Shkruan e këndon: Lirim Patrioti nga Prizreni
___
Autori: Lirim Gashi
(Satirë e vërtetë)
( në shqip, serbisht, gjermanisht dhe anglisht )
___
Si një kërkues azili me status të papërcaktuar, Bardhi u transferua në një shtëpi azilantësh, e cila ishte një barakë modeste prej metali dhe silikoni, me mure aq të holla, sa mund ta dëgjonte edhe pordhën më të qetë të fqinjëve sipër, poshtë, majtas dhe djathtas.
Me pak fjalë, nëse dikush e lëshonte gazin nga bytha e tij e ndotur dhe njëkohësisht kollitej për ta mbuluar tingullin, Bardhi jo vetëm që e dinte diagnozën e tij, por edhe përmbajtjen e ushqimit që e kishte ngrënë atë ditë.
Por ajo që e bënte këtë barakë edhe më interesante ishte fakti se të gjithë fqinjët e tij, përveç z. Matoshi, ishin Ashkalinj dhe Romë nga të gjitha republikat dhe krahina e ish -Jugosllavisë.
Sigurisht, të gjithë e fituan zyrtarisht azilin politik, duke i genjyer nëpunësit gjermanë se janë shqiptarë të përndjekur nga Kosova dhe viktima të padrejtësive të paimagjinueshme të regjimit tè Sllobodan Millosheviqit.
Dhe nëse mendoni se është e vështirë të shpikësh një arsye të mirë për azilin, më besoni, nuk e keni njohur akoma kreativitetin gjenial trillues të Ashkalive dhe Romëve të Ballkanit !
Ai, nga ana tjetër, një rekordmen krenar në mësimin e gjuhës gjermane dhe i vetmi person që me të vërtetë meritonte azil në këtë histori groteske, tashmë punonte në pompen e karburantit të autostradës A30 , ku shiste vaj, benzinë, çokollata, salciçe të pjekura dhe imtësira të çdo lloji.
Ndërkohë, shumica e Kosovarëve, Romëve dhe Myslimanëve nga Bosnja as që përpiqeshin për ta mësuar gjuhën gjermane, e lërë më për t’u integruar në shoqërinë gjermane.
Ata e shijonin aq shumë jetën me njëri tjetrin, saqë dukej se krijonin versionin zyrtar të “Jugosllavisë Mini-Groteske” në azil.
Falë aftësisë së tij për t’u përshtatur dhe humanizmit të tij të pafund, ai tashmë ishte bërë një superstar i vërtetë midis këtyre njerëzve, duke ju përkthyer atyre falas dhe duke ju ndihmuar në të gjitha situatat para autoriteteve gjermane.
Kështu që në të njëjtën kohë, ai krijoi marrëdhënie të ngushta edhe me gjermanët edhe me këta krijues të talentuar të historive fiktive të Ballkanit.
Por në atë kohë, ai ishte i ri, plot energji dhe bukuri, ndaj linte përshtypje të pashlyeshme tek njerëzit – dhe veçanërisht tek gratë.
Humori i tij i parezistueshëm dhe njohuritë e tij enciklopedike i dhanë atij një status të veçantë. Aq të veçantë, saqë një rome e bukur nga Bosnja ia dha atij pseudonim “Jebaç Karislatko”, kur vuri re se sa gra interesoheshin për të.
Në barakën prej metali dhe silikoni ishte gjithashtu një zyrë sociale për azilkërkuesit me status të njohur. Ajo menaxhohej nga ish-prifti homoseksual katolik i quajtur Ludwig, i cili paguhej pjesërisht nga një organizatë joqeveritare, dhe pjesërisht nga shteti gjerman.
Kjo zyrë përdorej nga homoseksualët Ashkalinj, Romë, Kurdë dhe Arabë si një lloj tryeze biliardi-sepse ata e godisnin vrimën e bythës së Ludwigut nga të gjitha qoshet dhe drejtimet e Universit, me shufrat e tyre nga mishi dhe damarët.
