Dialog, dialog … dhe pyetja se kush është më e fuqishme në SHBA, serbofilia apo shqiptarofilia?

Më tepër se mjafë, që shumë vite, po dhunohen qytetarët me tashmë fantazmën, apo telenovelën, e quajtu “dialog”.

Në fakt nuk është dialog, sepse janë pjesëmarrës më shumë se dy palë. Tjetra, nuk duhet të quhet dialog, meqë janë negociata mes shteteve, me ndërmjetësim ndërkombëtar.

Herë pas here, me takt kam shtjelluar faktin e hidhur se serbofilia në USA është shumë më e madhe dhe më e fuqishme se shqiptarofilia. Në kohët e reja serbofilia ka zanafillën nga konflikti i Jugosllavisë me Bashkimin Sovjetik, në vitin 1948. Kulmon me Traktat të miqësisë të vitit 1950, në mes të RSFJ-së dhe USA-vë, e firmosur në emër të Jugosllavisë nga Eduard Kardel. Pra, atëherë në USA që përvijuar një jugosllavofili, pothuajse e barbartë me izraelofilinë. Ndërsa në vitin 1990 ajo jugosllavofili amerikane u konvertua në serbofili, sepse Beogradi kishte rrol ekstra për trashëgiminë nga Serbia të favoreve që ka gëzuar Jugosllavija, pothuajse në gjithë botën. Kjo ka bërë që administrata shetërore amerikane të vazhdon të dominohet nga miqësia tashmë tradicionale Vashington Beograd.

Për t’a konsoliduar kontinuitetin e asaj miqësie janë angazhua sidomos ministrat e jashtëm amerikanë Henry Kissinger, James Baker dhe Lawrence Eagleburger. James Baker eskaloi në ato përmasa, sa të mban fjalim në miting në Beograd, me pjesëmarrje të gati të një milionë serbëve unitaristë, të cilët i trimëroi me përkrahjen amerikane për ta ruajt unitetin e Jugosllavisë, duke kërcënuar separatistët kroatë, sllovenë, shqiptarë. Ndërsa serbofili Lawrence Eagleburger poshtroi veten deri në atë nivel, sa të bëhet tregtar operativ për plasim të automobilit italiano-serb “Yugo” në USA. Nga ato kohë deri tani Serbia nuk duhet të ketë pas lobist e përkrahës më të madh politik, se Henry Kissinger, i mitizuar si buldozer në diplomacinë botërore…

Fatmirësisht, aksidentalisht, në Konferencën e mbajtur në Rambuje, që e kishte për bazë përcaktimin amerikan për viktimizimi të Kosovës, i bërë publik nga ambasadori Chistopher Hill në nëntor 1998, ndodhi mrekullia: ai komplot USA-Rusi-BE, u ndryshua për 180 shkallë! Meritorët kryesor UÇK, sepse kishte sfiduar forcat serbe, të cilave USA dhe aletatët e saj ua dhanë miratimin e heshtur që ta ngjasonin UÇK-në deri në fund të dimrit 1998/99. Por edhe Slobodan Millosheviq pat rrol të madh. Ai idiot, tashmë i dominuar nga deliri i madhështisë, refuzoi propozimin e USA-BE-Rusisë, i cili, i tëri e i bëri ishte pro Serbisë. Serbisë iu dha shansi i fundit në mesditën e 23 marsit 1999, kur i shkuan ta lutin serbofilët Hill (US), Petritsch (Petriç / BE) dhe Majorski (Rusi). Në atë takim edhe Majorski u ndi i poshtëruar nga Millosheviqi, prandaj duhet të ketë shpërthye: “Nga ky moment nuk e ke më mbrotjen politike e ushtarake të Rusisë” (siç ka rrëfye Ambasdorit Petritsch). Raportimi i asaj Tresheje në Vashington, Bruksel e Moskë qon të vendimmarrja për t’i bombardarduar objektet ushtarake e policore nga NATO – vetëm për të evituar katastrofën humanitare në Kosovë!

Dështi fati që Kosova të çlirohet nga forcat pushtuese të Serbisë, meqë Millosheviqi pranoi kapitullimin që u sanksionua në Marrëveshjen “teknike-ushtarake” të Kumanovës, më 9 qershor 1999.

Kryesisht për hir të rrethanave në terren dhe për shkak të destruktivitetit fashistoid të Beogradit, Aleanca Veriatlantike u përcaktua ta përkrah shpalljen e pavarësisë shtetërore të Kosovës, e cila ndodhi në ceremoninë solmene të Kuvendit të Kosovës, më 17 Shkurt 2008!

