Shkruan Nafi Çegrani
Skicë
( Ose: Gjatë gjithë jetës jam përpjekur të eci në rrugën e drejtë që mund të ec NJERIU normal, duke u munduar që të mos shkeli në shtigje të gabuara . Kam ecur me bindje dhe educatë si njeri i arsimit, duke qen i kujdesshëm që të mos shkeli të tjerët në themër, por të ec me vetitë pozitive të popullit që i takoj, sepse në gjithë jetën time jam përballë me shumë sfida, batica e zbatica jete…Dinjiteti im si shqiptar jam kacafy me intriga të tmerrshme dhe prapavija të rrezikshme të nëntokës kriminale komuniste jugosllave, të cilët kurdisën akuza të rrejshme dhe Proces të inskenuar me motive nacionale dhe politikike më1981 në Zenicë të Bosnës për vepër jo që nuk isha autor por as që kasha në dijeni… Pesha e rëndë e padrejtësisë me përmasa globi dhe intrigat kriminale shoviniste vazhduan me vite në pranga gjatë regjimit të rrënuar, gjersa UDB-a ishte dhe sundonte me fytyrë djalli në shtigjet ballkanike !)
… Ishin vite dhe stinë të vështira pikëllimi të një epoke djalli me ideologji moskovike !
… Sizifi është heroi mitik, të cilin e shtjelloj me shpirt e ndjesi në zhvillimet e këtij shkrimi, krahasuar ose ndërlidhur e ngjeshur me fatumin tim tragjik, sepse edhe ai dhe figura e tij, janë të tillë që duket se kanë një lidhëshmëri me kontinuitetin e tragjikës sime si njeri i vuajtur me padrejtësitë i ecur përballë intrigave dhe rrëmeteve jetika që i jerova dhe përjetova si tufane që nga stinët e rinisë sime. Ai është i tillë si për pasionet, ashtu edhe për vuajtjet e tij. Sizifi ishte i dënuar nga Perënditë, që të ngjiste pa pushim në një shkëmb në majë të një mali një gur të rëndë, por sa guri arrinte në majë, ai rrokullisej tatëpjetë e përfundonte përsëri në rrëzë, në fund. Ai nuk do të mundte kurrë të plotësonte detyrën, do ta ngjiste deri në majë gurin, do të mundohej, do të lodhej, por guri përsëri do t’i kthehej poshtë. Qëllimit do t’i afrohej deri në buzë dhe për një fije, ai kurrë nuk do të mundte ta plotësonte atë…
( Pesha e padrejtësisë !)
Nuk ka ndëshkim më të tmerrshëm se puna e padobishme dhe e pashpresë. Miti i Sizifit është metafora e një pune të frytshme të cilën jam duke e bërë si process punë në shkrimet e mia gjatë një kohe disavjeçare gjersa jam duke kërkuar drejtësinë dhe zbardhjen e së vërtetës nga Gjykatat e Zenicës, Shkupit dhe Sarajevës si dhe duke parashtruar kërkesë për këtë qëllim gjitha organeve të Drejtësisë, madje edhe Gjykatës ndërkombëtare për të drejtat e Njeriut në Strasburg dhe Komitetit për Drejtësi pranë OKB në Njujork… Pra, është një punë në vazhdimësi e një pune dhe një qëllimi të mire e të drejtë, për zbardhjen e një çëhtje të komplikuar nga akuza të kurdisura me plan secret nga persona të autorizuar nga organet hetuese dhe gjyqësore, por që në fakt, kanë qenë vetëm një rrjet I caktuar shovinist dhe antishqiptarë të nëntokës kriminale që kanë vepruar sipas direktivave të Shërbimeve të fshehta dhe spiunazhit jugosllav të derigjuar nga UDB-a dhe KOS-i ushtarak i atij regjimi komunist dhe të rrënuar…