Nga ana tjetër Ludwig kishte dy asistentë të bukura gjermanë, një esmere dhe një bjonde, të cilat ishin aq të dashuruara në Bardhin, saqë po të ishte ai pak më i mençur, luftèn e tyre për vëmendjen dhe favorin e tij do ta kthente një një skenar dhe film fitues të çmimit Oskar.
Por arsyeja pse unë po ju tregoj historinë e tij nuk ka asnjë lidhje me potencialin e tij kinematografik.
Arsyeja është nusja e re dhe e bukur e fqinjit të tij rom nga Kosova, e cila një ditë i kërkoi atij t’ia përkthente një problem të madh në zyrën sociale.
Kur mbërritën në zyrë, dhjetë metra më tutje, i priti ngrohtësisht shefi Ludwig, të cilin romët mosmirënjohës e quanin me përçmim “Mister Bytha e Grisur”, edhe pse ai me përkushtim të madh ua zgjidhte pothuajse të gjitha problemet.
“Si mund t’ju ndihmoj?” – e pyeti ai Bardhin me mirësjellje.
Ai u kthye nga bukuroshja, e cila ende ruante misterin e saj, dhe e ftoi t’ia tregonte më në fund gjermanit problemin e saj të madh.
“Jebaç Karislatko,” – i tha ajo, – “të lutem, thuaji këtij Bythgrisurit se nuk mund të jetoj më nën të njëjtën çati me vjehrrin tim! Sa herë që burri im shkon të pastrojë tualetet në pompën e benzinës, ai më detyron t’ia laj këmbët në legen. Dhe sapo përkulem për ta kryer me nder këtë ritual fisnik, ai m’i kap dhe shtrydh gjinjtë e mi të mëdhenj, pastaj i tërheq drejt gojës së tij të etur dhe i thith si një foshnjë qumështin e nënës! Të lutem, thuaji të ma gjejë një banesë në qytet, ku mund të jetoj vetëm me burrin tim!”
Natyrisht, Bardhi mendoi vetmevete : “Ciganska posla” (punë romësh)” !
Por, duke e ditur se sa të ndjeshëm janë gjermanët ndaj dhunës në familje dhe sa kreativë janë romët në shpikjen e gënjeshtrave kur kanë ndonjë përfitim material, i tha Ludwigut:
“Zonja nuk shkon mirë me vjehrrin e saj dhe ju lutet ta ndihmoni të gjejë një banesë në qytet.”
Natyrisht, Ludwigu u prek dhe u habit shumë, ndaj u përgjig :
“Oh, natyrisht! Do ta ndihmoj zonjën sa të mundem !”
Por, për ta kuptuar nëse po gënjente apo po e thoshte të vërtetën, Bardhi ia përktheu bukuroshes përgjigjen e gjermanit kështu :
“Ludwigu po thotë se është gati të të ndihmojë, por duhet edhe ta raportojë rastin në polici.”
Sapo e dëgjoi fjalën “polici”, bukuroshja filloi të dridhej nga paniku dhe iu lut Bardhit t’i thoshte Ludwigut të mos e raportonte rastin në polici, sepse sapo ta mësonte burri i saj të vërtetën, do ta braktiste atë dhe do të vriste babanë e vet.
Natyrisht, Bardhi e kuptoi se e gjithë historia e “shtrydhjes dhe thithjes ” së gjinjve të saj po ndodhte vetëm në imagjinatën e saj. Kështu që iu falënderua Ludwigun për ndihmën, pa e përmendur më policinë.
Ndërkohë që ai po ua përgatiste dy kafe moka dhe po fliste në telefon, ajo u kthye nga Bardhi dhe i tha me një ton joshës:
“Si mund të të shpërblej për këtë shërbim?”
Ndërsa ai i buzëqeshi dhe i tha :
“Mund të kthehesh tek fantazitë e tua… por vetëm për duart dhe buzët e vjehrrit tënd. Sepse nëse e fut në burg për një gënjeshtër, do të kesh përjetësisht ndërgjegje të keqe .”
E dini çfarë i tha ajo Bardhit ?
