Shkruan Nafi Çegrani
Dromca jete
(Dënimi në Gjykatën e Qarkut të Zenicës i vitit 1981, një padrejtësi e tmershme dhe e shëmtuar që vazhdon prej vitesh dhe me pasoja tejet të rënda për mua dhe familjen time…!)
…Ky tekst është i shkruar në gjuhën angleze. maqedone, boshnjake dhe kroate, ( i përkthyer edhe në gjuhën shqipe) për ta njohur opinionin më të gjërë me të vërtetën, sepse në shkrimet e mia, ankesat dhe kërkesat në gjykatë etj. autoritetet gjyqësore të BeH-së dhe Maqedonisë, përmenden emra të personave sipas veprimeve të tyre antinjerëzore dhe shkelje të ligjit, në varësi të qëndrimit dhe sjelljes së tyre jo të drejtë ose në mënyrë rigoroze dhe hakmarrëse, që janë pjestarë të nacionalitetit maqedonas, serbë, kroatë, boshnjakë dhe disa shqiptarë që kanë shërbyer si vegla të ndryshkura në ato Shërbime dhe organe të drejtësisë apo gjyqësorit, si të ishin njerëz të djallit me forcat e errësirës në kohën e viteve të shembura të komunizmit, kur mua më akuzuan me shpifje e dallavere, duke më dënuar për krim që unë nuk e kam bërë. Natyrisht, këta nga Maqedonia ishin në bashkëpunim të ngushtë dhe si bashkëmendimtarë me homologët e tyre nga Bugojno dhe Zenica, si njerëz që keqpërdorën autorizimet e tyre dhe krijonin taborin e nëntokës kriminale dhe keqbërës në vitin 1981. si Ante Bernada, Fikret Bradariq, Bodul Nikica, disa nga OJO si Xhumaludin Mutapqiq, Mensur Hoxhiq, gjyqtari Tihomir Baboviq, Suleiman Kapetanoviq, pastaj gjyqtari Ante Varunek nga Gjykata e Lartë e BiH, një njeri pa rrënjë dhe një copë ndërgjegje, i pa shpirt si gjykatës, montuan një “çështje” me urdhër dhe plan sekret të UDB-së dhe Sigurimeve të tjera ushtarake e civile të Jugosllavisë në atë kohë kur për mua po ngrihej shumë zhurmë e pluhur! Sepse ata ishin me funksione të larta në poste shtetërore si Branko Mikuliqi, Raif Dizdareviqi, Stane Dolanc, Jovica Stanishiq, Mirko Bunevski, nga SSUP Beograd, pastaj disa si Varoshlia si sekretar republikan i RSVR – SRM, Nikola Ilievski, Dushko Trajkovski, Sllobodan Stankobiq, Hitsen Musliu, Sejdali Saliu, Haki Fejzulai ( këta tre të fundit si minj më të vegjël të UDB-së, por që bënin sherr), Evzi Memeti si komandant i Milicisë së Maqedonisë dhe njeriu që firmosi deportimin tim në birucat e Bosnjës, me qëllime primitive, si të çmendurit e këqij, më rrëmbyen. dhe më çuan në kazamatën famkeqe të Zenicës, më akuzuan me akuza e deklarata të rreme, më dënuan me vdekje- pushkatim , që të mos kthehesha i gjallë!
Shteti (nëse është SHTET LIGJOR) është i detyruar të mbrojë të drejtat, integritetin dhe lirinë e njeriut, qytetarit që ai të jetojë me dinjitet…!
( Ëshë e kuptueshme se një person i cili punon në Shërbimet sekrete të një vendi dhe ka shumë sekrete prej tij në kokë (si unë që në vitet e para të rinisë sime kam punuar në SDB), është e natyrshme edhe përplasja ime në konflikt me personalitete të caktuara të ndonjë klani apo persona të nëntokës, për të cilët operativ i mirë – shqiptar do të ishte vetëm ai që është antishqiptar dhe që di vetëm të persekutojë popullin e tij, sipas shembullit të Evzi Memetit nga Likova, Bexhet Bexhetit nga fshati Zajas, Saqip Kolari nga Dibra, Haki Faizuli dhe Hisen Musliu të dy nga fshati. Dobridol, Nazmi Musliu nga fshati. Pirok, Refet Baftiari nga fshati. Nerashte i Tetovës, Rauf Qazimi nga fshati Mateqe Kumanovë e kështu me radhë.
… Për vite të tëra më ndoqi një furtunë dhe përndjekje politike në vitet e mia të reja dhe unë, thellësisht i ofenduar nga një trajtim i tillë i padrejtë, u ndoqa dhe u persekutova në mënyrë sistematike dhe të fshehtë, si një person i rrezikshëm që jepte të fuqishmit, të cilët ishin SHTETI mbi shtetin, ose në ndonjë mënyrë tjetër ua kam turbulluar ujin!
