Diana Rexhepi, gazetare, Zagreb
Nuk ekzistojnë fjalët që mund te e pershruaajne shpirtin aq te paster cfare kishte Koloneli Ahmet Krasniqi. Pse ai mu me cmont dhe më mbicmonte sipas mendimit tim, ate duheje ta pyesnim e ai nuk ekziston më. Këtu do të përkujtoj se isha si pjese e familes te tij, isha shume here me te, isha musafir ne shtepi te tij, në familjen e tij në Rovinj. Me trajtonin si pjese te famijes. Kemi qene te lidhur si familiaret, ka pas ate liri e te me thrret ne telefon dhe ne ora 1 te mengjesit. Qe edhe e bente ndonje here. Nuk ishte njeri pa konsiderat por thjeshtë thirri dhe tha: “Duhesh me na ndihmu, ti mundesh me na ndihmu, ti mundesh. Je e afte me na ndihmu.”.
Kur e pyta: Cka u bë, ku je tash? Më tha: Nuk mundem me të kallzu ku jam, kujtoje Dudajevin. E une disi … i thash: O Krasniq, cfare Dudajev , vec nese je ne Kosove ne kete moment mundet me të ndodhe rasti si me Dudajev”. Tu mos më shkue mendja qe mas do kohe do te ndodhe pikërishte nje gjë e tillë , mirëpo jo ne Kosove, por në Shqiperi… disa muj ma vone. Ishte i vetmi njeri qe rrinte me ore e me dite me mue kur u vra Abei im. E sillej me mu si ndaj femiut te vet. Me aq mbeshtetje, e nuk kalonte ate vije si bejne nepër të pame te vdekjes së dikujt. Me merrte me vete ne natyre, pishim kafe, ndijsha ate mbeshtetje te tij… nganjehere me ore pa fol asgje, e truproja e tij, diku 4 veta rijshin anash.
Ate shtator, muajin shtator 1989, nuk e harroj kurrë. Sepse erdhen në shpejtesi ekipi i HRT-se, kur u vra Azem Hajdari. Ekipin e udheheqte gazetari Goran Rotim. Falemnderit Zotit qe ai ishte udheheqes i ekipit se une nuk kisha mujt as 10 perqind të punës ta kryeja, reportazhes, bisedimeve të shumëta me persona të njohur dhe qytetarë te rendomtë, me hy ne televizion shqiptar qe e zaptuan kryengritesit, e ai, Rotim i beri te gjitha keto. Une vetëm perktheja. Koloneli Krasniqi nuk gjindej ne Tirane atehere per momentin. Ne mes tjerash, vetem mu, vetem mu me pranoi Sali Berisha nga të gjithë ata gazetarë, në seli. Jam dërmu edhe ma shume, kur e kam pa se si dukej. Nje pikë të mardhe në sy. Sytë tërësisht të përgjakun. Nje pjesë e bisedës nuk më kujtohet… u dërmova kur e vërejta si dukej.
Sali Berisha më tha qe do te kete impikime të rënda për Kosovën ky akt i vrasjes te Azem Hajdarit.
E une kisha nevoje ta takoja Ahmet Krasniqin.
Dikush me lajmëroi që Krasniqi është kthye (me duket Halil Bicaj, nuk jam e sigurtë, apo Agim Haziri). E thirra ne telefonin mobil. Menjehere nisi vozitësin dhe nje truproje dhe një njeri, nuk me kujtohet emri i tij, dhe nga hoteli “Miniri” me derguan ne seli te tij, nje shtepi ne nje lagje jo aq afer qendres te Tiranes. Te dyt u gezum qe u pam. Ishin 6-7 truroje qe kcejshin ne kembe, edhe kur lehte qeni diku. Por jo te veshur ne uniformë. Ishte edhe nje oficer, nuk ia them emrin, i poshtër dul e ne Zagreb, kur nje here u pam në një perkujtimore mledhje perkujtimore per Bekim Fehmiun, i thash: Ti je kon ate nat atje por nuk je sjell mire daj meje. Ai tha, citim. “Jebiga, s’kom ditë atëhere kush je!”. I njejti ai oficer mohoi ne kafe Dubrovnik qe ishte ate nate ne seli te Krasiqit, mohoi para Albi Kurtit qe ishte ato dite ne Zagreb e mbajti do ligjërata ne fakultet për mardhenie nderkombetare. Mohoi qe ishte atje, me kembengulje mohoi.
