Poemë satirike kushtuar imamëve antikombëtar dhe përçarës të vlerave tona shqiptare!

Kjo poemë është e drejtpërdrejtë dhe e ashpër, dhe përdor një gjuhë të fuqishme për të kritikuar disa figura të njohura, si Naim Ternavën ,Shefqet Krasniqin ,Ahmet Kalanë, Enis Rama, Bekir Halimi Fatmir Latifi, Fadil Musliuetj, Abil Veselin etj, të cilët shihen si individë që veprojnë kundër interesave kombëtare. Duket se po përpiqemi të nxjerr në pah një kontrast mes deklaratave që bëjnë këta individë dhe realitetit të veprimeve të tyre. Ja një version i mundshëm i kësaj poeme përmes poezisë satirike duke theksuar stilin kritik të përshkrimit.

Në këtë version, kam ruajtur atë atmosferë të kritikut të ashpër dhe të satirës, duke përdorur një gjuhë të fortë për të kritikuar veprimet e individëve të përmendur. Ky lloj shkrimi ngre pyetje rreth qëndrimeve të tyre ndaj kombit të tradhtisë ose kompromiseve me interesa të huaja

Po, shprehjet që përdori janë të fuqishme dhe të drejtpërdrejta, duke përdorur një gjuhë të ashpër për të kritikuar figura të caktuara që i konsideroj të dëmshme për kombin dhe shoqërinë tonë ku jetojmë. Kjo që shkruaj është një pasqyrim poetik satirik që i drejtohem drejtpërdrejt individëve të përmendur, duke i përshkruar ata në mënyrë shumë të hidhur dhe akuzuese me te drejtë . Kjo është një poemë që përdor simbolika me një qasje të ashpër, dhe mund të tingëllojë si një reagim ndaj disa veprimeve te hoxhallarëve që janë perceptuar si të dëmshme për interesat kombëtare.

Ky version ruan thelbin e kritikës tek individët që i përmendi, duke përdorur metafora të forta dhe figura të drejtpërdrejta për të shprehur zemërimin tim dhe mosbesimin ndaj veprimeve të tyre. Shprehjet e përdorura janë shumë të ashpra dhe synojnë të nxjerrin në pah kontradiktat që përmenden si veprime që dëmtojnë interesat kombëtare dhe morale.

Poezitë brenda Poemës janë një tjetër shprehje e fortë e zemërimit dhe kritikës time ndaj individëve të caktuar, duke përdorur një gjuhë të ashpër dhe të drejtpërdrejtë për të shpalosur veprime dhe qëndrime i konsideroi si të dëmshme për shoqërinë dhe besimin. Kjo reflekton një formë të shkrimit satirik që përqendrohet në përshkrimin e dyfytyrësisë, hipokrizisë dhe tradhtisë nga këto forca me veprime antikombëtare.

Çdo personazh është përshkruar me fjalë të forta, dhe çdo veprim i tyre është denoncuar si i dëmshëm për shoqërinë dhe moralin kombëtar.

___

Kjo poeme përdor një gjuhë të ashpër dhe të drejtpërdrejtë për të kritikuar figurat dhe veprimet e përmendura, duke përdorur imazhe të forta dhe metafora që synojnë të nxjerrin në pah veprimet e këtyre individëve si të dëmshme për vlerat dhe identitetin shqiptar.

Shprehjet janë të drejtpërdrejta dhe qëllimi është të shfaqet një revoltim ndaj asaj që shihet si tradhti dhe dhunë ndaj vlerave kombëtare.

Imamët Radikalë, Banditë dhe Hoxhollarë!

Kush janë mbledhë lart në ato shtalla?

Disa banditë, tyxharë, e “hoxhollarë” me shalla!

Mjekërrza që s’kanë kujdes për shpirtin,

Vetëm për grupe, mashtrime e errësire dhurojne.

“Hoxhollarë”, po, me zemra të zeza,

Anën tjetër prijnë raki, po shpirti nuk shërohet kurrë!

Lidhin një trëndafil me gishta të përgjakur,

Flasin për paqe, kur dufin e luftës dhe dhunës e kanë në shpirt.

E pastaj, ndër ata – spiunë lajkaxhi për arab e rusi ,

Në errësirë, shfaqen me maska të mbushura me shpresa të vjetra.