Pas kthimit tim në Jugosllavi, i arrestuar në vjeshtën e vitit 1981, i torturuar nëpër burgje të ndryshme dhe i dënuar pa asnjë faj, as nuk kam qenë autor i ndonjë kr. vepër.
Epo, është një URDHËR sekret, një plan dhe konspiracion i UDB-së dhe KOS-it të Jugosllavisë së atëhershme komuniste të cilët me vite kishin përgatit ndaj meje dhe për njollosjen time, sepse ( me daljen në shesh të një korespondence që kam pas me kryetarin e organizatës “Lidhja e Vardarit” Alinafi Hoxhën në Marsej të Francës) paskshëm qenë person i papërshtatshëm në rradhët e Shërbimit inteligjent e quajtur UDB…)
***
Dimçe Belovski ishte ambasador i RSFJ-së në Uashington, ai dinte për emigrimin tim në SHBA, ndërsa Mito Lambevski, i cili në atë kohë ishte konsull i gjeneral në Nju Jork, kur i thashë se po kthehesha në Shkup, ai u vrenjos dhe si po të donte të më thoshte: “Mos u kthe!” Burri ndoshta e dinte tashmë se çfarë më priste dhe çfarë po më përgatitej. Në një situatë ai më paralajmëroi të mos kthehesha në Jugosllavi nëse nuk kisha ndonjë nevojë urgjentetë domosdoshme. As që mund ta imagjinoja se çfarë fatkeqësie mund të më ndodhte nga mbrapa dhe në fakt ishte rezultat i një gabimi të madh dhe naivitetit tim që besoja në atë sistem të Titos dhe si i tillë komunist, ose as vetë Tito nuk dinte gjithçka për veprimet dhe çfarë ndodhëte mes krerëve të KQ SKJ ose nga klani i Branko Mamulës, Stane Dolancit, Zdravko Mustaqit, Jovica Stanishiqit apo Mirko Bunevskit, Nikolla Ilievskit etj. në radhët e SDB ose SJB. Vetëm në burg m’u kujtua pse më kishte paralajmëruar Mito Lambevski që të mos kthehesha në Jugosllavinë komuniste ku më priste azhdaja e UDB–së me planet tinzare që kishibn përgatit ndaj meje. Më tha me sinqeritet në konfidencë, por pa i shpjeguar arsyet. Ai ndoshta dinte diçka, por ishte nën një betim zyrtar, supozoi se do të më vinin në një gjyq të inskenuar dhe do të gjykohesha me dënimin më të rëndë që ekzistonte në Jugosllavi, siç më ndodhi në vitin 1981…
Më kujtuan fjalët e tij si paralajmërim!…
Pasi u ktheva, agjentët e zbulimit të shërbimeve sekrete të UDB-së dhe KOS-it më ndiqnin dhe më përgjonin gjithandej. Vura re se sa herë dilja nga shtëpia për të shkuar në redaksinë e “Flakës” apo Radios, apo në Fakultetin e Gazetarisë ku studioja si student me korespondencë, më ndiqnin fshehurazi, por munda t’i zbuloja sepse i dija dhe i njihja mirë metodat në Shërbimin e ndjekjes dhe përcjelljes, që nga vitet kur punova për herë të parë në atë shërbim, kështu që gjithçka ishte e qartë për mua. Për çdo hap që bëja, ishin të angazhuar një numër i madh informatorësh, spiunësh dhe bashkëpunëtorësh të ndryshëm, sidomos operativë të SDB-së, të cilët bashkë me rrjetin e tyre sekret djallëzor u përfshinë në rrugët e jetës dhe të fatit tim, duke më trajtuar si njeri të rrezikshëm për shtetin jugosllav. Unë ( ndoshta) kam qenë agjent i CIA-s ose në një mënyrë tjetër “i lidhur” me drejtuesit e disa organizatave të emigracionit shqiptar në perëndim, ndaj UDB–a e kishte kmenduar mire një gjë të tillë, që me një plan të fshehtë të më ngrihej një kurth me çdo kusht dhe në çdo mënyrë të akuzohesha për gjëra qofshin edhe të imagjinuara si krim që nuk egfzistonte dhe të më arrestonin. Kështu vazhdoi në mënyrë konspirative deri në arrestimin tim më 01 tetor 1981, menjëherë pas demonstratave në Kosovë, më kidnapuan nga banesa ime në Shkup ku jetoja me gruan dhe fëmijët, më vunë në pranga, më morën me një avion Inex Adria për në Sarajevë dhe më pas më shoqëruan në një furgon të blinduar drent në zyrat e SUP Bugojno. Sa për mua, as nuk e dija se cilat ishin arsyet dhe çfarë më priste, as nuk më shkonte ndërmend sepse nuk isha fajtor për diçka dhe as i detyruar të kaloja vite e vite në errësirën e burgut.