… Sizifi dhe Guri i rëndë tunxhi, si peshë e padrejtësisë, në gërshetimin dhe shtjellimin e shkrimeve të mia, janë metafora e stërmundimit në tehun e viteve të gjata, lodhjes pa fryt gjatë të shkruarit organeve gjyqësore, i përballur me heshtjen dhe intrigat e tyre, ankesat apo kërkesat e mia në kërkime të gjata vitesh, të diçkaje që njeriu e humb edhe shpresën, duke menduar se vërtetë mes njerëzve NUK KA DREJTËSI , mbetesh me shpresë të humbur se atë nuk e arrin dot edhe pse mundimi ka qenë i përditshëm, i tejlodhshëm, rraskapitës dhe i paarritshëm, duke shkruar dhe kërkuar zbardhjen e çështjes edhe gjatë viteve Brenda mureve dhe hekurave të burgut, njashtu madje në vazhdimësi, edhe pas daljes në “liri”,shpesh më binte ndër mend afera e Drajfusit, apo tragjika e Prometheut, Gillgameshit dhe Guri i Sizifit mbi supe, apo rasti i tmerrshëm i Xhingis Kanit, të cilët vazhdonin të jetonin si viktima tragjike të PADREJTËSIVE edhe nga Perënditë, me mendim sepse je i “dënuar” të sillesh në këtë mënyrë, të zvarritesh me një barrë të rëndë mbi kurrizin e përgjakur, ashtu siç ta kanë ngjeshur “më të fortit” apo “Zotërat e fuqishëm” të shtetit, që tregojnë legjendat… Dhe në rastin e fatumit tim tragjik, mbetën të dhunshëm ata që sajuan akuza të rreme, apo edhe Gjykatat që nënshkruan vendimet e tyre “ Në emër të Ppopullit” apo ligjit, në saje të akuzave të rreme dhe për rast të inskenuar në stilin Stalinist, të nxjerrin të pafajshëm para kordonit për pushkatim, për vepër apo “krim” që nuk ke bërë…!
Në emigrim …
… Për jetën e tij dimë shumë pak, por më tepër dimë mbi vdekjen e tij. Në të vërtetë, nuk ka qenë variantë e Gilgameshit babilonas i cili e dëshironte pavdekshmërinë. Megjithatë, nuk ka dashur të vdesë. Për diç të tillë kishte shumë arsye, sepse vdekja e tij është dashur të jetë dënim që e ka parë Zeusin, zotin suprem në momentin kur Ezopit, zotit të lumit, ia vodhi, të bijen, Eginën dhe se për këtë nuk ka heshtur. Kur vjen ai i cili ia merrte shpirtin Tanatit, në mënyrë të zhdërvjelltë i rrëshqet prej duarve, e lidh dhe e mbyll në labirinthet e errëta të koridoreve të gjata dhe bodrum, të ngjajshme me ato të burgut famkeq të Zenicë tëBosnës gjatë viteve komuniste, të rrënuara mëpas, ku autori i këtij libri kaloi vite e vite Brenda hekurash ku nuk dukej dielli…!
Kjo pati pasoja të papashme: njerëzit më nuk vdisnin dhe nuk u ofronin zotërave flijime, kuptohet, sepse nuk u frikësoheshin. Me këte në themel është lëkundur rendi mbi të cilin qëndronte vetë ekzistenca e zotërave ( si ajo që ndodhi me rrënimin e Murit të Berlinit dhe shteteve komuniste, siç ishte edhe Jugosllavia titiste).Prandaj, si shqiptar dhe intelektual, jam i mendimit se njeriu NUK DUHET TË HESHT edhe ndaj dukurive negative, blozake dhe dogmatike të cilat me rrjetet e tyre të intrigave dhe intrigante e injorante, kanë caktuar fatin e njeriut nga rradhët e popullit apo masave të varfëra, me të vetmin qëllim që atë, NJERIUN , ta heshtin , ose ta bëjnë “leckë” në aspektin moral dhe të dinjitetit!
… Këshu ka ndodhur me fatin e shqiptarit gjatë sistemeve e regjimeve të sulltanëve dhe krajlave, gjatë sistemit bollshevik e komunist gjer në shembjen e artij sistemi famkeq…Por, mjerisht, si duket ende krimi dominon edhe pas regjimeve gjakatare, edhe pas tranzicionit, kinse jemi në “demokraci” por, për fat të keq, heshin edhe Europa plakë dhe institucionet e saja si BE, dhe në shumën e rasteve dominon frika dhe tmerri, anarhija dhe turpi…!
