Kujdes! Mësuesi është një absolut dhe jo sindikata

___

E përktheu në gjermanisht, anglisht, frëngjisht dhe kroatisht Lirim Gashi

Mësuesi është një vlerë absolute.

Profesioni im është mësues filozofie dhe shumë nga pozicionet e mia metafizike dhe politike bazohen në filozofinë e Platonit dhe Kantit.Ndoshta janë këta dy filozofë që kanë folur më së shumti për virtytin publik të mendjes dhe punës.

Dy ditë më parë shkrova diçka të thjeshtë në një tekst të shkurtër për përmbajtjen, kuptimin dhe qëllimin e shkollës për nxënësit dhe mësuesit. Në të njëjtin shkrim thashë se rënia e institucionit arsimor dhe ndërhyrja e qeverisë në përzgjedhjen e personelit rezultoi që mësuesi, me dëshirë apo pa dashur, të bëhej “punonjës” i çdo lloji, pra të humbiste ndërgjegjësimin dhe respektin për profesionin e tij.

Sigurisht që kishte komentues injorantë që më thoshin se po përçmoja edhe një herë profesionin e mësuesit.

Unë vij nga një familje ku kishte shumë mësues dhe inxhinierë. Gjyshi im ishte mësues i matematikes dhe gjuhes frënge, daja mësues kimie, nëna ime mësuese gjeografie dhe historie, për të mos ju mërzitur me CV-në e familjes sime të gjerë. Nga ana tjetër, unë jam vetë mësues. Por fakti që jam mësues nuk përbën argument që të mbroj çfarëdo statusi të ndonjë mësuesi.

Më e vlefshme se lidhja ime profesionale dhe emocionale me profesionin, është publiciteti i profesionit që më shtyn të mbroj mësuesin. Por mbrojtja ime ka të bëjë me virtytin e profesionit, pra me prestigjin e tij dhe jo me rrogën.

Detyra e mësuesit është të japë njohuri. Të gjithë e dimë këtë, por harrojmë se funksioni kryesor i tij është në fakt shpërndarja e njohurive publike. Prandaj harrojmë se detyra e mësuesit është të zbulojë, inkurajojë dhe madje të nxjerrë në pah inteligjencën e nxënësit. Inteligjenca është cilësia që lidh nxënësin me njohuritë e arkivuara publike të njerëzimit.

Nga ana tjetër, harrojmë se prodhimi i inteligjencës është një akt i pakrahasueshëm. Një mësues me përvojë profesionale dhe pedagogjike mund të kthejë mijëra njerëz “të zgjuar” në shërbëtorë të kombit dhe të shtetit. Le ta dëgjojmë këtë fjalën e fundit siç e thotë shqiptari. Ne themi “inteligjent” në shqip sepse pranojmë që çdo qenie njerëzore është e aftë për inteligjencë, me kusht që një edukator i mirë ta zgjojë atë inteligjencë tek ai. Mendoni për mësuesin e shkollës fillore që ju ka mbetur në mendje. Siç thonë shumë prej nesh: “Falë këtij mësuesi doja të studioja lëndën X ose Y.

A mund ta dijë dikush se çfarë rroge meriton një mësues që ka rrënjosur te nxënësit e tij apo brezat e nxënësve bukurinë dhe dashurinë për inteligjencën e një lënde të caktuar?

Më pas mendoni për mësuesit që bëhen kuriozë të dinë se sa nxënës flenë gjatë orës së mësimit.

Zgjimi i inteligjencës tek një fëmijë që bie në dashuri me inteligjencën specifike për një lëndë të caktuar është matematikisht i barabartë me dashurinë që ai zhvillon për inteligjencën e tij specifike publike, të cilën ne e quajmë pasion, që do të thotë se zgjimi i pasionit për nxënësit është detyra parësore e një mësuesi. Dhe kur mësuesi e bën këtë shumë mirë, ai bëhet “i paçmuar”.

“I paçmuar” në shqip do të thotë se paga që duhet t’i japim mësuesit, nëse do të kishim krijuar një marrëdhënie emocionale private me të, është shuma e kontributit që ai ka dhënë për kombin me sasinë e inteligjencës individuale që ai ka krijuar për shoqërinë.

I paçmuar do të thotë se nuk mund të konvertohet në një çmim, sepse ne nuk kemi një sasi të pafund të monedhave për të paguar për atë vlerë të paçmuar ose të pafund.

Pyetja mbi të gjitha pyetjet është prestigji apo monedha?

Duke ditur që nuk mund të bëjmë një dallim të tillë, arsimi publik nuk ka përcaktuar hierarki pagash mes lëndëve të ndryshme, as mes cilësisë së mësuesve të ndryshëm. Ai kishte parasysh vetëm dashurinë e mësuesit për profesionin dhe formimin e tij pedagogjik. Këtë e bëri fillimisht për të mos krijuar dallim monetar mes mësuesve të mirë dhe të këqij, pasi nuk mund ta kthejë sistemin publik në privat dhe as të bëjë dallimin mes inteligjencave të ndryshme njerëzore. Për kombin të njëjtën rëndësi kanë aftësia abstrakte e matematikës dhe aftësia konkrete e fizikës, aftësia poetike e letërsisë dhe standardi i gjuhës, i zanatit dhe idealit, vlerat profesionale dhe interesat qytetare. Studenti përfaqëson publicitetin e ardhshëm të kombit ose një vizion të ndritur të shtetit.

