Nga: Teuta Haxhijaj, Podgur
Kishte qenë ulun në terasë dhe po e qëronte me brisk një dardhë, me siguri nga ato veroret që pjeken herët. Kur na pa që hymë n’oborr u çu n’kamë, t’u kqyrë m’i mbathë do papuçe për me na dalë përpara.
Unë, që isha me një “armatë” mbesa e dy nipa, u ktheva nga ta dhe iu thash: kqyrne dhe regjistrojeni mirë në mendje këtë mënyrë tradicionale të pritjes që ka me na e ba dada Ajshe, sepse me siguri që nuk do ta shihni dhe përjetoni shpesh për mos me thanë asnjëherë ma. Se shumë pak kanë mbetë hala gjallë nga kjo gjeneratë 
Modernizim keni me pa e perjetu boll por jo edhe traditë nga dora e parë.
– a po doni musafirë?
– o hajdeni e mirë se ju ka pru Zoti – ma kthen dada Ajshe e buzëqeshur tuj na dalë përpara, e veshur me veshjen ma t’bukur n‘botë. Pas saj, zojës së shpisë, dalin me na pritë edhe anëtarët tjerë të familjes që kanë qëllu aty.
Ajo nuk ma jep dorën por më merr ngryk dhe falet me mua bash si ktynehere qysh janë falë gratë.
– hajdeni t‘hymë mrena – na thot dada Ajshe tuj ba me dorë kah dera e shpisë.
– qe po ulemi qitu përjashta nër hije – i them unë – se koha e mirë e po rrimë i dakik qitu.
Ajo don me ma ofru nje karrige por unë e marr nje „stol“ i cili ishte i drurit dhe dukej të jetë i punuar me dorë. Ulem afër saj (të tjerët per’rreth) dhe ajo fillon me u d‘vet me neve, me secilin rend për rend.
Mbesat dhe nipat e mi, disa nga ta të lindur dhe rritur jashtë vendit por me edukatë tradicionale, më përcjellin mua dhe d‘veten me dadën Ajshe njashtu si unë.
Rrimë e bojmë llaf, pimë kafe të xhezves e keshim me pyetjen tem drejtuar resë së dades Ajshe se a din me kqyrë filxhanin. „Po qysh jo“ thot reja e saj në hajgare „di me t‘kallxu a t‘ka dalë far unaze, a far rruge, a…“
– boll, ma shumë s‘po m‘duhet me ditë – ia kthej unë tuj keshë. Edhe të tjerët „përzihen“ me hajgare.
– dada Ajshe, po çohem se mos po vjen najkush e i kemi lanë pleqt vetëm n‘shpi. Zoti iu dhashtë berqet e shyqyr që tek je mirë e për t‘mirë u pafshim!
– pata qef me nejt hala, por faleminers shumë që ket‘ me m‘pa.
Na përcjellë deri te dera e oborrit, qysh o kanë adet, tu e çu dorën edhe njeherë:
– selam i ban nanës shumë!
Dada Ajshe, kjo loke ma e fortë se guri, ma e madhe se bjeshkët përballë, ma e çiltër se uji i burimeve t‘Podgurit me t‘cilët është rritë e plakë. Kjo loke që si n‘andërr t‘ban me u kthy n‘fëmijeri t‘hershme, n‘tregime, n‘perjetime, t‘ban me u kthy në rrënjët tua e me i forcu edhe ma shumë ato.
Unë mund të shkojë edhe në fund të botës, me jetu dhe vdekë kudo tjetër, se vdekja mundet me t’nxanë gjithkund, por veç ky vend m‘ban me u ndi e përmbushun e n‘shpi tem dhe veç kjo tokë ka me m‘rahatu.
