Muslime in Andalusien im Jahr 532 begann der Bau einer Moschee auf den Ruinen der Fundamente der Basilika St. Venedig. . .

Diese Moschee wurde in den folgenden Jahren mehrmals zu einer der größten Moscheen der Welt erweitert und 1236 von König Heinrich II. in eine katholische Kirche und 1593 von König Hernan Ruiz III. zur Kathedrale umgewandelt.

Tatsächlich wurde dieses Denkmal 1984 zum UNESCO-Weltkulturerbe erklärt.

Als wir in Cordoba ankamen, gingen wir ohne Zeitverlust Tickets kaufen.

Wir waren plötzlich überrascht von der endlosen Schlange von Menschen, die darauf warteten, hineinzukommen.

Einige Beamte teilten uns ohne zu zögern mit, dass wir einige Stunden warten müssten, da der Besuch nur in Gruppen möglich sei, die sich aufgrund des großen Besucheraufkommens anstellen mussten.

Gegen 16 Uhr waren wir an der Reihe, uns der langen Schlange der Leute anzuschließen, die es kaum erwarten konnten, nach der obligatorischen Sicherheitskontrolle einzutreten.

Tatsächlich würde jeder Liebhaber des kulturellen und historischen Erbes nur von der großen Anzahl der Besucher atemlos bleiben, geschweige denn von seiner sagenhaften Schönheit und Erhabenheit.

Um keine Details zu verpassen, haben wir uns entschieden, die Tour auf der rechten Seite des Doms zu beginnen.

Dann wiederholten wir die gleiche Runde mehrmals, um unsere Neugier zu befriedigen und alle Fresken und Statuen, die im Laufe der Jahrhunderte gemalt und gebaut wurden, bis ins kleinste Detail sorgfältig und liebevoll zu studieren.

Die Kombination aus orientalischen und westlichen Motiven war äußerst beeindruckend und schuf ein einzigartiges Erlebnis für die Sinne.

Nach einer halben Stunde Reise durch das bunte Kaleidoskop von Zeit und Raum, das durch die beeindruckenden Kurven, Figuren und Bögen noch interessanter erschien, blieb ich vor einer Konsole stehen und war fassungslos.

Ich sah mich einmal um, um sicherzugehen, dass ich nicht im Traum war und ein unbeschreibliches Gefühl überkam meinen Körper und meine Seele.

Ich hatte sogar Zittern, die ich in dieser Form noch nie erlebt hatte. Vor meinen Augen lag ein Gemälde, das auf den ersten Blick einen neuen Rahmen zu haben schien.

Im Inneren des Gemäldes befanden sich einige kranke, arme und bedürftige Kinder, die unsere große, heilige, einzigartige und liebevolle Mutter, St. Teresa, umgeben hatten.

Ich konnte meinen Augen einfach nicht trauen.

Schnell rief ich meine Frau Besime an: “Besime, ich glaube das ist unsere tolle Mutter Teresa”! Unglaublich aber wahr sagte sie und auch ihre Augen tränten vor Freude.

Dann schrie ich wie verrückt vor Freude: Gerhad, Uwe, Inge, Tanja komm und sieht euch dieses Bild an, das ist Mutter Teresa, unsere heilige albanische Mutter…”

Tränen stiegen mir in die Augen. Es waren diese Freudentränen, die mich in diesem Moment zum glücklichsten Mann der Welt machten.

Dann analysierte ich jedes Detail der Gegend und kehrte mehrmals zu demselben Platz zurück, den ich nicht verlassen konnte.

Beeindruckt von der faszinierenden Vielfalt, die wir sahen, gingen wir nach draußen und starteten wie immer unsere sensationelle Diskussion, bei der alle ihre einzigartigen Eindrücke teilten.

Auch ich begann, meine Gefühle zu beschreiben, aber als es an der Zeit war, die große Gestalt von Mutter Teresa zu beschreiben, wurde ich wieder von den Freudentränen verraten, die mich noch beim Schreiben dieser Zeilen begleiten.

