Prof. Dr. Mathieu Aref, pelazgolog, Paris
____
@Arben Çokaj – Ore zotëri nuk është fjala për « gjuhë zyrtare » në vetvete gjë që është e domosdoshme për një “shtet” por për “cilin gjuhë” ? Gegënishtja është “gjuhë” (jo dialekt) e përdorur në Iliade, ishte gjuhë e Zeusit por toskërishtja është një degë e vonshme që ka huazuar Grekëve « rotacizmin, dyfishimin të tingëllorve, ndërhyrja të disa fjalë greke”, dhe në jugun e Shqipërisë “hyri feja e Grekëve dmth Ortodoksia »…bëhen shumë nderhyrje. Enveri, është e dishme qartësisht, nuk e kishte Veriun në zemër !
Enveri Veriun e la mënjanë sikur të mos ekzistonte…dhe Gegët u bënë “persona non grata”. Kur erdhi koha për t’i imponuar Shqipërisë (në 1972) një gjuhë “zyrtare” dhe pasi kishte të gjitha fuqitë, u kujdes që autoritetet kulturore dhe akademike të vendit të zgjidhnin dialektin e jugut nga rrjedhte ai. Dhe argumenti për të thënë se kjo gjuhë “zyrtare” ishte një “kompromis midis dy dialekteve toskë dhe gegë” është një gënjeshtër dhe mashtrim i dukshme dhe një manipulim i turpshëm : është e pamundur të thuhet se ka edhe ndërhyrjen më të vogël të “gjegnishtës” në këtë gjuhë e quajtur “zyrtare”. Krahasuar me Shqiptarët e tjerë që e kanë humbur përdorimin e “gegënishtës” dhe që nuk e kanë më flakën patriotike, mund të them se jam një shqiptar i vërtetë që i kam mësuar të dy dialektet që në fëmijërinë time të hershme në një atmosferë tipike shqiptare, edhe nëse kemi jetuar jashtë Atdheut (për shkak të Luftës së Dytë Botërore dhe veçanërisht ardhjës të Enver Hoxhës në fuqi i cili kishte bllokuar kufijtë e vendit) dhe kështu pra jam në gjendje të pohoj gjithçka që sapo pohova.
Unë nuk bie në këtë grackë të përgatitur prej kohësh nga regjimi komunist me Enverin në krye i cili eliminoi një nga një ata që e kundërshtuan ! Ajo që po them këtu nuk është absolutisht për të krijuar mosmarrëveshje dhe përçarje mes Jugut dhe Veriut, por për të rivendosur të Vërtetën dhe për të denoncuar një padrejtësi dhe manipulim të dukshëm. Gjithë jetën time kam qenë një patriot i ndritur dhe nuk kam bërë kurrë dallime mes Shqiptarëve kudo që ishin (nga miqtë tanë më të mirë në Egjipt ishin edhe Toskët -nga Jugu dhe Çameria- dhe ai që na mësoi toskërishtën në shtëpi ishte një mësues shqiptar nga Delvina).
UNË NUK PRANOJ NGA ASNJE SHQIPTAR, ÇFAREDO TË JETË, TE VIJ MË THËNË KËTU APO GJETKË, SE JAM NJË PËRÇARËS APO SEGREGATOR I POPULLIT PELASGO-SHQIPTAR. Fund.
***
Vallja luftëtare e Matit
Shqip
Vallja luftëtare e Matit (e praktikuar edhe me shpatë në Kosovë) që na vjen nga thellësitë e lashtësisë të kohrave të larta kur Pellazgët jetonin nëpër Shpellat që shënojnë, ende sot, shumë rajone të Evropës. Dhe pas “shkrirjes së akullit” rreth 10.000 vjet para erës sonë ata krijuan qytetërimin e tyre prestigjioz : gjuha shqipe na e zbulon qartësisht origjinën e tyre stërgjyshore shumë të lashtë (45.000 vjeçare) : banorët apo populli i “Shpellave” = Shpell-azg ! Ky emër është i përbërë nga një rrënjë “shpellë” dhe një prapashtesë “azg” (prapashtesë përcaktore për të caktuar “kombin, popullin”) që vetëm Armenët (me origjinë pellazgo-frigjiane) e kanë ruajtur (me kuptimin “komb, popull”) = “populli i shpellave”. Gjuha shqipe e ka humbur këtë prapashtesë me kallimin e kohës. Pushtuesit grekë gjatë pushtimit të tyre morën të njëjtin “etnonim” i përdorur nga Pellazgët për t’u emërtuar, por, Helenët, me kalimin e kohës ata përfunduan duke tërhequr fonemën “Sh” dhe duke mbajtur pjesën tjetër të paprekur, d.m.th, gjë që i afrohet fonetikës origjinale. “Pelasg-oi” (Πελασγ-οί ) pastaj gjithë autorët antikë përsëritën përdorimin të të njëjtin etnonim.
Por kjo valle e lashtë ka pësuar disa variente dhe është praktikuar me një farë frekuencë gjatë kohës së mbretit molos “Burri” / Pirro II të Epirit (-313-272 p.e.s.). Në të vërtetë pas çdo beteje ushtarët e tij vinin për të kërcyer para tij të njëjtën valle si paraardhësit e tyre …me shpatën e tundur në ajër dhe kjo ka vazhduar që nga agimi i kohrave deri në ditët tona. Mbreti molos “Burri” është në zanafillin e krijimit të emrit “Shqiptar” = “bir i shqiponjës” ! këto e kam shënuar dhe shpjeguar “përse” në librat e mi.
français
Danse guerrière de Mat (pratiquée également au Kosovo) qui nous vient des profondeurs de l’Antiquité lointaine des Pélasges du temps où les hommes habitèrent dans les Grottes qui jalonnent, aujourd’hui encore, plusieurs régions de l’Europe. Puis, après la fonte des glaces vers 10.000 avant notre ère, ils ont créé leur prestigieuse civilisation : La langue albanaise nous dévoile clairement leur origine ancestrale : Hommes des grottes = Shpellazg ! Ce nom est composé d’une racine “grotte” et d’un suffixe “azg” (suffixe déterminatif pour désigner la nation, le peuple
) que seul les arméniens (d’origine pelasgo-phrygienne) ont conservé et que, avec le temps, la langue albanaise a perdu ! Les envahisseurs Hellènes lors de leur conquête ont repris le même “ethnonyme” qu’utilisaient les Pélasges pour désigner leur peuple (une ancienne reminescence du passé restée ancrée dans leur mémoire) mais avec le temps ils ont fini par escamoter le phonème “Sh” mais en conservant intact le reste soit “Pelasg-oi” (Πελασγ-οί ) puis tous les auteurs antiques ont répété l’usage du même ethnonyme.
Mais cette danse ancienne a subi plusieurs variantes et a été pratiquée avec une certaine fréquence à l’époque du roi molosse “Burri/Pyrrhus II d’Epire (-313-272 avant JC). En effet après chaque bataille ses soldats venaient danser devant lui la même danse que leurs ancêtres… avec leurs épées agitées en l’air et cela a continué depuis la nuit des temps jusqu’à nos jours. Le roi molosse « Burri » est à l’origine de la création du nom albanais “ Shqiptar”= fils de l’aigle ! Cela je l’ai déjà noté et expliqué “pourquoi” dans mes livres.
