„Kape babin, kape babin, se une di not“!

Zakonisht nuk e preferoj te qendroje ne mesdite ne plazhe, ashtu qe per ti ikur te nxehtit te larte ne mesdite nga plazhi largohem rreth ores 11-te e se voni per dreke, per te qendruar ne shtepi apo hotel ne freski deri pasditen e hershme, dikur rreth ores 16-te.

Mirepo dje, diten e Marte, nuk ishte ashtu, sec e kisha nje ndjenje te mbrendshme e si kerkese qe te qendroje ne plazhe me gjate, ne njeren prej plazheve tona te bukura (C. B.), si ka dashur natyra, apo krijuar Zoti. Edhe femijeve Arianit e Nites iu thash se ‘sot do te qendrojme me gjate e mund te lahemi me shpesh’, ndersa Visares, perkunder qe kerkoi disa here qe te ikin nga te nxehtit e madh ne mesdite, dikund rreth 37’C, i kerkova qe te kete durim pasiqe ‘po dua te qendrojme ne plazhe se paku deri ne oren 13-te, pastaj te shohim, ose vazhdojme ne restaurant, ose kthehemi ne shtepi”.

Femijet kerkuan menjehere te hyjme ne uje, mirepo nuk e kisha ate disponim, prandaj Arianin e terhjeka te shtrihet ne shtratin e plazhit dhe te ndegjojme muzike relaksuese, derisa Nita, pasiqe kerkonte qe te marrim nje barke me qera, i thash qe te kerkoje se a kishte ndonje te lire.

Mua dhe Arianit na u bashkangjit edhe Visarja, duke shijuar diellin, detin e bregdetin me ritmin e valeve mbi te cilat lodronin notat e muzikes relaksuese nga nje kitare akustike.

Pas nje kohe i thash Arianit, qe e kisha prane meje te shtrire ne nje kanape, se ‘a mund te koncetrohet ashtu qe te ndegjoje vetem valet e detit, qe i kishim 2-3 metra larg’. Pas nje prove te shkurter Ariani me thote se ‘me shume e ndegjon muziken se sa valet’, keshtu qe e ula pak zerin e muzikes qe vinte nga telefoni dhe u thellova ne shushurimen e valeve dhe ritmin e tyre.

Keshtu per disa dhjetra minuta derisa Visarja nuk pyeti se ‘pse nuk ishte kthyer ende Nita’. Pasiqe shikova per disa minuta rreth vendit ku barkat jepeshin me qera, aso qe levizen me kembe si bicikletat, pash qe Nita nuk ishte atje dhe u ngrita ta kerkoje. Pas disa minutave e gjej ne plazhen fqinje e pasiqe as atje nuk kishte gjetur barka te lira u kthyem duke mbledhur guaca perskaj fundit te valeve, duke gjetur disa ekzemplare shume te bukur.

Kur u kthyem te shelzonat dhe shtreterit tone Nita me kerkoj qe ta shoqeroje per notim, keshtu qe hynem ne ujin prane duke ecur e bere not deri tek kufiri i shenjuar i plazhit, i cili ishte permbi nje kilometer larg bregut. Te kufiri u afruam me not dhe pasiqe kishte nje thellesi dhe vale te konsiderueshme u ndalem per te pushuar te litari i kufirit. Duke biseduar e lozur e Niten shoh ne largesi nje flamingo prej gome dhe nje njeri te hypur mbi te. Fillimisht ia tregoj Nites, me qellim qe ti tregoj se sa te cuditshem mund te jene njerezit, po pastaj e shoh se aty pran ishte edhe nje person tjeter, te cilin, pasiqe ishte ne uje, fillimisht nuk e dalloja se cfare moshe mund te kishte. Nita me thote se duket sikur nje femije ishte ne uje ndersa i rrituri ishe hipur ne gome. Ne nje moment me vone kete munda ta vereje edhe une dhe kjo ishte indikacion i mjaftueshem se ata nuk ishin shkuar aq larg prej deshires, por se atje i kishte shtyer era dhe kishin probleme per ty kthyer.

Shikova rreth e perqark dhe askund nuk pash dikend me ndonje gome, apo shtrat prej gome, qe te mund ta merrja me vete, per tiu shkuar ne ndihme, u ngrita pak per te mund te kam pershtypjen e largesise e pastaj u nisa me not qe t’iu dal ne ndihme. Niten e porosita qe ne asnje menyre mos te largohet nga litari. Kisha bindjen se ata ishin larg se paku sa dy here largesia e bregut me litarin e kufizimit per notim.