“Pse ta kënaq atë plak matuf ? A nuk është më mirë kënaqem me ty, Jebaç Karislatko, dhe ta çoj burrin dhe vjehrrin në burg ?!! “
***
JEBAČ KARISLATKO I NJEGOVE AVANTURE U BARACI MEĐUNARODNOG AZILA
Autor: Lirim Gaši
(Istinska satira)
___
___
Kao tražilac azila sa neodređenim statusom, Bardhi je bio premešten u azilantsku kuću, koja je bila skromna baraka od metala i silikona, sa zidovima toliko tankim da je mogao da čuje i najtiše prdeže svojih komšija – gore, dole, levo i desno.
Ukratko, ako bi neko pustio gas iz svoje prljave zadnjice i istovremeno se nakašljao da prikrije zvuk, Bardhi ne samo da bi znao njegovu dijagnozu, već i tačan sastav hrane koju je taj dan pojeo.
Ali ono što je činilo ovu baraku još zanimljivijom je i činjenica da su svi njegovi susedi, osim gospodina Matošija, bili Aškalije i Romi iz svih republika i pokrajina bivše Jugoslavije.
Naravno, svi su zvanično dobili politički azil, lažući nemačke službenike da su progonjeni Albanci s Kosova i žrtve nezamislivih nepravdi režima Slobodana Miloševića.
A ako mislite da je teško izmisliti dobar razlog za azil, verujte mi – još niste upoznali genijalnu kreativnost za izmišljanje priča od balkanskih Aškalija i Roma!
On, s druge strane, bio je ponosni rekorder u učenju nemačkog jezika i jedina osoba koja je zaista zasluživala azil u ovoj grotesknoj priči. Već je radio na benzinskoj pumpi na autoputu A30, gde je prodavao ulje, benzin, čokolade, pečene kobasice i sitnice svih vrsta.
U međuvremenu, većina Kosovara, Roma i Muslimana iz Bosne nije se ni trudila da nauči nemački, a kamoli da se integriše u nemačko društvo.
Toliki su uživali u životu jedni s drugima da su izgledali kao da stvaraju zvaničnu verziju „Mini-Groteskne Jugoslavije“ u azilu.
Zahvaljujući svojoj sposobnosti prilagođavanja i beskonačnoj humanosti, Bardhi je već postao prava superzvezda među ovim ljudima – prevodeći im besplatno u svim situacijama pred nemačkim vlastima.
Tako je istovremeno stvorio bliske odnose i s Nemcima i s ovim talentovanim tvorcima fiktivnih balkanskih priča.
Ali u to vreme, bio je mlad, pun energije i lepote, pa je ostavljao neizbrisiv utisak na ljude – a posebno na žene.
Njegov neodoljivi humor i enciklopedijsko znanje davali su mu poseban status. Toliko poseban da mu je jedna lepa Romkinja iz Bosne dala nadimak „Jebač Karilatko“ kada je primetila koliko žena se zanima za njega.
U metalnoj i silikonskoj baraci nalazila se i socijalna kancelarija za tražioce azila sa priznatim statusom. Njom je upravljao bivši homoseksualni katolički sveštenik po imenu Ludwig, koji je bio delimično plaćen od strane jedne nevladine organizacije, a delimično od nemačke države.
Ovu kancelariju su homoseksualni Aškalije, Romi, Kurdi i Arapi koristili kao neku vrstu bilijarskog stola – jer su sa svih uglova i pravaca Univerzuma svojim mesnatim šipkama gađali rupu Ludwigove guzice.
S druge strane, Ludwig je imao dve lepe nemačke asistentkinje – jednu crnku i jednu plavušu – koje su bile toliko zaljubljene u Bardhija da bi, da je bio malo pametniji, njihovu borbu za njegovu pažnju i naklonost mogao pretvoriti u scenario za film koji bi osvojio Oskara.
Ali razlog zbog kojeg vam pričam njegovu priču nema nikakve veze s njegovim filmskim potencijalom.
Razlog je mlada i lepa supruga njegovog romskog komšije s Kosova, koja mu je jednog dana zatražila da joj prevede veliki problem u socijalnoj kancelariji.
