Afrim Caka, Gjakovë
- DARDANINË E TURPËRUAN DHE E SHNDËRRUAN NË PLAÇKË TREGU
Kështu na duan të gjithë turqit, serbët dhe grekët! Çfarë po ndodhë me Dardaninë tonë! Të lidhura me të, e shpesh pjella të saj, do të ishin politikanët, e shpesh pjella e tyre, e bashkë me to edhe mitet që përçudnoheshin aq fort, sa të shkaktonin kacafytje e pazare, pasojat e të cilave do të ndiheshin ende sot. Për të kuptuar të menduarit e frytshëm, paraprakisht duhet duhet saktësuar dallimin midis krimit të organizuar dhe korrupsionit. Ata që kanë pasur si detyrë që ta luftojnë dhe ndëshkojnë krimin e organizuar, trafiçet, korrupsionin dhe çdo krimë tjetër në vendin tonë. Sistemi i së kaluarës i ashtuquajtures në vendin tonë “Pronto me bashpunëtorët e tyre” prodhuan krimin e organizuar, mbollën plagë e tragjedi dhe mbollën plagë sociale që vështirë mundet të sherohen edhe për pesë dekada!!! E kanë tradhtuar, poshtëruar e turpëruar Republikën e Dardanisë.
Dua që të gjithë ta vrasin mendjen dhe e kam një parandjenjë që ne duhet të bëjmë diçka. Që nesër të mos jetë vonë! Sot më shumë se kurr varet nga ne fati ynë, nga vendosmëria jonë për të përballuar sprovat e tashmes dhe sfidat që na presin! Çështja kombëtare sot është sprovë e të gjitha politikave shqiptare, nga zgjidhja e së cilës do të varet edhe jeta e tyre. Pushtetet dhe ideologjitë ngrihen dhe bien, por atdheu e interesi kombëtar mbetet të përjetshëm. Duhet të forcohet lëvizja gjithëpopullore në Dardani dhe në viset tjera shqiptare. Pra me kuadra serioze e program ambicioz e jo surrogate “institutesh” dhe jo me dy, tre, katër, pesë individë anti shqiptarë me emër e mbiemër. Ajo nuk mund të jetë privelegj e monopol as i së djathtës, as i së majtës ideologjike shqiptare.
Porceset e reja ndëkombëtare në këtë fundshekull i gjeten shqiptarët përballë dy sfidave të mëdha historike: çështjes së pazgjidhur kombëtare dhe inetgrimi të domosdoshëm ndëkombëtar. Momenti i ri historik dhe kriza në shtetin e Dardanisë krijuan edhe shansin për mos zgjidhjen e çështjes sonë kombëtare. Dardania e vitetve 2000 kishte hapur çështjen shqiptare. Dilema kryesore për përparësinë e këtyre dy çështjeve përfundoi me pandehmën se tranzicioni demokratik dhe rendi i ri botëror do të “zgjidhnin vetevetiu” edhe çështjen kombëtare. Totalitarizmi shqiptar u bë me rrënime të tmerrshme kombëtare. Të mosbesimit të tyre, qortimit, fajësimit, shkurt të një armiqësie vrastare, rrënjët e së cilës ushin në gjene të kulturës familjare, jo në çështje race. Totalitarizmi dhe izolimi i gjatë 20 vjeçar kishin lënë trauma të thella të një armiqësie kombëtare. Kriza e thellë politike, ekonomike e sociale, kulturore shkaktoi edhe krizën e thellë morale e shpirtërore dhe tundi seriozisht drejtpeshimin kombëtar. Kriza e sotme shqiptare është krizë e thellë morale e vetedijes, e marrëveshjes dhe veprimit historik. Ish politikanët ishin aq të dhunshëm, pavetëdijshmërisht të dhunshëm, saqë as vetë nuk e dinë ç’bëjnë. Atë e përshkojnë letargjia e mosorganizimit, partikularizmi, lëkundja ndaj atdheut e vlerave kombëtare, indiferenca ndaj çështjës kombëtare, kozmopolitizmi e snobizmi i skajshëm, korrupsioni, prostitucionin politik dhe narkotizmin…
Ndërsa ka mbetur pa shpjegim të plotë tërbimi serb kundër shqiptar, po aq ishte vështirë t’i gjendej shkaku mllefit albanofobëve të rinj, kundër kombit. Dy decenie pas ikjes së serbomalazezve nga Dardania, si të kryenin një testament të tyre të lënë për gjysmë, mohuesit shqiptar u ngritën nga një pluhurnajë e një zhurmë shurdhuese, në mbarim të luftës. Dredhi e poshtërsi më tinëzare nuk është parë ndonjëherë në vendin tonë, njerëz që u erreshin sytë në kërkim të pushtetit e të pasurisë. Së pari, duhet kushtuar shumë rëndësi domosdoshmërisë së një politike që do të bënte të mundur mbajtjen e një klase të sëmurë qytetarësh e fshatarësh në themele të bashkisë kombëare. Shumë nga të këqijat tona të sotme e kanë origjinën pikërish në shpërpjesëtimin mes raporteve urbane dhe rurale të popullsisë. Një bërthamë jo solide e grupacioneve të vogla e të mëdha kanë shërbyer gjithmonë për “kombin” si mburoja më të mira për fuqizimin e sëmundjeve shoqërore që mbizotërojnë sot e tashë njëzet vjet pa u ndalur. Hipoteza se pas vdekjes njerëzit e dashur transformohen në demonë, padyshim që i jep shkas pyetjeve tjera.
Ç’u bë shkak që votuesitë primitivë të t’iu atribojnë atyre që i kishin dashur kaq shumë, një ndryshim të këtillë të ndjenjave?
Përse me votën e tyre i shndërruan në politikan korruptuar ata në demonë që duan të fshehin armiqësinë kundër atdheut?