Ishte po aq misterioz një arrestim sikur të isha një terrorist i rangut më të lartë në botë dhe mënyra e arrestimit më ngjante sikur të isha Carlosi i Venecuelës ose Spanjës. E dija që dikur vetë Karlosi ishte në duart e UDB-së së Beogradit, pastaj UDB-a dhe KOS-i e mbanin në një vilë sekrete edhe Bin Ladenin për një kohë, por nuk mund ta imagjinoja se do të aplikonin metoda mizore, keqpërdorime dhe tmerr, sikur të kisha qenë një nga ata të dy. Në fillim nuk e kisha idenë se çfarë po më ndodhte dhe përse më arrstonin. Nuk e dija as që për vite me radhë bylykbashët e nëntokës shoviniste antishqiptare nga rradhët e Shërbimeve të sigurimit jugosllav kishin përgatit ndaj fati im me thika të gjata pas shpine, me një skenar absurd që u shpalos si në një film me regji të mirë të Agatha Christie, në stilin e James Bondit, dhe… për muaj të tërë nuk e dija se cili ishte faji im. Gjatë hetuesisë dëgjoja mori gënjeshtrash nga më të çuditshmet, gjëra të sajuara, dhe kjo ishte ajo që u tërbova ashpër sy më sy me shovinistët e tipit Ante Bernada, Stipe Grabovac, Fikret Bradariђ, Bodul Nikica, Tihomir Baboviq e kështu me radhë, të cilëve ua përplasja në sy me pranga lidhur se me sjelljet keqbërësi ishin kriminel gjakatar.
– Ju ishit në Amerikë, atje u rekrutuat nga CIA dhe emigracioni shqiptar! Kush të pranoi në SDB, nënën shqiptare?! Tani ju duhet të paguani për gjithçka me kokën tuaj. Sekretet zyrtare që keni në kokë tani duhet të shkojnë me të! – foli paturpësisht dhe u soll në mënyrë armiqësore inspektori, të cilin unë nuk e njihja, dhe më vonë mora vesh se quhej Ante Bernada dhe ishte një kriminel i përhershëm dhe shovinist antishqiptar.
Në birucat e policisë, pas arrestimit, më torrturuan ditë e net, më keqtrajtuan psikologjikisht, më morën në pyetje, më provokuan dhe më mbajtën në pranga pa gjumë, pa bukë e ujë që nga dita e enjte e 01 tetorit dhe deri të martën në mbrëmje ( 6 ditë të plota) të tetorit të vitit 1981. Nuk arrija ta kuptoja se cili ishte qëllimi i tyre, nuk e dija se çfarë po më ndodhte përveç se më arrestuan dhe më çuan diku larg familjes time… ku frika, tmerri dhe torrturimi ishin si vdekja.
– Pse më deportuan në Bosnje, çfarë po bëjnë me familjen time? Pse po ma bëjnë këtë? Çfarë duan nga unë? – Vazhdova të pyesja veten dhe prangat e çelikut m’u shtrënguan thellë në kocka. Duart e mia ishin blu, të ënjtura… Ndjeva dhimbje të forta për një kohë të gjatë në etapa të çuditshme të hetueisë dhe kohës kur bëheshin shkelje flagrante të ligjit nga ata që ishin të thirrur ta mbroni ligjin.
Në mendjen time, përfytyroja dhe shikoja sytë e përlotur të fëmijëve të mi dhe gruas sime. I shikoja ata duke qarë dhe të friksuar, të nënçmuar dhe pa kurfarë mbrojtjeje. Prindërit ishin të pikëlluar dhe nëna ime, me sy të trishtuar, ishte si e çmendur, sikur donte t’i plaste zemra nga dhimbja e djalit të saj që e kishin marrë aq larg shtëpisë hajnat e natës dhe skëterës!