Kada su stigli u kancelariju, deset metara dalje, toplo ih je dočekao šef Ludwig, koga su nezahvalni Romi s prezirom zvali „Mister Pocepana Guzica“, iako im je s velikom posvećenošću rešavao gotovo sve probleme.
„Kako vam mogu pomoći?“ – ljubazno je upitao Ludwig Bardhija.
Bardhi se okrenuo ka lepotici, koja je još uvek zadržavala svoju misteriju, i pozvao je da konačno ispriča Nemcu svoj veliki problem.
„Jebač Karislatko,“ – rekla mu je ona, – „molim te, reci ovom Pocepanoj Guzici da više ne mogu živeti pod istim krovom sa svojim svekrom! Svaki put kada moj muž ode da čisti toalete na benzinskoj pumpi, on me prisiljava da mu perem noge u lavoru. I čim se sagnem da s poštovanjem obavim ovaj plemeniti ritual, on mi zgrabi i stisne moje velike grudi, zatim ih privuče ka svojim gladnim ustima i sisa ih kao beba majčino mleko! Molim te, reci mu da mi nađe stan u gradu, gde mogu da živim sama sa svojim mužem!“
Naravno, Bardhi je pomislio: „Ciganska posla!“
Ali, znajući koliko su Nemci osetljivi na nasilje u porodici i koliko su Romi kreativni u izmišljanju laži kada postoji neka materijalna korist, rekao je Ludwigu:
„Gospođa se ne slaže sa svojim svekrom i moli vas da joj pomognete da pronađe stan u gradu.“
Naravno, Ludwig je bio dirnut i iznenađen, pa je odgovorio:
„Oh, naravno! Pomoći ću gospođi koliko god mogu!“
Ali, da bi otkrio da li laže ili govori istinu, Bardhi je lepotici preveo Ludwigov odgovor ovako:
„Ludwig kaže da je spreman da ti pomogne, ali mora da prijavi slučaj i policiji.“
Čim je čula reč „policija“, lepotica se počela tresti od panike i molila Bardhija da kaže Ludwigu da ne prijavljuje slučaj policiji, jer bi je, čim bi njen muž saznao istinu, napustio, a svekra bi ubio.
Naravno, Bardhi je shvatio da se cela priča o „stiskanju i sisanju“ grudi dešavala samo u njenoj mašti. Zato je zahvalio Ludwigu na pomoći, bez ikakvog pominjanja policije.
Dok im je Ludwig spremao dve moka kafe i pričao telefonom, ona se okrenula ka Bardhiju i rekla zavodljivim tonom:
„Kako mogu da ti se odužim za ovu uslugu?“
An on se joj osmehivao, i odgovorio :
„Možeš se vratiti svojim fantazijama… ali samo za ruke i usne svog svekra. Jer ako ga strpaš u zatvor zbog laži, imaćeš večnu grižu savesti.“
Znate li šta mu je ona odgovorila?
„Zašto da zadovoljim tog matorog? Nije li bolje da uživam s tobom, Jebač Karilatko, i da pošaljem i muža i svekra u zatvor?!“
***
“JEBAČ KARISLATKO UND SEINE ABENTEUER IM INTERNATIONALEN ASYLHEIM”
Autor: Lirim Gashi
(Echte Satire)
___
Als ein Asylbewerber ohne festgelegten Status wurde Bardhi in ein Asylantenheim verlegt, eine bescheidene Baracke aus Metall und Silikon, mit so dünnen Wänden, dass er auch das leiseste Furzen der Nachbarn von oben, unten, links und rechts hören konnte.
Kurz gesagt, wenn jemand seinen verdorbenen Furz entließ und gleichzeitig hustete, um das Geräusch zu überdecken, wusste Bardhi nicht nur seine Diagnose, sondern auch den Inhalt des Essens, das er an diesem Tag gegessen hatte.
Aber was diese Baracke noch interessanter machte, war die Tatsache, dass alle seine Nachbarn, außer Herr Matoshi, Ashkalia und Roma aus allen ehemaligen Republiken und Regionen Jugoslawiens waren.
