ARKIVI:
26 Nëntor 2024

Sot 110 vjet më parë, në mëngjesin e 23 tetorit 1912 , armata e tretë serbe hyri në Prishtinë

Shkrime relevante

Presidentja Vjosa Osmani: Gjatë qëndrimit në Halifax, Kanada, takova shumë shqiptarë që janë rrëfime suksesi

Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani gjatë qëndrimit në Halifax,...

Të votohet për një legjislaturë të re politike!

Ilustrim ... Florim Zeqa  Elektorati kosovar kërkon ndryshime në të gjitha partitë pa...

Deformimi i Historisë: Hoxhallarët nuk ishin ata që e formuan Alfabetin Shqiptar

Nga: Luan Dibrani, Gjermani Në Kongresin e Manastirit, i cili u mbajt...

The Musical Times (1926) / “Zbulova dy lloje muzike në Shqipëri…” — Udhëtimi i Paul Edmonds në Elbasan, njohja me Lef Nosin dhe transkriptimi...

Ilustrim: Dua Lipa... Nga Aurenc Bebja*, Francë –  26 Nëntor 2024  Revista britanike “The...

Shpërndaj

Prof. Blerim Latitifi, filosof nga Prishtina

____

23 tetori i vitit 2022 është një ditë e bukur në Prishtinë, falë rrezeve të diellit, të cilat në këtë kohë vjeshte të krijojnë ndjesinë se janë dhuratë e natyrës para prishjes së motit. Në një datë të tillë, fiks 110 vjet më parë, Prishtina do të përjetonte një nga ditët më tragjike në historinë e saj. Vetëm një javë pasi kishte nisur marshimin e saj, armata e tretë serbe hyri në Prishtinë në mëngjesin e 23 tetorit 1912. 800 luftëtarët e Isa Boletinit nuk ia kishin dalë dot të ndalin katastrofën, ndërsa trupat osmane kishin ikur në drejtim të Shkupit. Trupat serbe nuk humbën kohë dhe nisën plojën e përgjakshme rrugëve dhe lagjeve të Prishtinës. Mijëra njerëz u vranë. Kush mundi të arratisej u bashkua me grupet e armatosura të Idriz Seferit, që kishin vendosur të mbronin Ferizajn. Beteja nisi e ashpër, por fati i saj u vendos shpejt nga artileria serbe.

Të gjithë filluan të iknin në drejtim të Shkupit, ku besonin se ushtria osmane do të ndalte marshimin serb. Në Kumanovë u kuptua se kjo ishte vetëm një shpresë e kotë.

Vetëm pas pak ditësh Prizreni ra pa luftë në duart e serbëve, ndërsa Pejën e pushtuan malazezët.

Për të shmangur masakrën, Sadik Rama ndërmjetësoi midis krenëve të Drenicës dhe konsullit serb në Prishtinë që ushtria serbe të merrte pa rezistencë kontrollin mbi Drenicën dhe rajonin e Klinës.

Vetëm një njeri nuk pranoi të bëhej pjesë e kësaj marrëveshje. Ai ishte Ahmet Delia.

Pushkët e fundit të rezistencës ndaj pushtimit serb u shkrepën në Gjakovë nga njësitë e armatosura të Bajram Currit e Riza Beg Kryeziut. Ky i fundit, para se të braktiste Gjakovën, i vuri zjarrin kullës së tij që ajo të mos mund të shfrytëzohej nga ushtarët serbë. Kështu Kosovën e mbuloi terri i gjatë i robnisë serbe. Do duhej të kalonte i gjithë shekulli i XX, që ky terr të hiqej përfundimisht. Vuajtjet dhe kostot e mbijetesës sonë nën sundimin serb janë të pallogaritshme. Pasojat e tyre ende sot vazhdojnë të ndikojnë jetën tonë, ndërsa në Serbi ende vazhdojnë të ëndërrojnë për një marshim të ri në Kosovë.

K O M E N T E

SHKRUAJ NJË KOMENT

Ju lutem, shkruaj komentin tuaj!
Ju lutem, shkruaj emrin tuaj këtu