Afrim Caka, Gakovë
Betim Gjoshi, thotë: “Sot Kosova (me siguri ka frikë nga origjinali Dardani) drejtohet nga njerëz që nuk kanë vënë asnjë gur në ndërtimin e shtetit!”.
• • •
Unë e parashtrova mbi teorinë psikologjike “Kosovo” të këtij plegjiaturisti “serb” deri diku të detajuar, por ende druhem, se mos shkurtimet e emertimit sllav, gjithmonë janë të domosdoshme për të dhe partinë e tij, mos e kanë damtuar kompleksitetin e partisӫ së tij me kësi lloj emertimesh sllave. Në lidhje me çështjen e mëtejshme, në interest e lexuesit, unë po i lë vetes dhe lëxuesit dorë të lirë, që të realizojnë një përmbledhje komentesh edhe më intensive, duke iu refereruar atyre lëuesve që duan të hyjnë më thellë në deklarimet e tij, deklarime të cilat i ka cituar shpesh “Kosova – Kosovo”! Në historinë e pas luftës nuk ka patur periudhë tjetër të një krimi të organizuar të tillë të bërë kundër shqiptarëve nga vetë shqiptarët, si kjo e këtyre 20 vjetëve. Thashë “Shqiptar!” Jo.
Të marra të gjitha së bashku, ishin simptomat e shumta që tregonin se kishte filluar një epokë e sëmurë. Indinjatë dhe zemërim që një pjesë e PDK-së dhe bijtë e tyre edhe sot pas humbjes së pushtetit vazhdojnë të ngrenë lart figurat e krimit ekonomik dhe të korrupsionit. Më erdhi në mend pyetja që i kam bërë vetes shpesh. Si është e mundur që ky popull “bretkocë” të ketë prodhuar në të njëjtën kohë kësi antipodësh, modele të martirizimit dhe modele të korrupsionit dhe të krimit ekonomikë? Dhe këtij zemërimi makabër lartësohen figurat e pa pastra shqiptare me faj, vetëm pse nuk e donin Dardaninë, lirinë dhe kombin drejtë demokracisë. Pasi e kam parë me kujdes paraqitjen e Gjoshit në media si shumë të sëmurë nervor që vuan nga fobitë dhe nga obsesionet, m’u desh të tentoja për të dhënë një shpjegim lidhur më simptomat e deklarimeve të tij; kjo me pas krijoj mundsinë të arrija në origjinën e ideve patologjikë te një tipi si Betim Gjoshi e Abelard Tahiri. Prandaj, jami sigurt që shpjegimi i tyre meriton të poblikohet dhe më tej të ekzaminohet. Sjelljet e dy të sëmurëve psikikë sollën përveçë “Teorisë së Psikologjisë, së fobivë dhe paranojës” anti-shqiptare.
Një ndër marifetet e preferuara të Gjoshit dhe Tahirit – është ta detyrojnë qeverinë të punojë sipas rregullave të ish pushtetarëve të PDK-së. Simptomë karakteristike e një mënyre të tillë përpjekjet për ta lidhur qeverin Kurti, të ndërtojë rreth tij murin ose t’i caktojë atij se çfarë duhet të shohë, çfarë duhet të flasë, si të veproj dhe mendojë rreth Zajednicës dhe liqenit “Tramp”. Këtu ne shohim qartë se xhelozia – është një formë e shprehur mjaft bukur e synimit drejt pushtetit me dhunë. Ndërkaq, mjafton të hapësh një emision lajmësh për të parë se këta dhjetëra e dhjetëra shqiptarë të PDK-së, që mbledhen në mediat shqiptare për të përhapur dezinformata e mashtrime ndajë qeverisë, këta zëdhënësa e deputetë, bujqë, pensionistë, këngëtar foklori etj., nuk mund t’i bashkoj kurrfarë mode kalimtare. Fatkeqësia e politikanëve të PDK-së qëndron në atë se përsëtepërmi flasin e mashtrojnë, farë pak lëxojnë e dëgjojnë dhe nuk arrijnë fare të mendojnë e ta njohin realitetin politik e social. Albinin, të cilin mediat dhe shtypi shqiptar e ka bërë zakon ta cilësojë “proserb e protruk”, po habit Serbinë e të tjerët dhe vetveten me këtë stuhi anti shqiptare. Albini e qeveria marrin qindra letra mbështetëse nga shqiptarët e njohur, e të panjohur. Midis tyre, dy ndryshojnë, si dy delet apo si dy dhitë e zeza. Flasin në media njëfarë Gjoshi e Tahiri. Tonin e kanë shumë të keq, fyes, mashtrues e poshtërues. Shfaqjet e paturpësisë është e lehtë t’i njohësh: ndonjëherë ato e lënë vulën e tyre edhe në anën e jashtme të njeriut. Pas ca ditësh, në emisionin e lajmeve e kap jo rastësisht emrat e tyre, tek bërtasin në njëren prej mediave të Prishtinës. Të egjër, vulgarë, duke lëshuar klithma histerike, s’janë vetëm dy burra shqiptarë të PDK-së, falë korrupsionit njëzet vjeçar, hiqen ashtu siç janë. Ndërkaq, emrat e tyre që shkojnë kundër rrymës krijojnë, si zakonisht në kësi rastesh, përshtypjen e gabuar për përmasat e cinizmit e përgatitjes, për gjithçka. E mgjithatë, janë dy proserb të vendosur. Kështu, nuk i kanë dënuar kurrë korrupsionin, marraveshjet e Hashimit për Zajednicën, gylenistët, dhomën e dëshmive, Debellden e Çakorrin etj…
Nuk kanë thënë kurrë një gjysmë fjale për kapjen e shtetit. Përkundrazi, nuk lënë rast pa klithur për mbrojtjen e Zajednicës e marraveshjeve tjera anti kombëtare. Në qoftëse se është e drejta e tyre të jenë proserb dhe kundërshqiptar, nuk ka të drejtë mbajë postin e zëdhënësit e PDK-së dhe nuk ka asnjë të drejtë të dalin para mediave të mashtrojnë e gënjejnë. Më e pakta gjë që duhej të bënte ishte dorëheqja e tyre. Mirpo ata e mbajnë me këmbëngulje atë post dhe kjo është më shumë se imoralitet. E mbajnë atë post, e kanë uzurpuar, për të mos t’ia lënë një tjetri, që diçka do të bënte për Dardaninë. Qysh nga ajo kohë e humbjes së pushtetit, sytë e tyre prej kukuvajke më janë dukur si mishërim i pabesisë shqiptare. Urrejtja nuk e tregon veten haptas. Ashtu si urrejtja dhe egërsia në media, ajo zotëron mjeshtrisht artin e maskimit dhe di të shfaqet, për shembull, në pamjen e qëndrimit kritik ndaj të gjithëve rreth e rrotull. Njerëzit e asaj kategorie, për të cilën po flasim, si rregulla, pothuajse nuk merren me punë të dobishme dhe gjithnjë janë të rrethuar me gjëra të çrregullta dhe plehra. Këta prototipa, të cilët, duket, se kënaqen nga pisllëku dhe nga rrëmuja dhe ne nuk e kemi të vështirt’i përfytyrojmë ata pa këtë tipar dallues.
