“Krishti shëron njeriun e çalë në Kapernaum”, mozaik në Kishën e Shën Shpëtimtarit në Chora, Stamboll. Foto: © José Luiz Bernardes Ribeiro / CC BY-SA 3.0 – nëpërmjet Wikimedia Commons.
1 Pas disa ditësh Jezusi hyri përsëri në Kapernaum dhe u mor vesh se ishte në shtëpi. 2 U mblodhën aq shumë sa nuk kishte vend për ta, as jashtë derës. Ndërsa ai po u predikonte fjalën, 3 ata i sollën një të paralizuar. Atë e mbanin katër burra. 4 Por ata nuk mundën të arrinin tek ai për shkak të turmës. Kështu ata hapën çatinë mbi vendin ku ndodhej, hapën një hapje dhe ulën barelën në të cilën ishte shtrirë i paralizuari. 5 Jezusi, kur pa besimin e tyre, i tha të paralizuarit: “Bir, mëkatet e tua të janë falur”.
6 Dhe disa skrbent ishin ulur atje dhe po mendonin në zemrat e tyre: 7 ”Si mund të thotë ai gjëra të tilla? Ai blasfemon Zotin! Kush mund t’i falë mëkatet përveç njërit – Zotit?” 8 Menjëherë Jezusi, duke e ditur në frymën e tij se ata po mendonin për këtë, u tha atyre: ”Pse i mendoni këto gjëra në zemrat tuaja? 9 Çfarë është më e lehtë, t’i thuash të paralizuarit: “Të janë falur mëkatet”, apo “Çohu, merr vigun tënd dhe ec”? 10 Por që ta dini se Biri i njeriut ka autoritet mbi tokë të falë mëkatet”—dhe tani ai i drejtohet të paralizuarit—11—Unë po të them, çohu, merr vigun tënd dhe shko në shtëpi! 12 Dhe njeriu u ngrit, mori menjëherë shtratin dhe doli përpara syve të tyre, aq sa të gjithë mbetën të habitur. Ata lavdëruan Zotin dhe thanë: “Nuk kemi parë kurrë diçka të tillë.”
Marku 2:1-12
Shumica e njerëzve reagojnë me neveri ndaj vrasjes së djegësit të Kuranit Salwan Momika në Suedi, por çfarë mund të thuash për të kuptuar se çfarë i shtyn vrasësit? Sikur nuk guxojmë të diskutojmë për bazën etike të vrasësve. A mund të qëndrojë arsyeja në frikën e asaj që do të gjejmë?
Nuk është rasti që ne që i përkasim një kulture të krishterë mendojmë në të njëjtën mënyrë për dhunën si njerëzit që vijnë nga kultura të tjera, dhe kulturat myslimane në veçanti. Problemi me Islamin nuk është vetëm pranimi i dhunës. Ajo që e bën Islamin një kundërshtar të frikshëm për Perëndimin është kombinimi i amoralitetit dhe një detyrimi i perceptuar për të kryer edhe veprimet më të këqija. Nuk është se muslimanët pëlqejnë domosdoshmërisht të përdorin dhunë, edhe pse disa ndoshta e bëjnë këtë; tragjedia është detyrimi, kuptimi i tyre i nderit dhe detyra për të mbrojtur besimin.
Në Islam, ne hasim një zot të ndryshëm nga Ai që fal mëkatet dhe na thotë të luftojmë të keqen. Nuk ka rënie nga hiri në kuptimin e krishterë në Islam. Historia e Kuranit për rënien e Ademit nuk ka pasoja, as për Ademin, për pasardhësit e tij dhe as për universin. Ekziston një kufi i pandërprerë midis asaj që Allahu dikur krijoi dhe asaj që ekziston sot. Bota siç është sot është, në praktikë, e ngjashme me botën që dikur krijoi Allahu. Kjo do të thotë, Allahu është përgjegjës për të gjitha të këqijat që përjetojmë.
Në të njëjtën kohë, Islami thekson plotfuqishmërinë e Allahut në një mënyrë që e bën atë të qëndrojë mbi arsyen dhe të vërtetën. Qenia e tij është e një karakteri që ne nuk mund ta kuptojmë dhe ai është autori i të gjitha veprave, të mira dhe të këqija. Prandaj, ai mund të bëjë gjithçka, pasi vullneti i tij nuk është rezultat i një natyre morale dhe të shenjtë të përcaktuar qartë. Allahu është aq i madh sa që njeriut nuk i është dhënë aftësia për ta kuptuar Atë. Prandaj është e natyrshme që shumica e muslimanëve e perceptojnë jetën e tyre si fatale, ku të gjitha veprimet e tyre janë të paracaktuara që nga përjetësia.
Prandaj, muslimanët jetojnë në një botë ku problemi i së keqes nuk ekziston. Nëse e kuptojmë këtë kuptim të realitetit, do të kuptojmë edhe vrasjen e grave të pafajshme dhe të njerëzve që sillen blasfemisht ndaj besimit të tyre. Ata kanë një zot aq të gjithëfuqishëm sa nuk ka vend për liri për aktorët e tjerë dhe ai ka një vullnet që nuk i ka rrënjët në të vërtetën dhe moralin absolut. Në këto kushte, ata e kanë për detyrë të mbrojnë zotin e tyre dhe nderin e besimit të tyre deri në vdekje.
Janë të paktë librat që më kanë bërë një përshtypje të tillë si libri “Vrasja e nderit”, shkruar nga gazetarja turke Ayse Onal. Takimi i saj me burra të dënuar për vrasje nderi të anëtarëve femra të familjes na jep histori të burrave që ndihen të detyruar të vrasin gratë e tyre. Nderi dhe besimi do të thotë më shumë se ata. Jo sepse burrat e zgjedhin vetë, por sepse besimi u ka dhënë burrave një detyrim për ta bërë këtë. Jo më kot meshkujt muslimanë i përjetojnë vajzat si barrë në jetën e tyre.
Për disa shekuj, popullsia e Perëndimit e kuptoi se për çfarë ishte Islami, ndërsa besimi ynë i krishterë ishte i gjallë, dhe për këtë arsye mbrojtja kundër Islamit ishte gjithashtu prioritare. Sot besimi ka vdekur dhe ne jemi të bindur se të gjithë duan vërtet të jetojnë si ne. Ne refuzojmë të pranojmë se ka kultura atje që bien ndesh plotësisht me mënyrën tonë të të kuptuarit të botës.
Por liria jonë dhe të kuptuarit e së drejtës dhe të gabuarës nuk merren si të mirëqenë. Sfida është se ne kemi harruar rëndësinë e besimit për qytetërimin tonë. Pa Zotin e Krishterimit, ne na lihen forca më shkatërruese sesa e kuptojmë, ku koncepte të tilla si dashuria, liria, mëkati dhe falja janë fjalë të huaja. A e duam vërtet këtë?
