Medreseja Alaudin, është hapur me vendimin e Këshillit Ekzekutiv i Këshillit Krahinorë për Kosovën e Metohinë, me vendimin Nr.29503, të datës 26.6.1949, por e cila filloi punën më 1.11.1951. Gjatë kësaj periudhe kujtoni edhe shfarosjet që bënë kundër shqiptarëve në “aksionin e armëve”, gjykimet dhe vrasjet e nacionalistëve shqiptar etj. Kurse në vitin 1962/1963, me vendimin Nr. 759-65, të Kryesisë Supreme Islame të RSF të Jugosllavisë në Sarajeve, u hap “Medreseja e mesme Alaudin” në Prishtinë. Në këto dy medrese, u mësuan gjuhët serbe, turke, arabe dhe thuhet edhe gjuha shqipe. Numri i maturantëve në këtë medrese ishte 19 vetamë 1966-1967, kurse në vitet 1993-1994, ishin 43 veta.
Kurse sa i përket shkollave gjatë mesjetës, në Trojet tona, ato më së keqi pësuan nga Perandoria Osmane.
Duke qenë se shkollimi mesjetar ishte pothuajse plotësisht nën udhëheqjen e kishës katolike, e njejta ishte edhe në Trojet Arbërore. Universiteti teologjik i Durrësit, që ishte universiteti i parë mesjetar në Ballkan dhe ndër universitetet e para në Europë, ku edhe universiteti i parë gjerman u hap në Vjenë 1365, në Haidelberg me 1385, në Këln më 1388, në Erfurt më 1392 etj. Ky universitet kishte 100 studentë dhe u promovuan shumë doktor shkencash dhe shumë teologë-meshtarë për Trojet Arbërore dhe për Dalmaci, Itali etj. Më i njohuri personalitet që doli nga ky universitet ishte Gjon Durrsaku. Ky universitet u mbyll me rastin e pushtimit të Durrësit nga Perandoria Osmane më 1501, kështu u shkatërru shkollimi i lartë mesjetar. Madje në shekujt XIV-XV, kishte shkolla në Drisht, në Pult, Shkodër, Tivar, Ulqin, Durrës, Prizren, Ulpianë etj. Pastaj kishat katolike që shërbenin në atë periudhë edhe si shkolla, një ndër to ishte edhe Kisha e Shën Barbarës në Balldre, apo që At Donat Kurti tek Hylli i Dritës më 1935, përmend tre shkollat e para shqipe atë të Pllanës, Blinishtit dhe Shkodrës ose studiuesi amerikan Edëin Jacques në librin e tij e përmend shkollën e parë shqipe në Velë të Mirditës, Pllanë afër lumit Mat, në Troshan dhe Shkodër; apo shkollat ilegale shqipe në kishat katolike, si ajo e Stubllës etj.
Sipas librit të Serge Metais, të botuar më 2006, në Paris, të titulluar “Historia e Shqiptarëve”, thuhet se në 1887, në Shqipëri kishte 3.000 shkolla, prej tyre 1.200 shkolla publike turke, 1.200 shkolla private greke, 300 shkolla bullgare, serbe dhe vllahe dhe 1 shkollë shqipe me drejtor Pandeli Sotirin. Edhe shkolla e Prizrenit, e 1889 e ipeshkvit Ndre Logoreci, e drejtuar nga nipi i tij Mate Logoreci, u ndesh në armiqësinë e Osmanëve dhe serbëve. Për të vazhduar pastaj me Mësojtoren e Korçës dhe përndjekjet e pushtetit Osman dhe të klerikëve ortodoks antishqiptar. Për të vazhduar pastaj deri në vitin 1911, françeskanët kishin hapur 47 shkolla shqipe, mes tyre edhe 10 për vajza, por të cilat u mbyllën me urdhërin e Zogut më 1933.
Kurse shkollat e para serbe, u hapën me lejen që e fituan nga Perandoria Osmane, në vitin 1836 në Prizren, më 1848, në Graçianë(Graçanicë), në Vushtri, Pejë. Në këtë periudhë, ishte vala e asimilimit të shqiptarëve nga Perandoria Osmane, derisa kjo perandori serbëve ia dha tokat shqiptare, u lejoi shkolla etj. Madje në organin zyrtar të Vilajetit të Kosovës, në gazetën “Prizren” botohej në osmanisht e serbisht që shkolla serbe do hapeshin në çdo fshat që kishte më shumë se 100 shtëpi. Por nuk lejohej asnjë shkollë shqipe. Kurse në vitet 1893/1894, në Sanxhakun e Prishtinës, funksiononin 27 shkolla serbe për meshkuj dhe 4 tjera për femra me gjithsej 1149 nxënës meshkuj dhe 207 nxënëse femra.
