Pal – Islam Idrizi
(Eichstätt,-25.11.1995- qytezë në Bavari ku unë jetoja).
Në nëntorë të vitit 1995, thirra një tubim festiv, në emër të „Partisë Revulicionare Shqipëtare“ (PRSH-re), ku bëja pjesë.
Në atë tubim, ishin të ftuar të gjithë anëtarët e simpatizantët e kësaj partie.
Fehmiu nuk ishte pjesë e kësaj partie dhe as i ftuar!
Një bashkëveprimtarë,jo larg nga vendit ku banoja, Fatmir Istogu, kishte njoftuar Fehmiun dhe shokët e tij, me të cilët edhe u bënë pjesë e festës.
Për Fehmi Lladrovcin, kisha dëgjuar por jo takuar më përpara.
Fillimishtë, folëm rreth kësaj date historike dhe rëndësin jetike për kombin. Më pas u dha një program kulturo-artistik,dhe në fund,një tryez ku secili të kishte mundësinë te shpaloste pikpamjet e tija, rreth situatos dhe daljes nga rruga pakrye, që n’a kishin futur, përveç pushtuesëve jugosllav edhe të disa parti „politike“, mbrenda dhe jashtë vendit.
Në këtë tryez, bënte pjesë edhe Fehmi Lladrovci,duke përfaqësuar, LPK-në.
Në mbrëmje, në të përfunduar programi, gjithë shokët-shoqet e PRSH-së,vendosën të qëndronin në banesën time. Pasi falenderova të gjithë pjesmarrësit, duke u uruar rrugë të mbar, Fehmiu po priste, qëndronte në mes të sallës,bashkë me shokët e tij, nuk e kishte ndërment të ikte!
Unë u gjenda në një situat mjaftë të vështirë! Në banesën time ishin nisur vetëm anëtarët e kryesisë së PRSH-së,këshilli organizativ, si qëllim kishim, hapat më tej. Cilët janë, si duhet vepruar kundrejtë situatës etj. Kurse unë po prisnja, e po prisnja t’a lenin sallën të gjithë, në mënyrë që dorëzoja çelsat dhe lekët për lokalin, pronarit të sallës!
Mu afrua Fehmiu, „di ti se ku shkuan organizatorët“? „Këta djem, kam dëshir t’i njohë më nga afër“. Duke i’u përgjigjur,apo duke belbëzuar,qëllimishtë, pa mbaruar fjalinë,në mes hyri një shok, „ejani se unë kam vend, fundi i fundit, dërgoj tani juve,për pjesën tjetër kthehem prap“!
Sinqerishtë,nuk doja të ishte Fehmiu në atë mbrëmje! Ishim të gjithë të një grupimi, të PRSH-së. Kurse Fehmiu përfaqësonte LPK-në. Fjalët rrotull… çarjet mes dy grupimeve (LPK,PRSH etj.) dhe jo vetëm, mbase jo aq të thella e të rënda sesa përflitej! Megjithatë, kisha frikë se mos do ndodhte diçka e keqe, këtë nuk e dëshiroja asesi, jo në shtëpin time.
Çuditërishtë, na ra të futemi në të njejtën makinë me Fehmiun. Rrugës vazhdonte të pyeste, disaherë, „ te kush po shkojmë“! Unë rrija, shtirresha sikur po mendoja, kjo qe edhe arsyea apo justifikimi, kur mu drejtua,“po ti, di se tek kush jemi sonte?“! Po. Tek unë.I‘a ktheva, prerazi, pa u zgjatur!
Nuk e di, e kuptoi apo jo? Por edhe sot më vjen rënd ta përshkruaj situatën që isha! Kisha dëgjuar…ngatërresa,sharje e fyerje e diku diku, edhe grushta mesveti… e për çfarë??? Këtë nuk e kuptoja! Që ishte dora e armikut, këtë e dija, por si mundet,si ka mundësi të biem ne kaq lehtësishtë në kurthën e tyre(armiqëve e tradhëtarëve)!?? Kjo për mua është e papranueshme. Çuditërishtë shumicën e rasteve ,nxitje e urrejtje ndaj njëri-tjetrit, vinin nga krerët e grupimeve. Kurse njërëzit e thjesht, ishin në përgjithësi,të afërt me njëri-tjetrin.
Ishte hera e parë që po e takoja Fehmiun! Zakonishtë, ata që prishnin punë, shtirreshin të mirë,të dashur e patriot,por deri sa e arrinin synimin që kishin,më pas…!??
Dyshoja se mos Fehmiu…larg çoftë të ishte njëri ndër ta! Kjo ishte gjendja e asajkohe! Mjerishtë.
Me të hyrë në shtëpi, pothuajse nuk kishte asnjë vend bosh! Po në sallë mu duk se ishim pak, ju thash të pranishmëve me të qeshur! Si zot shtëpie, u urova mirëseardhje, të rrini e t’flisni, si në shtëpin tuaj.
Pasi zunë vend të gjithë,mbi njëzet veta, në një dhomë 4 me 5 m, e cila atë nëtë, më duk aq e vogël sa nuk bëhet!