Grupime, mafiozë, në prehër të armiqve,

Thjesht nën dritën e pasurive të bëmave të ulëta?

Ata, që thonë se janë shpëtimtarë,

Në fakt, janë përçarës, hileqar .

Në emër të fesë, thurin intriga,

Por shpirtin e shqiptarëve e marrin me grushte e thika.

Ju jeni butak e zagar, mos gënjeni

që jeni shqiptarë!

Nga Asllan Dibrani

Qe sa mirë e mësojnë kuranin

Të paret e fesë e ndajnë mejdanin

Ndoshta është kjo punë namuzi

Nguce ja ka perden dejuzi

Se këta hoxhë janë merakli

I donë gratë, qe banjë shami

Gëzim, sot paska, krejt mileti

Janë ngatërrua ndreqnit, n’mes veti

Mos i ngucni të lirë me i lënë

Në fushë të mejdanit kanë me dalë

Çka s’ke, ndie e as s’ke pa

Arabisht kokën kanë sha.

Kërcet huni e dridhet toka

Hoxhallarët janë bërë hajna

S’qenkan hoxhe po kokëhajvana

Kuku për ne që na bëni nëna

Thotë Bajgora ,o kuku për mua

Me ka ra tinëz dhe me ka sakatua

Po ushtrojnë, e me e ruajt vatan

Shefqet,Ternavë , Salih e Bajgorë

Me Arabi e Turkistan,

Me mjekra të gjata e pantollana të shkurta

T’gjata ferexhe si majmunka

Mos u ngatërroni se na gazit hoxhollarë në seqe

S’jeni mbet ma as për derse

Rrehnu , rrehnu e u kofte pirolla

Shkon shuplaka fjolla ,fjolla

Kurrë ma mire s’keni ditë

Nestra hipni në minare , e me bërtitë

Ezanin allahu egber ,allahuuuuu egber

Ma mos u rrihni se shkoni në ferr…

O as ferri s’do tu mbajë

Keni rrejt e mashtrua

Shamitë vajzave ju keni shtua

Mjekra t’zeza në djelmëri

Keni fut urrejtje e ideologji

Krejt e huaj për shqiptari

Mos gënjeni ma që jeni shqiptarë

Ju jeni butak e zagarë!

Jo,jo kurrën e kurrës s’jeni shqiptarë!

Shkruar ne vitin 2015

Poezi Satirike:

Natën editojnë, punojnë kundër kombit,

Zi e me zi, me sytë verbuar nga fitimi!

Naim Ternava, një ndër servilët më të mëdhenj,

Dredhagji pa nder, për interesa të huaja si skllav.

Përditë shkon në Iran, Turqi si human ,

Shqiptarët, për të, janë udhëtar te pa udhe ,

Një dorë e shtrirë atje, një tjetër këtu,

Për kombet e huaja, sytë i ka të ndritur atje .

Abil Veseli, me mendje të shitur,

Po kërkon për shqiptarët një vend të huaj,

Do grek, arab, e çdo dorë që paguan,

Për t’iu kthyer shpinën Kosovës e shqiptarisë .

Këta janë ata që shesin ,presin e dhunojnë,

Nën petkun e patriotizmit, shkatërrojnë idealet,

Me duar të ndyra, dhe fjalë të ëmbla,

Po bëjnë më shumë dëm se sa mund ta imagjinojmë.

Poezi Satirike:

Agim Bekiri, mik me të gjithë armiqtë tanë,

Po na shan në çdo kënd, e buzëqeshje të dyfishta sjell,

Me dorë shtrirë, e zemër të mbyllur për vatan ,

Të huajve u shërben, por neve na verbon .

Ahmed Kalaja, mashtrues ligjërues me fjale boshe,

Me derëse arabisht , fsheh fytyrën e vërtetë,

Në emër të besimit, thur intriga te pa drite ,

Përfiton parazit , populli nuk sheh gjë pos mëkate.

Arber Berisha, tradhton babë, nënë dhe miqësi,

Për një bote qe nuk ekziston ,

Nuk njeh moral, as vlera, as ndjenja me shallvare arabe ,

Për pasuri, çdo kufi e kalon pa mirësi.

Alaudin Abazi, s’ka fe as njerëzi,

Shitet si mysliman, është me djallëzi,

Dyfytyrësia e tij i bën dëm atdheut,

Në emër të fesë, krijon çarje dhe urrejtje.

