Autor: Lirim Gashi, Prishtinë
___
Pse imponohet politikisht bashkëjetesa e fesë dhe shkencës?
Sepse politika demokratike u garanton ligjërisht njerëzve të drejtën për të qenë budallenj, përderisa marrëzia e tyre nuk bëhet e rrezikshme për shumicën dhe për rendin demokratik të shtetit.
Pra, toleranca ime për idiotët e padëmshëm bazohet pikërisht në këtë parim. 😆
Pra, për mua nuk ka fe dhe shkencë.
Për mua ka ose fe ose shkencë.
Pse?
Sepse feja nuk është shkencë dhe shkenca nuk është fe. 😆
Prandaj, për mua nuk ka edukim shkencor fetar, sepse besimi dhe shkenca janë dy pole të kundërta që nuk mund të bashkëjetojnë paqësisht me njëri-tjetrin pa u kontrolluar, disiplinuar dhe drejtuar nga një shtet demokratik apo totalitar.
Pse?
Sepse kur feja ishte e plotfuqishme, ajo kreu krimet më të mëdha kundër njerëzimit.
Pse?
Sepse feja e bazuar në besimin ose spekulimin e verbër pretendon se ka monopol mbi të vërtetën absolute, ndërsa shkenca e bazuar në dyshime, kërkime dhe fakte e gjen monopolin dhe kapitalin e saj të vetëm në njohuritë e papërsosura dhe gjithnjë të diskutueshme.
Dhe ndërsa feja mbeti prapa pikërisht sepse i detyronte njerëzit të besonin verbërisht në të gjitha marrëzitë e saj, shkenca përparoi pikërisht sepse dyshonte në besimin e verbër të njerëzve në të gjitha marrëzitë e fesë.
Shkenca madje dyshon edhe në atë që ka arritur, ndërsa feja të detyron të besosh verbërisht në spekulimet e saj, gjë që është e kundërta e shkencës.
Vetë fakti që prindërit e inkriminuar nga fetë i detyrojnë fëmijët e tyre të ndjekin lëndën e edukimit fetar, duke ua mohuar atyre të drejtën e zgjedhjes së lirë, është dëshmi se feja që futet në kokën e njerëzve duke ua larë trurin me sapun, është grabitqare, pushtuese, kriminale dhe intolerante.
Sepse në vendet ku feja është më e fortë se shteti, mësuesit fetarë u thonë qartë nxënësve:
Ne do t’ju mësojmë fenë, por jo edhe shkencën, e cila është e kundërta e fesë, kështu që nuk keni zgjidhje tjetër.
Një mësues fetar kafshoi vazhdimisht një thelpi hudhër në orën e edukimit fetar dhe shpërndau aromën e tij të padurueshme në çdo cep të klasës, ndërsa u thoshte nxënësve të tij se jeta e vërtetë fillon vetëm pas vdekjes.
Nxënësi i tij më i vëmendshëm dhe më i mirë, kur pa mësuesin e tij të hutuar fetar duke kafshuar vazhdimisht një thelpi hudhër, spontanisht e pyeti:
Mësues pse ha kaq shumë hudhër?
-“Sepse kam degjuar që zgjat jetën” – ishte pergjigja e tij 😆 😆 😆 😆
Vetëm imagjinoni këtë:
Mësuesi fetar që flet me aq shumë pasion dhe lëvdata për jetën e botës tjetër, duke e cilësuar atë si një milion herë më të bukur se jeta e kësaj bote, ha hudhër për të zgjatur jetën e tij tokësore, që sipas tij është një milion herë më e shëmtuar se jeta në parajsë. 😆 😆 😆 😆
Madje, ai as që e kupton në atë moment se me hipokrizinë e tij injorante, të vrazhdë dhe tinzare, ka arritur mrekullinë e Zotit, ta kthejë nxënësin e tij më të mirë në ateist, në mes të mësimit fetar.
Në një nga romanet e tij më të mira, Dostojevski shkroi:
Vetëm kur ideja e madhe e jetës së pavdekshme të zhduket, njerëzit do të fillojnë ta vlerësojnë këtë jetë dhe ta duan njëri-tjetrin sinqerisht dhe nga thellësia e shpirtit, si fëmijët lodrat e tyre më të çmuara.
Fetë lindën nga frika, sepse njerëzit që kishin frikë nga bubullimat, dragonjtë, sëmundjet dhe pandemitë vdekjeprurëse, shpikën një Zot për çdo fenomen të rrezikshëm për ta qetësuar vetveten, apo për t’i dhënë vetes një lloj shprese.
Megjithatë, njerëzit që shpikën një perëndi private për çdo sëmundje vdekjeprurëse ose për çdo fatkeqësi natyrore ishin shumë më tolerantë ndaj të tjerëve dhe nuk ia ndalonin askujt që të kishte perëndinë e tij private ose intime, sipas fantazisë dhe shijes së tij.
Por çfarë bënë fetë abrahamike apo monoteiste?
Ato ua ndaluan njerëzve të kishin perënditë e tyre intime dhe krijuan një zot kanibal që dënon në ferr këdo që dyshon në ekzistencën e tij, edhe pse askush nuk e ka parë ndonjëherë.
Ose edhe më saktë, ato krijuan një zot që na thotë të besojmë ose të vdesim sepse besimi do të na çojë në parajsën e përjetshme dhe mosbesimi në ferrin e përjetshëm.
Është e çuditshme se si pikërisht ata mësues fetarë që duan që ne të besojmë verbërisht se jeta qiellore është një milion herë më e mirë se ajo tokësore, kanë grumbulluar më së shumti pasuri për veten dhe fëmijët e tyre.
Shihni sesi kishat, xhamitë dhe sinagogat notojnë në ar të shkrirë.
Shikoni Vatikanin, dëshminë më të theksuar të hipokrizisë, i cili as vetë nuk e di se sa ar dhe diamante të llojit më fisnik ka?
Pse priftërinjt, hoxhallarët dhe rabinët kanë nevojë për kaq shumë pasuri materiale në këtë botë, kur vazhdimisht e përshkruajnë jetën në botën tjetër si një milion herë më të bukur?
A do ta çojnë në varret e tyre luksoze si faraonët?
Jo, sepse ata e dinë saktësisht se është e pamundur.
Megjithatë, pothuajse të gjitha luftërat e deritanishme kanë qenë të karakterit fetar, sepse fetë konkurrojnë me njëra-tjetrën se cila prej tyre do t’u grabisë më shumë para njerëzve naiv, duke i frikësuar me ferr dhe duke i joshur me parajsë.
Merreni parasysh këtë mrekulli të çoroditur:
Sa herë që Vatikani dërgonte misionarët e tij për të bindur sa më shumë njerëz naivë në vendet me burimet më të pasura nëntokësore dhe mbitokësore të besonin në ekzistencën e zotit të tij, në të njëjtën kohë dërgonte ushtrinë dhe policinë e tij atje për të pirë djersën dhe gjakun e tyre.
Edhe unë jam i prirur t’i afrohem vazhdimisht Zotit tim imagjinar, por vetëm përmes artit.
Por nëse ai ekziston vërtet, atëherë fetë janë armiqtë e tij më të këqij, sepse ato filluan dhe mbaruan në emrin e tij, jo vetëm të gjitha komplotet e tyre të pista, por edhe të gjitha luftërat e tyre të përgjakshme.
Prandaj i urrej fetë sepse ato janë vetë djalli, armiku më i madh i Zotit.