Andaj them se unë nuk heshti gjersa të jem gjallë, sepse jam i dënuar me urdhëresa tinëzare shteti dhe të organeve pot ë atij shteti të cilit i shërbenin edhe ata që ishin betuar të ndanin drejtësi. Por, në fakt, këtë nuk e bënin, dhe mbushnin burgjet me njerëz, në mesin e atyr që kishin bërë shkelje ligji, fusnin edhe persona që atij shteti ia kishin “turrbulluar” ujin si intelektual ose si shqiptar !
( Prandaj, po dëshmoj edhe tani, se që kur isha arratis në Amerikë, u betova në Qiellin dhe në Tokën që I ka falë Perëndija, do kthehesha në Jugosllavinë titiste dhe se nuk do të loejoja që ndokush nga rradhët e UDB-së apo KOS-it ushtarak jugosllav, nuk do të lejoja të vente nën thunder apo të shkiljte dinjitetin e familjes sime, në veçanti të gjyshit tim si balist I përbetuar, madje as të babait si veteran I Frontit të Sremit I vili kishte marrë plagë në mallet e Shumadisë, të zhgënjyer se do luftoni për një Flamur kombëtarë dhe të drejtat e barabarta shqiptare…) E cila gjë kishte qenë vetëm një zhgënjim dhe mashtrim moskovik dhe I ideologjisë staliniste-rankoviqiste…!
… Isha i gatshëm të vdisja për çdo pike loti të Nënës që lindi dhe të familjes sime aq krenare, sepse rrënjën e kasha të tillë, me rrënjë nga trimi i trimave dhe burri i pathyer përballë furtunave, haxhi Sulë Muja… Dhe, u ktheva nga Amerika, pa e ditur dhe pa e menduar se UDB-a dhe spiunazhi jugosllav komunist kishin përgatitur me vite plane të tmerrshme secrete për arrestimin tim në saje të akuzave me motive nacionale dhe antishqiptare, motive politike, dhe tamerrnin kokën time, edhepse askujt në jetë nuk i kasha bër ndonjë të keqe ose t’i kasha ecur kujt me ndonjë hile…sepse kasha edukatën, dinjitetin dhe kulturën e kombit që i takoja, sepse JAM SHQIPTAR !
… Gjatë atyre viteve, pas kthimit tim nga bota andej Oqeanit, ndodhën shumë gjëra në Gadishullin e Ballkanit, frynë shumë erëra e stuhi, uragane dhe tmerre… Në vizitë Jugosllavisë erdhi edhe presidenti kinez Hua Kua Fen, ( Udba përgatiti me alarm duke “hap lajme të rrejshme” me popicitet kinse një grup gazetarësh shqiptarë në krye me Nafi Çegranin , “do të bënkan “atentat” ndaj kryetarit kines” me motivacion përse Kina i paska “prish” marrëdhëniet diplomatike me Shqipërinë. Në këtë plan spiunimi ishin përfshirë disa persona nga udba të njohur si antishqiptarë dhe shovinista siç ishin Sllave Vasovski, Nikolla Ilievski, Kiro Koshtanov dhe në mesin e tyre treshqipfolësa si Bexhet Bexheti, Saqip Kollanri dhe Vullnet Preshova …Por. Ky plan dështoi… Vullnet Preshovën si njeri i besimit nga babai avokat Abdulla Preshova, ugraduar duke e emruar si diplomat në Stamboll…)
Ndodhi edhe djegja e banesës sime, që vunë në flake dokumente, libradhe çdo gjë që kam pas në shtëpi… Edhe sot ky akt criminal mbeti i pazbardhur… Madje vjen vdekja e Titos… Ndodhin ndryshime dhe veprime antishqiptare, sidomos shovinizmi jugosllav priste të vinte pranvera e vonuar e vitit 1981 dhe demonstratat në Kosovë… Me këtë rast dhe “shansë” të politikës kapituluesee Beogradit ndaj Kosovës dhe shqiptarëve, nisin bastisje, kurthe, burgosje dhe beteja të tmerrshme antishqiptare, madje edhe ndaj Shqipërisë para dhe pas vdekjes së Enverit…
… Apsolutikisht,nuk më binte nër mend se, mua ma kishin pregatit në mënyrë perfide arrestimin, akuzat e kurdisura dhe depërtimin në qelitë skëtera të burgut famkeq, në Zenicë të Bosnës, ku njeriu nuk kishte mundësi ( as avokatët, bile) se çfarë ndodhëte brendame fatprerë e pandehur, duke i shqye si ujqr t trbuar, duke i shtri n dajak e terror me muaj të tërë, duke i detyruar t “pranonin” do gj se ata ishin “fajtor” siç i kishin pregatitur akuzat e imagjinuara, xhelatët kishin duart me gjak shqiptari…!
