Në Evropën “demokratike” korrektësia politike është bërë më e rëndësishme se faktet historike

Nga Aurel Dasareti

Çfarë do të thotë në të vërtetë të jesh “politikisht korrekt”? Dhe kur është një kritikë e drejtë? “Politikisht korrekt”: Në 20 vitet e fundit, dy fjalët e vogla janë përdorur gjithnjë e më shumë në shtypin perëndimor dhe me pasion gjithnjë e më të madh.
***
Nuk është e sigurt që “e saktë”ose “e pasaktë” janë fjalë të sakta për t’u përdorur më në debatin social. Debatuesit e të gjitha ngjyrave, liberalët e imigracionit si dhe kritikë të imigracionit, feministë t si dhe kritikët e feminizmit, fetarët dhe kritikët e religjionit, mund të presin kova të spërkatura në kuti postare kur regjistrohen për shkëmbimet më të ndezura të fjalëve. Sidoqoftë, shprehja “politikisht korrekte” është spërkatje e gjallë.

Në 20 vitet e fundit, dy fjalët e vogla janë përdorur gjithnjë e më shumë në shtypin “demokratik” dhe “të pavarur” perëndimor, dhe me një pasion gjithnjë e më të madh.
Ashtu si me çdo gjë që përfshin emocione të forta, përkufizimi ndryshon. Por në tërësi, “korrektësia politike” kuptohet si një tendencë, në anën e majtë dhe mes disa zërave të fortë në politikë dhe shtyp, për të fshehur informacione dhe pikëpamje, për të shmangur stigmatizimin e atyre që perceptohen si grupe të “dobëta” në shoqëri, si dhe duke drejtuar gishtin kundër të tjerëve (opinionit…) për të mos bërë të njëjtën gjë.
Shprehja e ka origjinën në skajin ekstrem të së majtës (ish komunistëve/socialistëve), si një përshkrim i sinqertë i një ideali: Përmbysje revolucionare në përputhje me dogmat mbizotëruese.
Në vitet 1970, radikalët e rinj filluan ta përdorin atë në mbrojtje të vetë-përçmimit, si një përshkrim i papërpunuar i qëndrimeve të tyre. Vetëm në vitet tetëdhjetë dhe nëntëdhjetë u përdor si argument kundër të njëjtave qëndrime social-liberale, veçanërisht nga pjesët më populiste të së djathtës, të cilët i konsideruan si kruarje thirrjet për të marrë parasysh grupet e ndryshme.
***
Dua një shoqëri ndryshe. Dua një shoqëri ku ne mund të flasim përsëri për gjërat, ashtu siç faktikisht janë, pa shtrembërime, pa mbulesa prej kokës deri te fundi i barkut, sepse prapanica është ende aty dhe duket gjithsesi. Nuk mund ta fshehësh me pallavra sepse njerëzit normal nuk hanë bar.
Korrektësia politike duhet të kundërshtohet dhe të hiqet. Nuk i shërben lirisë së shprehjes, sinqeritetit, shtetit ligjor, dhe demokracisë; i shërben vetëm mafiozëve dhe dallaveraxhinjve të pa dinjitet.
Shqipëria e vogël (dhe Kosova) politikisht korrekte. A ka më shumë se unë që janë lodhur nga Shqipëria politikisht korrekte? A ka ndonjë tjetër që dëshiron një ndryshim?
A mendoni se është paksa e lehtë të “fyesh”? Se ne duhet të jemi në gjendje të kemi një tavan kur flasim për gjërat dhe të guxojmë të formojmë dhe ndajmë mendimet tona në mënyrë të qytetëruar, pa u ndjerë njerëzit të ofenduar?
Unë nga ana ime jam lodhur pafund nga Shqipëria politikisht korrekte. Kjo sepse, ndër të tjera, ne i vendosim në të njëjtin grup shkatërruesit e shoqërisë dhe ndërtuesit e shoqërisë. Ndryshe, burrecët dhe burrat, prostitutat dhe zonjat, hajdutët dhe prodhuesit, tradhtarët dhe atdhetarët, zagarët dhe bujarët…
Unë (dhe shumë të tjerë) dua një shoqëri ndryshe. Dua një shoqëri ku të mund të flasim përsëri për gjërat. Gjërat që na shqetësojnë dhe na angazhojnë. Është fakt i pakontestueshëm se ka shumë çështje që vijnë nga lart (nga regjimi mafioz antikombëtar i shtetit amë) dhe mbi të cilat ne kemi zero ndikim dhe të cilat na paraqiten në mënyrë shumë të njëanshme – në TV, gazeta dhe portale të tipit Mr. Bean dhe komiku Ali.

Një lopatë duhet të quhet lopatë e jo çokollatë. OK?

Çfarë do të thotë të quash një lopatë lopatë?

Është një shprehje e figurshme, e cila i referohet të quash diçka “siç është”, domethënë të shkosh drejt e në pikën dhe të thërrasësh diçka me emrin e saj të duhur, pa fjalë zbukuruese ose shprehje me lule.

