Midis fundit të vitit 1940 dhe fillimit të vitit 1941, shumë zyrtarë irakenë krijojnë marrëdhënie bashkëpunimi të fshehtë me Myftiun e pakapshëm, i cili, me shumë aftësi, vazhdon t’i shmanget kërkimeve të policisë dhe ushtrisë britanike të pranishme në Irak.
Në Prill 1941, Lëvizja Revolucionare e Husseinit u konsolidua, duke filluar, ndër të tjera, për të marrë grante parash nga Italia, Arabia Saudite dhe Egjipti. Në strehën e tij sekrete nëntokësore (me sa duket e vendosur midis Bagdadit dhe Mosulit), i mbrojtur nga ushtria i vetëkënaqur irakiane, Myftiu bën një jetë mjaft të rehatshme. Në fakt, ai ka një zyrë të pajisur mirë të pajisur me një linjë telefonike, një stacion të fuqishëm radio, shërbime dhe një depo të madhe plot me armë, municione, ushqime dhe ilaçe. Të paktën një duzinë bashkëpunëtorësh të besuar dhe po aq truproje punojnë me të, pothuajse të gjithë nga ushtria Irakiane. Në pranverën e vitit 1941, Rashid Ali, i mbështetur nga ushtria kombëtare dhe nga qelizat e Husseinit, filloi kryengritjen anti-britanike. Rashid Ali detyron kryeministrin Irakian, pro-britanik Nuri Said Pasha, të japë dorëheqjen; pas së cilës ai urdhëron trupat e tij të mbyllin çezmat e tubacioneve të gjata që lidhin fushat e naftës Mesopotamiane me portin e Haifa dhe të rrethojnë forcat ajrore britanike dhe bazat e ushtrisë me njerëz të dobët. Në të njëjtën kohë, Myftiu nis, përmes një mesazhi në radio, xhihadin (luftën e shenjtë) kundër Anglisë.
Pavarësisht nga fillimi i rrufeshëm i Sheshit të Artë ose “Bllokut të Artë” (emri i shkëlqyer i kodit me të cilin Rashid kishte dashur të pagëzonte kryengritjen e tij), manovra rezulton të jetë e parakohshme dhe e sajuar keq. Së pari, sepse të dy Rashid Ali dhe Myftiu nuk e mbajnë komenden e ushtrise gjermane “Abwehr” të informuar për lëvizjet e tyre, dhe së dyti sepse forcat e armatosura italo-gjermane, të angazhuara në këtë periudhë në Greqi kundër ushtrisë angleze dhe helene, nuk janë ende në gjendje të ndërhyjnë me shpejtësinë dhe incisivitetin e duhur në Lindjen e Mesme. Në të vërtetë, Hitleri dhe Mussolini do të jenë në gjendje të dërgojnë tek Irakianët rebelë disa duzinë këshilltarësh, më pak se pesëdhjetë aeroplanë transportues dhe luftarakë dhe – përmes qeverisë së vetëkënaqur Franceze të Vichy – një tren të vetëm hekurudhor të ngarkuar me armë dhe municion nga Siria. Për të përfunduar omletën, Komanda e Ushtrisë Irakene kujdeset për të, e cila, duke zbuluar një paaftësi të dukshme, nuk arrin të eleminojë disa garnizone angleze që, brenda dhjetë ditësh, shpëtohen nga një forcë e fortë ekspedituese nga Egjipti dhe nga India.
E konsoliduar edhe një herë prania e tyre në territorin Mesopotamian, britanikët shtypën revoltën nacionaliste Irakene dhe detyruan të dy Rashid Aliun dhe Myftiun të largoheshin. Ky i fundit, i gjuajtur nga britanikët, arrin të zhvendoset në veri të vendit nga ku – falë parave dhe bashkëpunimit të rebelëve myslimanë – ai kalon në Iran dhe më vonë në Turqi. Me të arritun në Stamboll, Amin al Husseini merr kontakt me disa agjentë gjermanë që e ndihmojnë atë të arrijë Gjermaninë.
Në mes të nëntorit 1941, Myftiu arrin në Berlin, ku ai është i mirëpritur nga Eichmann. Ai prezanton atë me pallatet e politikës, ku pyetet nga disa oficerë të lartë të SS për dështimin e Sheshit të Artë. Myftiu Husseini nuk tregon asnjë siklet në vendosjen e gjithë fajit për katastrofën te “kolona e pestë hebraike që operon në Irak”, duke shtuar se një mbështetje më konkrete dhe e shpejtë nga forcat e Boshtit Rome-Berlin-Tokio ndoshta do të kishte shmangur dëmtimin serioz. Vëzhgimi fatkeq i Myftiut irriton shumë gjermanët dhe rrezikon të kompromentojë planet e ardhshme të bashkëpunimit arabo-nazist. Sidoqoftë, Eichmann arriti të bindi Führer-in që të vazhdojë të besojë dhe mbështesë aleatin e tij. Më 20 nëntor 1941, Ministri i Jashtëm gjerman, Joachim von Ribbentrop, pret Myftiun e Madh dhe nga biseda e tyre vendosen bazat për takimin pasues me Hitlerin.
