Afrim Caka, Gjakovë
Deputetët opozitar mund t’i ndjamë në agresivë dhe të dhunshëm. Për agresivët, deputetët që sulmojnë, janë karakteristike lëvizjet e tyre të forta. Deputetët e tipit agresiv, kur janë ata të korruptuar, e shndërrojnë çmendurinë e tyre në kafshëri, që t’i tregojnë mazhurancës se sa trima janë ata, dhe në këtë mënyrë demonstrojnë ndjenjën e rrënjosur të provincializmit thellë të pasigurisë në vetvete.
Si u zhvilluar karakteri i Albeard Tahirit, veçori për të, mishëron drejtimin, në të cilin psikika e tij është zhvilluar që në fëmijërinë e hershme. Ky zhvillim i tij, në rastin e parë, Tahiri synon drejtë realizimit të qëllimit të vetë drejtpërdrejtë radikal, por tek ai zhvillohet karakteri agresiv dhe shkatërrues.
Në historinë e shoqërisë shqipatre gjen një pikë sqaqjeje të sëmurë dhe dobësimi në të cilën ajo rreshtohet deri edhe në anën e atij që e shkakton dëm, në anën e zullumçarit Albeard Tahiri, dhe madje me gjithë mend dhe çiltërishtë, që të ngjallë frikë… Pesëdhejtë vjetë të shtypur dhe njëzet vjetë në demokraci ne si popull nuk lëvizim dot. Aty jemi ne. Këtë natyre kemi ne, është pjesë e antropolgjisë së një kombi. Opozita është degraduar në GENË.
Dhe kështu si po bëjnë në do të shkrihemi si komb. Këta opozitarë mundohen të na marrin përpara, nuk kanë lë gjë në këtë vendë pa përvetësuar sepse nuk ishte e ndërtuar për këta maskarenjë.
Vetëdija në vetvete e kolektivitetitn e Partisë së PDK-së shembet, thyhet besimi i saj në vetvete, shtylla e saj kurrizore, siç mund të thyhet, me shpërthimin e flaktë të instikteve më të larta dhe shumë të fuqishme që e tërheqin deputetin shumë larg dhe përmbi shpirt vogëlsisë e vetdijës së turmes së rrugeqërve; për pasojë do të parapëlqehet të damkosen dhe të përdhosën pikërisht këto instikte kafshërie, mediokriteti i instikteve shtazore që ngrihen në ndere dhe në përkufizimin e “moralit”.
Ky komb í vogël dʋket se nʋk gjen qetësí. Dardania ka pasur një fat keqë në udhëheqësi, sidomos pas luftës. Shqiptarët më të këqinjë i kishte vendi dhe në elitën udhëheqëse në pushtet e në parlamentin e Dardanisë. “Kombín tonë e moɾí lʋmí. Po ɾɾísím shqíptɑɾë të këqίnj, tɾɑdhtɑɾë që íu shëɾbejnë ɑgjentuɾɑve të huɑjɑ”. Lamtumirë vendi im që po zduket ngadalë. Lamtumirë vendi im i bekuar… Dhe se “deputetit tropikal” i duhet nxjerrë boja me çdo kusht, qoftë si patologji dhe zvetënim i qenies si deputet.
Gjithçka është e thellë në partinë e PDK-së e do maskën, gjërat më shumë të thellë provojnë madje urrejtjen për shëmbëlltyrën dhe metaforën në parlamentë. Mbi të gjitha a nuk duhet të jetë antiteza maskimi i “drejtë” në të cilin shfaqet fytyra e një zotnie (deputeti apo shefi i alltijave me shurdhues) Albeard Tahiri? Një dyshim që të bën të pyesësh, ai përdor emocionet e veta sa herë kur ato i përgjigjen qëllimeve të tij ose partisë së tij.
Shumë deputet të opozites janë të aftë ta prishin dhe ta nëpërkëmbin kombin e vet për t’i hakmarrur të paktën mbi ata deputetë të vetëm turpi është i pasur me zullume. Nuk janë gjërat më të këqija ato që na bëjnë të turpërohemi më shumë, nuk ka vetëm shpifje prapa një maske për fytyren e djallit, ka po aq dinakëri në mirësi. Çdo shpirt opozitari, thellë ka nevojë për një maskë, madje përreth çdo shpirti të thellë rritet vazhdimisht një maskë në sajë të interpretimit vazhdimisht të shtrembër dhe me budallallëkun e disa deputetëve.
Kafsh grabitçare dhe njeriu grabitçar (për shembull), keqkuptohen plotësisht: natyra keqkuptohet derisa vazhdon të kërkohet një “patologji” në fund të këtyre egërsirave politike, të këtyre krijesave, më të shëndosha midis gjithë kafshëve parlamentare; ose madje kërkohet një “shkatërrim” i bashkëlindur tek ata siç kanë bërë deri më sot pothuajse të gjithë moralistët opozitar duket se tek opozitarët ka një urrejtje përpyllin e virgjër parlamentar dhe për vendin e tyre!!!
Pas humbjes së pushtetit ndeshen deputet, të cilët shfaqin tipar të karakterit, të cilin mund ta quajmë prirje për sjellje brutale ose të pakulturuar. Kësaj kategorie i përkasinë të gjithë opozitarët në forma të ndryeshme.
Për deputetët agresive janë karakteristike të tilla tipare brutaliteti dhe egërsie në parlamentë dhe nëse, për më tepër, priren drejt pesimizmit, kjo i i ndryshon të gjtiha marrëdhënjet e ndërsjella me realitetin rrethues, meqenëse duke qenë armiqësorë ndaj gjithë mazhurancës, ata nuk janë të aftë as t’u vijë keq për të tjerët, as të bashkëpunojnë me ta. Një ndër format e tilla të maskuara është mizantropia, varianti i egërsisë dhe urrejtjes, për të cilën karakteristike është armiqësia e shprehur fort ndaj mazhorancës.