Posa bera disa dhjetra metra me not e pash se si nje vale e rrezoi te rriturin prej gomes si flamingo dhe ai per disa sekonda nuk doli ne siperfaqe, qe me beri me te bindur se i rrituri nuk dinte notin, derisa i vogli (femija) mbahej ende per gome. Pas pak pash se edhe i rrituri po kapej per gome, por vala e rradhes i rrotulloi prap, ashtu qe humben qe te dy, andaj e sforcova notin e ne nderkohe pash se edhe dy persona ishin nisur pas meje per ndihme. Kjo me beri edhe me te sigurte dhe me te pakursyer per notim – pasiqe fillimisht mendova ta kursej kohen sepse forca me e madhe do te me duhej pikerisht kur te arrije afer personave qe po mbyteshin.

Nuk e di sa kohe me mori, po ndjenja qe po garoja me kohen me linte pershtypjen se po zgjaste pafund, aq me shume pasiqe per 3-4 hapa te notit e mbaja koken ne uje dhe here pas here ndegjoja thirrjet „ndihme, ndihme…“, dikur e pash se isha afruar ne distancen e duhur dhe se duhet te mendoja veprimin e duhur. Kur me pa femija se isha afer filloi te therriste „kendej, kendej“, une e pash se ishte fare i ri dhe natyrisht qe nisa ta kapi ate se pari, po ai, ne ate drame e siper, me thote: „kape babin, kape babin, se une di not“!

E babi i tij kishte filluar te sharronte ne uje, saqe as nuk perpelitej me … derisa po kerkoja se si ta kapi e shoh se edhe nje nga notaret ishte afruar aty por po frigohej ta kap te mbyturin – se mos po e terhjek edhe ate. Atehere i hjedha gomet atij notarit dhe i them te mbahet per te, ndersa mua te me mbaje per kembe derisa une u zhyta pas te mbyturit, te cilit ende ia dalloja duarte. Pas nja dy hovesh te zhytjes arrita ta kapi per krahu e ta terhjeku kah siperfaqja, ku me terhjekte edhe notari qe erdh ne ndihme.

Pas nje kohe te shkurte dolem ne siperfaqe!

Fytyren e te rriturit qe po mbytej nuk do ta harroje kurr, ishte pikerisht ajo fytyra qe shpreh takimin me vdekjen, me sy te zgurdulluar e goje te shtremberuar, qe ne vend se te frymonte shkumonte, e qe nga paniku e fundosja nuk kishte fryme. Dikur i erdh frymarrja se bashku me panikun dhe instiktin per te hypur prap ne gome dhe per ta rrotulluar prap gomen e djalin e vogel aty.

„Ndalo njehere, ndalo. Qe une po te mbaje. Mbaju dhe ti ketu per gome“ i thoja, duke i perseritur „Nuk je me ne rrezik, shikom ne sy, shikom ne sy, nuk je me ne rrezik!“ – deri sa u qetesua, per te filluar pastaj te gjithe se bashku te kthehemi kah bregu.

Ishim bere 4 notare vullnetare, qe i dolem ne ndihme nje femije 12-13 vjecar dhe babait te tije, qe po mbyteshin ne thellesi te (breg)detit ne nje plazhe ku nuk kishte shpetimtare kujdestare. Plazhe e jona e vizituar kryesisht nga shqiptaret.

Nga notaret kuptova se njeri ishte nga Shkupi e tjetri nga Prishtina, une nga Peja, ndersa i katerti nuk e di se nga ishte, porse te litari i kufirit e sidomos te bregu i plazhit ishin mbkedh te gjithe familjaret dhe te tjere, duke shikuar e perjetuar dramen e nje familje e me shume. Nita me kishte ndegjuar me saktesi e me kishte pritur aty ku i thash, ne perqafimin e saj ndjeja shqetesimin e e perzier me krenari. Pastaj u kthyem se bashku te shelzonet tone.

Ne nje dite gushti, kur nje flamingo prej gome gadi u be shkaku i nje tragjedie familjare, por nga nje doze fati u be mjeti i shpetimit, ne nje plazhe tonin, ku mungojne barkat e shpetimtareve kujdestare.

Pos fytyres se babait qe fundosej, qe do ta mbaje gjate ne mend, me siguri te madhe do ta mbaje mend edhe djalin 12-13 vjecar, i cili ne ate moshe te re kishte ‘shpatulla’ aq te medha sa te mbante edhe babain, e mbi te tjera, ne asnje moment nuk e zu paniku.

Perkundrazi, ishte ne cdo moment mbi 100% ne ngjarje e pos guximit mbi te gjitha ishte falemnderues.

Mendoj se ajo familje e shoqeri qe e ka eshte me fat, qofte me jete e shendet.

PS.