ARKIVI:
4 Janar 2025

    Me Bregoviçin përpunohet stresi post-traumatik

    Shkrime relevante

    Daily Express (1939) / “Vendi ku dua të jem është Shqipëria…” — Intervista ekskluzive me Mbretin Zog në Stokholm

    Nga Aurenc Bebja*, Francë –  4 Janar 2025  “Daily Express” ka botuar, të...

    Recension i Shefqet Dibranit për përmbledhjen e poezisë së Miradije Maliqit, “Të fluturosh atje ku nuk ishe”

    Shkruan: Shefqet DIBRANI A ËSHTË SHPIRTI MALLIKM?! Miradije Maliqi, “TË FLUTUROSH ATJE KU...

    Babai im Brahim Sokoli, Masakra e Tivarit dhe ikja e tij nga ajo masakër e madhe

    Pal Sokoli Brahim Sokoli, ( Babai im) ka lindur në Lekbibaj- Tropojë...

    Populli nganjëherë ka të drejtë të mos ketë të drejtë

    Agim Vuniqi Albin Kurti, me agjendën e tij sovraniste dhe reformuese, përpiqet...

    Shpërndaj

    Nga: Lis Bukuroca

    Ftesa e Bregoviçit nuk është provokim kundër Kosovës.

    Është revoltë e vonuar kundër diktaturës së Enver Hoxhës.

    Është nostalgji që flet për përpunimin e traumave të rënda: të traumave të pamjekuara, të traumave të pashëruara.

    Është guxim i vonuar për disa dekada.

    Është përthyerje e tutës së shekullit të kaluar dhe përplasje si guxim infantil në këtë shekull.

    Është një hakmarrje ndaj fatit vetjak, ndaj frikës së vet.

    Ajo tutë e madhe e djeshme, shpifet tani si “guxim”, kur guximi nuk ka më kuptim, megjithatë tucit të djeshëm, i trillon iluzione për rritjen e trimërisë.

    Ftesa e Bregoviçit nuk është asgjë në krahasim me bashkimin me Serbinë. Madje as kjo nuk është asgjë në krahasim me shpresat, me pritshmërinë e një mirëqenie nga Serbia e pinjollit të Millosheviçit. Nga Serbia që dëshiron me çdo kusht të jetë udhëheqëse dhe dominuese e shteteve fqinje.

    Ftesa Bregoviçit është thjesht psikozë, është përpunim i stresit post-traumatik.

    Dhe në fund, ftesa e Bregoviçit dhe muzika serbe nëpër plazhet shqiptare, nuk janë provokime kundër shqiptarëve të ish-Jugosllavisë, që i pat copëtuar Serbia nga Shqipëria, por janë hakmarrje kundër diktaturës së Enver Hoxhës dhe janë pasoja të traumave, që u ka shkaktuar njerëzve Enveri, idhulli i Rexhep Qosjes, që e çmon demokracinë.

    Në fund të fundit, muzika serbe nëpër Shqipëri tregon vetëm arrogancën serbe, primitivizmin e tyre dhe kënaqësinë që ndiejnë për të provokuar. Shumë prej tyre nuk vijnë për të pushuar, por për të bërë politikë dhe për të prodhuar iluzione se e pushtuam detin, si edhe ftuesit e Bregoviçit, se e provokuan Enverin.

    Muzikën e Bregoviçit, që motivonte ushtrinë serbe të masakronte fqinjët, nuk e dëgjon brezi i demokracisë në Shqipëri. Atë muzikë e adhuron brezi i trishtuar dhe i tmerruar dje nga Enveri. Ai brez proletar i traumatizuar nuk njeh parime nacionale, nuk njeh atdhe, nuk njeh ndjeshmëri dhe mburret me çdo pushtues dhe gjakon të jetë në qendër të vëmendjes.

    Politikat tona, para se të jenë nacionale, janë politika tribale.

    Shikoni unitetin serb me Vuçiçin dhe fragmentimin shqiptar me Ramën.

    Edhe sjellja e Ramës është një lloj revolte kundër diktaturës së Enverit. Një revoltë kundër babait.

    Atë guxim e dëshmon nënvetëdija e tij shpesh, edhe kur shfaqet jashtë i pizhamosur, si një pacient i arratisur nga psikiatria.

    K O M E N T E

    SHKRUAJ NJË KOMENT

    Ju lutem, shkruaj komentin tuaj!
    Ju lutem, shkruaj emrin tuaj këtu