… Tanimë nuk dija se çfarë kohe ishte jashtë mureve të betonit, në binte shi apo dëborë. Çdo gjë akull e ftohtë, ngrica…Kishin filluar episode të një drame të tmerrshme e ndërthurur me vuajtjet e mia brenda mureve, ose siç e quanin ata qelinë nr 29, “Qeli e vdekjes” në burgun hetimor në Zenicë. Kalova nëpër labirinthet e errësirës si nëpër ferrin e Dante Aligerit. Edhe sot pyes veten:
– Pse është kështu? A është e mundur, a është e vërtetë që kjo i ndodh një personi në ditët e sotme, të nxirret njeriu i pafajshëm para kordonot për pushkatim me një plan sekret djallëzor sipas qejfit të dikujt për të cilin askush nuk u lejua të thoshte asgjë, apo ishte e gjitha nën velon e sekreteve që ende qëndron si mister i kohës dhe trishtimit, zhgënjimit dhe dreqit…! Punë djajsh me brirë, e djajtë çfarë nuk bëjnë. Nuk e di se cili ishte ndërmjetësimi, – mendime të çuditshme më rridhnin në kokë. Edhe babai im u çudit kështu dhe kërkoi nga shefat e UDB-së që t’i sqaronin dhe tregonin të vërtetën, arsyen përse jam arrestuar!?!.
“Nuk ke pse shqetësohesh Tekia. Ka gjykatë, një gjykatë e tillë duhet t’i shohë gjërat, nëse djali juaj nuk është fajtor, ka drejtësi, ai do të lirohet. Ne jemi Shërbim dhe meqenëse ka ligj dhe gjykatë, nuk duhet të ndërhyjmë!,,- ishin orvatur që ta bindnin dhe siguronin babain tim. Ai u kthye në fshat me kokën ulur, por dyshoi diçka, që ato Shërbime nuk e thonë kurrë të vërtetën, nëse është çështja dhe plani i tyre, vështirë t’i vijë fundi.
Isha i sigurt se ndaj meje po bëhej një lloj gjuetie dhe se gjithçka ishte rregulluar nga nëntoka në Shërbimet e Sigurimit për të më dëmtuar, por nuk mund të kisha informacion të saktë. . Edhe vëllezërit dhe babai im nuk arrinin dot të zbulonin ndonjë gjë.
… Të gjitha dosjet dhe arkivat sekrete të UDB-së dhe KOS-it i kam ditur sepse kam punuar në Sektorin e analitikës dhe përpunimit të raporteve operative etj. të SDB-së së Maqedonisë, si dhe nga arkivat e mbyllura hermetikisht të UDB-së së Jugosllavisë në Beograd, sepse ato i kisha në dorë kur isha atje për arsim të specializuar në Qendrën “13 maj” të SSUP-it Federativ në Batajnicë. Po pse të më “merrej koka” për këtë, – siç dinin të thoshin shpesh inspektorët me sy të ënjur nga alkooli, të cilët dukeshin më shumë si kriminelë, si oficerët e Gestapos, kryenin terror të paparë ndaj meje (dhe ndaj të tjerëve për të cilët më vonë mora vesh se pesë shqiptarë të tjerë dhe një boshnjak ishin burgosur para meje, të transferuar në një hetim të gjatë dhe të dhimbshëm, në një lufta mes jetës dhe vdekjes), duke i tërhequr zvarrë nëpër bodrumet e përgjakshme të SVR Bugojno si dhe në qelitë e Burgut Hetues në Zenicë), në bodrumet e errëta ku m’u grisën rrobat, të njomur me gjakun tim, lidhur me zinxhirë nëpër disa dhoma dhe zyra sikur të isha i vdekur apo ndonjë terrorist i tipit të Karlosit.
Në një rast tjetër, edhe pasi kishinkaluar tepër se tre muaj që më kishin dorëzuar te gjyqtari hetues, pa respektuar ligjin, rendin dhe normat juridike, sërish më kanë çuar në SVR Bugojno lidhur në pranga, sërish në tortura dhe keqtrajtime të çuditshme, edhe sot nuk mund ta besoj nëse vërtet kështu u sollën dhe nuk e di nëse kështu kanë vepruar oficerët e Gestapos…
Mbi tavolinë ishte një bokall qelqi me ujë, njëri prej tyre po mbushte një gotë kristali me ujë të pastër ndërsa më shikonteme bisht të syrit si një dhelpër dinake, dhe tjetri më pyeste nëse kisha etje dhe a do të më pëlqente një gotë?
– Për të tretën ditë nuk më keni dhënë asnjë pikë ujë, veç një copë bukë me djathë të kripur! – u thashë atyre.
Inspektori me nofulla të hapura, emrin e të cilit mësuar më herët se quhej ANTE BERNADA, që dukej më shumë si një vrasës sesa një njeri normal, filloi të qeshte me cinizëm dhe shtoi:
– Ja, do të të jap një pije nga uji i ftohtë për të shuar etjen, vetëm nëse firmos këtu dhe nëse pranon gjithçka që të themi se ndryshe nuk bëhet!
Kur dëgjova ato fjalë të inspektorëve mafioz, u drodha dhe thashë me vete:
“Fatkeqësisht, kush i pranoi këta kriminelë dhe të çmendur gjakatarë në shërbim? Këta janë padyshim gjakpirës të vërtetë që kryejnë abuzime të rënda në emër të Shërbimit, veprojnë në mënyrë të arogante dhe përdorin mjete dhe metoda të paligjshme torture. Kjo është e dënueshme!”-mendova me vete.
