Afrim Musliu, publicist, Suedi
Pasi shqiptarët shumë shpejt i lëshon mbamendja, dua t’ua rikujtoj rolin proserb të BE-së, e sidomos të Francës në luftërat e fundit në Ballkan, që nga viti 1991 e mëtej. Pas eskalimit të luftës edhe në Bosnje dhe Hercegovinë dhe granatimet e pamëshirshme dhe çnjerëzore të serbëve mbi Sarajevën, për ta ndaluar atë agresion dhe masakrat që bëheshin nga ushtria serbe, me nismën e sekretarit të atëhershëm amerikan, Warren Christopher, KS i OKB-së voton rezolutën ku i bën ultimatum Millosheviqit që deri më 28 qershorë 1992 , në ora 12:00 , ta ndalojë agresionin kundër Sarajevës dhe popujve joserb në Bosnje dhe Hercegovinë dhe t’i tërheq forcat ushtarake nga Bosnja, përndryshe, do të bombardohen të gjitha caqet ushtarake serbe.
Po atë ditë, pra, në mëngjesin e 28 qershorit 1992, pa paralajmërim e në mjegull të dendur, ateron aeroplani me presidentin e atëhershëm françez, François Mitterrand, në Sarajevën e rrethuar, i cili del e shetitet nëpër Bash Çarshi nën përcjellje të madhe të mediave botërore.
Reporterja e CNN, Christiane Amanpour, atë vizitë e shpjegon kështu: “Ky ishte një veprim i ndyrë i presidentit françez me qëllim të pengimit të sulmeve ajrore kundër forcave serbe në Bosnje dhe Hercegovinë”. Ishte e vërtetë, sepse ajo vizitë e papritur e pengoj intervenimin ajror të SHBA-ve kundër forcave serbe.
Ndërkaq, Franca inicon që, siç e quanin ata, konflikti në Ballkan, meqë është në Evropë, të zgjidhet vetëm nga BE-ja, me ç’rast SHBA-të detyrohen të tërhiqen nga zgjidhja e konfliktit në Bosnje, e cila mbetet nën mëshirën e BE-së, e që bëri që ajo luftë të zgjasë afër katër vite , duke u ndëmjetësuar nga proserbët Lord Oweni britanez dhe Thorvald Stoltenbergu norvegjez, luftë kjo që i mori mbi 150000 viktima të pambrojtura civile.
Presidenti Rugova duke e parë që BE-ja çdoherë e përkëdhelte Serbinë, të cilën donin ta bënin “polic të Ballkanit”, çdoherë kërkonte vetëm ndihmën amerikane në zgjidhjen e çështjes së Kosovës!
Prandaj, George H.W. Bush tërhoqi të ashtuquajturën vijën e kuqe mbi Kosovën qysh në vitin 1992, pra, pasi që tërhiqet nga zgjidhja e konfliktit në Bosnje, i cili i’u bëri me dije Millosheviqit dhe BE-së se për Kosovën pyeten SHBA-të. Pikërisht me nismën dhe nën udhëheqjen e SHBA-ve, filluan edhe bombardimet 78-ditore të NATO-s për çlirimin e Kosovës nga robëria shekullore, 24 mars – 10 qershorë 1999, e të udhëhequra nga SHBA-të.
Edhe ai operacion, më i madhi i NATO-s deri atëherë, u shantazhua nga Franca, kur majori françez në qendrën komanduese të NATO-s në Bruksel, Pierre-Henri Bunel, zbulohet se mbi 50 ditë i ka informuar serbët për operacionet dhe caqet e bombardimeve nga NATO.
Poashtu, të mos harrojmë që pikërisht françezët e ndanë Mitrovicën në mes të Urës së Ibrit. Para syve të KFOR-it françez, më 3 dhe 4 shkurt të vitit 2000, masakrohen 11 shqiptarë në pjesën veriore të Mitrovicës, ndërsa dëbohen nga shtëpitë dhe banesat e tyre në veri 1564 familje, apo 11364 shqiptarë.
Në prill të vitit 2020, kryeministri atëherë i posa shkarkuar, Albin Kurti, refuzon ndërmjetësimin SHBA-ve në dialogun me Serbinë, ndërsa fton dhe mirëpret Makronin dhe Francën si dhe anti-kosovarin sllovak, Lajçak, si dhe shefin tij, poashtu anti-kosovarë, spanjollin Borel , që ta ndërmjetësojnë atë dialog.
Kryeministrit Kurti dyshja anti-kosovare e BE-së, Borel dhe Lajçak, i ranë hise edhe pas rizgjedhjes së tij kryeministër në vitin 2021. Ndërsa ShBA-të të lëna anash nga Kurti në vitin 2020, proçesin e dialogut me Serbinë i’a kanë lënë BE-së tërësisht në duar dhe në të marrin pjesë vetëm si palë konsultative duke e mbështetur dyshen nga BE-ja. Si pasojë e politikave inatçore dhe të pamatura të kryeministrit Kurti ndaj ShBA-ve për një kohë të gjatë, sot Lajçak dhe BE dalin hapur në anën e serbëve.
Madje, gjatë vizitës së Lajçakut në Mitrovicë gjatë ditës së sotme, dënon vendimin për hapjen e urës së Ibrit për qarkullim të lirë edhe me vetura, pra, duke e harruar faktin se urat i bashkojnë njerëzit dhe vendet dhe nuk i ndajnë , ai prap doli pro ndarjes së qytetit të Mitrovicës, e jo pro bashkimit të qytetit. Poashtu, në pyetjen e një gazetari se si ndihet me vizitën e tij në veri të Mitrovicës, ai deklaron se aty ndihet ndër miq. E tëra duket si një ‘deja vu’ sikurse edhe kur erdhën françezët dhe ndanë qytetin përgjysmë në vitin 1999.
Dhe, e tërë kjo ndodhë në zemër të Europës nga Europa demokratike e pa kufinj ndërmes shteteve të BE-së, në fund të çerekut të parë të Shek. XXI.
Vetëm ne shqiptarëve na përsëritet historia nga disa herë, ku atë që e fitojmë me mund, me sakrificë, me gjak e me luftë, e humbim në paqe nga politikanë inatçorë e të paditur, të cilët më shumë harxhojnë energji për t’i përçarë dhe polarizuar shqiptarët ndërmes veti e duke i luftuar oponentët politikë, sesa të angazhohen kundër armikut të përhershëm veriorë me politikë shoveniste e ekspansioniste.
