Autor: Lirim Gashi, Prishtinë
____
Një gjerman 90-vjeçar me të cilin fola dje më tha se do të donte të më kishte si psikolog në këto momente të vështira për të, sepse arabët dhe turqit, të cilët ai i sheh si zogjtë e zi të sorres Angela Merkel, që i solli me vete në folenë e tij dhe iku për ta shijuar pensionin e saj luksoz, e çmendin atë me tërbimet e tyre shpërthyese në çdo qytet të Gjermanisë.
Ai m’u ankua se në qytetin e tij të lindjes në Berlin, ndihej sikur të ishte në Siri, Palestinë, Afganistan dhe Jemen, ndaj për ta përforcuar akoma më shumë ndjenjën e tij të fundosjes dhe çmendurisë, i propozova të shikonte filmin “Kush këndon atje?”
Meqenëse ai nuk e dinte se për cilin film e kisha fjalën, më pyeti se kush e kishte shkruar skenarin dhe bërë regjinë, ndërkaq unë i sugjerova të shikonte përkthimin në gjermanisht sepse ishte skena më qesharake dhe më erotike në historinë e kinemasë botërore, në të cilën një djalë i ri, i cili përvojën e tij të parë seksuale e kishte me dhitë e një fshati që shtrihej pas shpinës së Zotit, u martua me një nuse shumë kërkuese, sytë e së cilës analizonin çdo mashkull të pashëm nga koka deri te këmbët, sepse organi i saj gjenital ishte i nxehtë si një furrë që varej nga çdo copë druri për të ruajtur temperaturën e lartë.
I thashë se pesë ditë para se ushtria e Hitlerit të pushtonte Jugosllavinë Mbretërore, ai u nis me nusen e tij për në Beograd me një autobus, karburanti i të cilit ishte gjithashtu druri dhe qymyri.
Mirëpo kjo furrë mund ta lëvizte autobusin nga vendi vetëm kur mbushej deri në kulm me drunj, ndërsa rruga nëpër të cilën udhëtonte ishte e pjerrët, e shtrembër, me baltë dhe e pyllëzuar, kështu që udhëtarët ekspozoheshin vazhdimisht ndaj turbulencave të ngjashme me një tërmet dhjetë gradësh të shkallës së Rihterit, sikur Zoti t’i përgatiste mendërisht për atë që i priste në fund të rrugës.
Plaku dinak, i cili në mënyrë indirekte ma pranoi se ishte një mbështetës i flaktë i Partisë Naziste të Hitlerit në rininë e tij, hapi veshët si një elefant dhe më pyeti se çfarë ndodhi saktësisht në këtë skenë të nxehtë erotike.
Ndërkaq unë ia përshkrova skenën në mënyrë aq poetike, sa ai më rrëfeu se dikur kishte qenë i dashuruar në gruan kërkuese dhe joshëse të djalit të tij të madh, e cila gjithashtu kishte një furrë të ndezur midis këmbëve dhe varej nga çdo copë druri e çdo burri, sepse i shoqi i saj, i cili i punonte gjithnjë arat e huaja, e la arën e saj të papunuar.
Prandaj kjo është arsyeja pse ai u detyrua ta bënte punën e djalit tij, pasi një natë i dëboi mysafirët e saj të dehur nga shtëpia e tij për shkak të zhurmës së tyre të padurueshme të kombinuar me rënkimet e saj të forta të kënaqësisë, pas hyrjes së çdo trungu në furrën e saj.
Sigurisht, e pyeta nëse u pendua që në rininë e tij punonte aren e nuses së djalit të tij dhe që ishte ithtar i zjarrtë i Hitlerit, ndërkaq ai m’u përgjigj se nuk u pendua kurrë, sepse nga njëra anë ia shpëtoi fytyrën djalit të tij dhe nga ana tjetër ia mbajti gjallë martesën dhe nëse e urren Hitlerin, atëherë vetëm pse nuk ua bëri arabëve atë që ai ua bëri judenjve.
Në fund të bisedës i thashë se ai nuk dallonte fare nga baballarët arabë që punonin me zell arat e nuseve të djemve të tyre dhe se nuk e kuptoja fare urrejtjen e tij ndaj tyre.
Ndërkaq ai m’u përgjigj se ka një dallim, sepse Hashim Rakiqi i tij mban kapelë në kokë, ndërsa Hashim Rakiqat e tyre janë të zbathur.
