Afrim Caka, Gjakovë
___
E natyrshme është plisi!
Është mjaft e thjeshtë të jesh SHQIPTAR me PLIS!
Plisi duhet të bëhet vlerë e re, nuk duhet të ketë asnjë shqiptarë pa plis në kokë, sepse ky ka qenë shkaku i të gjithave rezistencave dhe luftërave me shkja e turk. Vetë plisi nuk mund të krijojë vlera të reja, por ai mund të krijoj liri, mundësi për krijimin e SHQIPËRIS ETNIKE.
Duhet bërë patjetër diçka. Nëse nuk do të ketë respekt për plisin, atëherë i gjithë populli do të shembet!
Plisi dhe Flamuri është komb dhe fe për ne!
Një hambar, një thesar lashtësie! I lavdëruar dhe i nderuar si gjithmonë. Vetëm atje ku fillon plisi, fillon shteti jo i tepërt, por i nevojshëm: atje fillon kënga e që quhet, e vetmja dhe e papërseritshmja plisi i bardhë.
Gjithmonë kam dashur dhe dua të japë një porosi, një mesazh!
Plis, kushë të lë në mesë të udhës!
Na thuaj! Apo se thua dot moj Kosovë e tretur në ethe?
Ҫfarë do bëja unë. Do ta ndimoja për ta zgjidhur hallin që ka ky plis i lodhur, i plagosur dhe i coptuar nga zullumqarët e sotit.
Ja pse themi ne, se PLISI është lashtësia e jonë, gjuha e jone dhe historia e jonë. Të parët e Evropës. Këtu në këtë shkrim do të japë vetëm disa copëza nga historia e rrugës së fillimit të këti Plisi të lashtë. Dhe përse? Për të tregaur se jeta e shqiptarëve pa plis në kokë nuk mund të ketë kuptim, lashtësia e jonë do të merrte përmasa të tjera ndaj armiqëve, me kërkesa gjithnjë e më cilësore. Këtu plisi ka bërë kërcimin, siç thuhet në gjuhën popullore jo një hapësh por shumë hapësh. Dhe kjo e ka shpjegimin e vetë. Veç mos e harroni:
– “Ta duamë atdheun me punë e durim, vullnet e sakrifica dhe Plisin ta ruajmë si dritën e syve”.
Ҫdo gjë do të shkoj si s᾿ka më mirë. Ҫfarë nuk sjellë rastësia e shkrimit tim! Nga rastësia, plisi tek mësuesi ynë i parë, si udhërrëfyes e nxitës, që duhet të ndiqnim të ardhmen tonë dhe artin maxhik të plisit!
Para se të shkruaj për Plisin, kisha ca emocione. Por kisha pak droj se mos po gaboja. Dhe shkrova: – Kosovë ty Përendia të ka priveligjue, të ka falë plisin aq të bukur që na bënë të ndjehemi të krenarë. Ne duhet vetëm me ia ba hyzmetin si duhet pa frikë. Të punojmë me këmbëngulje dhe sa ma parë, sepse, o shqiptarë të mi, koha ecën e nuk kthehet ma. Si dhe fillimi i çmendurisë serbo-malazeze e grekë treguan qëndrim poshtërues nda plisit dhe shqiptarëve, aq u shtohej oreksi për t᾿a zhdukur atë. E ç᾿farë duhet të bëjmë ndaj dreqit sllavë e grekë! Dhe, ne duhet të bindemi se atë që e mbajmë në kokë është si një kala madhështore. Plisi është krenaria, është simboli i shqiptarisë. E në këto çaste nostallgjije, pyes veten e them:
“Përse të mos mburren shqiptarët me PLISIN e tyre antik?!”.
Këtu në këtë tokë Dardane mbretëroi gruaja e parë me plisin e lavdishme në kokë, Tetuta, këtu sundoj vite me radhë mbreti Bardhyl me plisin në kokë, këtu sundoj vite me radhë i madhi Pirro plisin në kokë, këtu sundoj vite me radhë edhe Skënderbeu, Sulejman Vokshi, Mic Sokoli. Ali Ibra etj. Këtu, nëpër badenat e kësaj kështjelle u janë bërë prita dyndjeve romake, bizantine, serbomalazeze, turke e greke. Zuzarët nuk e kuptojnë se kënga e plisit është më e fuqishme se arma bërthamore. Çuditërisht shteti me këngën, me melodinë e tij. Shteti gjithmonë e vret veçantinë!
Plisi është lule dhe vërtetë i thonë lule. E burri botës udhëtoi ana anës deri në ditët e soti! Dhe plisi, prap sikur na thotë:
“Këtu jam, nuk luaj nga vendi. Më mbroni, t᾿ju mbroj!”.
Gjithë këtë shkrim e bëra për të treguar se Plisi gjatë shekujve, së bashku me bijtë e saj, ushqeu shqiptarët e tij edhe me qumshtin e historisë Dardane.
Duke vënë Plisin në një komunikim gati telapatik me dërguesin e këtyre shkronjave, me komentuesit dhe lëxuesit tjerë për ta kapur shijen e shqiptarit me te në kokë. Kështu, tërthorazi, krejt si në përralla duke e kapur kumtin, ulërimen e ca zagarëve e zuzarëve shqiptarë të humbur të provincës, ndërruan plisin me qallmen, ndërruan gjuhen, ndërruan emrat e mbiemrat, ndërruan flamurin me ate turko-arabe dhe në fundë ndërruan heronjtë tanë me ate që deri dje vranë e prenë… E gjithë kjo do të ishte “djep”e njëkohësisht varr i tyre?
Kjo gjëndje më ka torturuar dhe më ka munduar gjatë. Kjo sëmundje, ky kancer ka ndërhyrë në jetën e tradhtarëve me ngulm, dhe unë, duke u përpjekur të vërë në kontroll penën time, ta diktojë letrën e bardhë me shkronja të zeza, ngjyrimin e fjalëve, deri në formimin e togfjalshit, gjithçka, deri sa ky togfjalësh të merr një formë vetdijesimi për të gjithë ata që mendojnë dhe veprojnë shqip.
Ҫ᾿ishte kjo përmendje, ç᾿ishte ky vetdijesim, në kohën kur sytë po na errën nga tradhëtia dhe Kosova po bie drejtë humnerës? Pa dyshim, një përpjekje e këtij shkrimi është për të bërë një bilanc të fundit në mes trutharëve dhe atdhetarëve, i shtyrë përherë nga vetëdija e krijuesit të këtij shkrimi…
Respekt për plisin dhe flamurin…