I pashë në sy, ishin si bisha. Pse duhet të firmos diçka që nuk e kam lexuar, apo për krim që nuk e kam bërë? Nuk është as ligjore dhe as njerëzore.
– Ooo Nënën shqiptare! – bërtiti si i gjindosur. Ti i di të gjitha, ne do të të thyejmë dhe do të vdesësh me këste, do ta marrim jetën dhe askush nuk do ta marrë vesh! Gazetat do të shkruajnë se keni bërë vetëvrasje, u hodhët nga dritarja ose u përpoqët të ikni, për atë shkak të kemi likuiduar!
Është e vështirë të kuptosh dhe të sqarosh në detaje fatin njerëzor në kohë dhe hapësirë, të shprehësh përvojat reale të të dënuarve me vdekje, pa gjyq dhe para gjyqit, dhe të gjitha ato vara të përgjakshme i durroja në labirintet e errëta të burgut, ishin si më poshtë se ferri. E gjithë kjo nuk mund të tregohet si një histori për fatin njerëzor në një libër, në një farë mënyre të ndërthurur me akuzat që u krijuan dhe u shpikën në gjyqin e inskenuar famkeq në Zenicë. Në fakt, kjo nuk i afrohet as shprehjes së të gjitha ngjarjeve dhe të gjithë kalvarit që më ndodhi gjatë sprovave dhe poshtërimeve në hetimin afatgjatë të thikave të gjata, dhe veçanërisht ngjarjet gjatë viteve të kaluara ( 972 ditë në “qelinë” e tmerrshme të vdekjes). Mendoj se as shkrimtari rus Solzhenicin nuk mund ta përshkruajë në “Arkipelagun” tij, ku përshkruan jetën e të internuarve nëpër kampe anembanë Siberisë. Është e rëndësishme që lexuesit ta dinë se nëpër të gjitha ato ngjarje në errësirën brenda mureve të trasha ku nuk duket drita e diellit, ku dominojnë vetëm mallkimet dhe persekutimet, po shkruaj të vërtetën e zhveshur për vuajtjet njerëzore, për gjithçka që kam përjetuar në lëkurën time si i pafajshëm: i dënuar me vdekje! Do të vijë koha kur të tjerët do të tregojnë dhe e gjithë kjo do të fitojë jo vetëm rëndësi historike, si një vepër e rëndësishme në historinë dhe analet e autoriteteve gjyqësore dhe drejtësisë në BeH dhe Maqedoni, por do të jetë gjithashtu e dobishme si një ind për analizë dhe studim me rëndësi të duhur për kriminologjinë, sociologjinë, shkencat politike, drejtësinë dhe të ngjashme.
Dhe sigurisht, mendoj se kjo e vërtetë e imja do të frymëzojë shkrimtarët, do të ngjall interes tek lexuesit dhe masat e gjera të publikut, sepse mendoj se kjo është vetëm një fije e fatit të hidhur njerëzor në sagën globale ballkanike, si ajo historia e jeta dhe tragjedia si në ishullin Ahiti ose Spinalongës, si pikëllimi i Drejfusit dhe afera e tij për të cilën shkrimtari dhe njeriu i drejtë francez Emile Zola mbrojti dhe zbuloi të vërtetën, duke vërtetuar pafajësinë e oficerit, i dënuar për vepër që nuk e kishte kryer. Historia e tij mbeti një shembull domethënës në analet e drejtësisë dhe gjyqeve në shkallë botërore në të gjithë Francën.
Prandaj u bëj thirrje institucioneve të ndryshme ndërkombëtare dhe gjykatave të drejtësisë, si Komiteti i Drejtësisë OBN në Nju Jork, pastaj Komiteteve të Drejtësisë në Bruksel dhe Gjenevë… me shumë besim dhe shpresë që e vërteta dhe pafajësia ime të dalë në shesh, në dritë të diellit.
Paralelisht dhe pa ndërprerje po i shkruaj edhe Gjykatës Kantonale në Zenicë! Kështu bëj tani dhe sot…
Vitet kalojnë, rrjedhin si një lumë, dhe unë prej vitesh nuk mund ta marr me mend përfundimisht, e gjithë kjo mbetet ende një hallakamë e fshehtë, e madhe, një mister dhe një gjëegjëzë.