Fatkeqësisht Shtetit të sapokrijuar i takoi sundimtar KM Hashim Thaçi, të cilin e kishte penetruar e afirmuar kryesisht DGSE-ja serbofile franceze (e cila ka më shumë kompetenca në Francë se CIA në USA). Në ndërkohë, duke analizuar komplotet që po ia bënte Shtetit të brisht të Kosovës, fillova të dyshoi se ai, pos që kishte qenë marionetë e DGSE-së, ishte kuisling edhe i Beogradit. Mënyra e qeverisjes se tij u dha shansin serbofilëve dhe pacifistëve në Perëndim, ta përvijojnë përherë e më shumë një politik favorizuese për Serbinë, duke u bërë piçman pse kishin bombarduar Serbinë dhe pse e kishin përkrah Kosovën për të shpall pavarësi shtetërore. Atij procesi duhet shtuar fati i keq që pati Kosova dhe Bota – zgjedhja e marionetës ruse, Trump, për president i USA-ve. Ajo administratë kulmoi me nënshkrim të “letër-gatishmërive” që firmosi Kryeministri Hoti dhe presidenti Vuçiq, në Shtëpinë e bardhë, në prani të Presidentit famëkeq amerikan Trump, në shator 2020.

Megjithatë, “minishengeni” i firmosur në Shtëpi të bardhë ishte një shans i volitshëm për Kosovën dhe Serbinë për t’i minimizuar anomizitetet shoviniste dhe angazhimet diversioniste e subresioniste të Serbisë ndaj Kosovës.

Fatkeqësisht KM Kurti, duke simuluar sovranistin popullist, injoroi atë “marrëveshje” që kishte firmos KM Hoti në Prani të Presidentit amerikan, duke menduar se Presidenti Biden do bënë kthesë 180 shkallëshe në politikën amerikane ndaj Kosove. Delirantizmi i madhështisë pamundësoi KM Kurti të kuptonte se nuk ishin serioze prononcimet e Adeministratës Biden (ndoshta edhe e vet Presidentit Biden), se njohin dhe i përmabahen “marrëveshjes” se shtatorit 2020. Përkundrazi, me arrogancë idiotike, disa herë, jo vetëm që refuzoi për t’u përfshi në “minishengen”, gjegjësit në “open balkans”-in pasues, por edhe fye edhe Administratën e USA-ve që përkrahte “open balkans”.

Pasuan edhe aventurat pseudosovraniste të quajtura “targat”, vetëm se përshkoi gabimisht që ato aventura do t’i sjellnin shumë vota në zgjedhjet lokale, meqë shumë shpejt e kishte komprometuar autoritetin e tij që ia dhanë votat e shkurtit 2021. Qytetarët e ndëshkuan duke ia përgjysmuar votat në zgjedhjet lokale.

Qysh atëherë KM Kurti duket se e ka humbur ekuilibrin e racionalitetit dhe pragmatizmit, për të kuptuar se Kosova po ndërron vendin me Serbi për fajësi, në perceptimin e Brukselit dhe Vashingtonit.

Tashmë kemi arritur në pikë kritike kur Brukseli dhe Vashingtoni as nuk po taktizojnë më, siç ndodh në diplomaci oprative, por me arrogancë po urdhërojnë KM Kurti: “O prano, o ik nga politika!”

Qysh kur Hill u rikthye ambasador në Beograd më zuri firika se USA do ndryshoi radikalisht qasjen politika ndaj Kosovës.

Për mos me i ra trup nga Kina, alarmimi që më përfshiu më shtyri t’i përcjell propozim-lutje KM Kurti, përmes dy bashkëpunëtorëve të tij të afërt: në këtë situatë është taktikë pragmatike ta përvetëson Zonjen Hillary Clinton dhe avokatin shqiptaro-amerikan Ilir (Ahmet) Zherka si përfaqësues të tij në negociata me Serbinë. Ilirin sepse ka qenë kuadër në shtabet zgjedhore qëndrore të Bill Clintonit dhe Hillary Clintonit, prandaj do të ishte ndërlidhje praktike për komunikim, se si do të duhej Zonja Clinton ta përfaqësonte KM Kurti gjatë negociatave. Sigursht, niveli i honorarit për Zonjen Clinton do të duhej të ishte më i lartë se sa e paguan Serbia mercenarin Tony Blair.

Meqë as nuk më kanë falënderuar (po vetëkuptohet privatisht), e bëra kësaj radhe publike këtë propozim-lutje, sepse shumë tifozë kurtianë po hanë mjaltë, më shumë se mjaftë, pse nuk e kam kritikuar KM Thaçi kur i bënte komplotet, ndërsa tifozët thaçistë ma shurdhojnë edhe b…, pse nuk e kam këshilluar Thaçin atëherë.