LIRIM!!! SJELLJA JUAJ KËRKON NJË SHPJEGIM TEORIK
___
Na flliqe. Ti e di që unë i pres fjalët shkurtë!!!
Shkaku i shpërthimit të sëmundjes së tij. Në këto fantazi ai e shihte vetëm një shenjë të ndjenjës së tij pa u sforcuar për origjinën dhe qëllimin e shpirtligësisë së tij që i livrinte nën mantelin e kërcënimin e hakmarrjes në të njëjtën mënyrë si të (Kontit Montekristos). Unë do të konsideroja si shkakun e shpërthimit të agresivitetit apo të paktën si një paraprijës i menjëhershëm i sulmit në çdo debat… Këta e kanë mendimin se nëpërmjet përpjekjeve të tensionuara, do të mund të çajnë dhe të kalojnë në planin e parë dhe të dalin fitimtarë, duke mobilizuar të gjitha forcat e veta dhe përpiqet ta fitojnë objektin e e dëshiruar më shumë njeriut të egër, i cili nuk e ka iden e se çështë kombi e atdheu.
Ky analistë “shqipfolës” pallon e fshehë bishtin e vet përpara çdo vështrimi dhe e quanë këtë gjë krenarinë e vetë… Dhe drejtësia vazhdon të jetë e verbër dhe e shurdhur! Sjellja e paedukuar, shkaku kryesor është kurimi i sëmundjes së tij. Si është e mundur, që Lirimi i shpallur si analistë banal e “demokratë antishqiptarë”, Lirimi, për më tepër analistë në debate, tregohet kaq i pandjeshëm, mizor e pakurrizor, madje edhe kërcënues.
Nga kjo racë djajsh, nuk mund të prisnim aspak tjetër? Edhe ky i “panjohuri” e ka pamjen e tij, edhe gazetari bëhet e një analistë, edhe analisti bëhet “filozof mediokër”. Mediokri dhe zullumqari: Vetëm në ditëmortin e tij arrinë të jetë i pari. Fjalë të rënda nuk janë këto që t’i thëm unë o vëllai im LIRIM për nga gjuha, por, thamë në fillim, do të flasim më letëra të hapura. Nëna dardani është mësuar gjatë shëkujsh që shumë bij të saj si t’i i’a kthëjnë shpinën. Nuk je Ti i pari, ndoshta e dhashtë Zoti që edhe Panduri do të jeni të fundit! Na flliqet. Serbia gëzohet!
Kështu ngushëllohet skeptiku në Debat Plus, dhe është e vërtetë që Lirimi ka nevojë për pak ngushëllim! Të tillë individë, zbatojnë urdhërat e të tjerëve, ata përfshihen menjëherë nga gjendja e acarimit në kërcënime. Gjithmonë gjatë debateve, ai arrinë në një moment, ku fëtyra e tij merrte një shprehje të çuditshme të cilën ai vetë është i pavetëdijshëm.
Skepticizmi, në të vërtetë, është shprehja shpirtërore e njëfarë karakteristike të larmishme fiziologjike, e cila në gjuhën e zakonshme në media quhet dobësi e pafytyrësi, shkaku kryesor për kurimin e tij nga fobitë, paranojat dhe nga çfarëdolloj, mendimesh obsesive; ai e shfaqë këto të njejtën kohë me agresivitete të ndryshme dhe egos së tij i mungojnë drejtpeshimi dhe pasiguria. Ky ka nevojë për edukim familjar!
Tërsllëku, pohimi i tij hynë në konflikt me të vërtetën absolute dhe me logjikën e e jetës shoqërore, herën apo vonë, nuk do t’i shpëtojë ndëshhkimit shoqërorë, në psikologji quhet TRUIZËM, defekte në shtresën e gjashtë të trurit. Si rregull. Individët si Lirimi e Panduri, të cilët bëjnë gabime të tilla trashanike, nuk nxjerrim prej tyre asnjë mësim, por shohim në fatëkeqësinë e tyre që u ka rënë mbi shpinë të “pamerituar.” Njerëz të tillë pa fat, madje, priren të krenohen nëpër debate të flliqura për tërsllikun e tyre, sikur shkak i tyre është një farë fuqie e mbinatyrshme.
Mjafton të analizohen sjelljet e tyre me hollësisht pohimi i dhënë – që të rezultojë se mendjemadhësia e ka ngritur kokën e saj të shëmtuar!
Dy “analistët” pa turp, pa etik, pa moral” veprojnë në atë mënyrë sikur ata ai kanë marrë në cilësinë e objektit të ndjekjës në një farë hyjnie e egër! Gjatë bubullimave hyjnia do të bjerë mbi kokën e Abinit dhe mbi kokat e të tjerëvë që smendojnë si katë analistë të dalurë fare. Ata nuk kanë frikë së drejtësia nuk ua ka vënë syrin pikërishtë shtëpisë së tyre ku edukohen. Nga pikpamja psikologjike neveria lind atëherë kur pamja e pakëndëshme ose e prania e analistëve ngjall acarim të pareteve të stomakut. Pikërisht në këto simptoma janë të trasheguara dhe moment bëhet e qartë natyra e tyre e gër dhe desktruktive e neverisë.