A thua vallë, ende dikush e mban si sekret shtetëror? Pse ka ende një mister të tillë për atë TANGO apo vals në gjyqin famëkeq të Zenicës, i cili nga fillimi deri në fund ishte montuar mbi mashtrime dhe dredhira, me deklarata e proqesverbale të sajuara.Dhe ende nuk dihet, që nga fillimet e para e deri në ditët e sotme. pas një procesi të tillë të inskenuar gjyqësor-policor që nga viti 1981, kush dhe çfarë force qëndroi pas. Megjithatë, kam bindje të plotë se kurdo si do, koha do te tregojë, do të vertetohet e vërteta hyjnore, deshi apo s’deshte dikush … Zotin kam dëshmitar ! Zot me mbrojti dhe me shpetoi se nuk kam asgjë të keqe në shpirtin tim të pastër dhe me ndërgjegje si loti.
… Fakti ishte se unë, me familjen time, kisha emigruar dhe arratisur në Nju Jork nëpërmjet Romës. Kjo, e di, ishte një goditje e rëndë për të gjithë Shërbimin e DB-së, jo vetëm në nivelin republikan të Maqedonisë, por edhe në nivelin Federal të gjithë RSFJ-së. Beogradi ishte tronditur fare… I kishte kap njëfarë paniku dhe tmerri, sepse ata e dinin se sa fshehtësi të karakterit operativ relevant dija! Kjo ishte arsyeja e vetme që për vite me radhë u ndjeva i kërcënuar dhe i pambrojtur nga nënshtrimet e mundshme politike si ish-punonjës i SDB-së dhe si shqiptar. Kurrë, as në ëndrrat e mia më të çmendura, nuk kam menduar se mund të më fusin në ndonjë skenar prej mashtrimi të pamundur, siç më kanë përgatitur në mënyrë kriminale përmes buljukbashëve të SJB-së dhe zyrtarëve të tjerë të lartë të atyre Shërbimeve. të relacionit OVR – Gostivar (është e mundur edhe me “udhëzime” të dhëna nga Shkupi apo Beogradi që unë të jem viktimë). Gjithçka më tregonte se ndaj meje po bëhej një gjueti e fshehtë dhe lojëra të tjera të ndryshme të karakterit të inteligjencës, si një rol vendimtar në dëm tim, gjithçka më çoi në sakrificën time për “interesat e Shërbimit” ose për “nevojat e SDB-së”. “, se është detyrë “e rëndësishme” etj. siç i kishin thënë gjatë hetuesisë, deklaron Vahedin Ramadanit, apo identik ishin edhe thëniet e Hajrullah Huseinit gjatë dhënies së deklarat5ave të tija (edhepse mjaft kontradiktore), me prirje të veçantë specialistët udbash e kanë montuar rastin të shtrirë si “kombinim operativ” nga Maqedonia deri në Zenicë të Bosnjës, ku, jam thellësisht i bindur se çdo gjë ishte përgatitur prej kohësh si një projekt dhe skenar konfidencial për një “rast”, nga fillimi në fund, me motive politike me sfond të plotë antishqiptar…
Pas vite e vitesh në biseda të ndryshme, operativi i SDB-së nga Shkupi Kiro Fuzev , në kabinetin e BFI në Shkup dhe në prezencë të myftiut të atëhershëm ef. Sulejman Rexhepit, i thotë hoxhës Qani ef. Baki Lokut Baftijari se për këtë çështje delikate në zyrat e Ministrisë së Punëve të Brendshme të Maqedonisë vetëm 5-7 persona nga zyrtarët e atyre Shërbimeve kanë ditur për këtë plan sekret të UDB-së lidhur me arrestimin e Nafi Çegranit. Ajo përbënte, në fakt, një lojë të fshehtë, anatominë dhe rrënjët e një drame kaq keqdashëse në lidhje me mua, në një mënyrë për të më futur në kurth dhe për t’u hakmarrë ndaj meje, duke përdorur deklarata të rreme dhe duke më akuzuar si viktimë për gjoja vepra gjaku. Unë jam i bindur pa mëdyshje se ata gjejnë prova në arkivat sekrete të Shërbimeve për Siguri të Maqedonisë në Shkup dhe të RSFJ-së në Beograd. Për një “vrasje” që nuk ekziston, nuk kam absolutisht asnjë lidhje me të dhe as nuk kam dijeni. Dënimi nga Gjykata e atëhershme komuniste e Zenicës është DËNIM PA KRIM !
