Moj Elizabetë, moj “malokja” jonë e bukur

Çfarë përshkrim i mrekullueshem i Indro Montanelit për malësorët e Veriut. Krenari. Mbetesh pa gojë kur lexon New York Times të vitit 1911 ku vajzat e Malësisë së Madhe i quan Amazona e ndër me të bukurat e të hijshmet në botë. Dhe natyrshëm të lind pyetja pse kjo intrigë djallëzore dhe urrejtje e pacak e gjyqtares se Vettingut Genta Bungo ndaj kryeprokurores se Tiranës Elizabeta Imeri? Shprehimisht nga goja e gjyqtares prej te cilës pritet drejtesi kanë dalë fjalet ” Ta heqim e të shpëtojmë prej asaj maloke”. Mos vallë vetem urrejtje krahinore. E akoma më tej, mos vallë vetem ajo e ka atë urrejtje krahinore? Nuk besoj. Sepse ekzistojne disa elemente turbullues në te gjithe segmentet e shtetit ku Veriu nuk gjendet kurrkund. Që të mos keqkuptohem do të thosha që kjo frymë e keqe ndjehet ne segmente drejtuese te shtetit, por nuk ka klime perçarese nder shqiptarë. Në popull asnjë nuance e kesaj natyre. Rasti konkret tregon diçka por jo te teren. Është dhe individuale. Çeshtje smire. Qe ajo qe drejton Vettingun te thojë ta heqim kryeprokuroren e Tiranës e te shpetojmë nga ajo maloke do te thote shumëçka edhe per SPAK-un. Diku fshihet lepuri i gjyqtares Bunga qe shpreh këtë urrejtje. Dhe e natyrshme do te ishte qe vete shteti te reagonte. Por jo, sepse segmente te kesaj urrejtje për verioret janë dhe ata. Më thoni sa titullare të lartë ka nga “malokët” e Veriut? Një Linditë në Parlament. Kaq mjerueshem. Po keto politika dikush i bën. Pas asaj gjyqtare qyqare dikush fshihet. E ky eshte Kryeministri qe tollovit gjithçka në Shqipëri si të ishte padrino i shtetit. Qe thënë te drejten, prej politikes idiote te organizimit te qeverisjes me çupëlina që nuk dinë as te artikulojnë mirë në gjuhen shqipe, e ka kthyer qeverisjen në një Club personal argetimi. Dhe vete ndjehet Pasha Dovlet. Dhe një fjalë nuk e thote për kete rast skandaloz të gjyqtares Bunga Dunga, e cila me urrejtjen patologjike ndaj Elizabetes se Veriut, tregon se si eshte katandisur ajo si person dhe reforma si institucion.

Por fundja përtej aneve sociale e profesionale, merreni more vini portretet perballë jush, kendej Elizabeta andej Bunga dhe pasi ti soditni i pershkruani dhe do ta kuptoni se pse gjithmonë drita urrehet prej erresirës. Dhe se shpirti i mire të zbukuron qenien dhe e kunderta nuk eshte krejt pa motiv.

Po te kemi drite, moj Elizabeta Imeri, ne te Veriut krenohemi me ty moj tropojane, vajzë bjeshke, moj “maloke”!