Afrim Caka, Gjakovë
Të babëziturit! Njëzet vjet të njejtat fytyra, këta që ishin dje prapë janë sot. mjerë djepi që i ka përkundë, shokët e tyre si gjenë kundë. Nuk ka gjë më të shëmtuar sa një opozitë të shëmtuar…
Janë “bukshkelës” nga natyra. Edhe pas shumë se 20 vjet në pushtet duke e fituar një imazh të fortë dhe të pa prekshëm mbeten “…….”. Po mbushim njëzet vite që nga pas lufta, ku vaji i kandilit i tyre është fikur, ishte fikur dhe vetëm naivët dhe servilët nuk e shihnin dot. Shumica e politikanëve tanë në opozitë duan ta arrijnë pamundëren:
“Me vrundulla shpifjesh, gënjeshtrash e sajesash të neveritshme nga turmat e cilësuara “rr……. të opozitës” dhe t’u takojë edhe lavdija e …….!”.
Këta vazhdonin të na kujtonin, madje përherë e më fort. Kundër logjikës, kundër ligjeve të kësaj dardanie.
Politika shqiptare (në Dardani) dje ishte një politik partikulare e provinciale, pa asnjë vizion historik e gjeografik kombëtar. Ajo është e pushtur më shumë nga autoritarizmi e pragmatizmi politik, interesat partiake, aferat e intrigat pushtetore, lufta ideologjike e revanshizmi sesa përkushtimi ndaj çështjes kombëtare. Lufta ideologjike e pushtetore sot është rrënuesi më i madh i stabilitetit kombëtar dhe i çështjes shqiptare.
Ç’dukuri e çuditshme kjo lëvizje në errësirë! Sidoqoftë kjo frymë e kësaj lëvizjeje MUNDOHET të shkonë drejtë sundimit të vendit…
Pse jemi në këtë gjendje? Partia e PDK-ës dhe këto figura të vdekura politikishtë kanë bërë publikë emrat e anëtarëve të “qeverisë në mjegull”. Kjo ideologji e jo sinqeritetit ka për qëllim të mashtrojë ata që kanë rënë nën gracken e ish pushtetit të asaj elite, dhe t’ju lehtësojë atyre shfrytëzimin dhe manipulimin e tyre.
Këtu jemi për shumë shkaqe. Jemi në këtë gjendje në një masë të madhe për shkakë të mendësisë sonë provinciale. Çmitizuesit do të shqyeshin gazit me të gjithë këta tipash antropologjik të deformuar, sikur njëri prej tyre, pikërisht ai që, pasi ishte tallur me maninë përvetësuese të mamografisë politike, në kundërshtim me vetveten, mendjeletësisht, pa vetëdije kombëtare e përgjegjësi, e shpallin numrin e veteranëve mbi 60 mijë. Këto janë rrezultatet e asaj ideologjie që nuk na shërbente ne, por vetëm parisë sunduese në opozitë dhe pronarve të tyre të huaj, kjo pari opozitare është thjesht parazitare dhe skllavëruese e kombit shqiptar.
Një batalion insekteshë politik prej një “…..” hibritesh pa gjak e pa nderë dhe për dhunime politike 20 vjeçare… Këta politikanë me bririn e tyre “mitik” në ballë është një shenjë e keqe që ushqehen me faqe e fletësh të grisura! Ky parim i kombinimit të gomerëve absolut me përgjegjësinë absolute do të bëjë të lind një grup i zgjedhur udhëheqësish në mesin e gomerëve, çka nuk mund të mendohet në kohën e tyre të parlamentarizmit. Sa më sipër, nuk mund të kundërshtohet duke thënë se strukturat me figura të ndrydhura të kohëve të fundit, veçanarisht lëvizjet në parlament, nuk i përshtaten modelit kulturor që e kanë skicuar gjatë debateve në media dhe se do të ishte më mirë që rrënjët dhe karakteri i tyre të kërkoheshin në tendencat kulturore e sociale të kohëve të fundit.
Këta humbës kronik… Apo ringjallja e shpirtërave të humbur. Shume prej tyre shkruajnë dhe flasin dhe nuk dinë të ngrehin politiken në art… Të gjithë me pretendime të mbrapshta duke qenë ata që sjanë, duke mësuar ligjin e mohimit. Çdo politikan duhet të reflektoj kultur dhe pastaj duhet të marrin guximin për të kritikuar sovranin dhe pushtetin.