Ky është i gjithë thelbi i pafajësisë dhe mosfajësisë sime. Prandaj dyshoj se dikush me një qëllim të caktuar më ka vënë chivii dhe ka bërë akuza të rreme dhe me shpifje perfide. Pas gjithë asaj loje të montuar të primitivizmit është një klan i caktuar i nëntokës kriminale të SDB-së dhe mafias së milicisë, të kryesuar nga Slobodan Stankoviђ si shef i departamentit të krimeve të gjakut në SJB të RSVR-së, pastaj Ante Bernada, Fikret Bradariђ, Mensur. Hoxhiq nga Bosnja në bashkëpunim dhe me Temelko Boshkovskin, Despotin Aleksovski, Zhivko Mitevskin, komandantin Zdravko… dhe të tjerë nga OVR e Gostivarit, se gjoja “vrasja” ka ndodhur diku në Gostivar në një vend dhe kohë të pacaktuar, pa kufomë apo trupi i pa jetë, pa asnjë rekonstruksion të ngjarjes së pretenduar, pa asnjë AUTOPSI apo ekspertizë mjeko-ligjore, etj. Ja, ja, sikur të ishte pulë, ose përndryshe, “asgjë nuk ka rëndësi”, që po gjykohen një grup shqiptarësh, “si kriminelë të zakontë”! Ky është roli dhe loja e tyre, me një ndërmjetësim apo një urdhri i të fuqishmëve që vepronin si “shtet brenda shtetit” me një synim dhe qëllim të caktuar për të mbjellë frikë e drithërimë te shqiptarët. A ka mundësi që edhe disa funksionarë të lartë të KQ të SKM-së (Angel Çemerski, Krste Markovski etj.) të kenë ndërhyrë me gishtat e fuqishëm të tyre, qoftë edhe në nivel të KQ të RSFJ-së, prej nga kanë vepruar kundër përmes gjykatës në Zenicë, Branko Mikuliq, Raif Dizdareviqi, Stane Dolanc, Zdravko Musta, Mirko Bunevski, Borce Naumov e të tjerë, këto të fundit nga SDB-ja e RSFJ-së, si dhe nga Gjyqësori dhe Drejtësia e Jugosllavisë (ku Sekretar Republikan i Drejtësisë i SR Maqedonisë ishte Gjorgji Caca, ndërsa sekretar federal për drejtësi në Beograd në atë kohë ishte Dr. Vlado. Kambovski)!
Prokuroria dhe organet e tjera gjyqësore të Republikës së Maqedonisë, si dhe të Bosnjës dhe Hercegovinës, fatkeqësisht edhe sot heshtin, edhe pse RSFJ nuk ekziston më… Thjesht, misteret dhe enigmat për kinse vrasje, (ose jo-çfarë tjetër) mbeten ENDE të panjohura për mua dhe masën e gjërë në këtë cep të Ballkanit.
( Apo, ndoshta, nga ana tjetër, e kanë mbajtur të AKSION TË FSHEHTË DHE TË QËLLIMSHËM, sipas së cilës gjithçka të përfundon duke pritur i dënuari, apo disa nga “dëshmitarët”. të vdesin dhe ikin nga kjo botë, dhe e vërteta e vërtetë të mbetet e pazbuluar, ose e gjithë puna për procesin e Zenicës të mbetet si një “sekret shtetëror” për vite me radhë. Pse?
Andaj apeloj për drejtësi dhe zbardhje të ligjshme të rastit, sepse, ndryshe, është për të ardhur keq që sot, në një shoqëri demokratike, kur mund të kryhet lehtësisht një shqyrtim i thjeshtë gjyqësor dhe krejtësisht normal i çështjes, si dhe respektimi i të drejtave të njeriut, ku mund të vërtetohet se jam i dënuar i pafajshëm. me vdekje, e cila më vonë u shndërrua në 20 vjet burg të rreptë, dhe nuk jam unë autori i ndonjë krimi, nuk kam asnjë pjesë në “krimin” për të cilin jam akuzuar. Unë pretendoj se nga një pozicion real, këtu dhe kudo, tani dhe gjithmonë, nga fillimi e deri më sot, jam vetëm një viktimë e pafajshme, kjo është e vetmja e vërtetë për të cilën po shkruaj, se e gjithë kjo dramë është lojë apo plan i dikujt. i botës së krimit që ishte shteti mbi një shtet.
Turma e “inspektorëve” që silleshin si kriminelë dhe psikopatë në banesën time nuk ishin njerëz që i interesonte e vërteta. As edhe më vonë gjatë hetuesisë dhe gjykimit nga gjykatësa të pandërgjegjshëm. Ata nuk u interesuan për pretendimin tim se nuk isha i përditësuar me atë që dëgjova prej tyre gjatë arrestimit dhe hetimit më vonë. Këta ishin njerëz pa rrënjë e ndërgjegje, sadistë të thjeshtë dhe gjakpirës. Roli i tyre ishte thjesht kriminal. Unë, ende jam tejet i ofenduar dhe i poshtëruar nga fjalët e tyre të shëmtuara dhe sharrjet në baza nacionale.
