Autonomia e Veriut dhe Asociacion, synimi i Serbisë!

     Bazuar në Kushtetutën e Serbisë, Kosovën e konsideron pjesë integrale të shtetit serb! Por, kjo ëndërr, tashmë, ka perënduar dhe nuk ka kthim prapa. Realisht, qëllimi i Serbisë është sigurimi i Autonomisë, për Veriun e Mitrovicës, rrjedhimisht, për serbët lokal të Kosovës, si edhe eksterritorin, për kishat e shumta serbe në Kosovë, përfshi këtu edhe të disa syrësh, të ndërtuara pas suprimimit të Autonimisë të Kosovës, të vitit 1974!

    Në përgjithësi, për pjesën më të madhe të kishave, Serbia ka marrë edhe aprovimin e Qendra të Vendosjes ndërkombëtare, për të cilat Hashim Thaçi ka nënshkruar. Dhe, Gjykata Kushtetuese e Parlamenti i Kosovës i kanë ratifikuar! Pra, lufta është për Autonominë. Për ta imponuar ate, Serbia, duke përfituar nga dy nënshkrimet, përkatësisht, Thaçi më 2013 dhe Mustafa 2015, për asociacionin, që e bënë Serbinë hisedare të sundimit të Kosovës!

     Për ndarjen e Kosovës, Serbinë e mbështesin aleatët e saj të shumtë. Por, një ndihmë, jo të pakët, i ka dhënë Hashim Thaçi, qoftë në cilësinë e kryeministrit, qoftë në cilësinë e prasidentit. Për më tepër, ka lobuar, duke paguar edhe lobimin. Ky lobim depërtoi deri në administratën e presidentit Donald Trump.

     Pas letrës historike, gadi protestë, peticion, që i dërguan atij, një grup intelektualësh, akademikë dhe personalitete e zyrtarë amerikanë, për presionin e padrejtë, që i bëhet Kosovës, për dialogun Kosovë-Serbi, preseidenti Trump e denoncoi dhe shkarkoi zyrtarin e lartë John Bolton, me akuzën se punonte, fshehurazi, për ndarjen e Kosovës. Por, ai nuk ishte i vetëm.

     Për çudë, nëpërmjet të mbrojtes të Hashimit, nga Gjykata Speciale e Hagës, edhe Lobe, Shoqata, Klube, personalitete shqiptare u përfshinë, në mënyrë idirekte, në realizimin e projektit të Thaçit! Ndoshta, jo të vetëdijshëm se po realizonin të keqen e madhe për Kosovën, me elemente të bollshme të tradhtisë.

     Zhurmimet e brendshme, të disa partive e partizave, nën slloganin e bashkimit me Shqipërinë, bashkimin kombëtar, ende pa u konsolidua Kosova-shtet, ishin hiç më pak, se sa logjistikë e Serbisë, për ndarjen e Kosovës. Fillimisht, Kurti e bëri normë agjituese bashkimin me Shqipërinë. Por, fatmirësisht, e kuptoi se në kushtet aktuale, kjo tezë i shërbente Serbisë dhe miqëve të saj ndërkombëtarë, duke alarmuar krijimin e Shqipërisë së Madhe.

     Klinakët me LKÇK e tyre, separate e LPK-së, me tezen e bashkimit kombëtar; Valon Murati me “Lëvizjen për Bashjim”, ishin dhe mbetën infrastrukturë serbe, për ndarje të Kosovës. Njerëz publikë si Skënder Hyseni, Lutfi Hazir, BlerimShala, me analistë e banalistë të tjerë, hapur mbronin idenë, se “për të marrë njohjen e Serbisë, duhet dhënë diçka asaj!”

      “Xhevahire” të tilla i dëgjonte dhe i dosonte Serbia dhe miqtë e saj. Dhe, dërgonin mesazhin se pala kosovare, është e gatshme edhe “për kompromise të dhimbshme”, pra ndarjen e Kosovës. Veçse duhet shtuar doza e presionit nga Serbia dhe ndërkombëtarët”. Dhe, këtë janë duke e bërë aktualisht!