Unë, nuk kisha çfarë të “pranoja” diçka që nuk kasha njohuri dhe nuk isha actor i ndonjë “krimi” që kishin kurdis nëntoka kriminale e UDB-së, siç kam shkruar edhe më herët në Ankesat dhe Kërkesat e mia me vite, në shkrimet e mua në burg dhe pas daljes nga burgu në “liri” !
Pse kështu,vallë?
Këtë shkruaj edhe sot, edhe pas rrënies së regjimit komunist, por edhe në “demokraci” dikush nuk dëshiron që e vërteta të del në dritë të diellit… Por, unë Zotin kam dëshmitar !
***
Prandaj Zeusi e dërgoi në botë Aresin, zotin e luftës për ta shpëtuar Tanatin i cili më pastaj e zë shpirtin e Sizifit dhe menjëherë e çon në botën nëntokësore. Apo atje ku kalamendej Gillgameshi! Sizifi ka ditur të gjendet në çdo situatë dhe çdo gjë e ka menduar më parë. Me largëpamësi i urdhëroi bashkëshortes së vet, Meropes, që me rastin e vdekjes së tij mos t’iu ofrojë zotërave flijime. Sundimtari i botës nëntokësore Hadi dhe bashkëshortja e tij Perzefona, më kot i pritnin dhuratat e caktuara dhe për këtë arsye urdhëruan që Sizifin ta sjellin para tyre. Sizifi u thotë se punën menjëherë do ta rregullojë, vetëm se ta lëshojnë për një moment që të shkojë në botën nëntokësore. Do të shkojë te bashkëshortja e vet dhe me një seriozitet do ta përkujtoj në detyrat e saja, sepse, siç mendon ajo në vete, i ofendon zotërat, e tjerë. Hadi u bind nga gojtaria e Sizifit, ndërsa Sizifi i humbi edhe mbresat e fundit të respektit para mençurisë dhe luciditetit të hyjnive. Mbeti i qetë në Korint dhe e shijonte jetën siç ka ditur më mire. Hadi, i zemruar, sërish e çoi Tanatin pas tij. Zoti i vdekjes e priti rastin kur pa se një pije iu dobësua të gjykuarit e Sizifit dhe atëherë në mënyrë të pamëshirshme ia kap dhe ia rrëmbeu shpirtin. Këtë herë Sizifi më nuk ka dalë nga bota nëntokësore. Pasi që ekzistonte rreziku që shembulli i Sizifit t’u shërbejë njerëzve për të dyshuar në gjithëdijshmërinë dhe autoritetin e zotërave, Hadi e dënoi në mënyrë shembullore: që përjetë ta rrokullisë gurin në kodër të lartë, i cili në maje do të rrëshqasë për herë nga dora dhe tërë veprimin do ta filloj sërish. Kjo nuk është vetëm punë e rëndë, por edhe punë pa kurrfarë qëllimi që e bënë të marrë pa kufi. Vetëdija se në këtë nuk do t’i ndihmojë kurrfarë dinakërie e mundon Sizifin njësoj sikur se edhe dëshpërimi i tij. Puna e Sizifit është bërë fjalë e urtë edhe sot dhe do të na vinte mirë sikur ta njihnim vetëm nga mitet e antikës, të përkuojtojmë Mitin për Sizifin , ose tregimin mbi te, kur me emrin e Sizifit, për herë të parë, ndeshemi në Odisenë e Homerit. Në skenë e kanë sjellë Eskili dhe Euripidi në dramat me të njëjtin emër dhe tragjikën e Sizifit, që e kujtojmë edhe sot .
