Afrim Caka, Gjakovë
____
Dardania mbi të gjitha!
____
Nuk dua të të plagos. Më vër në provë, DARDANI. Nga t’ia filloja? Nuk dua të gaboja. Fillova të shkruaj kështu, vetëm për të treguar se nuk është aspak e thjeshtë. Në shumicën e rasteve, kërkoj të veproj shpejt, me maturi, në menyrë, të saktë dhe me besim të plotë në vete. Vendosa, që më me çdo menyrë të kërkoj, të gjej pikë mbështetje, në menyrë që t’i jap mundësi lëxuesve në facebook dhe në këtë mënyrë, të komentojnë me bazament.
Heshtja e jonë ishte e gjatë. Ndërsa brenda opozitarëve kërkojmë shembuj tjerë për t’u bindur se vallja e tyre, është në kundërshtim me interesat kombëtare që mund të kenë edhe minoritetet. Si një stuhi kërcnuese, këto minoritete mbanin gjithmon një qëndrim anti-shqiptarë. Në këtë kohë, Dardania po gëlonte nga elementet e huaj, sidomos shkije, cërnagorë turqë etj. Më kujtohet, befas një shembull i lumtur, diçka krejtësisht e kundërt, në dukje, me furtunën qeveritare haxhaiqamilët dhe Esatpashët që shembën flamurin dhe kufirin.
O Përendi, ca shqiptarë alienë në kërkim të presë, e popullin e kishin bërë anëtar të Çështjes së tyre. Ç’rëndësi kishte nëse ishin alienë apo shqiptarë gjak prishur? Dua të them, mund të ishin kushdo, ç’rëndësi ka, vetëm shqiptarë jo? Por çfarë ka mbrenda emrit të tyre? Ne, duhet të ishim ngritur në këmbë! Sigurisht, do t’i kishim shërbyer më shumë e më mirë atdheut. Përgjumja ishte e thellë! Ne jemi të aftë, populli është i paftë. Ja se çfar ishim! Vështrues të zellshëm ose diçka e till, me sa dukej, e kemi mbyllur gojën përgjithmonë si rrallëkush tjetër. Si një pantomim. Jemi të çuditshëm si popull, apo jo? Pa asnjë dinjitet dhe pa pendim, vazhdonim ritualin e turpshëm të zhvendosjes së vijës kufitare. Kjo tragjedi na alarmon fuqishëm për rrezikimin serioz qenies shqiptare nga bishat sllavo-ortodokse.
I tronditur deri në rrënjë dhe do të mbetet enigmë për mua mënyra se si e zgjidhën dhe e firmosën krizën artificiale të demarkacionit! Shoku Hashim, shoku Ramush dhe shoku Mustafa, pse jo edhe Dulla – ndaj nesh kanë luajtur kartën e turpit. Ndoshta mund të kenë luajtur edhe ndonjë kartë tjetër. Athua se këta nuk përkisnin së njejtës botë dhe ia dinin njëri tjetrit thembren e sëmurë të Akilit. I pari i çmendur, tjetri i humbur, tjetri servil “razumem” . Po ne, ku ndreq të mallkuar jemi… Populli s’mund të rrijë i qetë.
Përgjegjësia historike për fatin kombëtar së pari bie mbi ata që gjenden në ballë të tij, por edhe mbi gjithë pjestarët e tjerë që kanë heshtur ose janë pajtuar me fatin e lidhur… Se do të bëhët mirë??? Për fat të keqë, vendi ynë, Dardania, ky vend u tregua i shkujdesshëm, që më së shumti se cili do kishte nevojë për to, u tregua i verbër, shurdhan e servilë…
Dilema kryesore për përparësinë e këtyre dy çështjeve përfundoi me pandehmën se tranzicioni demokratik dhe rendi i ri botëror do të zgjidhnin vetevetiu edhe çështjen kombëtare. Totalitarizmi shqiptar u bë me rrënime të tmerrshme kombëtare. Totalitarizmi dhe izolimi i gjatë kishin lënë trauma të thella kombëtare. Kriza e thellë politike, ekonomike e sociale, kulturore shkaktoi edhe krizën e thellë morale e shpirtërore dhe tundi seriozisht drejtpeshimin kombëtar. Kriza e sotme shqiptare është krizë e thellë morale e vetedijes, e marrëveshjes dhe veprimit historik.
Politikanët janë aq të dhunshëm, pavetëdijshmërisht të dhunshëm, saqë as vetë nuk e dinë ç’bëjnë. Atë e përshkojnë letargjia e mosorganizimit, partikularizmi, lëkundja ndaj atdheut e vlerave kombëtare, indiferenca ndaj çështjës kombëtare, kozmopolitizmi e snobizmi i skajshëm, korrupsioni dhe narkotizmi… Duhet të forcohet lëvizja gjithëpopullore në Kosovë dhe në viset tjera shqiptare. Pra me kuadra serioze e program ambicioz e jo surrogate “institutesh” dhe jo me dy tre katër individë anti-shqiptarë me emër e mbiemër. Ajo nuk mund të jetë privelegj e monopol as i së djathtës, as i së majtës ideologjike shqiptare.
