Afrim Caka, Gjakovë
“A mundë ta përceptojmë racën e tyre si një kancer politik, fytyrat dhe gojën e tyre të mbushura me produktin e pangopësisë së vet”. Kombi shqiptar, i cili po vdes dalëngadalë jo aq nga shkaku i tradhtisë, jo aq nga shkaku i uljes së numrit të popullsisë sesa nga zhdukja e vazhdueshme e elementëve më të mirë të racës së tij, çdo shqiptare mund të vazhdojë të luajë një rol të rëndësishëm në Dardani e vetëm në qoftëse se korrupsioni, krimi i organizuar, tradhtia, dogmat fetare do të shkatërrohen.
Konsilidimi i sotëm i shtetit të Dardanisë nën drejtimin e Vjosës, Albinit dhe Gërvallës është sinjali i fundit “paralajmërues” për ta parë vetën dhe për ta drejtuar popullin nga fusha e vizioneve te ajo e të vërtetave të mëdha, duke i treguar rrugën drejt të ardhmes, drejtë Bashkimit Kombëtar, drejt rrugës mbi të cilën ecën Alëksandri i madh, Pirrua, Teuta, Skënderbeu, Vokshi, Ademi etj, mbi të cilën mund të ecën edhe një herë triumfalisht POPULLI I DARDANISË pa hajdutë, pa tradhtarë, “pa shkije e pa turq të zinjë e të verdhë|.
Unë po këmbëngul në këtë pikpamje dhe jam thellësisht i bindur për të, se kjo alternativë e parë e konsilidimit do të përzgjidhet nga krerët e shtetit dhe do të realizohet në një mënyrë apo në një tjetër.
Në dialog udheheqësit e Panit kanë bërë shumë gabime me dashje! Opozita më së shumtë PDKYJA mbanë përgjegjësi për qëndrimet e tyre ndaj Debëlldes, Çakorrit, gylenistëve, dhomës së dëshmive, si puna e një shteti që rrethohet nga gjahtarët e nuk shpëton pa u vrarë e plaçkitur. Djaj në veladon si Enver Hoxhaj e Albehar Tahiraj me kokë gjarpëri. U thartuan në shpirtë. Shpirtrat e këqinj. Nuk mund të sillen sikur s’ka ndodhur asgjë në 20 vitet e fundit. Gjithashtu është territori për dragoj të uritur për pushtet… Me këta “helaq” duhet të mirret drejtësia. Tw cilwt u trembeshin më shumë se gjithçkaje.
Shteti ishte reduktuar në një instrument dhune e sundimi institucional për të mbajtur nën kontroll shqiptarët dhe për t’i kthyer në skllevër (shteti ishte shndërruar si pjesë skajore e getos) të gjithfarë interesash që veç atyre nuk u shërbejnë. Është një paralajmërim për brezat e rinj që çmenduri të tilla politike të mos përseritën më kurrë.
Nëse i krahasojmë, ish pushtetarët na duken shumë më të afërt dhe të kapshëm me njëri tjetrin: mjaftojnë disa rreshta hyrës për t’i shpjeguar, madje dhe lexuesit më pak të zellshëm për historinë e liderve, ngjarjet që paraprijnë tragjedisë së këtij vendi. Por pikërisht hajdutërisë, hamshorët u trembeshin më shumë vetingut se gjithçkaje tjetër. Tani më dukej se gjithë jetën e tyre politike s’kishin bërë gjë tjetër veçse i qenë dhënë korrupsionitë domëthënë dezertimit dhe katastrofës së atdheut duke u kthyer atë në një instrument në shërbim të interesave të oligarkisë finaciare të partive dhe të këtyre sejmenëve të tyre lokal.
Me pak dogma, më pak mosmarraveshje politike. Më pak mosmarraveshje, do të thotë më pak fatkeqësi: nëse s’është e vërtetë, qofsha i gabuar. Humbet edhe betejën me Historinë. Ju mundi dhe populli. Tani nuk jeni thjesht e shkuara. Jeni pjesa më e shëmtuar e saj. Në fund e bëte pis e moçal Dardaninë. E lodhët, e gjakoset, e drobitet, e zhvatët. Por populli fitoi mbi Ju. Tani ju lutëm, kthejeni edhe pasuritë.
Sepse kjo rrugë në të cilën ecët nuk mund me vazhdue më kështu. Fundi i kësaj rruge në të cilën jemi është skllavërimi i pakthyeshëm i shqiptarëve dhe këtij vendi kanë me i dalë pronarë të tjerë që edhe sot shtrëngojnë ta thonë të vërtetën. Këta hamshorë zyresh zhvatin çdo gjë që mund t’u shërbejë qëllimit të tyre djallëzor.
Cila është zgjidhja? Kush e kupton shkallën e dështimit të tyre, secili e të gjithë bashkë, në thelb, kemi vetëm dy zgjidhje. Ose na duhet të bëhemi skllevër ose strehë e hamshorëve, të pranojmë që të heshtim dhe të shuhemi si skllevër që jetojnë sot për nesër e mbesim përjetësisht nën mëshirën e tyre, ose na duhet të kërkojmë largimin e tyre nga skana politike, ose na duhet të kërkojmë të ardhmen që na duhet dhe të punojmë për atë të ardhme me të gjithë mjetët e mënyrat e duhura e të pranueshme. Kjo është një zgjedhje për ata që kanë mend duhet t’ia parashtrojë vetes. Në rrethanat e tanishme nuk mund të qëndrojmë indiferentë ndaj fatit të vendit tone.
Krimbat marrin një kthesë të gabuar dhe humbasin. Historia e tyre është shumë e gjatë për t’jua treguar me disa rreshta. Vendet më të errëta në burg rezervohen pë rata që ruajnë krimin e organizuar ose kapjen e shtetit në kohë krizash morale e politike. Për mua dhe popullin, domethënia e këtyre fjalëve nuk kishte qenë asnjëherë më e qartë në kohë të rrezikshme, nuk ka mëkat më të madh se mosveprimi i drejtësisë.
Është një gjë që ende nuk e kuptoj dot, më vjenë shum keqë atëherë pse kaqë shumë shqiptarofob që përpiqën të vrasin të ardhmen e kombit shqiptar?
Nëse gjërat nuk shkuan kështu, gabimi qëndronte më tepër në natyrën e brendshme të amshorëve partiak. Bindjet e mia nuk përputheshin me ato të asnjë prej partive që ekzistonin në atë kohë, prandaj as u anëtarësova në ndonjë organizatë ekzistuese, dhe as ndihmova në luftën e tyre. Në atë kohë, të gjitha këto organizata politike më dukeshin si të rraskapitura nga energjitë, prandaj nuk ishin në gjendje të sillnin ringjalljen kombëtare të popullit shqiptar në një mënyrë vërtetë të thellë, madje as në pamjen e jashtme.
Sa më tepër vëmendje u kushtoja çështjeve të politikës së brendshme e të jashtme, aq më shumë bindesha se ky shtet i hamshorëve me siguri që do t’u sillte fatkeqësi shqiptarëve. Përherë e më tepër kuptova se fati i kombit shqiptar mund të vendosej në kancelaritë e evropës dhe të serbisë.