Nxënësi është aftësia publike e së ardhmes së kombit – domethënë një vizion i shkëlqyer i shtetit.

Prandaj, paga e mësuesit është një marrëveshje që zyra publike bën me veten, me shoqërinë dhe me familjet përkatëse. Çdo pagë është një marrëveshje që nënkupton asetet, aftësitë dhe nevojat jetike të një vendi. Le të marrim shembuj për të shpjeguar këtë situatë paradoksale të së mirës së përbashkët të paparashikueshme. Çmimi Nobel ka një vlerë monetare specifike që nuk mund të krahasohet kurrë me përfitimin publik që i sjell çdo brezi. Patentat dhe zbulimet kanë një vlerë të tillë. Çdo përpjekje liberale për t’i kthyer ato në vlerën e fitimeve të ardhshme do ta bënte të pamundur përfitimin e publikut nga një krijim apo shpikje e tillë. Ne nuk do të mund t’ia paguajmë kurrë Ajnshtajnit vlerën e tij të vërtetë për të paktën tre nga zbulimet e tij më të mëdha. E njëjta gjë vlen edhe për zbuluesin e kurës për kancerin. Ne kurrë nuk do të jemi në gjendje ta shpërblejmë zbuluesin e kurës së kancerit me të gjitha kursimet që ai do të sjellë në sigurimin shëndetësor ligjor për vitet në vijim. Ne kurrë nuk do të jemi në gjendje t’i paguajmë një mësuesi të mirë atë që meriton për të gjithë inteligjencën intelektuale dhe fizike që ka zgjuar apo zbuluar te nxënësit e tij. Pra, nuk do të mund ta paguajmë kurrë për të mirat që nxënësi i sjell shoqërisë falë inteligjencës që aktivizoi tek ai mësuesi i shkollës fillore.

Prandaj, mësuesi është një figurë e shenjtë që meriton të vlerësohet shumë. Mësuesi është një absolut që nuk mund të konvertohet në monedhë. Mësuesi është absolut dhe pikërisht për këtë rroga e tij është një marrëveshje shoqërore. Sot, kur shoqëria është monetizuar në mënyrë absurde, funksioni publik ka filluar të humbasë prestigjin e tij.

Përpjekja e një shteti të vërtetë konsiston në respektimin e zyrtarëve të tij, përfshirë policin që mund të rrezikojë jetën çdo ditë për jetën e qytetarit, apo mjekun që mund të shpëtojë nga vdekja shumë njerëz gjatë jetës së tij. Të gjitha këto funksione publike janë eminente në një shoqëri të civilizuar, por të diskredituara në një shoqëri të monetizuar.

Absoluti i mësuesit dobësohet edhe duke relativizuar punësimin e personave me aftësi të kufizuara. Ky Absolut është komprometuar apo shkelur keq gjatë viteve të korrupsionit. Së fundmi, ai u prek nga lëvizja e sindikatës së arsimit për të barazuar tarifat e shkollimit për studentët me 100 euro. Kjo sindikatë e la mësuesin e vetmuar në shkollën bosh dhe e ktheu kundër prindërve të nxënësve të tij. Madje, kjo sindikatë në vend që t’i solidarizoj mësuesit me njëri tjetrin, i nxiti ata kundër njëri-tjetrit.

Një shoqëri e shëndetshme e mbron mësuesin absolutisht dhe pa interes. Një shtet i drejtë është ai që nuk e rrethon mësuesin kompetent me mësues të tjerë të paaftë të sjellë në shkollë nga partia apo shteti. Një sindikatë e shëndetshme kontribuon në cilësinë e programit dhe të marrëveshjes kolektive.

Shkolla është themeli i nacionalizimit dhe regjistruesi i parë i kampit të inteligjencës së një kombi. Dhe kjo inteligjencë është morale dhe shkencore, politike dhe teknologjike. Mësuesi është i pari që bën publike inteligjencën e çdo nxënësi dhe shpresën që studenti aspiron në shoqërinë ku bën pjesë. Pra, mësuesi është absolut. Kujdes! Mësuesi është absolut dhe jo sindikata.

***

Der Lehrer ist ein absoluter Wert.

Mein Beruf ist Philosophielehrer, und viele meiner metaphysischen und politischen Positionen basieren auf der Philosophie von Platon und Kant. Vielleicht haben diese beiden Philosophen am meisten über die öffentliche Tugend des Geistes und der Arbeit gesprochen.

Vor zwei Tagen habe ich in einem kurzen Text etwas Einfaches über Inhalt, Sinn und Zweck der Schule für Schüler und Lehrer geschrieben. Im selben Artikel sagte ich, dass der Niedergang der Bildungseinrichtung und die Eingriffe der Regierung in die Personalauswahl dazu führten, dass der Lehrer freiwillig oder unfreiwillig zu einem “Angestellten” jeglicher Art wurde und somit das Bewusstsein und die Achtung für seinen Beruf verlor .

