Lule Alidema, psikologe klinike, Prishtinë
____
Theksoj; Kjo që them mund të mos i shkoj ndoshta aq “për shtati” shumëkujt por mendoj se duhet të sqarohemi nga ky drejtim, veç tjerash keni parasysh se edhe unë jam prind.
Dëgjoja një ditë një prind e që besoj se edhe shumë të tjerë besojnë kështu mes shoqërisë tonë (sipas meje është botkuptim primitiv) teksa thonte: “se ka qare djali ose vajza pa u kujdes për mua se obligim e ka sepse unë e kam bërë”.
Sa kërcënuese, sa primitive dhe sa të padrejtë e shoh këtë gjykim sidomos sot kur sadopak ose të rrallë gjinden prind të paarsimuar.
Po, realisht jo vetëm ndaj prindërve por përgjithësisht njeriu obligohet gjithmonë ndaj njeriut, të kujdeset të ndihmohet kur vërtetë njeriu ka nevojë, atëherë kur është i/e paaftë apo sëmurë në të kundërtën kur prindërit janë në gjendje të mirë fizike obligimet e tilla i gjykoj si të pa drejta.
Kjo më bën të nënkuptoj se prindi cili e beson këtë gjë po e sjellëka fëmijën e tyre në jetë për t’ja siguruar vetes pleqërinë (dmth po del të jetë egoizëm sepse po mendon vetëm për veten e vet, fëmijën e sheh si mjet sigurimi).
Mendimi im është se, fëmija asnjëherë nuk duhet të shihet i/e obliguar ndaj prindit, sepse obligimin apo “borxhin” si shumë që e besojnë ai e pastron te fëmija i vet, dmth dhe ai/ajo në të ardhmen do të kujdesen po njejtë sa ju për fëmijët e tyre (kjo nënkupton vazhdimësi të zhvillimit të natyrës).
Tjetra, në të kundërtën prindi ka obligim ndaj fëmijës jo vetëm deri në moshë 18 vjeç por për gjithë jetës, sepse prindërit janë ata që fëmijën e sollën në jetë e jo fëmija ata, mos ti përziejmë rolet në këtë situatë.
Kjo është pjesë e natyrës dhe se ne njerëzit asnjëherë nuk duhet shpikim stereotipe sipas interesave tona se kinse fëmija i paska borxh prindërve (kujdesi bëhet me bazë ndjenje e jo me baza obligimi, detyrimi apo sigurimi, kam fjalën për prindërit sa janë të aftë fizikisht).
Nuk ia vlen ti mveshet/ mbillet në mendje fëmijës kjo gjë dhe t’a privojmë nga e drejta për ta jetuar jetën e tyre lirshëm pa frikë.
E them lirshëm dhe pa frikë sepse natyralisht kujdesi ndaj prindërve nënkuptohet si diçka shumë e madhe, diçka shumë barrë sepse kuptohet është e kundërta e natyrës (ndryshe që prindi di dhe mundet të kujdeset për fëmijën, pra është natyrë kjo).
E mira është që çdo prind ta sqaroj fëmijën e tyre se të mos e bartin peshën e obligimit ndaj tyre edhe atëherë kur prindërit janë ende të ri apo të shëndoshë fizikisht.
Prindërit për fëmijët e tyre sa do të rritur qofshin ata vetvetiu shihen si siguresë për ata pavarësisht nëse nuk e thonë, dhe ata veçse e dijnë se një ditë domosdoshmërisht do të kujdesen për ata sepse janë më të afërmit e tyre, por jo edhe prej që fëmija të fillon të rritet e të kuptoj ti mbillet idea se paska obligim kujdesin ndaj prindërve.
Sqaroni fëmijët tuaj, përpiquni të mos jeni barra e tyre edhe atëherë kur nuk është nevoja, lironi fëmijët të rriten, zhvillohen e ta shijojnë jetën pa frikën e obligimit.
Zaten, shpesh moskudesi ndaj prindërve shkaktohet si pasojë e asaj se prindi e teproi ndaj fëmijës, dmth ju bërë barrë edhe atëherë kur nuk ishte nevoja edhe atëherë kur ishte i/e shëndoshë fizikisht dhe se vjen një ditë edhe fëmija lodhet dhe ndjenja ndaj prindërve fillon të neutralizohet apo zbehet.
Ta mirkuptojmë natyralitetin e konstruktit njerëzor që mbi gjitha njeriu veten e do më shumë, para vetes nuk mund ta do askënd më shumë.
Andaj prindërit duhet të janë vigjilent dhe mos ta manipulojnë as veten e as fëmijën duke bërë imponime të tilla të pa nevojshme.
E mira është kjo gjë t’i lihet natyrshëm kohës dhe kuptohet edukimit/raportit që mbollët në fëmijët tuaj.
