Afrim Caka, Gjakovë
___
Tempujtë e errësirës tërheqin gjithnjë islamin politik dhe islami politik tërheq tempujtë e errësirës.
Islami politik do të thotë shkatërrim, rrënim identitet, çnatyrim, prishje e çkombëtarizim. Sot, shkatrrimin, rrënimin e indetitetit shqiptar e nxisin fetarët islamik, hajdutët dhe shpirtshiturit, që do ua kishte lakmi edhe Vasa Çubrilloviq e Ivo Andriqi. Gjendja e rëndë në të cilën ndodhen sot shqiptarët, përveç rrethanave të vështira ekonomike, fetare e politike etj., e rëndojnë edhe më shumë sjelljet dhe veprimet shumë herë të papërgjegjshme të imamëve tanë. Ku morali ynë, si kështjellë e rendit social, u shndërrua në instrumentin ideologjik fetar, është gati t’u shërbejë të gjitha rrymave antikombëtare.
Më sa më takon si dëshmitar i kësaj kohe. Kur hoxhallarët e imamët nuk kanë nocione të drejta mbi kombin, zënë vend idetë e rreme, ashtu si në kohët e liga që, kur nuk ka para të pastra, përdorën të pista. Horrat e horrave nuk kanë fytyrë që do të ndëshkohen nga drejtësia. Kudo që ka shpellar në shoqërinë tonë, nevojitet edhe drejtësia. Ligjet merren me krimet politiko-fetare, islami politik me ato të fshehtat. Imamët dhe hoxhallarët tanë kanë pasur gjithnjë nevojë për fre e një drejtësi të fortë. Ne duhet t’i kultivojmë frytet e islamit të mirfilltë, ca më tepër që nuk i pengon dot kush të rriten.
Në Dardani, arsyeja dhe tolerance duhet të hedh dritë e rrënjë, si në xhami, ashtu edhe në mejtepet e tyre? Dardania e ditëve tona nuk mund të qeveriset si në kohën e gurit apo si në mesjetë.
Një iluzion pa të ardhme. I respektoj, ashtu si gjithçka që na mëson islami i mirfilltë; por, të flasim drejt: i njohim ne vallë të gjitha udhët e Perëndisë dhe horizontet pafund të shpirtmadhësisë së tij??? A mundet që tek, Ai, edhe të shpresojmë, edhe të kemi frikë? A mos duhet që secili horr e horra (hoxhallarë e imamë) të zaptojë të drejtat e Zotit dhe të vendosinë vetë për fatin e përjetshëm të kombit tim e të të gjithë shqiptarëve?
Jo me asnjë çmim! Të tjerëtmund të thonë diçka për këtë shkrim nëse do të duan. Gjithashtu falënderoj miqtë e mi të kahershëm dhe të cilët kanë qenë në fillimet e mia në botën mediatike, sidomos për shkrimet ne facebook e gazeta.
Kombi është mbi politikën apo islami politik mbi të? Kushdo që ndjehet krenar për identitetin e tij si shqiptar është vëllai im dhe unë jam bashkë lundrues me të, në të njejtën Bark Antike që lundron në detrat e turbulluara të Historisë”, që trazohet nga paturpësit e Lavires se Vjetër që quhet “EVROP”, sidomos nga lavirja vjetër turko-serbe. Kushdo nga horratë e horrave shqiptar që përdorinë ndonjëherë islamin për të sulmuar vëllezërit e mi të krishter dhe që janë me rolin e ri të Turqisë dhe besojnë në islamin politik, ata duhet të shkojnë e të rrijnë nëpër tempuj të errësirës se atje në shpella e guva e kanë vendin.