Natürlich gab es ignorante Kommentatoren, die mir sagten, ich würde den Lehrerberuf wieder einmal verunglimpfen.

Ich komme aus einer Familie, in der es viele Lehrer und Ingenieure gab. Mein Großvater war Mathematik- und Französischlehrer, mein Onkel Chemielehrer, meine Mutter Geographie- und Geschichtslehrerin, um Sie nicht mit meinem erweiterten Familienlebenslauf zu langweilen. Andererseits bin ich selbst Lehrer. Aber die Tatsache, dass ich ein Lehrer bin, stellt kein Argument dar, den Status irgendeines Lehrers zu verteidigen.

Wertvoller als meine berufliche und emotionale Bindung an den Beruf ist die Öffentlichkeitsarbeit für den Beruf, die mich dazu drängt, den Lehrer zu schützen. Aber meine Verteidigung hat mit der Tugend des Berufes zu tun, also mit seinem Prestige und nicht mit dem Gehalt.

Die Aufgabe des Lehrers ist es, Wissen zu vermitteln. Wir alle wissen das, aber wir vergessen, dass seine Hauptfunktion eigentlich die Verbreitung von öffentlichem Wissen ist. Deshalb vergessen wir, dass die Aufgabe des Lehrers darin besteht, die Intelligenz des Schülers zu entdecken, zu ermutigen und sogar hervorzuheben. Intelligenz ist die Qualität, die den Lernenden mit dem archivierten öffentlichen Wissen der Menschheit verbindet.

Andererseits vergessen wir, dass die Produktion von Intelligenz ein unvergleichlicher Akt ist. Ein Lehrer mit beruflicher und pädagogischer Erfahrung kann Tausende von “klugen” Menschen zu Dienern der Nation und des Staates machen. Hören wir dieses letzte Wort, wie es der Albaner sagt. Wir sagen „intelligent“ auf Albanisch, weil wir akzeptieren, dass jeder Mensch zu Intelligenz fähig ist, vorausgesetzt, ein guter Erzieher weckt diese Intelligenz in ihm. Denken Sie an den Grundschullehrer, der Ihnen in Erinnerung geblieben ist. Wie viele von uns sagen: „Dank dieses Lehrers wollte ich Fach X oder Y studieren.

Kann jemand wissen, welches Gehalt ein Lehrer verdient, der seinen Schülern oder Generationen von Schülern die Schönheit und Liebe zur Intelligenz eines bestimmten Fachs vermittelt hat?

Denken Sie dann an Lehrer, die neugierig geworden sind, wie viele Schüler während des Unterrichts schlafen.

Das Erwachen der Intelligenz bei einem Kind, das sich in die spezifische Intelligenz für ein bestimmtes Fach verliebt, ist mathematisch gleich der Liebe, die es für seine öffentliche spezifische Intelligenz entwickelt, die wir Leidenschaft nennen, was bedeutet, dass das Erwachen der Leidenschaft für Schüler das Primäre Pflicht eines Lehrers ist. Und wenn der Lehrer das sehr gut macht, wird er „unbezahlbar“.

„Unschätzbar“ auf Albanisch bedeutet, dass das Gehalt, das wir dem Lehrer geben sollten, wenn wir eine private emotionale Beziehung zu ihm aufgebaut hätten, die Summe des Beitrags ist, den er der Nation mit der Menge an individueller Intelligenz geleistet hat, die er für die Gesellschaft geschaffen hat.

Unbezahlbar bedeutet, dass es nicht in einen Preis umgewandelt werden kann, da wir nicht unendlich viel Geld haben, um diesen unbezahlbaren oder unendlichen Wert zu bezahlen.

Die Frage über allen Fragen ist Prestige oder Währung?

Da wir wissen, dass wir eine solche Unterscheidung nicht treffen können, hat das öffentliche Bildungswesen weder Gehaltshierarchien zwischen verschiedenen Fächern noch zwischen der Qualität verschiedener Lehrer definiert. Er hatte nur die Liebe des Lehrers zu seinem Beruf und seine pädagogische Ausbildung im Sinn. Er tat dies zunächst, um keinen monetären Unterschied zwischen guten und schlechten Lehrern zu schaffen, da er weder das öffentliche System in ein privates verwandeln, noch zwischen verschiedenen menschlichen Intelligenzen unterscheiden kann. Für die Nation haben die abstrakte Fähigkeit der Mathematik und die konkrete Fähigkeit der Physik, die poetische Fähigkeit der Literatur und der Standard der Sprache, des Handwerks und der ideellen, beruflichen Werte und staatsbürgerlichen Interessen die gleiche Bedeutung. Der Student repräsentiert die zukünftige Öffentlichkeit der Nation oder eine aufgeklärte Vision des Staates.

Der Schüler ist die öffentliche Fähigkeit oder der Zukunft der Nation – das heißt, die brillante Vision des Staates.