Nuk mund ta kuptoja dhe nuk isha në dijeni që gjykimi im ishte në duart e një grupi profesionistësh të torturës dhe terrorizmit dhe se do të më rrëmbenin dhe do të më çonin në drejtim të panjohur, në errësirën e ferrit, as fajtor e as përgjegjës dhe se familja ime me vitet do të vuanin aq shume nga kurthe të tilla, të rrymave dhe mekanizmave kriminale te atij “pushtet brenda pushtetit”.
Vahedin Ramadani nga fshati Çajlë i Gostivarit, Hajrulah Huseini nga Llakavica, apo më vonë nga dëshmitari i rremë Arif Zekiri, i biri i Valiut nga Tërnova, ose siç dëshmuan gjatë hetuesisë dhe gjykimit të dënuarit tjerë: Nijazi dhe Zudi Hasabi nga fshati Forinë, Mensur Asani nga Çegrani apo edhe Abdurrahman Sheshiqi , boshnjak, të gjithë kanë qenë kategorik se mbi to është ushtruar DHUNË E PAPARË, nga të cilët janë marrë deklarata, duke i mashtruar dhe keqpërdorur, madje në saje të ARGUMENTUM BACILIMUM, duke modifikuara deklaratat e dhëna apo procesverbalet e nënshkruara nga të akuzuarit, të cilët gjatë gjithë kohës i janë nënshtruar torturave dhe abuzimeve të rënda psikofizike, duke i përballur me njëri-tjetrin, kanë shpikur fakte dhe prova, të cilat janë përdorur në procedurë paraprake, e më vonë me mënyra të palejueshme, janë manipuluar në një procedurë të gjatë dhe pasi të akuzuarit janë dorëzuar në gjykatën hetimore, janë marrë. të lidhur deri në pranga në bodrumet e SVR Bugojno, siç pretendojnë Ramadani dhe Huseini, janë ekspozuar në gjak, për t’u therur si në thertore.
Ky është një fakt që ata e konfirmuan kategorikisht gjatë hetimeve, para gjykatës gjatë gjykimit, si dhe gjatë kohës para dhe pas përsëritjes së procedurës, pasi Gjykata e Lartë z. Vlajsavlevitђ Mirko e anuloi vendimin origjinal K.133- 83 dhe e ktheu çështjen për rigjykim, se gjykata NUK KISHTE PROVË SE KISHTE NDONJË “Vrasje” çfarëdo qoftë, por gjithçka u gjykua në mënyrë të paligjshme, të motivuar politikisht.
Gjatë gjithë kohës në kundërshtime gjatë procedurës së rigjykimit, unë dhe të 9 avokatët e përfshirë në këtë rast, si dhe të dënuarit tjerë si Asani Nijaz, Asani Zudi, Asani Mensur, Ramadani Vahedin, Huseini Hajrulah dhe Unë, kërkuam në mënyrë të prerë që të rishqyrtohen faktet dhe provat e përdorura në procedurën gjyqësore dhe më pas, gjatë përsëritjes së procedurës. Por gjyqtarët tendenciozë si Suleiman Kapetanovi, Tihomir Babovi etj. në asnjë rrethanë nuk kanë dashur të marrin parasysh asnjë kërkesë, ankesë apo kundërshtim, por kanë gjykuar në mënyrën: KADIA JU PADITË, KADIA JU GJYKON!
***
Të gjithë duhet të respektojmë ligjet!
… Në 40 vitet e kaluara rregullisht shkruaj ankesa, lutje dhe kërkesa kundër PADREJTËSISË që më është bërë në drejtësinë e Zenicës dhe të tjerëve, organet e drejtësisë në Shkup, të cilat gjatë gjithë kohës janë disi pasive, në realitet nuk reagojnë (përveç dikujt që është përgjigjur), rasti ka mbetur si ÇËSHTJE ende pazgjidhur.
… Unë çdo krim e dënoj me bindje. Por, në Procesin gjyqësor të Zenicës ku dënohem me një grup shqiptarësh dhe një boshnjak: për vrasje që nuk ekziston, është gjykim i papresedan dhe i turpshëm !
Tango e Zenicës u zhvillua sipas diktatit të kriminelëve që vepronin në emër të ligjit dhe shtetit, si një tabor i çmendur pa ndërgjegje dhe fytyrë, edhe sot e sot mbeten të turpëruar nga rrënjët e tyre…
Zoti është dëshmitari im!
12.07.2022, Çegran Nafi Çegrani
Rrofsh e qofsh me jetë e shëndet dhe ngadhnjefsh me drejtësi dhe të vërtetën që duhet sheshasi me doemis edhe për të mirën e popullit tonë të vuajtur burgjeve sikur kurbana. Respekte ju z. Nafi mbetsh i pamposhtur për jetë.