Këta nuk janë popull, por një pakicë fanatikësh bolshevikë që kërkojnë vetëm rrëmujë. Këta, nuk ishin nevojë ta njihni vetveten. E kundërta do të ndodhte me liderët, deputetët opozitar të shembjes së “komunizmit”, të cilët dëshironin t’i udhëhiqnin vetë proceset e brendëshme dhe të jashtme politike për t’i nxjerrë partitë e tyre nga plehërat e dhe bataku ku janë fundosur.
Paraqet interes fakti që, pikërisht në momentet kur bolshevikët opozitar humbën edhe qeverisjen e stabilitetit politik nga lëvizja shumë e gabuar e tyre opozitare, të cilët nuk u tërhoqën prej saj kur po dukej se nga të gjitha pikëpamjet do të kishte zgjedhje të parakohshme dhe do të vinin në pushtet me një forcë të re korruptive për gllabërimin e hektarëve të ri. Kryetarët e grupeve opozitare nxitnin kundërshtitë brenda për brenda parlamentit.
Me sa duket e kuptohet, frika e tyre ishte se nga brenda parlamentit dhe mediave mund të merrnin një goditje edhe më të keqe, e prirje drejt një skenari dramatik, të cilët meritojnë më shumë vëmendje për t’i lexuar karakteretë e tyre deri në skutat më të thella të vetëdijës dhe në stazat më të veçanta “antishqiptare”.
Duhet ndalur rrënuesit! Duhet t’u zvogëlohet hapsira e veprimit, duke i bindur njerëzit për prerjen e tyre rrënuese! Kurrë dhe në asnjë rast një çift politik nga opozita nuk është kujdesur dhe nuk ka ushtruar trusni për të krijuar një mekanizëm të “përbindshëm” institucional, të ndjeshëm dhe syçelë, oreçast në punë për shpëlrarjetë e trurit të shqiptarëve sikur ata oligarkët ishin themeluesit dhe të ndërtuesitë e “Dardanisë së re”, por edhe se e gjithë lufta politike e popullit shqiptar qenkan zotëruar nga “figura e tyre lavdishme” të ish pushtetarëve në pushtet. Në zbatim të kësaj detyre si “falsifikues”, nuk kanë guxuar kurrë të flasin historikisht për të vërtetën.
E tmerrshme. Politikanët paguhen nga popullli. Opozitarët janë të përlyer e të ndyrë nga stabilishment të ndyrë politik e mediatik thurin intriga dhe urrejnë të gjallet e pozitës e të opozitës! Armët dhe politikën janë gati t’i hudhin në plehëra e therra, e pastaj ti qajnë therrat e plahërat dhe drejtë thesarit e subvencioneve në një shtetë të vogël e të ndryshkur nga “korrupsioni e hajdutëritë”. Në Dardaninë tonë ka përplot politikanë që duhet mjekuar, gjykuar e jo votuar, që janë fati i fqinjëve tanë dhe i të huajve por fatkeqësia e jonë. Një pjesë e shqiptarëve të konfesionit politik duket se kanë defekt në kompozimin e tyre gjenetik, që i bën ata të urrejnë, të përbuzin dhe t’i kenë zili bashkëkombasit e tyre të pa korruptuar.
Opozitarët marrin gjithmonë formën e enës të mbushur me “f…..”. Nuk heqin dorë as nga mjetet, as nga filozofia e mashtrimit dhe “krimit politik”, për shkak të marrëzisë së tyre. Por dinë ta bëjnë menjëherë edhe kapitalistin, e t’i kalojnë organizatat bazë të biznismenëve brenda partisë. Sigurisht, këtu ishte frika e lëkurës, po më e zeza ishte ngjizur tek votuesit.
Populli i përçarë dhe i ndarë në copa e grima… Nga do që ta kapësh e sheh se objektivat politikë të brendshëm dhe të jashtëm ishin dështim i plotë. E vetëm këto nuk mund të jenë objektiva politike të një shtet kombi normal. Në rastin e Dardanisë, nuk ishte vetë mjegulla njëzetvjeçare që muzgonte mashtrim, haraç e gjithçka tjetër. Të lidhura me të, e shpesh pjella të saj, do të ishin gojëdhënat e korrupsionit, e bashkë më to “veteranët e rrejshëm” (kështu flitetë kudo në Dardani), ato që më lehtë se bari keq mbinin gjithkund si këmbanatë e zonave. Këto figura të ndrydhura, ky lëmsh tipash të ndryshëm antropologjikë, kjo “…..” e përçarë në njëzët dialekte partish plotësisht të pakuptueshme, ulërin dhe përplasen mes veti midis një anarkie prej sketerre.