Daher ist das Lehrergehalt ein Vertrag, den der öffentliche Dienst mit sich selbst, mit der Gesellschaft und mit den betreffenden Familien schließt. Jedes Gehalt ist eine Vereinbarung, die die Vermögenswerte, Fähigkeiten und lebenswichtigen Bedürfnisse des Landes bezeichnet. Nehmen wir Beispiele, um diese paradoxe Situation des unvorhersehbaren Gemeinwohls zu erklären. Der Nobelpreis hat einen bestimmten Geldwert, der niemals mit dem öffentlichen Nutzen verglichen werden kann, den er jeder Generation bringt. Patente und Entdeckungen haben einen solchen Wert. Jeder liberale Versuch, sie in den Wert zukünftiger Gewinne umzuwandeln, würde es der Öffentlichkeit unmöglich machen, von einer solchen Kreation oder Erfindung zu profitieren. Wir werden Einstein niemals seinen wahren Wert für mindestens drei seiner größten Entdeckungen zahlen können. Dasselbe gilt für den Erfinder eines Heilmittels gegen Krebs. Den Erfinder eines Heilmittels gegen Krebs werden wir nie mit all den Einsparungen belohnen können, die er jahrelang in die gesetzliche Krankenversicherung einbringen wird. Wir werden niemals in der Lage sein, einem guten Lehrer das zu zahlen, was er für all die intellektuelle und körperliche Intelligenz verdient, die er in seinen Schülern geweckt oder offenbart hat. So werden wir ihm das Gute, das der Schüler dank der vom Klassenlehrer aktivierten Intelligenz in die Gesellschaft bringt, niemals zurückzahlen können.

Daher ist der Lehrer eine heilige Person, die großen Respekt verdient. Ein Lehrer ist etwas Absolutes, das nicht in Währung umgewandelt werden kann. Der Lehrer ist absolut und daher ist sein Gehalt eine soziale Vereinbarung. Heute, wo die Gesellschaft absurd monetarisiert wird, haben öffentliche Ämter begonnen, an Prestige zu verlieren.

Das Bestreben eines wahren Staates besteht darin, seine Beamten zu respektieren, einschließlich eines Polizisten, der jeden Tag sein Leben für das Leben eines Bürgers riskieren kann, oder eines Arztes, der zu Lebzeiten viele Menschen vor dem Tod retten kann. All diese öffentlichen Funktionen sind in einer zivilisierten Gesellschaft wichtig, aber in einer monetarisierten Gesellschaft diskreditiert.

Die Absolutheit des Lehrers wird auch durch die Relativierung der Beschäftigung von Menschen mit Behinderungen geschwächt. Dieses Absolute wurde während Jahren der Korruption kompromittiert oder schwer beschädigt. Kürzlich war er durch die Initiative der Bildungsgewerkschaft dazu bewegt worden, den Wert von Lehrern mit 100 Euro gleichzusetzen. Diese Gewerkschaft ließ einen einsamen Lehrer in einer leeren Schule zurück und stellte ihn gegen die Eltern seiner Schüler. Anstatt die Lehrer untereinander zu unterstützen, hat diese Gewerkschaft sie tatsächlich gegeneinander aufgehetzt.

Eine gesunde Gesellschaft schützt den Lehrer absolut und uneigennützig. Ein gerechter Staat ist einer, der einen kompetenten Lehrer nicht mit anderen inkompetenten Lehrern umgibt, die von der Partei oder dem Staat zur Schule gebracht werden. Eine gesunde Gewerkschaft trägt zur Qualität des Programms und des Tarifvertrags bei.

Die Schule ist die Grundlage der Verstaatlichung und der erste Rekorder des Geheimdienstbestands einer Nation. Und diese Intelligenz ist moralisch und wissenschaftlich, politisch und technologisch. Der Lehrer ist der erste, der die Intelligenz jedes Schülers und die Hoffnung verkündet, die der Schüler in der Gesellschaft, der er angehört, anstrebt. Der Lehrer ist also absolut. Vorsicht! Der Lehrer verkörpert die Absolutheit, keine Gewerkschaft.

***

The teacher is an absolute value.

My profession is a philosophy teacher, and many of my metaphysical and political positions are based on the philosophy of Plato and Kant. Perhaps these two philosophers have spoken most about the public virtue of mind and work.

Two days ago I wrote something simple in a short text about the content, meaning and purpose of the school for students and teachers. In the same article I said that the decline of the educational institution and the government’s interference in personnel selection resulted in the teacher becoming, voluntarily or involuntarily, an “employee” of any kind and thus losing awareness and respect for his profession.

Of course, there were ignorant commenters who told me I was once again disparaging the teaching profession.

I come from a family where there were many teachers and engineers. My grandfather was a math and French teacher, my uncle a chemistry teacher, my mother a geography and history teacher, so as not to bore you with my extended family resume. On the other hand, I am a teacher myself. But the fact that I am a teacher is not an argument to defend any teacher’s status.

