Pamje nga lufta në Ukrainë …
Ilir Canhasi, Suedi
Pyetje – përgjigje!
A duhet ta ndihmojmë fondin e sigurisë?
Po!
– – – – – –
A ka pas vjedhje të ndihmave të mbledhura të ”3%” dhe fondit ”Vendlindja thërret”?
Po!
– – – – –
A ka pasur të burgosur për këto vjedhje nga qeveritè e mëparshme dhe të tashme?
Jo!
– – – – –
Që të rritet numri i paguesve ndaj këtij fondi a duhet që qeveria e tashme të ngrit një komision dhe të hetojë të gjithë ata që kanë keqpërdorur këto ndihma?
Po!
– – – – – –
A është vonuar ky reagim nga qeveria dhe me këtë edhe dëmin që i ka shkaktuar vendit në mosbesimin e qytetarëve ndaj fondit që është ngritur ditë më parë?
Po!
– – – – – –
Motoja ime që nga viti 92/93 kur filluam me mbledhjen e ndihmave drejtuar popullit në Dardani ishte dhe ende mbetet në kokën time;
”Më mirë të vidhen 8 lek e 2 lek të shkojnë aty ku populli ka nevojë se sa asnjë.”
– – – – – –
Shkrimi im i botuar në Revistën Drini;
12 maj 2020
Isha i bindur që pas 20-30 vitesh fëmijët tanë do të ishin krenarë për punën që bënim mbi mbledhjen e fondit të“3% -it”.
Në atë kohë mburreshim me punën që bënim sepse punonim natë e ditë për të mirën e vendit, kritikonim veten se përse edhe ne të mos japim më tepër për vendin tonë, ashtu siq kishte bërë populli i izraelit për vendin e tyre në kohën kur ishte ministrja e punëve të jashtme Golda Meir.
Diaspora jonë ishte e re dhe shumë e varfër. Në të vërtetë ne dhuronim 3% nga të ardhurat që merrnim ndërkohë që 90 % nga ne ende nuk e kishim fituar lejeqëndrimit në shtetet përkatëse ku jetonim, por prapë se prapë ne arritëm të mbledhim me miljona para të valutave të ndryshme të Europës dhe botës.
Brenda një viti ne në Suedi arritëm të mbledhim 10.000.000 korona (shihni në foto), shumë e cila asokohe kishte vlerë shumë më të madhe se sot.
Mos të harroj të shtoj se neve filluan të na imitojnë popullata boshnjake duke iu ndihmuar vendit të tyre por pas tre muajve dështuan nga problemet e shumta që ju lindën; ndërkohë që ne nga viti ‘92-‘98 mbajtëm ritme të njëjta në iniciativën që patëm ndërmarrë.
Ne ishim shumë të vendosur dhe nuk lamë gurë pa lëvizur që të rrisnim numrin e pjesëmarrësve në fondacion. Kjo ishte edhe arsyeja se përse në disa qytete përqindja u rrit në 94.
Kishte shumë nacionalitete të tjera që na kishin zili dhe shpesh na përgëzonin për punën që bënim.
Thuajse të gjithë e dhuronim këtë shumë të hollash me vetëdëshirë madje kishte nga ata që dhuronin edhe më shumë, por dua të sqaroj se ne 3%-in e dhuronim nga NDIHMAT që na jepte shteti suedez gjatë pritjes së marrjes apo refuzimit të lejeqëndrimit. Poashtu ne rrudhnim kafshatën e gojës që të kishim mundësi të dërgonim para edhe tek familjet tona në Kosovë.
Kishte edhe nga ata që mundoheshin ti iknin këtij obligimi patriotik për të ndihmuar vendin e tyre në kohën kur populli shqiptar po përjetonte dhunë shtetërore nga okupatori serb, por këta persona izoloheshin rreptësisht nga ne duke mos i lejuar të merrnin pjesë në aktivitetet tona kultorore dhe sportive që mbanim nē qytet.
Dhe vitet shkuan e shkuan, besa edhe dekadat…
Femijët tanë sigurisht që ndihen krenarë për patriotizmin që ne kemi treguar për Kosovën por krahas kësaj vjen edhe një dëshpërim i madh kur shikojnë gjendjen e tanishme në vend.
Për fat jo të mirë, keq e më keq!
Ndoshta pas shumë vitesh nipat e mbesat e mi do të mund të shohin atë lulëzim për të cilin ne kemi punuar kaq vite, ndoshta.
Se ku kanë shkuar pastaj këto para, mund të pyesni Isa Mustafen që ishte ministër i ekonomisë dhe financave në qeverinë në mërgim të Rugovës, ku ai të jetë i detyruar të tregojë në menyrë transparente se ku kanë shkuar të gjitha këto para të mbledhura nga diaspora e mbarë botës.
Kurrë nuk është vonë!!!
Disa foto që dëshmojnë punën e palodhur te qindra bashkëatdhetarëve gjatë mbledhjes së ndihmave dhe derdhjen e tyre ne konton e personave zyrtarë që ministri i ekonomisë Isa Mustafa ishte përgjegjës.