(Shenim historik:
Transkriptimi me shkrim i bisedës së gjatë midis Myftiut dhe Hitlerit u vu në dispozicion të Myftiut Husseini në maj 1945. Ai u vendos me banim në një vilë afër kryeqytetit gjerman dhe u transmetua në arkivat e shërbimeve sekrete amerikane dhe më pas në atë të Kombeve të Bashkuara, ku keto shkrime mbahen mire. Dhe, per habi, keto dokumenta nuk publikohen kurre. I intervistuar për këtë temë nga gazeta Hadashot, historiani dhe orientalisti izraelit Zvi Alpeleg deklaroi se ekzistenca e këtij dokumenti (i cili doli në dritë disa vjet më parë, falë hulumtimit të njerëzve të Wiesenthal) ishte e njohur për disa kohë. Aq sa, në janar 1946, pas një rrjedhje, gazeta amerikane New York Times botoi një artikull mbi këtë çështje, përmbajtja e të cilit u mohua nga disa qeveri arabe, të tilla si Siria dhe Iraku. Siç ndodh, pikërisht në periudhën në të cilën, përsëri nga një burim i shtypit amerikan, bota mësoi se qeveria e Damaskut dhe Kajros, me bashkëpunimin e Bashkimit Sovjetik, u kishte dhënë strehë disa “këshilltarëve” nga radhët e SS dhe Gestapo. Për rekord, tani është provuar se në vitet 1950, Bashkimi Sovjetik “siguroi” stafin ushtarak të diktatorit Egjiptian Nasser me një tjetër “grup” të “këshilltarëve” nazistë (përfshirë disa fizikanë ekspertë dhe kimistë) në raketa dhe kimike dhe armë bakteriologjike) për të zhvilluar armë balistike të pajisura me koka atomike, gazi ose virusi, që do të përdoren kundër Izraelit. Përsëri në 1966, këtë herë sipas burimeve franceze dhe izraelite, Amin al Husseini tani i moshuar do të kishte punuar për të prezantuar fshehurazi ish “teknikë” të tjerë ish-nazistë që takoi gjatë qëndrimit të tij të gjatë në Gjermani në Liban dhe Irak.)
Anlässlich des Id-u Adha, des grossen mohammedanischen Festes, wurde im Haus der Flieger zu Berlin eine Feier der Mohammedanischen Gemeinde veranstaltet, bei der der Grossmufti von Jerusalem das “Islamische Zentral-Institut” eröffnete. Der Grossmufti im Gespräch mit islamischen Freiwilligen die ebenfalls an der Feier teilnahmen.
19.12.42 Presse-Hoffmann
Së fundmi, duhet të theksohet se, përkundër përbuzjes së tij personale për të gjitha fetë, Himmler lejoi vullnetarët myslimanë të dy divizioneve të praktikonin një dietë të veçantë të lidhur me rregullat myslimane, të luteshin publikisht sipas ritualitetit dhe të festonin dhe të kremtonin festat dhe agjërimet imponuar nga Kurani.
I vendosur jo shumë larg Berlinit, selia e Muftì kontrollonte një rrjet të dendur bashkëpunëtorësh, si në Evropë ashtu edhe në pjesën tjetër të botës. Në fakt, ajo shtriu autoritetin e saj në të gjithë Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut, por edhe në rajonet më të largëta Aziatike të banuara nga pakicat islamike. Midis 1942 dhe 1944, Myftiu i Madh punoi intensivisht, duke lejuar që shumë burra të regjistroheshin në Legjionin Arab dhe Divizionet Waffen SS. Falë propagandës së tij të madhe, të kryer përmes radio stacioneve të fuqishme të vëna në dispozicion nga gjermanët, dhe përmes udhëtimeve të shpeshta, dhjetëra mijëra myslimanë të Ballkanit shkuan për të formuar divizionet e reja të Himlerit. Këto njësi, të cilat shpejt u bënë të njohura për egërsinë e tyre, shpesh ishin të punësuar në Ballkan në veprime anti-partizane dhe në grumbullime të hebrenjve dhe ciganëve. Në vitin 1943, jo më pak se 50,000 myslimanë me origjinë të ndryshme ishin të pranishëm në divizionet SS ose në njësitë speciale gjermane.
(Vazhdon pjesa e katert)