More valuable than my professional and emotional attachment to the profession is the public relations for the profession, which pushes me to protect the teacher. But my defense has to do with the virtue of the profession, that is, with its prestige and not with the salary.

The job of the teacher is to impart knowledge. We all know this, but we forget that its main function is actually the dissemination of public knowledge. Therefore we forget that the task of the teacher is to discover, encourage and even highlight the intelligence of the student. Intelligence is the quality that connects the learner to the archived public knowledge of humanity.

On the other hand, we forget that the production of intelligence is an incomparable act. A teacher with professional and pedagogical experience can turn thousands of “smart” people into servants of the nation and state. Let’s hear this last word as the Albanian says it. We say “intelligent” in Albanian because we accept that every human being is capable of intelligence provided a good educator awakens that intelligence in them. Think of the elementary school teacher that stuck in your mind. As many of us say: “Thanks to this teacher I wanted to study subject X or Y.

Can anyone know what salary a teacher deserves who has instilled in his students or generations of students the beauty and love for intelligence of a particular subject?

Then think of teachers who are curious about how many students sleep during class.

The awakening of intelligence in a child who falls in love with the specific intelligence for a particular subject is mathematically equal to the love they develop for their public specific intelligence, which we call passion, meaning that the awakening of passion for students which is a teacher’s primary duty. And when the teacher does this very well, he becomes “priceless.”

“Invaluable” in Albanian means that the salary we should give the teacher, if we had developed a private emotional relationship with him, is the sum of the contribution he has made to the nation with the amount of individual intelligence he has created for society.

Priceless means it cannot be converted into a prize as we don’t have infinite money to pay for that priceless or infinite value.

The question above all questions is prestige or currency?

Knowing that we cannot make such a distinction, public education has not defined salary hierarchies between different subjects, nor between the quality of different teachers. He only had in mind the teacher’s love for his profession and his pedagogical training. He did this initially in order not to create a monetary difference between good and bad teachers, since he can neither turn the public system into a private one, nor distinguish between different human intelligences. For the nation, the abstract ability of mathematics and the concrete ability of physics, the poetic ability of literature and the standard of language, craft and ideal, professional values ​​and civic interests are of equal importance. The student represents the future public of the nation or an enlightened vision of the state.

The student is the public ability or future of the nation – that is, the brilliant vision of the state.

Therefore, the teacher’s salary is a contract that the public service makes with itself, with society and with the families concerned. Each salary is an agreement denoting the country’s assets, skills and vital needs. Let’s take examples to explain this paradoxical situation of the unpredictable common good. The Nobel Prize has a specific monetary value that can never be compared to the public benefit it brings to every generation. Patents and discoveries have such value. Any liberal attempt to convert them into the value of future profits would make it impossible for the public to benefit from such a creation or invention. We will never be able to pay Einstein his true value for at least three of his greatest discoveries. The same goes for the inventor of a cure for cancer. We will never be able to reward the inventor of a cure for cancer with all the savings that he will bring to public health insurance for years. We will never be able to pay a good teacher what he deserves for all the intellectual and physical intelligence he has awakened or revealed in his students. So we will never be able to repay him for the good that the student brings to society thanks to the intelligence activated by the class teacher.

Therefore, the teacher is a holy person who deserves great respect. A teacher is something absolute that cannot be converted into currency. The teacher is absolute and therefore his salary is a social agreement. Today, with society being absurdly monetized, public office has begun to lose prestige.

The aspiration of a true state is to respect its officials, including a policeman who can risk his life for the life of a citizen every day, or a doctor who can save many people from death during his lifetime. All of these public functions are important in a civilized society but discredited in a monetized society.

The absoluteness of the teacher is also weakened by relativizing the employment of people with disabilities. This Absolute has been compromised or badly damaged during years of corruption. He was recently persuaded by the initiative of the education union to equate the value of teachers with 100 euros. This union left a lone teacher in an empty school and turned him against his students’ parents. Instead of supporting the teachers among themselves, this union has actually turned them against each other.

A healthy society protects the teacher absolutely and unselfishly. A just state is one that does not surround a competent teacher with other incompetent teachers brought to the school by the party or the state. A healthy union contributes to the quality of the program and the collective agreement.

The school is the foundation of nationalization and the first recorder of a nation’s intelligence inventory. And that intelligence is moral and scientific, political and technological. The teacher is the first to announce the intelligence of each student and the hope that the student aspires to in the society to which he belongs. So the teacher is absolute. Caution! The teacher embodies the absolute, not a union.

***

L’enseignant est une valeur absolue.

Ma profession est professeur de philosophie, et beaucoup de mes positions métaphysiques et politiques sont basées sur la philosophie de Platon et de Kant.Ces deux philosophes ont peut-être parlé le plus de la vertu publique de l’esprit et du travail.

Il y a deux jours, j’ai écrit quelque chose de simple dans un court texte sur le contenu, le sens et le but de l’école pour les élèves et les enseignants. Dans le même article, je disais que le déclin de l’établissement d’enseignement et l’ingérence de l’État dans la sélection du personnel faisaient en sorte que l’enseignant devenait, volontairement ou involontairement, un « employé » de quelque nature que ce soit et perdait ainsi la conscience et le respect de sa profession.