Natürlich erhielten alle offiziell politisches Asyl, indem sie die deutschen Beamten überzeugten, dass sie verfolgte Albaner aus Kosovo seien und Opfer der unvorstellbaren Ungerechtigkeiten des Regimes von Slobodan Milošević.
Und wenn Sie denken, es sei schwierig, einen guten Grund für Asyl zu erfinden, dann kennen Sie noch nicht die geniale Kreativität manche Ashkalia und Roma des Balkans!
Er hingegen, ein stolzer Rekordhalter im Erlernen der deutschen Sprache und der einzige, der in dieser grotesken Geschichte wirklich Asyl verdiente, arbeitete bereits an der Tankstelle an der Autobahn A30, wo er Öl, Benzin, Schokolade, Bratwürste und Leckereien aller Art verkaufte., während die meisten Kosovaren, Roma und Muslime aus Bosnien sich nicht einmal bemühten, die deutsche Sprache zu lernen, geschweige denn sich in die deutsche Gesellschaft zu integrieren.
Sie genossen das Leben miteinander so sehr, dass es schien, als würden sie die offizielle Version der “Mini-Grotesken Jugoslawien” im Asyl schaffen.
Dank seiner Anpassungsfähigkeit und grenzenlosen Humanität war er bereits ein echter Superstar unter diesen Leuten, indem er ihnen kostenlos übersetzte und sie in allen Situationen vor den deutschen Behörden unterstützte.
So schuf er gleichzeitig enge Beziehungen sowohl zu den Deutschen als auch zu diesen talentierten Schöpfern fiktiver Geschichten des Balkans.
Aber zu dieser Zeit war er jung, voller Energie und Schönheit, was bei den Leuten – besonders bei den Frauen – einen bleibenden Eindruck hinterließ.
Sein unwiderstehlicher Humor und sein encyklopädisches Wissen gaben ihm einen besonderen Status. So besonders, dass ihm eine hübsche Roma aus Bosnien den Spitznamen “Jebač Karislatko” gab, als sie bemerkte, wie viele Frauen sich für ihn interessierten.
In der Metall- und Silikonbaracke gab es auch ein Sozialbüro für Asylbewerber mit anerkanntem Status. Es wurde von einem ehemaligen katholischen Priester namens Ludwig geleitet, der teilweise von einer Nichtregierungsorganisation und teilweise vom deutschen Staat bezahlt wurde.
Dieses Büro wurde jedoch von homosexuellen Ashkalia, Roma, Kurden und Arabern als eine Art Billardtisch genutzt, da sie Ludwig aus allen Ecken und Richtungen des Universums mit ihren Fleisch- und Blutstöcken in sein Hinterteil trafen.
Ludwig hatte auf der anderen Seite zwei hübsche deutsche Assistentinnen, eine Brünett und eine Blonde, die so in Bardhi verliebt waren, dass er, wäre er nur ein wenig klüger, ihren Wettbewerb um seine Aufmerksamkeit und Zuneigung in ein Drehbuch und einen oscarprämierten Film verwandelt hätte.
Aber der Grund, warum ich Ihnen seine Geschichte erzähle, hat nichts mit seinem kinematografischen Potenzial zu tun.
Der Grund ist die neue, hübsche Braut des Roma-Nachbarn aus Kosovo, die ihn eines Tages bat, ihr ein großes Problem im Sozialbüro zu übersetzen.
Als sie im Büro ankamen, wurde sie von dem Chef Ludwig, der etwa zehn Meter entfernt stand, herzlich empfangen, obwohl die Roma ihn mit Verachtung “Mr. Graue Hinterbacke” nannten, obwohl er sich mit viel Hingabe um fast alle ihre Probleme kümmerte.
“Wie kann ich Ihnen helfen?” fragte er Bardhi höflich.
Er drehte sich zur schönen Frau, die immer noch ihr Geheimnis bewahrte, und forderte sie auf, endlich dem Deutschen ihr großes Problem zu erzählen.