Midis këtij shurdhimi dhe amullie, Dardania niste rrugëtimin e saj si shtet. Në mbarim të stuhisë, shumë gjëra ishin fshirë nga faqja e dheut, më e rëndësishmja dashuria për atdheun, e tjetra shteti i plagosur në të dyja këmbët, ka gjasa të mbetët në anën e të humburve, për shkak të kolltukut. Bota filloi të flasë. Por Dardania e akuzonin për nivelin e lartë të korrupsionit. Ky është një turp, kaq di të themë: tani për tani!
Te vargani i ca politikanëve të Kosovës që nuk marrin erë nga historia, pra, te vargu i atyre të një spikame të vjetër, ajo që vite me radhë ishte munduar të turbullunte mendimin shqiptarë, po shfaqej përseri nga ca njerëz rimohues të historisë së odave e kafeneve. Ishte çifti më i çuditshëm dhe banal, më pak atdhetar e të mundshëm në kuptimin profesional të fjalës: “Njëri shef qeverie, tjetri një lloj polici i politikës së Dardanisë!”.
Por, ishte po ajo spikamë e vjetër në mjegullën e së cilës vazhdonin të ngatërroheshin në mesveti. Me shqiptarin kundër shqiptarit, pse jo edhe kunder vetvetës. Për pezmë të pashait të Brojes, Prapashticës, Malishevës e Gllogjanit kundër gjithë shqiptarëve të Dardanisë… Disa ogurzi i ditëve që i zinin pusi në formën e një burreci, pushtetari. Shefat e Dardanisë” sime, hibrid sui generis nga shartimi i karakterit shqiptar në ate sllav. Kur i sheh këta njerëz, më vinte ndërmend thënia, sipas së cilës pjella e bashkimit me gjarprin me iriqin është një tel me xhemba. Në gjuhën shqipe, përfitimi i çmendurisë së këtyre politikanëve të kafeneve është një nga anët më të pamëshirshmit. Çoroditja e atij “kryeministri e ministri” s’kishin fund. Natyrishtë që nuk mund të jetë kështu. Atëherë, përse jeni kështu???
Dardania ka një lloj poezie, që zagarët dhe tradhtarët nuk e njohin! Sot e quajnë Kosovën: – “srpska zajednica!”. Mos vallë ne duhet ta kërkojmë një opozitë tjetër dhe një tjetër Zot? Patjetër…!
Çështë ai pushtet hajdutësh e …….? Njëfarë ish pushteti i lodhur, i pamësuar në politikë, pa harta e pa busull, dhe natyrisht këta nuk fyheshin lehtë. Si ka mundësi që ne të drejtohemi nga njerëz që nuk kanë asnjë tabanë kombëtar? Gjithmonë të pamoralshëm përpara diskreditimit që iu bëjnë shqiptarëve. Gjithmon sipas një poeti odash e kafenesh, emri i tij ende i panjohur. Nënshkruesitë e pavarësisë duhej të ishin gjendur ngushtë që as vetë nuk e dinë se kush janë dhe çfarë janë, shkurt pa gjak në trup, ende pa histori. Mendojnë se historia ka filluar me ta dhe do të përfundon me ta!? Të madhërishme e tejet të “mençura” quheshin bëmat dhe nënshkrimet e tyre për demarkacionin e kufirit që, sot e gjithë ditën vazhdonin të zbërtheheshin zakonisht gabim. Bile edhe shumë gabim, që nuk falet!
Të qepur pas posteve, e mos u shqitur kurr prej kulltukut, ishin gati të hidheshin në erë, me shqiptarë e me shtet! Sa çudi! Historia pra, po kthehet pas… Njëzet vite më herët, ende sot nuk shpërndahej dot mjegulla, merrej me mend ç’dodhte një shekull më parë. Si është e mundur, dje e sot në pushtet kemi njerëz me Akademi, kryeministri, dr. shkence dhe ministri të jashtëme me fakulltet e pa te, ndoshta me diplomë false. Shitës farmerkash dhe roje diskotekash! Nuk janë në gjendje të shkruajnë një letër motivuese, jo profesionist në politikë, e lere më, të mirren me punët e shtetit…!
Kjo është pjesa më tronditëse e historisë së këtij shteti, ndoshta edhe e mbarë shqiptarisë. Nuk e di nëse mund ta them këtë, por ndonëse nuk jamë shkrimtarë dhe ndonëse nuk jamë i sigurt për saktësinë time…?