Bien sûr, il y avait des commentateurs ignorants qui m’ont dit que je dénigrais encore une fois la profession enseignante.

Je viens d’une famille où il y avait beaucoup d’enseignants et d’ingénieurs. Mon grand-père était professeur de mathématiques et de français, mon oncle professeur de chimie, ma mère professeur de géographie et d’histoire, histoire de ne pas vous ennuyer avec mon CV de famille élargie. D’un autre côté, je suis moi-même enseignant. Mais le fait que je sois enseignant n’est pas un argument pour défendre le statut d’un enseignant.

Plus précieux que mon attachement professionnel et affectif à la profession, ce sont les relations publiques de la profession qui me poussent à protéger l’enseignant. Mais ma défense porte sur la vertu de la profession, c’est-à-dire sur son prestige et non sur le salaire.

Le travail de l’enseignant est de transmettre des connaissances. Nous le savons tous, mais nous oublions que sa fonction principale est en fait la diffusion des connaissances publiques. On oublie donc que la tâche de l’enseignant est de découvrir, d’encourager et même de mettre en valeur l’intelligence de l’élève. L’intelligence est la qualité qui relie l’apprenant aux connaissances publiques archivées de l’humanité.

D’autre part, on oublie que la production d’intelligence est un acte incomparable. Un enseignant ayant une expérience professionnelle et pédagogique peut transformer des milliers de personnes “intelligentes” en serviteurs de la nation et de l’État. Écoutons ce dernier mot comme le dit l’Albanais. Nous disons « intelligent » en albanais parce que nous acceptons que tout être humain est capable d’intelligence à condition qu’un bon éducateur éveille cette intelligence en lui. Pensez au professeur d’école primaire qui est resté gravé dans votre esprit. Comme beaucoup d’entre nous le disent : « Grâce à ce professeur, j’ai voulu étudier la matière X ou Y.

Quelqu’un peut-il savoir quel salaire mérite un enseignant qui a inculqué à ses élèves ou à des générations d’élèves la beauté et l’amour de l’intelligence d’un sujet particulier ?

Pensez ensuite aux enseignants qui sont curieux de savoir combien d’élèves dorment pendant les cours.

L’éveil de l’intelligence chez un enfant qui tombe amoureux de l’intelligence spécifique pour une matière particulière est mathématiquement égal à l’amour qu’il développe pour son intelligence spécifique publique, que nous appelons passion, c’est-à-dire que l’éveil de la passion pour les élèves qui est l’affaire d’un enseignant devoir premier. Et quand le professeur le fait très bien, il devient « inestimable ».

“Inestimable” en albanais signifie que le salaire que nous devrions donner à l’enseignant, si nous avions développé une relation affective privée avec lui, est la somme de la contribution qu’il a apportée à la nation avec la quantité d’intelligence individuelle qu’il a créée pour la société.

Inestimable signifie qu’il ne peut pas être converti en prix car nous n’avons pas d’argent infini pour payer cette valeur inestimable ou infinie.

La question au-dessus de toutes les questions est-elle le prestige ou la monnaie ?

Sachant qu’on ne peut pas faire une telle distinction, l’enseignement public n’a pas défini de hiérarchies salariales entre les différentes matières, ni entre la qualité des différents enseignants. Il n’avait en tête que l’amour du professeur pour son métier et sa formation pédagogique. Il l’a d’abord fait pour ne pas créer de différence monétaire entre les bons et les mauvais enseignants, puisqu’il ne peut ni transformer le système public en système privé, ni distinguer les différentes intelligences humaines. Pour la nation, la capacité abstraite des mathématiques et la capacité concrète de la physique, la capacité poétique de la littérature et le niveau de langue, de métier et d’idéal, les valeurs professionnelles et les intérêts civiques sont d’égale importance. L’étudiant représente le futur public de la nation ou une vision éclairée de l’État.

L’étudiant est la capacité publique ou l’avenir de la nation – c’est-à-dire la brillante vision de l’État.

Ainsi, le salaire de l’enseignant est un contrat que la fonction publique passe avec elle-même, avec la société et avec les familles concernées. Chaque salaire est un accord indiquant les atouts, les compétences et les besoins vitaux du pays. Prenons des exemples pour expliquer cette situation paradoxale du bien commun imprévisible. Le prix Nobel a une valeur monétaire spécifique qui ne peut jamais être comparée au bénéfice public qu’il apporte à chaque génération. Les brevets et les découvertes ont une telle valeur. Toute tentative libérale de les convertir en valeur de bénéfices futurs empêcherait le public de bénéficier d’une telle création ou invention. Nous ne pourrons jamais payer à Einstein sa vraie valeur pour au moins trois de ses plus grandes découvertes. Il en va de même pour l’inventeur d’un remède contre le cancer. Nous ne pourrons jamais récompenser l’inventeur d’un remède contre le cancer avec toutes les économies qu’il apportera à l’assurance maladie publique pendant des années. Nous ne pourrons jamais payer à un bon professeur ce qu’il mérite pour toute l’intelligence intellectuelle et physique qu’il a éveillée ou révélée chez ses élèves. Nous ne pourrons donc jamais lui rendre le bien que l’élève apporte à la société grâce à l’intelligence activée par le maître de classe.