***
O shqiptarë, patriotë e fatkeqë! – të vetmuar, të tradhëtuar, të braktisur, të zhgënjyer, të mashtruar, shpresëhumbur e shpirtsfilitur, ziliqarë e me botkuptime injorante, me shpirtëra blozak hakmarrës, ose trima e patriot të vërtetë, atdhetarë, ju që keni mandje të ndritur ose shkrimtarë, edhepse ende kush nga ju nuk u shpall Nobelist i ndonjë fushe të caktuar. Mendja ma thotë, dhe po ju pyes me këtë rast: a thua, vallë, ende ju duket se nuk jeni të kapluar nga tragjika individuale dhe ajo kolektive, apo ende doni sikur të mashtroni veten e të besoni edhe në diçka e cila është apsurde!? Ju pyes: vallë a nuk ju ngjajnë vuajtjet, sfilitjet e sakrificat tuaja njëzetshekullore, me stërmundimin absurd të Sizifit. Ap ende jeni të ngërthyer nga injoranca dhe absurditeti, dhe kjo sacrifice, ndoshta ju duket e HARRUAR!?
Ndoshta….Ndoshta !
… Apo, ndoshta vallë, vetë dukeni dhe jeni të harruar, e që këtu, me këtë rast, ende nuk është e shkruar, apo e gjithë kjo vlenë vetëm për njerëzit e zakonshëm, për ata të cilët jetojnë me hatër apo me hallet e tyre larg rrëmujës e rrëmetit, përtej viteve dhe shekujve blozak në këtë cep të Ballkanit!…Por, po ua them edhe këtë se kjo “harresë” është “pamja e sbërthimit të njëzet shekujve shqiptare” (Branko Merxhani). A nuk ngjajnë sakrificat dhe përpjekjet tuaja 500 vjeçare nën sundimin otoman me stërmundimin absurd të ngjajshme me ato të Sizifit? Absurd sepse pikërisht kjo periudhë e hidhur dhe më e errëta e robërimit tuaj nga Turqia , apo nga kralja e satrapa moskovik , dekada e shekuj kur dukej, ndoshta në një mënyrë, sit ë “ishte koha më e pasur dhe më e lumtur e historisë , ose disi ndryshe që mbeten vetëm gjurmë…dhe kjo me qenë se në atë epokë stërgjyshërit tanë të gjorë përpiqeshin me zemër trime në vijat e luftës së zaptonjësit, po një ditë ktheheshin, në vatërën atërore të shkretuar, të ngarkuar me flori boll, me plaçka të shumta dhe me “kuaj të bukur” të fushave të largme të Arabisë, që nga Çamëria e Tepelena e gjer në Kosovë e Dardani, përtej stinëve nga Molla kuqe! Paraja, dyfeku, “kuajt e bukur” dhe të gjitha baulet e plaçkave me se u shpërblyen? Me sakrificën dhe përbuzjen e atdheut, të familjes dhe të Djalit. Kuptohet, shqiptari as brezat gjitha këto zhvillime dhe gjurmë nuk duhet harruar”
A nuk vazhdon ende kjo “sagë” ballkanike, stërmundimi absurd sizifian shqiptar!? A nuk ngjajnë sakrificat dhe betejat e mia me vite ( madje edhe ato si në aspektin individual, njashtu edhe në ate kolektiv të popullit të vuajtur me vite e dekada), në relacione të ndrushme, bile edhe në baza nacionale, në kthesa të rëndësishme të historisë, me stërmundimin absurd të Sizifit, apo në këtë rasdt personalisht lidh me kërkesat e mia për drejtësi, në luftën kundër peshës së padrejtësisë dhe njollosjes së personaliteit tik dhe barren e ndëshkimeve që mbaj me vite e dekada mbi supe, a për diçka që nuk jam fajtor as që jam autori ndonjë “krimi” përëka nuk kam dijeni, pos bindjes se e tërë kjo dramë është kurdisj nga imagjinata dhe akuzat e inskenuara komuniste nga regjimi dhe Shërbimi komunist tëviteve të rrënuara e quajtur UDB!?