Sikurse qe Martin Berishaj poashtu mohon para Albin Kurtit se ai ishte ai qe ma percjell kercnimin nga Thaci (Agim Ceku) me 15 maj 1999 ., ne kafe te hotelit “Miniri” diku ne ora 10 para dreke. Nuk kam kuptu pse te dytë mohuan këto ngjarje, nuk e kam kuptue. Per Martin Berishaj tash kuptoj pse mohoi , por per kete oficer… as sot nuk kam kuptu pse ka mohu ate qe ishte ate nate ne seli te Ahmet Krasniqi. Ndihej nje atmosfere zilie dhe ne ate seli ate nate ne Tirane, me 19. shtator 1998. E dijsha une. Krasniqi, jo! Aq ishte i perqendrum ne bisede me mu, ma tregoi gjirimin e betimit te UCK-se, betimin para Tij, Kraniqit, dhe Tahir Zemaj. Dhe tha disi.. si femij i gezum, tha: “U Bashkuam”. Thash. Me emrin UCK? Ai tha: Ti e ke zgjedh ate emen. I thash: Jo une, Krasniq i dashur, Abei im e zgjedhi kur filluam ne HRT me 4 tetor 1997. Sidoqofte ate nate NUK ishte aty ky qe dul nga askund Post Festum, Sefedin, Seff, Selfi apo si mo kishte emra e emron vehten ai qe paraqitej masnej si Inkvizitor, Inspektor. Kurre askund me Ahmet Krasniqin kur isha nuk e kam taku, as ne Tirane, as ne Zagreb, as ne Rovinj. Kurre. Kjo shqifje, “Ka flejt ne ballkon” eshte pshtymje edhe ne Ahmet Krasniqin e qe ishte aq person fisnik, aq i but, si ndaj femiut te vet, por edhe me nderim ndaj meje. Fjeta ne dhome ne perdhese. Ata te gjithe shkuan nalt. ne kat te shtepise. Dhe Krasniqi me ta. Ishte nje dhome anash, ne perdhese. Aty flejti nje person qe ishte si prezentus per do pune admiistrative, dhe per media…dicka.. nuk dij. Por e dij qe folshim deri diku afer 4 mengjes. U zgjuam heret. 7 e gjys. Pinim kafe, e Ahmet Krasiqi me shiqonte gjate e vemendje disi si prindi.
E pyetia Pse po mbahesh per bark? I thash: Me dhem shume, me dite me dhemb. Ai tha: Krejt e ki prej merzis per Abejen, kurgjo serioze nuk asht. E me shiqonte pa fjale, pallten mbi supe, jo te veshun, e me tha. Hajt po hajme nje drek une e ti sot. Te thirri kah 3 apo kater ora. E shoferi dhe ai i njejti percjelles me prunen ne Miniri. Por Rotim kerkoi qe te gjirojme me intenzitet neper lagje, neprer konferenca shtypi, Fatos Nano. dhe kerkoi te i shukim mobitela te gjithe. U pergaditke per Live Stream ate nate, sepse ne medgjes me 21., kishim avion kthimi ne Zagreb. Shume materiale per perkthim. Shkuam Live Stream ne Motrishta diku pas ores 22 ne mbramje. E heret ne mengjes ne avion per Zagreb.