Par conséquent, l’enseignant est une personne sainte qui mérite un grand respect. Un enseignant est quelque chose d’absolu qui ne peut pas être converti en monnaie. L’enseignant est absolu et donc son salaire est un accord social. Aujourd’hui, alors que la société est absurdement monétisée, la fonction publique a commencé à perdre de son prestige.

L’aspiration d’un véritable État est de respecter ses fonctionnaires, y compris un policier qui peut risquer sa vie pour la vie d’un citoyen chaque jour, ou un médecin qui peut sauver de nombreuses personnes de la mort au cours de sa vie. Toutes ces fonctions publiques sont importantes dans une société civilisée mais discréditées dans une société monétarisée.

L’absoluité de l’enseignant est également fragilisée par la relativisation de l’emploi des personnes handicapées. Cet Absolu a été compromis ou gravement endommagé pendant des années de corruption. Il s’est récemment laissé convaincre par l’initiative du syndicat de l’éducation d’assimiler la valeur des enseignants à 100 euros. Ce syndicat a laissé un enseignant seul dans une école vide et l’a retourné contre les parents de ses élèves. Au lieu de soutenir les enseignants entre eux, ce syndicat les a en fait montés les uns contre les autres.

Une société saine protège l’enseignant de manière absolue et désintéressée. Un État juste est celui qui n’entoure pas un enseignant compétent d’autres enseignants incompétents amenés à l’école par le parti ou l’État. Un syndicat sain contribue à la qualité du programme et de la convention collective.

L’école est le fondement de la nationalisation et le premier enregistreur de l’inventaire du renseignement d’une nation. Et cette intelligence est morale et scientifique, politique et technologique. L’enseignant est le premier à annoncer l’intelligence de chaque élève et l’espoir auquel l’élève aspire dans la société à laquelle il appartient. Donc l’enseignant est absolu. Mise en garde! L’enseignant incarne l’absolu, pas un syndicat.

***

Učitelj je apsolutna vrijednost.

Moje zanimanje je profesor filozofije, a mnoga moja metafizička i politička stajališta temelje se na filozofiji Platona i Kanta. Možda su ova dva filozofa najviše govorila o javnoj vrlini uma i rada.

Prije dva dana sam u kratkom tekstu napisao nešto jednostavno o sadržaju, značenju i svrsi škole za učenike i profesore. U istom sam članku rekao da je propadanje obrazovne ustanove i uplitanje države u selekciju kadrova dovelo do toga da je učitelj, svojevoljno ili nevoljno, postao “djelatnik” bilo koje vrste i samim time izgubio svijest i poštovanje prema svojoj profesiji.

Naravno, bilo je i neukih komentatora koji su mi rekli da ponovno omalovažavam učiteljsku profesiju.

Dolazim iz obitelji u kojoj je bilo mnogo učitelja i inženjera. Moj djed je bio profesor matematike i francuskog jezika, stric profesor kemije, majka profesorica geografije i povijesti, da vam ne dosađujem sa životopisom moje šire obitelji. S druge strane, i sam sam učitelj. Ali to što sam ja učitelj nije argument za obranu bilo kakvog učiteljskog statusa.

Više od moje profesionalne i emocionalne vezanosti za struku vrjedniji su odnosi s javnošću struke, koji me tjeraju da zaštitim učitelja. Ali moja obrana se odnosi na vrlinu profesije, odnosno na njen prestiž, a ne na plaću.

Posao učitelja je prenošenje znanja. Svi to znamo, ali zaboravljamo da je njegova glavna funkcija zapravo širenje javnog znanja. Stoga zaboravljamo da je zadaća učitelja otkriti, potaknuti pa čak i istaknuti inteligenciju učenika. Inteligencija je kvaliteta koja povezuje učenika s arhiviranim javnim znanjem čovječanstva.

S druge strane, zaboravljamo da je proizvodnja inteligencije neusporediv čin. Učitelj sa stručnim i pedagoškim iskustvom može tisuće “pametnih” ljudi pretvoriti u sluge naroda i države. Čujmo ovu zadnju riječ kako je kaže Albanac. Na albanskom kažemo “inteligentan” jer prihvaćamo da je svako ljudsko biće sposobno za inteligenciju pod uvjetom da dobar odgajatelj u njemu probudi tu inteligenciju. Sjetite se učiteljice iz osnovne škole koja vam je ostala u sjećanju. Kao što mnogi od nas kažu: „Zahvaljujući ovoj učiteljici želio sam učiti predmet X ili Y.

Može li netko znati koliku plaću zaslužuje učitelj koji je svojim učenicima ili generacijama učenika usadio ljepotu i ljubav prema inteligenciji pojedinog predmeta?

Zatim razmislite o učiteljima koje zanima koliko učenika spava tijekom nastave.