       Shtetet mike të Serbisë, mbështesin ndarjen e Kosovës

 III. Serbia nuk është e vetme, në synimet e saj, për të zhvatur sa më shumë  territore nga Kosova. Ajo përdorë kartën e Rusisë, si presion ndaj Amerikës dhe Evropës. Me këtë taktikë, ajo “kullotë” në të dy anët. Kina, motra e madhe e Enverit, kujtoni “vëllezrit kinezë e miqtë kosovarë”, në vitet `70-a, gjithnjë e gatshme dhe e dakorduar me Serbinë.

     Shtetet sllave të Evropës Lindore, përfshi edhe Çekinë e Havelit, mikut të madh të Dr. Rugovës dhe të Kosovës, por, tani, e rënë në dorë, të një presidenti sllavist, batakçi, i cili i kërkonë falje Serbisë, për bombardimet nga NATO-pakti.

     Edhe shtetet e Quintit kanë laramani pikëpamjesh. Dominojnë slloganet: “Kompromiset kërkojnë vendime të guximsme, ndonjëherë edhe të dhimbshme; ne mbështesim marrëveshjet, për të cilat palët dakordohen!”

     Përgjatë luftës, Anglia ishte aleati më i zëshëm dhe besnik i SHBA, për çështjen e Kosovës, fort i përkushtuar për çlirimin e saj, qoftë edhe me ndërhyrje tokësore, rast i rrallë për forcat e NATO-s, të cilat, paraprakisht, preferojnë tokën e djegur. Por, shtetarë të djeshëm britanikë, miq të Kosovës, sot këshillojnë shtetarët serbë! “Loja” me Veriun e Mitrovicës, vë në dyshim sinqeritetin, dashamirësinë e Francës.

     Gjermania e Merkelit, ka qenë dhe vazhdon të jetë fort e angazhuar për Kosovën. Ajo denoncoi dhe pengoi planin e shkëmbimit të territoreve, si kamuflim i ndarjes të saj, me arsyetimin logjik, se do të kishte efekte zinxhirore në Ballkan e përtej.

     Kancelarja Merkel, duket se është mirë e informuar, për Ballkanin në përgjthësi, dhe për Kosovën, në veçanti. Ajo, për shumë vite me radhë, konsultohet me drejtorin për Ballkanin, ish-deputetin e CDU, Stefan Schvarz, i cili, për më shumë se tri dekada, ka pununar në këtë sektor. Ai është mik i Kancelarës, njëherësh, edhe mik i madh, i pahile, i sinqertë i Kosovës.

     Pritshmëria e përmbylljes të karrierës poltike, të Kancelarës Merkel, është shqetësues për Kosovën. Kujtoni një kancelar të SPD, si Schröder, i cili, edhe pse fitoi mandatin e dytë, madje, e festoi atë, Amerika nuk e pranoi, për rrjedhojë e dorëzoi mandatin e Kancelarit, për arsye të flirtimit të tij me Rusinë. Ai, edhe disa vite, pas shpalljes të pavarësisë të Kosovës, deklaronte se “kurrë nuk kam qenë, për pavarësinë e Kosovës!” Prandaj, fillimi i dialogut është mirë të bëhet menjëherë, madje, të intensifikohet, për çka bënë thirrje, madje, të përsëritur, edhe zyrtari i lartë i Merkelit, Peter Stano.

     Edhe SHBA mbështesin dialogun, duke i djegur ato proritetet e renditura, nga kryeminstri Kurti. Shqetësues është termi “kompromise”, i përmendur në letrën e presidentit Joe Biden. Por, lë të shpresojmë të mos bëhet fjalë për territore e Asociacionin.

     Të relaksuar dhe fjalë miradije, kishin për njëri-tjetrin, Palmer e Lajçak. Por, me t`u ndarë, Lajçak bëri një deklaratë hiç diplomatike dhe jo fort fisnike, që nënkupton se “unë, BE-ja, përkujdeset për dialogun dhe jo Amerika”. Realisht, këtë e pohoi edhe Palmer, por, duke “lënë vegzën” lidhëse “të përcjelljes së dialogut” Kosovë-Serbi.

