Afrim Caka, Gjakovë
Ç’pamje kishin në të gjitha këto raste deputetët me politikën e tyre si profesion kryesor? Gënjeshtra i ka mbajtur shqiptarët gjithnjë nën zgjedhë. Është koha ta njohim ato pak të vërteta të humbura në mjegullnajat e dokrrave të opozitarëve politik që errësojnë historinë dardane dhe kanë errësuar pothuajse gjithmonë edhe në analet e kombeve tjera. Në zgjedhjet e fundit ka ende fanatikë në ndonjë skutë të humbur te partitë opozitare, por jo është sëmundje që moleps vetëm opozitarët e ulët.
Këta janë paria provinciale Prishtinës, me politikanët ndërkombëtar të krimit, familjet lokale kriminale dhe partitë e vogla të tyre, mendësia e tyre e vjetruar “katundare”, sistemi i ndërtuar në këta 20 vjet, ndasitë e thella dhe vetë skllavëria e materializmit dhe UNËTIS ku tashmë e kanë kyçur veten dhe në emër të së cilës kanë shitur gjithçka atdheun, besën e karakterin, edhe të ardhmen e fëmijëve tanë. Prandaj, duke e njohur fuqinë, qartësinë, vetëdijën e përkushtimin e këtyre forcave tmerrësisht anti/kombëtare që e kanë brejtur e shkatërruar kombin e atdheun, pyetja është se a ka shpresë për ne shqiptarët e mbetur me këtë opozitë kryekëputë mbi atë realitet shoqëror e kulturor të dalë dramatikisht nga pas lufta e deri më sot, veçanërisht anti/shqiptare? Deputetët jo profesionistë, siç e pamë, zhvilluan në të kaluarën gjatë luftës së liderëve kundër shtyllave të shoqërisë duket në shërbim të të parëve të tyre, bëhen zakonisht demagog shumë të këqinj. Pikërisht natyrat e tyre me nivel të ulët morali janë politikanë të këqinj, para së gjithash në nocionin politik të fjalës janë deputetë pa ndjenjë përgjegjësie dhe në këtë sens janë politikanë me nivel të ulët morali e karakteri, të tilë siç kemi patur ne fatkeqësisht njëzet vjet rreshtë në pozicionet drejtuese. Të gjitha luftërat partiake nuk janë vetëm luftëra për qëllime objektive, por para së gjithash edhe për akraballëqe në shpërndarjen e posteve.
Në këtë pikë do të ishte në interes të dinin se cilat qenë bindjet politike e fetare të deputetëve opozitar dhe cili ishte programi i tyre politik – “ai serb apo alla Grenellçe”. Për sa u takon bindjeve të tyre politike, përgjegjësia është e thjeshtë, pasi vetë ata e kanë shprehur shumë qart qëndrimin e tyre në parlament, veçanarisht e: “Ardhmja e një iluzioni politik e korruptiv në partitë opozitare”. Deputetët e konsideronin besimin te votuesi si një fiksim të një dëshire nostalgjike për një figurë atërore (Enver Hoxhaj) që i mbron nga gjithçka, shprehje të dëshirës për t’u ndihmuar e shpëtuar, kur në të vërtetë deputeti, në mos e shpëton vetveten, të paktën e ndihmon atë, duke mos u shkëputur nga iluzionet korruptive dhe duke vënë në veprim forcën, arsyen dhe aftësitë e tyre. Përgjithësisht, politikanët opozitar janë vlerësuar si rebel; ata sfiduan opinionin dhe autoritetet e drejtësis. Kur them rebel, nënkuptoj që ishin deputet që luftonin kundër autoriteteve ekzistuese, për mua vetë ata donin të bëheshin të tillë dhe të tjerët duhet t’i nënshtroheshin këtij grupi rebeluesish.