“Jebač Karislatko,” sagte sie, “bitte sag diesem Grau Hinterbacke, dass ich nicht mehr unter demselben Dach mit meinem Schwiegervater leben kann! Immer wenn mein Mann die Toiletten an der Tankstelle reinigt, zwingt er mich, ihm die Füße im Waschbecken zu waschen. Und sobald ich mich bücke, um dieses edle Ritual würdevoll auszuführen, packt er mir die Brüste und drückt sie, dann zieht er sie in seinen hungrigen Mund und saugt wie ein Baby an der Muttermilch! Bitte sag ihm, dass er mir eine Wohnung in der Stadt besorgen soll, damit ich nur mit meinem Mann leben kann!”
Natürlich dachte Bardhi bei sich selbst: “Ciganska posla” (Roma-Dinge)!
Aber da er wusste, wie empfindlich die Deutschen auf häusliche Gewalt reagieren und wie kreativ die Roma beim Erfinden von Lügen sind, wenn sie einen materiellen Vorteil erlangen können, sagte er Ludwig:
“Die Dame versteht sich nicht gut mit ihrem Schwiegervater und bittet Sie, ihr zu helfen, eine Wohnung in der Stadt zu finden.”
Natürlich war Ludwig sehr berührt und antwortete überrascht:
“Oh, natürlich! Ich werde der Dame helfen, so gut ich kann!”
Aber um zu verstehen, ob sie log oder die Wahrheit sagte, übersetzte Bardhi der schönen Frau die Antwort des Deutschen so :
“Ludwig sagt, er sei bereit, dir zu helfen, aber er müsse den Fall auch der Polizei melden.”
Sobald sie das Wort “Polizei” hörte, begann die schöne Frau vor Panik zu zittern und bat Bardhi, Ludwig zu sagen, dass er den Fall nicht der Polizei melden solle, weil, wenn ihr Mann die Wahrheit erfahren würde, würde er sie verlassen und ihren Vater töten.
Natürlich verstand Bardhi, dass die ganze Geschichte von den “Drücken und Saugen” ihrer Brüste nur in ihrer Fantasie stattgefunden hatte. Also bedankte er sich bei Ludwig für die Hilfe, ohne die Polizei mehr zu erwähnen.
Während er zwei Mokka-Kaffees zubereitete und telefonierte, drehte sie sich zu Bardhi und sagte in einem verführerischen Ton:
“Wie kann ich mich für diesen Service bei dir revanchieren?”
Er lächelte sie an und sagte:
“Du kannst zu deinen Fantasien zurückkehren … aber nur zu den Händen und Lippen deines Schwiegervaters. Denn wenn du ihn wegen einer Lüge ins Gefängnis steckst, wirst du für immer ein schlechtes Gewissen haben.”
Weißt du, was sie Bardhi sagte?
“Warum soll ich diesen alten Mann befriedigen? Wäre es nicht besser, ich befriedige dich, Jebač Karislatko, und lasse meinen Mann und Schwiegervater ins Gefängnis bringen?!”
___
“JEBAČ KARISLATKO AND HIS ADVENTURES IN THE INTERNATIONAL ASYLUM HOME”
Author: Lirim Gashi
(True Satire)
___
As an asylum seeker without a fixed status, Bardhi was relocated to an asylum shelter, a modest hut made of metal and silicone, with walls so thin that he could hear even the faintest fart of his neighbors from above, below, left, and right.
In short, if someone released their foul fart and simultaneously coughed to cover the sound, Bardhi knew not only their diagnosis but also the contents of the food they had eaten that day.
But what made this hut even more interesting was the fact that all of his neighbors, except for Mr. Matoshi, were Ashkali and Roma from all the former republics and regions of Yugoslavia.
Of course, they all officially received political asylum by convincing the German authorities that they were persecuted Albanians from Kosovo, victims of the unimaginable injustices under Slobodan Milošević’s regime.
And if you think it’s difficult to come up with a good reason for asylum, you haven’t yet encountered the brilliant creativity of the Ashkali and Roma from the Balkans!