Buđenje inteligencije kod djeteta koje se zaljubi u specifičnu inteligenciju za pojedini predmet matematički je jednako ljubavi koju razvija prema svojoj javnoj specifičnoj inteligenciji, koju nazivamo strast, što znači da je buđenje strasti prema učenicima je učiteljeva primarna dužnost. A kada učitelj to radi vrlo dobro, on postaje “neprocjenjiv”.

“Neprocjenjivo” na albanskom znači da je plaća koju bismo trebali dati učitelju, da smo s njim razvili privatni emocionalni odnos, zbroj doprinosa koji je dao naciji s količinom individualne inteligencije koju je stvorio za društvo.

Neprocjenjivo znači da se ne može pretvoriti u nagradu jer nemamo beskonačan novac da platimo tu neprocjenjivu ili beskonačnu vrijednost.

Pitanje iznad svih pitanja je prestiž ili valuta?

Znajući da ne možemo napraviti takvu razliku, javno obrazovanje nije definiralo hijerarhije plaća između različitih predmeta, niti između kvalitete različitih nastavnika. Imao je na umu samo učiteljevu ljubav prema svom zvanju i njegovu pedagošku izobrazbu. U početku je to učinio kako ne bi stvarao novčanu razliku između dobrih i loših učitelja, budući da ne može javni sustav pretvoriti u privatni, niti razlikovati različite ljudske inteligencije. Za naciju su od podjednake važnosti apstraktna sposobnost matematike i konkretna sposobnost fizike, poetska sposobnost književnosti i standard jezika, zanat i ideal, profesionalne vrijednosti i građanski interesi. Učenik predstavlja buduću javnost nacije ili prosvijećenu viziju države.

Učenik je javna sposobnost budućnosti nacije – odnosno briljantna vizija države.

Dakle, učiteljska je plaća ugovor koji javna služba sklapa sama sa sobom, s društvom i s dotičnim obiteljima. Svaka je plaća sporazum koji označava imovinu, vještine i vitalne potrebe zemlje. Uzmimo primjere da objasnimo ovu paradoksalnu situaciju nepredvidivog općeg dobra. Nobelova nagrada ima određenu novčanu vrijednost koja se nikada ne može usporediti s javnom dobrobiti koju donosi svakoj generaciji. Patenti i otkrića imaju takvu vrijednost. Svaki liberalni pokušaj da ih se pretvori u vrijednost budućeg profita onemogućio bi javnosti da ima koristi od takve kreacije ili izuma. Nikada nećemo moći platiti Einsteinu njegovu pravu vrijednost za najmanje tri njegova najveća otkrića. Isto vrijedi i za pronalazača lijeka protiv raka. Pronalazača lijeka protiv raka nikad nećemo moći nagraditi svom ušteđevinom koju će godinama donositi u zakonsko zdravstveno osiguranje. Nikada nećemo moći platiti dobrog učitelja koliko zaslužuje za svu intelektualnu i fizičku inteligenciju koju je probudio ili otkrio u svojim učenicima. Tako mu nikada nećemo moći platiti dobro koje učenik donosi društvu zahvaljujući inteligenciji koju je u njemu aktivirala učiteljica razredne nastave.

Stoga je učitelj sveta osoba koja zaslužuje veliko poštovanje. Učitelj je apsolut koji se ne može pretvoriti u valutu. Učitelj je apsolutan i zato je njegova plaća društveni dogovor. Danas, kada je društvo apsurdno monetizirano, javna funkcija je počela gubiti svoj prestiž.

Nastojanje prave države je poštivanje svojih dužnosnika, pa tako i policajca koji svaki dan može riskirati svoj život za život građanina ili liječnika koji za života može spasiti mnoge ljude od smrti. Sve su te javne funkcije važne u civiliziranom društvu, ali diskreditirane u monetiziranom društvu.

Apsolut učitelja slabi se i relativiziranjem zapošljavanja osoba s invaliditetom. Ovaj Apsolut je bio kompromitiran ili teško narušen tijekom godina korupcije. Nedavno ga je ganula inicijativa sindikata obrazovanja da vrijednost učitelja izjednači sa 100 eura. Ovaj sindikat ostavio je usamljenog učitelja u praznoj školi i okrenuo ga protiv roditelja njegovih učenika. Zapravo, umjesto da podupire nastavnike među sobom, ovaj sindikat ih je okrenuo jedne protiv drugih.

Zdravo društvo apsolutno i bezinteresno štiti učitelja. Pravedna država je ona koja kompetentnog učitelja ne okružuje drugim nekompetentnim učiteljima koje u školu dovodi partija ili država. Zdrav sindikat doprinosi kvaliteti programa i kolektivnog ugovora.

Škola je temelj nacionalizacije i prvi registrator obavještajnih zaliha jedne nacije. A ta inteligencija je moralna i znanstvena, politička i tehnološka. Učitelj je prvi koji objavljuje inteligenciju svakog učenika i nadu kojoj učenik teži u društvu kojem pripada. Dakle, učitelj je apsolut. Oprez! Učitelj je apsolut a ne sindikat.