Bald vereinbarten wir, unsere Reise in die Stadt Granda fortzusetzen, wo wir den königlichen Palast Alhambra besuchen werden …

********

Sučesnost je, kako se kaže, kralj svijeta.

Planirani odmor na otoku La Palma omeo nam je vulkan “Cumbre Vieja” koji je eruptirao tri tjedna prije našeg polaska i još uvijek poput katapulta izbacuje vatrene kugle lave iz svoje unutrašnjosti.

Kao alternativu ovoj nepristupačnoj destinaciji odabrali smo Andaluziju na jugu Španjolske, odnosno grad Mallagu.

Učinili smo to, naravno, u punom dogovoru s dragim njemačkim prijateljima koji su nas pratili.

Mallaga je fascinantan obalni gradić s Gibraltarskim tjesnacem u sredini.

Kako bismo ušli u Gibraltar iz ovog malog, idiličnog gradića na “slavnom Gibraltarskom tjesnacu” i začudo još uvijek pod britanskim protektoratom, morali smo prijeći tek uspostavljenu granicu nakon Brexita.

A spomenik koji nas se u tim nezaboravnim trenucima najviše dojmio je džamija “Ibrahim-al-Ibrahim”, koja začudo ne samo da je izgrađena na najjužnijoj točki, već je i danas u funkciji.

Putovanje je nastavljeno do Tarife, grada na najjužnijoj hemisferi Europe.

Neopisiv trenutak koji nam je na nekoliko trenutaka dao osjećaj sreće bio je najdalji lijevi obalni greben ovoga grada.

Jer s lijeve naša su lica udarale kapljice vode od Sredozemnog mora, a s desne strane od Atlantika.

No, još uvijek ne oslobađajući se dojma čarobnih kapljica vode između mora i oceana, iznenada se pojavila pred nama obala Maroka u neopisivoj ljepoti.

Navečer smo stigli u malo mjesto Barbate kako bismo se smjestili u vrlo šarmantan stan iz kojeg smo mogli vidjeti pelikane koji su u ovu močvaru došli baš na vrijeme da pobjegnu od zimskog mraza.

Tamo smo boravili tri dana zaredom i posjetili nekoliko okolnih mjesta kako bismo se rashladili u Atlantiku.

Zatim smo rezervirali dodatni dan za posjet uvali “Costa del Sol” koja je atrakcija za sve ljubitelje jedrenja na dasci i najposjećenije mjesto na svijetu.

Posebno nas je iznenadio veliki broj ljudi koji su stajali na nekoliko padobranskih dasaka i s neopisivom elegancijom plesali nad grmljavim morskim valovima, kojem je pritisak jakog vjetra nad Atlantikom dao sve moguće oblike, a sportašima dao sve mogućnosti za izvođenje fantastičnih pirueta i letačkih figura koje smo do tada viđali samo na TV ekranu.

Odatle smo se oprostili od Atlantika i krenuli prema Sevilli, poznatoj kao najvrjednija povijesna i kulturna baština Španjolske.

Prava kulturno-povijesna čuda koja su nas ostavila bez teksta bile su veličanstvena katedrala i kraljevska palača.

Jer ako zastanete i zamislite kako su i kada nastala ova dva povijesna spomenika, neviđena trema će vas zgrabiti za kožu i vratiti vas u srednji vijek.

Ovdje smo ostali dva dana, a onda smo otišli u bezbrojne planine Andaluzije.

Ubrzo smo odlučili ostati dva dana u drevnom gradu Rondasu, gdje me se također dojmila ljepota koja oduzima dah koja me nije podsjetila samo na austrijske i švicarske Alpe, već i na naše Prokletije.

Ljepotu ovog kraja upotpunili su brojni i veliki maslinici, što ga čini ne samo neusporedivim s bilo kojom drugom regijom na svijetu, već i vrlo impresivnom i jedinstvenom.

Drugi grad koji smo posjetili je Cordoba.

Naš cilj je bio posjetiti džamiju/katedralu ovog grada. Jedan koliko zanimljiv toliko i čaroban spomenik.

Jedan od najjedinstvenijih spomenika kulturno-povijesne baštine Španjolske i živi dokaz vrlo zanimljive simbioze između umjetnosti i vjerovanja.