Vlerat tona të përbashkëta shpirtërore e kulturore, morale dhe kombëtare janë baza e kulturës sonë dhe e bashkëpunimit me besimtarët e feve tjera, duke pritur një aleancë të përnjëmendtë për ta mbrojtur kombin e keqja turko-anadollake. Si rasti i vajzave shqiptare në Tetovë, detyrohen me dhunë nga pridërit të mbulohen dhe të regjistrohen në medrese e xhami… duke lëshuar rrënjë në mjediset shqiptare në Ilirid.
Islami politik do të thotë “shkatërrim, rrënim identitet, çnatyrim, prishje e çkombëtarizim”. Me gjithë punën vetëmohuese të shumë imamëve e të hoxhallarëve, niveli i edukimit në xhamit e medreset turke, për fat të keq, lë shumë për të dëshiruar jo vetëm në planin edukativ, por sidomos në planin kombëtar. Kjo ndodhë sepse një vision i errësuar i edukimit vetëm në rrafshin fetar, pjell radikalizëm e terrorizëm, por edhe pjellë besimtar dhe antishqiptar të dobët.
Karakteristike e saj e sotme është “kthimi i afro-aziatikëve”, pas shekujsh rënie, paralel me ngjitjen e islamit politikë. Kjo përmbysje osmane implikon islamistët primitive mesjetar se themelet juridike dhe ideologjike të kështjellës të ndërtuar mbi hegjemonitë neoosmane janë “cenuar” në Shqipërinë Natyrale: gjithçka që ne me të cilën jemi mësuar prej shekujsh nën robëri.
Papritmas kundër meje nisën anatemimet, u hap barku i demonëve për të nxjerrë të gjitha të këqijat që mbajnë brenda shpellarët e çoroditur shqiptar të osmanizuar që përveç rastit presin të shfryjnë dufin e çelbur me arsye të humbur, apo që kërcënojnë duke treguar dhunën si mjet dominimit të islamit politk që nuk kursejnë as të fëmijë e as të pleqë të vdekur. Këta shpellar kanë mundësi të jenë birë bushtrash si Mustafa Nano, Fatos Lubonja, Kapllan Resuli, ambasadorja Turke në Prishtinë Kivilcim Kilici, Naim Tërnava, Shefqet Krasniqi, Jakup Asipit, Fuat Ramiqi, Irfan Salihu, Sadullah Bajrami, Jakup Asipi, Omer Bajramit, Fatmir Latifi, Gëzim Këlmendi, Ferid Agani, Enes Goga, Sulejman efendi Rexhepi nga Shkupi, Nexhmedin Spahiu, Sabri Novosella dhe Halil Matoshi e shumë zagarë e zagarica me mjekrra, ferexhe e pa të. S’kishte qenë vetë themeluesi që kujtonte se fjala flamur e kombë të ngecte në fytë dhe kjo ndodhte vetëm me shqiptarët, që kishin pasur raporte dramatike me të, për shkak të ndalimit pesëqindëvjeçar.
Shkrimi do të tingllonte, natyrisht, më bindshëm, nëse dretësia me ligjet e saja të rrepta do të merrej me psikopatët islam dhe me banditët mercenarë në Dardani.
Të ndihmosh shfaqjen e zhvillimin e tyre në mënyrë të verbuar do të thotë të ndihmosh lulëzimin e errësirës që do shkojë në dobi të të gjithë armiqëvë. Për shembull, ka mjaft shqiptar në Dardani që, duke urryer kombin, do të parapëlqenin që të zëvendësonin aleancën (Shqipërin Natyrale) me një aleancë tjetër Turqinë, t’i besonin sigurinë tonë turqëve. Bëjnë gjoja se nuk e dinë që të kalohet nga aleanca me një demokraci të vërtetë – që mbetet e tillë madje si në epokën e robërisë – në një aleancë me një pushtuesë të vjetër (ose, siç pëlqehet të thuhet, me një pushtues të ri osman, thjeshtë të pranohet që aleati i ri të shtjerë helme antishqiptare. Ashtu sikurse Turqia, në versionin e sulltan (Recep Tayyip Erdoğan), turk apo pas sundimit të sulltanëve siç e kanë bërë gjithmonë për gjashtë shekuj me radhë.