He, on the other hand, a proud record holder in learning the German language and the only one who truly deserved asylum in this grotesque story, was already working at a gas station on the A30 highway, where he sold oil, gasoline, chocolate, sausages, and various treats, while most Kosovars, Roma, and Muslims from Bosnia didn’t even bother to learn the German language, let alone integrate into German society.
They enjoyed life together so much that it seemed as though they were creating the official version of the “Mini-Grotesque Yugoslavia” in the asylum.
Thanks to his adaptability and boundless humanity, he had already become a real superstar among these people, translating for them for free and supporting them in all situations with the German authorities.
Thus, he simultaneously created close relationships with both the Germans and these talented creators of fictional stories from the Balkans.
But at that time, he was young, full of energy and beauty, which left a lasting impression on the people – especially the women.
His irresistible humor and encyclopedic knowledge gave him a special status. So special that a pretty Roma woman from Bosnia gave him the nickname “Jebač Karislatko” when she noticed how many women were interested in him.
In the metal and silicone hut, there was also a social office for asylum seekers with recognized status. It was led by a former Catholic priest named Ludwig, who was partially paid by a non-governmental organization and partially by the German state.
However, this office was used by homosexual Ashkali, Roma, Kurds, and Arabs as a sort of pool table, as they hit Ludwig from all corners and directions of the universe with their meat and bone sticks into his backside.
Ludwig, on the other hand, had two pretty German assistants, one brunette and one blonde, who were so in love with Bardhi that, had he been a little smarter, he could have turned their competition for his attention and affection into a script and an Oscar-winning film.
But the reason I’m telling you his story has nothing to do with his cinematic potential.
The reason is the new, pretty Roma bride from Kosovo, who one day asked him to translate a big problem at the social office.
When they arrived at the office, she was warmly greeted by the boss, Ludwig, who was about ten meters away, even though the Roma referred to him with contempt as “Mr. Gray Backside,” despite him dedicating himself to almost all of their problems.
“How can I help you?” Ludwig asked politely.
He turned to the beautiful woman, who was still keeping her secret, and asked her to finally tell the German her big problem.
“Jebač Karislatko,” she said, “please tell this Gray Backside that I can no longer live under the same roof as my father-in-law! Every time my husband cleans the toilets at the gas station, he forces me to wash his feet in the sink. And as soon as I bend down to perform this noble ritual with dignity, he grabs my breasts, squeezes them, and then pulls them into his hungry mouth, sucking on them like a baby on mother’s milk! Please tell him to get me an apartment in the city so I can live only with my husband!”
Of course, Bardhi thought to himself: “Ciganska posla” (Roma things)!
But since he knew how sensitive the Germans were about domestic violence and how creative the Roma were in inventing lies when they could gain a material advantage, he told Ludwig:
“The lady doesn’t get along well with her father-in-law and is asking you to help her find an apartment in the city.”
Of course, Ludwig was very touched and replied in surprise:
“Oh, of course! I will help the lady as much as I can!”
But to understand whether she was lying or telling the truth, Bardhi translated Ludwig’s response to the beautiful woman as follows:
“Ludwig says he is ready to help you, but he must also report the case to the police.”
As soon as she heard the word “police,” the beautiful woman began to tremble in panic and begged Bardhi to tell Ludwig not to report the case to the police because, if her husband found out the truth, he would leave her and kill her father.
Of course, Bardhi understood that the whole story about “pressing and sucking” her breasts had only taken place in her imagination. So, he thanked Ludwig for his help, without mentioning the police anymore.
While he made two moka coffees and made a phone call, she turned to Bardhi and said in a seductive tone:
“How can I repay you for this service?”
He smiled at her and said:
“You can go back to your fantasies… but only with the hands and lips of your father-in-law. Because if you put him in jail over a lie, you’ll have a guilty conscience forever.”
Do you know what she said to Bardhi?
“Why should I satisfy this old man? Wouldn’t it be better if I satisfy you, Jebač Karislatko, and get my husband and father-in-law sent to jail?!”