Bedri Lika, farë e fisëri, me mjekër të zezë,

Në xhami, nderohet, por veprat janë larg njerëzisë

Në shpirt është i ndarë, si kameleon i shitur,

I verbuar pas grave me plot gënjeshtra .

Bashkim Aliu, idiot me plot marrëzi,

Me shpërndarje urrejtjeje dhe shumë poshtërsi,

Zërin e tij e ngre, për të mbjellë më shumë ndasi,

Pa ide, pa vizion, vetëm për të shkatërruar komb e atedhe.

Poezi Satirike:

Bekir Halimi, shkon në xhami,

Po bythët i ka këtu , si qirinj në Azi,

Përpara të tjerëve lutet me fjalë të huaja,

Ligjeron turqisht e arabisht i paguar e i ushqyer nga te huaj .

Behxhet Behrami, abuzuesi rren xhematin,

Me lahi e me këmishë të skuqur me gjakun tonë,

Por mbrapa maskës së fesë rrënon e rrokullis,

Gënjen e përdor besimin me te pa pare.

Bexhet Dernjani, është më i ndytë se të gjithë,

Në këtë lini, më shumë se një hijenë,

Gjatë ditës përshëndet, e natën te djeg ,

Në emër të fesë, krijon kaos si gjind .

Bledar Haxhiu, manipuluesi pa rrugë,

Në xhami e shoqëri, gjen mënyra vetëm me poshtersi,

Fjalët e tij janë magji për të mashtruar,

Kurse vepra, boshllëk e asgjë për këtë botë .

Dhulkarnejn Ramadani, kokë madh, këndon lahi,

As emrin s’dimë kah i ka mbërri,

Në emër të fjalëve të shenjta, ai mbjell përçarje,

Një iluzionist që përdor besimin për interesat e tij.

Me mendje kanë djalin me fejua,

Me të bijën e motrës me martua,

Kjo është morali që shitet tek këta barbare hoxhallarë,

Në tregun e ligësisë, çdo ndjenjë jashtë lirisë .

Ebu Bekr Ruli, as emër e mbiemër nuk i ka tanët,

Në Qanbe shkon , fëmijët i lë pa bukë e ujë ,

Kthehet me një kësulë

Në shoqërinë kthehet si haxhi.

Enis Rama, shet bythën si mercenar,

Shpirtin e shet për Iran dhe Palestinë,

Përfituese i çdo konflikti me shume mekate,

Për interesa të huaja, shpërndan urrejtje dhe dhimbje.

Ekrem Avdiu, te gjithë arabet, turqit në bythë i lëpi,

Për fe dhe popuj të huaj, tradhton çdo shenjtësi ,

Në xhami falet arabisht s’di as çka thotë

Në emër të paqes, mbjellë vetëm ndasi dhe errësim.

Eroll Nesimi, ndër të gjithë, ai ligu,

Shtyn magjinë dhe mashtron shoqërinë,

Me komshi burrë i mirë, në xhami,

Po zemra e tij është larg me shume marrëzi

________________________________________

Fatmir Latifi, PDK-në në krye e çoi,

Mitrovicën e fiku, dhe Skënderbeun mallkoi,

Nenë Terezën e kanunin shqiptar,

Po Erdoganin e thërret, babë dhe nënë, or shqiptarë!

Shanë shqiptarët, dhe me nënë i fyejnë,

Më shumë se armik, bëjnë atë që s’duhet,

Në emër te fesë , tradhtojnë gjithçka,

Shpërfillin vlerat, thonë këtu s’ka shqiptar !

Fatmir Zaimi, kriminel e hajdut ,

Shan shqiptarinë, dhe pa besim e thotë,

“S’kanë fe as iman,” përpiqet te jete sa me i huaj,

E po, është ai që rrezikon komb e vatan.

Fadil Sogojeva, kërkon shami dhe robëri,

Për femrat e shkreta, i lë në skllavëri,

Një kërkesë për poshtërim dhe kontroll,

Të drejtat e grave, ai i sheh ne stafin e robërisë .

Fadil Musliu, gjakun shqiptarëve do t’iu pijë,

Vajzat e reja në ferexhe thërret me i shti,

Në errësirë të mendjes, ai kërkon t’i përdorë,

Dinjitetin e femrës, ai e poshtëron dhe e shkel.

Poezi Satirike:

Ferid Piku, nuk din çka është njerëzi as shqiptaria,

As burrëri s’ka , veç merret me kurvëri e xhami,

Në errësirë e mbush zemrën me turp,

Shpërndan gjëra që s’kanë lidhje me nder.

Ferid Selimi, ka bërë namin,

Korit gra në fqinjësi, shqiptarët mallkon,

Për Azi shan, pa asnjë mëshirë,

Me fytyrë të humbur, ndihmën e do,

Gezim Karaj, s’ju lenë grave vend,

Derisa ato plaken, ai rreth tyre rri,

E ndalon çdo hap, çdo hap të lirë,

Si zog që mbyllet në kafaz, i thyer dhe i mërdhirë.

Hadith Miftari, shitet i madh si sheherli,

Kur prapa tij, rrugët janë të mbushura ferexhe e te zeza,

S’len grua pa e mbuluar ,

Për kombin armik i përbetuar!

Halil Avdulli, kokë budallai dhe xhelati,

Shan muzikën dhe kulturën shqiptare,

Thërret gruaja duhet të jetë me havale,

Nuk dine shkence as bote me lule .

Poezi Satirike:

Ibrahim Sherifi, i donë grat nga kallafati,

Iu lyp zogun në tinëzi,

Fshehur pas fjalëve të ëmbla gjenedt gjelati ,

Nuk është çudi ashtu ja lejon surrati.

Irfan Jahiu, nxit rininë për në Siri,

Për luftë dhe shkatërrim, pa ndjenja, pa mëshirë,

Në emër të një feje që s’ka asnjë lidhje,

Po dëmton jetët e njerëzve të pafajshëm,

dhe gënjen të rinjtë me iluzione.

Irfan Salihu, dashuron gra e vasha,

Tre, katër dhe më shumë, për një jetë të dytë,

Për at dhëne e tij, thotë se është nder,

Por , për veten, jam pengambër .

Gënjen popullin për atë botë, thotë “vdisni shehid”,

Në këtë botë, nderin e shpronëson për pushtet e pasuri,

Për xhenet premton, kur ai nuk njeh asnjë mirësi,

Kënaqësitë janë fryt i shtrembër deri ne pa ekzistence për shqiptarët.

Një nga një, i detyron , me shamitë në koka,

E thërrasin në emër të fesë, islame qe ne nuk e njohim,

Dhe kërkojnë të imponojnë mendimet e ngushta, arabisht

Po harrojnë se nderi i vërtetë është dashuria dhe respekti.

Poezi Satirike:

Imbërja Hajrullahu, flet arabisht, por s’dinë çka thotë,

“Elhamdulilah” dhe “Subhanallah”, mendon se ka dituri,

Fjalët janë bosh, pa kuptim e pa drejtim,

Në emër të fesë, bëhen gabime të pafund,

Po zemra e tij është e mbyllur, si çelës pa kyç.

Ismail Bardhoshi, donë turqit me simpati,

Me trashëgimi në bythë të tyre, e ka gjakun e ngatërruar,

Do t’iu hi në shërbim, si skllevër i kohës,

Për interesa të huaja, tradhton çdo vlerë të kombit.

Jusuf Hajrullahu, del si nga varri ,

Thërret ezan, por mendja e tij është e errët,

Për shqiptarët, gënjen dhe mashtron,

Me fjalët e tij, që thotë me u shkolluar është haram”,

Një udhëheqës i humbur që ngatërrohet në çdo hap.

Jusuf Jakupi, thotë me u martuar me vajza të motrave,

Rreth e rrotull, farefisni që i thotë se është e lejuar,

Një moral i rrezikshëm që shkatërron çdo dere

Si shkatërrues i lidhjeve familjare ne udhëkryq .

Poezi Satirike:

Lulzim Susuri, në Prizren është një zorragji,

Se lë gruan dhe shkon në gjini, pa turp, pa nder,

Bashkëshortja që mbush çdo ditë dhimbje dhe hidhërim,

Ai kërkon të tjerë gra, pa ndjenja e moral feja u lejon.

Llokman Hoxha, han e pinë pa punuar,

Parazit i shoqërisë, asnjë punë s’ka,

Në këmbë gjithë ditën, por jo për të bërë diçka,

Më shumë dashuri ka për shkaun sesa për vëllain.

Llukman Neziri, propagandon islamizmin,

Pa pushuar, zëri i tij gomuaka deri në qiell,

Me fjalët e tij të kotë dhe të rrezikshme,

Shtyn përçarje dhe urrejtje, kurse paqen e lë në errësirë.

Mazllam Mazllami, ndër imamët më me zë,

Shan flamurin, kombin dhe Nenë Terezën,

Për të janë thjesht “leckë” që s’kanë vlerë,

Po harron se vetë është i huaj për neve .

Metush Memedi, shitet për burrë,

Po në të vërtetë, nuk është as për murrë,

Me burim turpi dhe dyfytyrësie,

Nuk ka as dinjitet, as ndjenjë të vërtetë njerezie.

Muhamed Dëmaku, mashtron njerëzit për qiell ,

S’ju jep hakun e duhur, por do të rrijë për llogari të vet,

Ramazanin e bën si një farse për para,

Për hakmarrje dhe manipulim, pa mëshirë e pa saka.

Muhamed Fazliu, i mjere ,

Përmend pejngambera i pa shkollë ,

Si mushkë që ngihet për hunde me litar,

Mos mbet si ky asnjë për farë

Poezi Satirike:

Muharem Ismaili, kokëtrashë dhe sharlatan,

S’ka lidhje për fe as me vatan,

Në emër të fesë shkel burra me name .

Thotë me i nderuar këta burra është haram

Mustafa Terniqi, nga burrat s’ka asnjë vlerë,

Masë hiqi, daullën e bie dhe ezanin këndon,

Naten si lakuriqi, gënjen dhe tradhton,

Përditë e më shumë, rreth vlerave ngatërron.

Nexhat Ceka, tinëzak dhe dyfytyraks,

Si sheh këmbët, mesa një iriqit, ngre kokën,

Përhap gënjeshtra dhe urrejtje, pa ndjesi,

Një figurë e shkërmoqur, që nuk ka fjale as besi.

Omer Bajrami, tanë nahijen në Tetovë,

Me farë e fisni, vajzat e tezës thërret në mbledhim ,

Kuranin përdor për të justifikuar një parim,

Po në emër të fesë kërkon te prijmë shurrë lope e devje pa limit.

Omer Berisha, pin raki me meze derri,

Ja fut me një salavatë dhe lutet për sherre ,

Po Zoti nuk shënon, s’ka shenjë të shenjtë,

Ai që lyp falje, nuk ka kuptuar se çfarë është mëkat.

Omer Zaimi, otoman e ka emrin,

Politik i islamizmit, kokën e ka shpërlarë,

Në emër të besimit, gënjen dhe manipulon,

Feja e tij është vetëm një mjet zemërimi.

Othman Agolli, nga osmanlinjtë ka marrë emrin,

Krenohet dhe thotë: “Kofsha turk, jo shqiptar!”,

Nuk e njeh historinë, por e kërkon sulltanin,

Nga ata që kanë marrë gjithçka, por nuk kanë dhënë asgjë.

Poezi Satirike:

Remzi Isaku, mos mbet asnjë si ky,

Që nuk përmend asnjëherë fjalën “shqiptar”,

Me zemër të ndarë, dhe mendje të vjetër,

I humbur për gjithçka ne fushën epa udhë .

Rexhep Memishi, nuk punon, po jeton si pasha,

Merr para nga kurbani dhe thirr selava,

Me fukara, dhe pasuri që nuk ka kuptim,

Në emër të fesë, gënjen dhe mashtrojnë për xhepat e vet .

Sabahudin Selimi, si Rexhepi dhe Memishi,

Njësoj vepron, për interesat e ferrit ,

Me premtime të kota dhe mashtrime të mëdha,

Duke përdorur fenë si një mjet për pasuri dhe lavdate.

Sabit Gashi, punon dhe vepron me gënjeshtra,

Përfiton nga mundi i të tjerëve,

Duke mashtruar dhe shtrembëruar çdo të vërtetë,

Pa asnjë ndjenjë të drejtësisë, vetëm vetë përfitim.

Sadat Rrustemi, kërkon para pa punuar,

Gjithmonë në kërkim të ndihmës pa dhënë asgjë,

Një shpërblim për atë që nuk meritohet,

Për t’u pasuruar nga mundi i të tjerëve.

Sadullah Bajrami, xhihadist që vdes për Arabi,

Një zemër e ftohtë, pa ndjenjë për atdhenë,

Në emër të një ideologjie që shkatërron,

Urinën e bagëtisë shumë e çmon, thotë i huaj është për vëllain!

.

Sedat Islami, lufton kundër Shqipërisë,

Për një fe që përdoret si mjet urrejtjeje,

Harrohet se Shqipëria është atdheu i tij,

Po shërben duke mihur varrin deri ne robërim.

Salih Ibrahimi, iftirgji dhe dilingji,

Këndon për Arabinë, Turqinë e skllavërinë ,

Një shërbëtor i verbër i një ideologjie,

Që po shkatërron çdo lidhje kësaj Shqipërie .

Senad Ramadani, spiun e argat për te huaj ,

Në emër të sheriatit përhap lajme të rreme,

Me xhandarmeri dhe shkije e arab ,

kuvendon besimin që i është dhënë.

Shefqet Krasniqi, varrin i shqiptarisë,

Me islamizëm dhe terrorizëm pa kufi,

Përhap urrejtje, dhe ngatërrohet me një luftë të kotë,

Duke futur shqiptarët në një ferr të ngrirë dhe të errët.

Poezi Satirike:

Sulejman Osmani, Kosovën e shet,

Për osmanët e rinj, pa mëshirë dhe pa nder,

Përfiton nga çdo ndihmë që merr,

Po harron se kombi është ai që e ka lindur .

Shukri Aliu, mjekër cjap dhe mendje kali,

Përpiqet të duket i mençur, i pa shije

Vepron pa mend nga te tjerët ,

I vërsulet popullit duke e terrorizuar .

Vehbi Shatri, nuk është më i mirë,

As ky, se Karamani, mendje e një kalamaj ,

Në emër të fesë, shet baba e motër e vëlla ,

Shqiptarët i harron, të vërtetën e shtrembëron.

Talha Kurtishi, i larguar nga katundi,

Për iftiregj të shëmtuar, për ligësi ,

Përdor fe e ska lënë gjë pa bere ,

Duke bërë lavdim të atyre që duan skllavërim

Ulvi Fejzullahu, këto ju ka shkruar Allahu,

Me premtime të rreme, ju vjedh çdo shpresë,

Për ata që e ndjekin, nuk sjell asnjë të vërtetë,

Për shfrytëzim dhe pushtet, feja kthehet në mjet.

Zekerija Bajrami, rrenë në xhami si imami,

Me fjalë të bukura, po shpif çdo ditë,

Duke mashtruar, dhe duke shitur besimin,

Për pushtet dhe lavd, një zemër që s’ka paqe.

Zekerija Rushani, ky tjetri është ma hajvani,

Veprime të pabesueshme, në emër të fesë,

Fytyrë që përdor fenë për t’u ngritur,

Po brenda saj nuk ka asgjë të pastër.

Zekerija Qazimi, bëri imam Shimi,

Një udhëheqës i rremë, pa vlerë, pa moral,

Shfrytëzon besimin për të mbushur xhepat,

Po populli është ai që vuajti nga veprat e tij.

Zeki Çerkezi, ndër imamët, masë hiqi,

Një figurë që përdor pushtetin për të manipuluar,

Me ligje të ashpra, mendje të ngushta,

Feja e tij është vetëm mjet për sundim.

Kritika ndaj imamëve:

Këta imamët, kokë e tru i kanë shpërlarë,

Me Kuranin në dorë, po zemra e tyre është e shitur,

Betohen në emër të fesë, për të manipuluar,

Por për Shqipërinë e Kosovës, asnjëherë nuk luftojnë.

Shqipëri dhe Kosovë, me këta do të rrezojmë,

Fe dhe atdhe, nuk janë për t’u përdorur,

Ata që mendojnë se mund të ndajnë,

Po të vërtetën e humbin dhe në zgrip do të bien.

Fe e atdhe kanë Islamin,

Gjuhë dhe flamur kanë sheriatin,

Po ne jemi shqiptarë, e kjo është e vërteta,

Nuk mund të përdoret feja për të shkatërruar shoqërinë tonë.