Absurd, se në këto momente dhe me vite as organet kompetente të jurispondencës dhe Gjykatat sin ë Maqedoni njashtu edhe ata në Bosne, nuk kanë arriturose nuk kanë dash sipas ndonjë urdhëri që të zbardhet e vërteta dhe PAFAJSIA IME, ose në ndonjë mënyrë tjetër dhe motive që unë nuk i kam në dijeni, nuk kanë mundur të orientohen drejt për të arritur në kohë “qëllimet e mëdha”, se , në rastin konkret kanë mundguar çfarëdoqofshin fakte dhe argument, sepse AKUZA TË IMAGJINUARA DHE FUND E KRYE TË MONTUARA që u inskenuan dhe zhvilluan sipas direktivave të fshehta të Shërbimeve sekrete jugosllave në Procesin e Zenizës që nga pranvera e vitit 1981, gjegjësisht pas shpërthimit të demonstratave shqiptare në Kosovë! A thua vallë, nuk ngjajnë përpjekjet, qëndresa dhe lufta e nëntokës kriminale e cila ka vepruar në vazhdimësi dhe sipas një programitinëzar sekret sipas urdhërave të Shtetit i cili ishte SHTET MBI SHTET dhe gjykata ka sjellë vendime ashtu siç u realizuan me vite e dekada planet keqbërëse dhe antinjerëzore, dhe kundër ligjore… Absurd i atyre viteve plotë djallëzi dhe shovinizëm i një kloke të çuditshme ANTISHQIPTARE sepse gjykata me ndërgjegje të vrarë shpall ndaj meje DËNIM ME VDEKJE PUSHKATIM, për vepër që as nuk kam motiv apo ndonjë nevojë të kryej një “krim” apo “vrasje” ndaj ndonjë personi që as nuk e kam parë, as nuk kam pas në dijeni ose njohur. 
… E gjithë kjo, sipas mendimit dhe logjikës sime, nuk gaboj nëse e krahasoj me fatin tragjik të kombit që i takoj, apo fatin tragjik të Atdheut tim, me ndarjen e PA TË DREJTË të Shqipërisë nga Fuqitë e Mëdha , duke ua vë kombit shqiptarë Gurin e madh dhë të një peshe me përmasa mali mbi supe të padrejtësisë sin ë aspektin individual njashtu edhe në atë kolektiv në kohë dhe hapësirë… Madje edhe sot po heshtet qëllimisht, duke na e thye krenarinë dhe DINJITETIN me intrigat e çutitshme, heshtin, kinse nuk u intereson fakti, që kombi ynë është i copëtuar gjeografikisht dhe po copëtohet çdo ditë e më shumë kombëtarisht, moralisht, psiqikisht duke ekzistuar në një kaos social e individual, me paragrafe, ligje apsurde e lojëra diplomatike, politike , duke mbajtur çdo gjë larg ligjit dhe drejtësisë apsolute njerëzore, madje edhe pse egzistojnë KONVENTA ndërkombëtare për të drejtat racore, kombëtare e njerëzore, duke na mbajtur në epoka të ndryshme djajsh, duke na mbajtur me GURIN E SIZIFIT mbi shpatulla! Një gur të tillë shkëmbi me akuza të rreme, të kurdisura si akuza, duke më njollosur si shqiptar, me vite e dekada mbajë mbi supe peshën si një Promethe i prangosur me vite Brenda hekurash, atje ku nuk dukej as rrezja ediellit apo dritës , ku gjykatësit dhe hetuesit gjakatar zgërdhiheshin gjersa korrbat shqyenin mëlqin…
Një fatum të tillë tragjik kushte edhe Xhingis Kani, e ata që mbanin DREJTËSINË dhe çekanin në dorë, zvariteshin me kohën dhe mes njerëzve sikur kjonuk ishte punë e tyre pë zbardhjen e të vërtetës dhe drejtësisë në këtë cep të Ballkanit….
(vijon)