     Bënë përshtypje nënvleftësimi, i përtokshëm, i Marrëveshjes të Washingtoni nga Lajçak, deri në mohimin e saj! Vërtet, ajo Marrëveshje është e karakterit ekonomik, që zyrtari-koordinator i presidentit Trump, Grenell, premtonte mbështetjen e madhe financiare të SHBA, për Kosovën dhe Serbinë. Pozitive ishin Autostrada Durrës-Nish. Shumë zhurmë u bë për këtë rrugë, “për lëshimin që po i bënë  Shqipëria dhe Kosova Serbisë!” Por, nga shtrirja e rrjetit rrugor, ndërmjet shteteve, askush nuk ka humbje. Përkundrazi.

     Ndërsa projekti për ndërtimin e hekurudhës, që lidhë Serbinë, Kosovën dhe Shqipërinë, deri në detin Adriatik, të cilën e parasheh Marrëveshja e Washingtonit, e pranuar edhe nga presidenti Biden, është e një rëndësie të veçantë, për shqiptarët e kudondodhur. Vetëm zyrtarët horrakë, që shpërfillin hallet, nevojat e popullit, ngaqë vetë udhtojnë me fluturake dhe para të shtetit, nuk e marrin seriozisht, nuk merakosen, për këtë linjë hekurudhore, e cila lidhë Kosovën, si dikur, me botën, tani, për herë rë parë, do ta lidhte edhe Shqipërinë.

      Janë miliarda euro shpenzime në vit, me fluturime e vetura. Por, edhe  stërmundimet e familjarëve mërgimtarë, janë të shumëfishta. Koalicioni qeverisës aktual, ua ka borxh mërgimtarëve, për mbështetjen e dhënë atij dhe shpresat që kanë, për Qeverinë Kurti, ta realizojnë këtë projekt madhor, i cili është më pak i kushtueshëm, se sa një auto-rrugë.

     Ka një paqartësi për minishengenin, me primat Serbinë dhe Liqenin e Ujëmanit, që kamuflohet me një lloj “fizibiliteti” dhe shrytëzimin dy palësh, Kosovë-Serbi, kur dihet se përqindja e sipërfaqës është minore, jashtë kufirit të Kosovës!

     Nga kjo ekspoze, rezulton se Kosova ka pak miq, që e mbështesin në dialogun e paanshëm, si palë e barabartë, në bisedimet me Serbinë. Por, duhet ngushëlluar, se miqtë tanë janë të fortë dhe cilësorë, -miq për kokë-, siç janë Amerika dhe Gjermania. Edhe Austria dhe Hungaria, njihen për miqësi tradicionale, që nga shpallja e Pavarësisë të Shqipërisë. Shqiptarët, sikur nuk e vlerësojnë, në masën e duhur, kontributin e Hungarisë, edhe pse ajo ishte perandori e përbashkët me Austrinë, në kontributin enorme, të dhënë, për bërjen e shtetit shqiptar!

     Shqiptarët i gëzohen reflektimit të kryeministrit Kurti dhe përshtatjes së tij, me mundësitë reale të Kosovës, për të zgjidhur disa çështje akute, në mes tyre, edhe dialogun, kaq shumë të përfolur.

     Ekipi, aktual, drejtues i shtetit dhe të pushtetit, që nga koha e Presidentit Rugova, kurrë nuk ka qenë më i sigurtë, serioz e dinjitoz, sa është sot. Një presidente, si Vjosë Osmani, e cila, për flalën, besën e dhënë popullit të saj, e gatshme të sakrifikohet në çdo kohë, edhe e vetme, në përballje me klanorët e partisë të saj, i mundi ata dhe të gjithë lukuninë PAN-iste; një kryeparlamentar, si Glauk Konjufca, i paanshëm, i qetë, i drejtëpeshuar, me arsyeshmëri ideale; një kryeministër, si Albin Kurti, i përkushtuar, për luftimin e krimit dhe të hajnisë zyrtare, “hazërxhevap”, me oratorinë-sintezë, si latinët e hershëm, qoftë edhe në gjumin e parë; një kryediplomate, si Donikë Gërvalla, me stazh veprimtarie atdhetare 30-vjeçare, me përgaditje supreme intelektuale, me personalitet dhe integritet të lartë, trimoshe, që të vërtetën e ka parim, qoftë edhe atëherë, kur mund t`ia vulosë jetën, e ekuilibruar dhe unike.