Povezanost orijentalne, helenske, rimske i bizantske arhitekture koja će vas pretvoriti u svijet bajke i natjerati vas da zaplešete tango od sreće.

Nakon dolaska muslimana u Andaluziju 532. godine, na ruševinama temelja bazilike Svete Venecije započela je izgradnja džamije. . .

Ova džamija je nekoliko puta proširena u narednim godinama kako bi postala jedna od najvećih džamija na svijetu, a pretvorena je u katoličku crkvu od strane kralja Henrika II 1236, a u Katedralu od kralja Hernana Ruiza III 1593. godine.

Zapravo, ovaj spomenik je 1984. godine proglašen UNESCO-vom svjetskom baštinom.

Kad smo stigli u Cordobu, otišli smo kupiti karte bez gubljenja vremena.

Odjednom smo bili iznenađeni beskrajnim redom ljudi koji su čekali da uđu.

Neki su nam dužnosnici bez oklijevanja rekli da ćemo morati pričekati nekoliko sati jer je posjet moguć samo u grupama koje su zbog velikog broja posjetitelja morale čekati u redu.

Oko 16 sati došao je red da se pridružimo dugom redu ljudi koji su jedva čekali ući nakon obavezne sigurnosne provjere.

Zaista, svaki zaljubljenik u kulturno-povijesnu baštinu ostao bi bez daha samo od velikog broja posjetitelja, a kamoli od njene nevjerojatne ljepote i veličine.

Kako ne bismo propustili nijedan detalj, odlučili smo obilazak započeti s desne strane katedrale.

Potom smo isti krug ponovili nekoliko puta kako bismo zadovoljili svoju znatiželju i s pažnjom i ljubavlju proučili sve freske i kipove koji su stoljećima slikani i građeni, do najsitnijih detalja.

Kombinacija orijentalnih i zapadnjačkih motiva bila je iznimno dojmljiva i stvorila jedinstven doživljaj za osjetila.

Nakon pola sata putovanja kroz šareni kaleidoskop vremena i prostora, koji mi se činio još zanimljivijim zbog impresivnih oblina, figura i lukova, zastao sam ispred jedne konzole i ostao zapanjen.

Odmah sam se osvrno oko sebe kako bih se uvjerio da nisam u snu i neopisiv osjećaj je zahvatio moje tijelo i dušu.

Imao sam čak i drhtanje koje nikad prije nisam doživio u ovom obliku. Pred očima mi je bila slika za koju mi se na prvi pogled činilo da ima novi okvir.

Unutar slike bila su bolesna, siromašna i potrebita djeca koja su okruživala našu veliku, svetu, jedinstvenu i ljubaznu majku, Svetu Tereziju.

Jednostavno nisam mogao vjerovati svojim očima.

Brzo sam nazvao svoju suprugu Besime: “Besime, mislim da je ovo naša velika Majka Tereza”! Nevjerojatno, ali istinito rekla je i oči su joj se zasuzile od radosti.

Tada sam viknuo kao lud od radosti: Gerhad, Uwe, Inge, Tanja dođite i pogledajte ovu sliku, ovo je Majka Tereza, naša sveta albanska majka…”

Suze su mi navrle na oči. Upravo su me te suze radosnice učinile u tom trenutku najsretnijim čovjekom na svijetu.

Zatim sam analizirao svaki detalj područja i vraćao se nekoliko puta na isto mjesto s kojeg nisam mogao otići.

Impresionirani fascinantnom raznolikošću koju smo vidjeli, izašli smo van i, kao i uvijek, započeli našu senzacionalnu raspravu u kojoj su svi podijelili svoje jedinstvene dojmove.

I ja sam počeo opisivati ​​svoje osjećaje, ali kad je došlo vrijeme da opišem veličanstveni lik Majke Tereze, opet su me izdale suze radosnice koje me još uvijek prate dok pišem ove retke.

Ubrzo smo se dogovorili da nastavimo putovanje do grada Granda, gdje ćemo posjetiti kraljevsku palaču Alhambra…