Horrat e horrave dhe vetëm horra, për ju që nuk e njihni turpin.
Për ju që nuk keni asnjë lloj ndjeshmërie për vendin dhe popullin. Për ju që jeni gangrena e Dardanisë dhe që e keni lënë pa të ardhme vendinë tonë. Për ta kuptuar në tërë plotësinë e tyre këtë thënien e fundit horra, ne duhet të sjellim ndëmend tiparet e karaktereve të tyre.
Islami politik (terrorizmi) është vazhdimi i dëshprimit të islamit me mjete tjera. Megjithate është gjithashtu, ndër format e luftës politike, ajo që ngjall më shumë ankthe dhe frikëra. Dhe pikërisht për ketë tregohet i efektshëm: duke u futur te viktimat (besimtarët) e mundshëm ndjenjën e një kërcnimi më të errët, të pakapshëm dhe të përhershëm; edhe më e rrezikshme është nëse viktima potenciale ndihet i siguruar nga ky rrezik!? Viktima që nga fillimi janë të pa sigurt, një nga arsyet e kësaj frike më të vogël është se shqiptarët “presin” të jenë viktima të një atentati, ndërsa kalimtarët e rastit dhe fëmijët e Dardanisë konsiderohen viktima, të pajustifikueshme.
E para në fakt, është vetë nocioni i “terrorizmit islam” që e tronditi gjithë kombin shqiptar, por jo sepse janë fetarët gjak humbur dhe feja islame është e huaja dhe dhuna është pjellë e saj, gjë që është historikisht e vërtetë. Arsye e tronditjes qëndronë gjetiu tek afro-aziatikët e turqisë. E para është përdorimi instrumental i fesë politike: një motivim qëllimi i të cilit është shpesh të fshehë objektivat politike antishqiptare, të gjenerojë mbështetje popullore dhe t’ia mbyllë gojën nacionalizmit shqiptar).
E dyta është se motivimi jomoral dhe anti-kombëtar që shfrytëzojnë grupët e hoxhallarëve e të imamëve islamin radikal të cilët nuk lejojnë të dallohen terroristët fetar nga ata joradikal, meqë këta të parët bazohen në argumente të ngjashme për t’u justifikuar aktet e tyre sipas ISISIT. Ka filluar të bëhet instrument i parapëlqyer i grupeve besimtarësh, hoxhallarë e imamë të motivuara vetëm atëherë kur islami politikë ka filluar të rizërë hapsirën e veprimit politik dhe kur perspektiva kombëtare duke iu falenderuar horrave te prontos është dobësuar (dy fenomene të lidhura ngushtë) në njërën anë horrat e horrave dhe në tjetër anë hoxhallarët e imamët.
Karakteristike tjetër është dëshprimi. Në politikë, dëshprimi është një efekt i mëtimit të vullnetarizmit nga të ashtuquajturit “osmanët e ri” për ta bërë Dardaninë “Shtetë Islamik”. Duke folur për terrorizmin nga një këndvështrim politik, çështja e marrëdhënieve të forcës është shumë më vendimtare se ajo metodave të përdorura: përgjatë luftës dhe pas sajë, në fakt, ka pasur lëvizje që u janë drejtuar gjerësisht metodave terroriste (vrasje në masë e individuale dhe atentate kundër civilëve), por megjithate që i kanë arritur megjithatë qëllimet e tyre. Mes këtyre mjekërzinjve, grupet e imama – hoxhallarë.
Kjo shpjegohet me faktin se, në ato raste, terrorizmi islam ishte një nga mjetet politiko -fetare, mundësitë e të cilës për sukses qëndronin pikrisht në një marrëdhënjë me turqi-serbi: falë rrënjosjes së lëvizjes së nacionalizmit shqiptar dhe popullaritetit të kauzës së saj për kombë e atdhe.