Nuk u pash me Ahmet Krasniqin per ate dreke. Por as ne anderr me trishtuese nuk me ka ra ne mend qe mund te dodh dicka e tille edhepse.. Berisha me paralajmrroi kurr isha te ai ne seli qe do ndodhin skenare te zeza. Por kesi nje gje… as ne anderr me te keqe, edhepse nepr rruge te Tirranes ishin shume te armatosur, ne uniforma, e te gjithe me maska. Trishtushem. Ne nje moment ate dite, dy kamerman HRT dhe Goran afrohen nje grupi te ushtarve te armatosun me maska ne fetyre. Gorani me tha: “Rexhepi, prevodi samo ono što ja pitam i što oni odgovaraju. Ti ne postavljaj svoja pitanja”. (Diana përktheje vetëm atë që pyes une dhe cka pergjigjen ata”. Ti mos bënë pyetje). Nga theksi si flisnin ishin te Shqipërise, por trishtushem.. trishtushem. Pak koment mu kan pre kur pash gjithe ato skena neper rruge te Tiranes edhepse isha ne Tirane ne fror 1997., kur u rrzu Berisha, isha me staf te Arbnorit por nuk jam frigu, aspak. Jo ne Tirane. Ama ne jug nuk kam hi. Une jo. Ibra po. Une nuk kam guxu.
Por ne Tirane nuk jam frikësue edhepse ishte gjendje lufte, por disi… nuk jam frigu, sepse nje vit perpara isha gati dy muj ne vere 1996., dhe nga gjitha biseda me staf te Arbnorit ata parashikuan nje kësi skenari. Dhe atë shkurt të vitit 1997., me tha njeni nga stafi i Arbnorit: Mbaroi me neve, tash nje vjet do te fillon Lufta ne Kosove.
Ti kthehem asaj me Ahmet Krasniqin. Kur degjuam ne HRT që është vra, ishte një atmosferë zymtë. Une, nuk isha ne gjendje të flas… e as me Roren. Rija e shtangume. E Rora pergaditi vet kete lajm dhe aty e ate atmosfere te zymt, te gjithe ne redaksi ishin me fytyra të zymta, aty tha nje analisti i njohur: Ubijen je pogrešni Krasniqi.
***
Masanej, disa here isha ne Rovinj. Ishin të vramë e thyem shpirtnisht gruja dhe femijët e Krasniqit. Teuata, sidomos. E une nuk dijsha cka te i them. Cka? Cka te i them, kush e pse e bëri kete. E dij vetem qe ajo truproja qe ishte me te ate nate qe e vrane, ate informate e dij, qe i ulin ne toke (cfare trima a?) e personi i maskum me theks te Shqipenise e gjuan në atë moment me allti Krasniqin. Dicka nga kjo me spjegoi Bici (Halil Bicaj) ne maj 1999., sepse isha gjatë në Tiranë, pritja Ibrahim Rugoven e qe kerkonte nga shteti shqipetar nje garance sigurimi.
Rugova kishte qenë në Vatikan, sa më kujtohet. Por Shqiperia nuk ia dha e as që i premtoi sigurim, dhe ndodhe ne nderkohe derisa pritsha Rugoven, ndodh kjo: Nana me vdes, mas dy dite kercnim i Thacin , të cilin Martini mundoi te kamufloi me kinse kercënim nga Agim Ceku, e me vone kur i thash se ishte kercnim nga Thaci e jo nga Ceku me te cilin deshte me bo interviste, per ate si teme kryesore dhe qon Večernji List, per interviste me Cekun, por nuk e mora ate interviste.
E bëra intervistën me Afrim Shurecin , e qe ai tekst ngriti pluhun te madh tek të gjithe, e te “rogneristat” vecanërisht, edhe te disa te FARK-ut nga Lufta në Koshare. Pluhun i madh. Nga kjo distance kohe, per mu ishte fenomeni i Letrës – Lakmus , pikerisht për prapavijën kush me kend dhe kush kundër kujt apo gjithe kundër gjithëve e në mes veti. E nga zilia? Emri i Ahmet Krasniqit nuk mund të njolloset kurrë.
Une jam e trajnume për Luftë me serbë, jo me shqiptarë! Atë lojë dij me lujt me shkathtësi, jo lojra të ndyta dhe rrena, shtimje (podmetanje) të shqipetarëve. Atë lojë nuk e kam trajnu e as mësu, sepse nuk kam andrru se shqipetarët ishin aq lojtarë të fëlliqët me njëri-tjetrin ndërsa në Lufte me serbë janë servil dhe fshihen në birën e miut.
Përshëndetje …, sikur kishte me thanë Abei im, Bekim Berisha!