Do t’përpiqem t’i kujtoj me emra! Këta ishin: Martin Çuni, vëllezërit Fehmi e Ramiz Lladrovci, Nystret e Ekrem Ahmeti, Nystret Hajdari (Fitim Fitimi), Fitore Berisha,Petrit Duraku, Bedri Veseli, Zjadin Hoxha, Harun Beka (Dëshmor), Abedin Rexha (Dëshmor), Milim Baftiari, Bilall Syla, Ismet Sopjani, Haki Zekaj, Fatmir Istogu,Mustaf Ramadani, Sadik (??) etj etj.!
Tani i vetmi shqetësim ishte! Si do ta përballonte shoqja (Valbona), kishte marr mbi supe, darkën! Gjithë ata shokë e shoqe…? Fat’mirsishtë, kisha edhe vëllaun, e besa edhe disa shoqe e shokë që nuk e lan vetë, për parapregaditje dhe shtrimin e darkës.
Më pas filluan bisedat, të cilat vazhduan gjithë natën. Komunikimi ishte vllazëror,sikur të kishin një jetë të tërë që njiheshim mesveti. Tregime mbi të kaluarën,sfida e përjetime te natyrave të ndryshme, e mbi të gjitha, gjendja në truallin tonë Arbërorë.
Dikur (me insistimin e shokëve), shumë vonë, fola (isha mikpritës, më takonte të dëgjoja!), dhash mendimet! Aty fola edhe për takimin me disa nga shokët tanë të LPK-së, për nismën nga Hakif Rexhepi (shok i Idealit), që kishim për bashkimin e dy grupimeve PRSH-së e LPK-së,takime që i kishim bërë disaherë por pa një rezulltat! Tregova edhe me kë kisha biseduar (Begzat Gashin dhe Hasan Ukhaxhaj-LPK-së), por, jo për fajin tonë (PRSH-së),të gjitha përpjekjet,dështuan!
Për këtë Fehmiu nuk kishte dëgjuar, mbeti i habitur, sigurisht, tani që na njihte nga afër,e kishte të vështir ta besonte.“Po tani, si është puna (pyeti Fehmiu)“? „Jeni dakord të vazhdoni kontaktet për bashkëpunim-bashkim“? Si për habi, të gjithë nga shokët e PRSH-së (sikur të ishim marrvesh më përpara), njëzëri, i’u përgjigjëm! PO.
Pas kësaj, filluam bisedat rreth mundësive për të qenë bashkë, nën një çati.
Do të veçoja një thënjë, e cila mbeti e ngulitur, në memorjen e Fehmiut (dhe e përsëriste saherë që takoheshim): Luftë do t’ketë. Por, parase të filloi,një orë e më përpara, ne duhet të bashkohemi. Vaj halli për ne,nëse lufta fillon, e neve t’na gjejë në një gjendje çfarë jemi, të ndarë e të përqarë!
Kështu vazhduam gjithë natën, disa flinin ulur, disa të tjerë në dhomën tjetër të fëmijëve, e ca të tjerë në kuzhinë, sepse nuk kisha dhoma mjaftueshëm. Kurse ne të tjerët vazhduam gjithë natën,duke biseduar! Diku,rreth orës 7 e 30 të mëngjesit, Fehmiu me shok tjerë, me të cilët kishte ardhur, kërkuan leje! „Më duhet të shkoj(tha Fehmiu),kam disa takime“.
Pasi e falenderuam për pranin e tij dhe shokëve, i uruam rrug të mbarë, duke përsëritur nga të dy palët, se do të takohemi prap,për të njejtin qëllim, në përmbushje të detyrave ndaj atdheut.
Me Fehmi Lladrovcin (dëshmor i kombit), u takova edhe pesherë të tjera, gjithmonmë në përpjekje për tu bashkuar! Ca dilnin penges, nga të PRSH-së, e ca nga LPK-ja!?? Fatkqësishtë, të gjitha përpjrkjet, dështuan. Por jo për fajin tim, e as të Fehmiut.
Kontakti i fundit me (Fehmiun), ka qenë përmes telefonit! Nga fronti, kujtonte fjalët…! „Më vjen zor ta them, edhe këtu, në vijën e frontit, gjej gazeta të grupimeve të ndryshme, shpërndahen nga ushtarët, u kam tërheçur vërejtje disaherë…“!!
Nuk e pata fatin ta njhëja nga afër, Xheva Lladrovcin, HEROINËN E KOMBIT. Kurse me Ramizin të vllaun e Fehmit,po, jam takuar,gjatë luftës dhe njëherë pas lufte.
Shok, e bashkëluftetarë do të jemë deri në frymën e fundit,deri në LIRI të plotë.
FLINI TË QETË LUFTETARË TË LIRISË.
PAQI BEKIMIN E TOKËS ARBËRORE.
Ky takim,apo ajo natë, do të mbetet një nga kujtimet e mia… nga ma të bukurat.
Qëllimi i im,apo porosia që dua t’ua dërgoi si një mesazh tek ju miq e shokë,bashkëatdhetarë ,është: Mos dëgjoni fjalët e rrugëve, apo të kafeneve, të atyre që dehen me qaj rusi. Takohuni,kominikoni si njerëz të një gjuhe e një gjaku. Vetëm kështu mund të ndaloni,pengoni qëllimk’qinjtë që donë t’ju ndajnë nga njëri-tjetri.
Kushedi se ç’bindje kisha sot, për Fehmi Lladrovcin, nëse nuk kishte qenë festa e nëntorit të LIRISË!
Pal
Islam Idrizi
11.10.2022 Ingolstadt.