Kemi një komb të shkatërruar dhe po rrisim me ndërgjegje, skllevër për parinë e Brojës, Prapashticës e Prishtinës dhe mentarët e tyre të huaj. Kemi një opozitë që mbron interesat e huaja dhe të pakicave dhe veç për shqiptarët nuk mendon. Qëndrimi politik i opozitarve është më i vështirë për t’u përshkruar, pasi ata asnjëherë nuk dhanë një formulim të tërin sistematik. Ata janë shumë më të ndërlikuar dhe kundërshtues ndaj ndryshimeve politike. Nga njëra anë shquhen qartë prirjet e tyre radikale të lidhur me afera korruptive. Siç e kemi përmendur, në periudhën e miqësisë me “krimin e organizuar dhe korrupsionin”, gjatë viteve të pas luftës, ka shumë të ngjarë që opozitarët të ishin ndikuar nga idetë e kapjes së shtetit. Faktikisht, i gjithë sistemi i tyre psikologjik s’ka sesi të mosë shqyrtohet plotësisht, nëse nuk shqyrtojmë filozofinë e tyre sociale e kulturore mbi të cilën ata qenë ndërtuar. Bindjet e opozites që elita e tyre e krijuar për shantazhe, nuk e kursyen kapjen e shtetit. E tërë e fshehta e maskimit, që politikanët opozitar asnjëherë nuk e shpjeguan plotësisht sjelljet e tyre politike, që ka të bëjë me formimin e kapitalit sipas modelit të “Kosta Nostra” të shkekullit nëntëmbëdhjetë. Kultura e tyre është produkt i ndrydhjes të Drejtësisë, ashtu si pasuria është produkt i krimit të organizuar, e kam fjalën për paraqitjen e politikanëve si qenie thellsisht agresiv dhe konkurues për çdo tender.
Në Dardani nuk ka pasur privatizim, ka pasur tjetërsim, plaçkë dhe uzurpim! Nuk e di pse Drejtësia nuk ua thot hajdutëve këtë në sy! Gjithashtu eshtë territori për dragojtë e uritur për pushtet… dhe pikërishte kjo anomali që qëndrojnë kaq gjatë në politik mbajnë peng Dardaninë. Vetëm vendet e prampambetura monarkike mund të kenë politikanë që qëndrojnë kaq gjatë në politik ka bërë që shteti të kapet nga korrupsioni e mafija politike. Janë vetë mafija që na mbajnë pengë mafija. Duke i sjellur dëme të pa llogaritshme vendit…. Ky agresivitet mizor, zakonisht, ka nevoj për një shkak, ose i shërben cilit do qëllim tjetër, që mund të arrihej edhe me mjete më të forta. Në rethanat të caktuara, kur forcat e kundërta psikike, që zakonisht e pengojnë dhe rreshtin së vepruari, ajo shfaqet edhe në mënyrë spontane dhe shpalos te opozita bindjet e bishës së egër, që nuk do t’ia dijë për respektin ndaj llojit të vet.
Dhe kjo analogji duket akoma më rrnqethëse kur shikojmë nga njëra anë që organizimi ushtarak i asaj partie “mjesjetare” është si një ushtri e “pastër” kalorsiake e ndërtuar sipas regjistrave mafijoz dhe fisnikët e korruptuar morën pothuajse të gjitha postet drejtuese në pushtet, pra me një fjalë iu desht patjetër të rimerrnin thjesht të gjitha gjërat e luftuara prej tyre si institucionet të klasave borgjeze, për të mbajtur nënsundim shtetin dhe ekonominë e përveç këtyre morën në punë përseri agjentët e pushtetit të kaluar si instrument kryesor të pushtetit të tyre shtetëror.
Por ne këtu s’kemi pse të mirremi me parti e organizata të dhunës, përkundrazi duhet të merremi me politikanët “profesionistë”, të cilët synojnë të vijnë në parlamentë nëpërmjet fushatës së kthjellët paqësore të partisë në tregun e votave elektorale. Në shtetin tonë, qarqet pa arsim dhe me pasuri nën drejtimin mendor të shtresave tipike të “intelektualëve” të oksidentit u ndanë në parti, mbi parti e nën parti, një pjesë sipas interesave klasore e familjare, një pjesë sipas traditës familjare lokale, një pjesë sipas përcaktimeve të kulluara ideologjike fetare dhe i drejtuan kundër shtyllës së tyre shoqërore.