Nëse ndalojmë së foluri për çështje që shqetësojnë shoqërinë tonë, do të kemi një shoqëri pjesërisht të paralizuar. Ne duhet të jemi në gjendje të dëshirojmë një shoqëri të gjallë ku aftësia krijuese dhe kreativiteti kultivohen pa qenë në ankth për të shprehur veten.
Një nga fjalët e mia të preferuara është: Thyerja e opinionit (zbërthimi i kuptimit). Pikërisht kur arrijmë në një gjendje midis bindjeve tona dhe bindjeve të të tjerëve, mësojmë diçka të re. Duke shkëmbyer informacione, përvoja dhe besime. Pikërisht kur thyhen mendimet, jeta shpesh mund të japë një kuptim më të thellë dhe të ri.
Dhe kjo është e rëndësishme. Është e rëndësishme që jetët të kenë një përmbajtje që na jep diçka përtej ekzistencës dhe të jetuarit në jetën e përditshme.
Ndaj jam i mendimit se ka diçka të sëmurë në një shoqëri që pranon një zhvillim të bazuar në korrektësinë politike. Ne e duam paralizën tonë.
Korrektësia politike krijon terren pjellor për frikë. Sot kemi kaq shumë frikë. Ka kaq shumë që nuk guxojmë të themi. Kjo duhet të marrë fund. Ndoshta sidomos sepse e kufizojmë veten. Ne kufizojmë mundësitë tona dhe të shoqërisë. Prandaj korrektësia politike duhet të kundërshtohet dhe të shfuqizohet (hiqet) sa më mirë që të jetë e mundur për ta bërë.
Ne duhet të përpiqemi të bëhemi njerëz të lirë që jetojnë jetë të lirë, sa më shumë që të jetë e mundur pa zinxhirë emocionalë burgu që na paralizojnë në jetën e përditshme.
Ne duam jetë cilësore. Ne duam një jetë të mirë. Jo vetëm për veten tonë, por për ata që vijnë pas nesh. Pasardhësit tanë.
Gjëja më e keqe për shoqëritë politikisht korrekte është se ato nuk përballen me rezistencë kur shkojnë në një drejtim totalitar. Shqipëria është veçanërisht e ndjeshme ndaj kësaj, pasi është kapur plotësisht nga regjimi i një diktatori psikopat antishqiptar. Asnjë sharrë nga dega ku jeni ulur.
Është ai që kundërshton që krijon zhvillimin. Jo ai që jargëzon pas. Në shoqëritë politikisht korrekte, të gjithë ndjekin shembullin.
Nëse nuk guxoni të përdorni të drejtën tuaj njerëzore për të folur kur është e nevojshme, dhe mundësisht të shkoni kundër opinionit publik, në thelb keni rënë dakord të humbni besueshmërinë dhe ndershmërinë tuaj. “Të jem i sinqertë”, thonë ata. A nuk duhet të jetë gjithmonë i sinqertë me veten?
Korrektësia politike është mënyra e së majtës për të marrë pronësinë e së vërtetës. Ne shohim shembullin e tmerrshëm në shumë vende evropiane por tendenca është e njëjtë në të gjithë Perëndimin. Pothuajse nuk guxoni të përmendni se kush janë, prej nga vijnë dhe të kritikoni “refugjatët” e rrejshëm, me identitet të rrejshëm që vijnë nga kontinente tjera edhe kur kryejnë krime monstruoze ndaj vendësve. Dhe, kush është përgjegjës për krimin në rritje nga ato që mbrojnë politikanët mendjengushtë që u kanë dhënë leje qëndrimi? Shtypi mbron rëndësinë e hapjes dhe lirisë së shprehjes, por përbuz opinionet që nuk janë në përputhje me këndvështrimin politik të redaktorit. Ky është një turp dhe shkatërron një debat të lirë, të hapur dhe demokratik dhe një debat social funksional.
Situata po shkon drejt kontrollit gjithnjë e më shumë të popullsisë, dhe më pak kontrollit të atyre që sundojnë!
Jini të përgatitur për një stuhi nëse shkruani diçka që dikush “atje lart” mendon se është e diskutueshme (sepse nuk është korrekte politikisht). Më shpesh përshkruhet si lexim i historisë përmes një prizmi “moral” dhe sociologjik të së tashmes. Kjo ndër të tjera, ka një fokus gjithnjë e më të madh në dy shekujt e fundit në studimet akademike të historisë. Historia e vjetër zhduket edhe kur studiohet, studiohet për të përshkruar botën siç është sot, duke “harruar” atë siç ka qenë. Kështu historia përfundimisht pushon së qeni interesante dhe, në vend të termit “histori”, lirisht mund të themi: “sociologjia moderne”, gënjeshtra.
Është problem nëse studimi i historisë bëhet pak më shumë se politika identitare afatshkurtër, e përcaktuar nga shqetësimet aktuale siç është sulmi terrorist i Rusisë në Ukrainë dhe lufta heroike mbrojtëse e ushtrisë së Ukrainës. Si ilustrim: Për ta ndarë Serbinë nga ndikimi rus, qeveritarët Perëndimor, e gënjejnë dhe mashtrojnë opinionin botëror për gjendjen aktuale në Kosovë. E ledhatojnë dhe favorizojnë Serbinë fashiste terroriste, ardhacakë të Karpateve, në kurriz të viktimës, shqiptarëve autokton, duke e emëruar si pronare të tokave të okupuara shqiptare, dhe vazhdimisht kërkojnë asociacione për pushtuesit serb që kanë kryer shumë gjenocide ndaj kombit shqiptar. “Ndërmjetësuesit” e njëanshëm, injorojnë historinë, u përshtatet të jenë politikisht korrekt, nuk përmendin shprehjen “dyndjet barbare” në tokat ilire-shqiptare…

• Aurel Dasareti, USA, është ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike