A DËSHIRONI TA NJOHËSH KARAKTERIN E SHQIPTARIT, JEPI PUSHTET
Ndonëse unë nuk jam një shkrimtar, përpiqem gjithmonë si gjakovar e jo si politikan, të bëj diçka për një Shqipëri etnike e popullin shqiptarë, një nga popujt më martirë të Botës…
Mund të themi diçka më shumë mbi kuptimin e fuqisë së tyre korruptive nga pikpamja shpirtërore? Domëthënë, jo lidhur me politikën por në lidhje me energjinë e së keqës dhe vetë karakterinë e tyre??? Prandaj të këqijtë marrin pozita të mira, bëhen të rrespektushëm dhe të” nderuar” jo vetëm në kohën e tyre, por edhe në “histori”: e gjithë historia e jonë është e mbushur me ermra të tillë hipokritësh.
“A dëshrironi ta njohësh karakterin e shqiptarit, jepi pushtet”.
Është shumë e vështirë të përfytyrojmë një politikanë që jeton pa xhelozi, pa zemërim, pa konkurencë, me zjarrin e së keqës për pushtet.
Pse zullumçarët deshirojnë pushtet? Sepse arti i tyre, mjeshtëria e tyre, gënjeshtra e tyre duhet të fitojë respektin dhe vlerësimin e të gjithëve nga dëshira e lakmisë! Mendojnë se nuk janë politikanë çfarëdo, por një “mbret”, diçka i veçantë dhe jo një qenie e thjeshtë njerëzore, rritën shumë krekosjen dhe egon e tyre; në këtë rast parapëlqen të dominojë të tjerët. Dominimi i tyre është më i rrezikshmi, sepse janë politikanë të një niveli shumë më të ulët se çobani i dhive të Kërçovës, ata janë duke dominuar jetën tonë jo vetëm nga jashtë, por edhe me kërcnime, rrahje e burgosje si ajo Deharit…
Megjithatë, më lejoni që të mos jem dakord me thëmien se shteti mund ti korruptoj shqiptarët, sepse mendimi im është që sigurisht që shteti nuk korrupton, por vetëm disa zullumçarë potencialisht ishin dhe janë të korruptueshëm. Ndonëse më parë këta nuk njiheshin si “hajduta”, sepse nuk e kishin pasur mundësinë, i mungonte pushteti. Korrupsionin, këtë gjë e kanë mësuar në Mergatë dhe gjatë luftës. Por pushteti, i vetëm, i vetëm nuk mund të të korruptoj pushtetarin që nuk është potencialisht i korruptueshëm. Rrënjët e këtij zanati e kanë të trasheguar edhe nga prindërit e tyre. Prandaj nuk është e vërtetë që pushteti ai që e korrupton Hashimin, Mustafën, Xhavitin, Halitin, Lushtakun, Hajredinin, Grabovcin, Beqirin, Hazyrin, Veselin – në të vërtetë, pushteti thjesht po i zbulon fytyrat e hajdutëve se cilët janë ata “shqiptarë”. Shteti vetëm po i bënë fytyrat e tyre më të dukëshme në shoqërinë shqiptare… Mos ndoshta, pa e kuptuar, po bëhen edhe më të egër? Dhe politika e egër është ajo që do ti varros e para.
Por do të thosha më shumë që shtetin duhet mrojtur e pasuruar. Nëse qeveritarët e deputetë janë të gatshëm për t’u korruptuar, shteti nuk ta jep këtë mundësi, por përgjegjësin e të korruptuarit e kanë votuesit. Dhe nëse votuesit e kanë mundësin absulute të sjellin njerëz antikombëtar në pushtet pa asnjë përgjegjësi morale e kombëtare – si Hshimi, Mustafa e Xhaviti…, çfarë mund të bënte pushteti që i ka dyert e hapura për çdo hajdutë? Është thjesht në dispozicionin e tyre, këta mund të bëjnë shumë gjëra të poshtra, nëse janë të korruptueshëm, do ta bëjnë atë që kanë bërë para dhe gjatë luftës dhe që kanë dashur të bëjnë gjithmonë.
Vetëm njerëz të tillë potencialisht të korruptuar janë të tërhequr pas pushtetit. Nacionalisti i mirë nuk e dëshiron këtë gjë! Dëshira për pushtet është e nevojshme për të qenë i korruptuar, sepse pa pushtet nuk mund të bëhesh atë që deshiron.
Vullneti për pushtet i Brojës dhe i Prapashticës është më të vërtetë i fortë. Këta dy “shqiptarë” nuk mund të ishin bërë kryeministra e presidenta kaq të fuqishëm që në duartë e shqiptarëve të pa përgjegjshëm të mos qëndronte vota e tyre. Të shitur e të shit blerë, sepse kjo ishte e vetmja gjuhë që votuesit njohin!!!
Për çudi shqiptari i lirë, atdhetar e nacionalistë nuk ka nevojë të jetë i pushtetshëm, sepse e mira mund të manifestohet pa pushtet. E mira dhe e bukura nuk ka nevojë për karrige, sepse zotron një pushtet të brendshëm në shpirtin e tij. E keqja ka nevojë për mbështetjen e një force apo fuqie të errët, të jashtme antikombëtare. Kjo histori përfundon kështu: i ligu e tradhtari fshihet nën petkun e shtetit, ndërsa shteti është i detyruar të vesh rrobat e të ligut. I ligu ka nevojë për diçka që e ndihmon të fshihet, të shtirët ose për një maskë të votuesve. Atdhetarit një gjë e tillë nuk i hynë aspak në punë.
Këto konsekuenca të Hashimit, Mustafës, Xhavitit, Halitit, Lushtakut, Kuçit, Grabovcit, Beqirit, Hazirit, Veselit e të tjerëve janë shumë të dukshme dhe të rënda, sepse zhvillohen para syve tanë. Këta nuk do t’u shpëtojnë dot krizave e cila do të ngjallë natyrishtë edhe rezistencë në parti e në popull dhe do të manifestohet në forma të ndryshme. E tillë është, kursi i tyre politik, të tilla janë qëndrimet e veprimet, rrugët e PDK-ës dhe të LDK-ës. Të gjitha këto janë një dëshmi e gjallë e faktit të pamohueshëm se këto dy parti të sotme janë mbarsur me tradhti.
Gjërat e tilla, janë bërë rutinë dhe metoda të përditshme në punën e tyre. Edhe natën dalin në faqet e para të gazetës. Përkundrazi “shqiptarë” të till kanë pushtuar të gjitha faqet e gazetave ditore. Ja pse historia duhet të regjistroj emrat e kesaj klase politike. Në njëfarë mënyre duhet futur emrat e tyre, sepse ishin dhe janë të një mbretërie që shkatërruan shtetin. Forca e tyre është kafshërore. Nga këndvështrimi im intelektual e shpirtëror, forca dhe padituria janë e njëjta gjë. Fuqia e së keqës është diçka që buron nga egoja e tyre e brendëshme. Forca është dhunë, është diktatur, dhunim në lirinë e tjetrit. Padituria çfaqet tek njerëzit e dhunshëm kriminelë. Zakonisht shqiptarët e këtij pushteti nuk bëjnë dot dallimin në mes këtyre dy fjalëve, i përdorin zakonisht për nevojat e tyre.
Të gjithë këta kërkojnë që të jenë të jashtëzakonshëm. Kjo është një kërkim i injorancës së tepruar, të jenë të veçantë, unikal dhe të pakrahasueshëm. Dhe kët qëndron paradoksi, sa më shumë që kërkojnë, aq më shumë duken servil përpara armikut. Mosë vallë do të ishte përkitje e kujdeshme e tjetrit, afrim harmonioz, rikthim i përhershëm tek robërimi.
