Drenicë, na morët në qafë !

Lëngojnë këto troje. Gjithçka falet, blihet dhe shitet; trojet falen, politikanet e Drenicës përulën. Madje duhet thënë se gjatë kohës së kolonizimit serb të Dardanisë vendi nuk ishte kaq përulur si tani?

Ne kemi jetuar mjaft gjatë me fjalën “Jo”, kemi vuajtur mjaft, por nuk morëm asgjë, përveç vuajtjeve. Tani e ardhmja e jonë u ndërtua nga Drenicakët me fjalën “Po”. Trullosja e një populli të tërë! Ju lumtë trima, kështu ndërtohet shteti nga zerzopët! Njerëzit, të cilëve u pëlqenë të thonë “Po” nuk janë të vetëm nga Drenica; ka edhe nga Mlisheva e Prapashtica. Por bashkë me ta, po kësaj rruge, shkojnë edhe shoqëruesit, votuesit dhe shokët e udhëtimit, miqë odash e kafiterish, të cilët mbështesin shoku – shokun në këtë soditje turpi, në këtë shpërlarje truri, në këtë kërcim tradhëtie, në këtë dramë turpi, në këtë tragjedi kombëtare… Sepse Drenicën tonë e ka ndihmuar “fati”:

“ai është i favorizuar për nga numri i madh i njerëzve të shkolluar, se sa çdo vend tjetër në Dardani!”

Por, fatkeqësisht, i gjithë ky numer i madh njerëzish të “ditur” ka rënë në të njejtin gabim. Përshkak të këtij gabimi fatal, mjerishtë vendi ynë gjatë shtëmbëdhjetë viteve jeton vazhdimisht në varfëri të skajshme. Gjatë shtëmbëdhjetë viteve ai mbeti përseri i varfur mendërishtë, i uritur, përçarë dhe shpërlarje truri. Mbi kë qëndron kjo përgjegjësi e tradhëti?

Ҫfarë fitoi vendi ynë? Lirin! Edhe gaforrja gëzon liri, por mbetet gaforre. Po, ndodhinë ndryshime kufijsh si në kohën e “Kongresit të Berlinit”…

O Perëndi, tradhëtia e çmenduria e tyre s’ka kufij? Qohuni, o Sabri Novosella e Gani Mehmetaj bjeruni me grushtin e proletariatit hipokritëve shqiptarë! Sepse këtyre njerëzve ua kanë mësuar artin hipokritit e të mashtruesit! Jo, jo nuk besoj!? Falë Perëndis, e keqja ka një kufi e ky kufi është aftësia e drenicakut për ta dashur përnjëmend atdheun, për të besuar përnjëmend, për të vdekur për të përnjëmend.

(Një shkrimtarë serb, njëfar Gjuro Jakshiqi, i cili patë shkruar njëfar parodie për ata që thrrasin se duhet të luftohet, e vetë i pari largohet nga beteja. Nja dy vargje të saj në serbishte janë: “Ustajte, braćo, plinte u krvi / pustite mene da bezhim prvi…!”.) Me fjalë të tjera, qeveria duhej të ishte në krye të kësaj lufte, në krye të kësaj lufte të ndyrë. Unë mendoj se nuk duhej të ishte larguar. Kur lëxoni këto radhë, nuk ka se si të mos përserisim shprehjen, aq të përdorur dhe aq shumë të përdorur në media është e “tmerrshme”, një tjetër kah, për njerzit tanë të politikës nga Drenica), këndej kufirit. Nuk i kam dëgjuar pothuajse kurrë të lëshojë ofshamën më të vogël, për një dështim, për një gabim, pale pastaj për mundësinë e një gabimi tjetër që nuk falet. Një e vërtetë lakuriqe!

Vetëdija nuk është PDK-ë: është thjeshtë mungesa vetëdijes se si duhet të qeveriset “pushteti”. Ndërgjegja e tyre i ndanë, copton e tradhton shqiptarët, vetëdija bashkon popullin… Ju të nderuar zotri Drenicakë nuk e zgjuat kujtesen kolektive në vendin tuaj keq të arsimuar kombëtarishtë dhe fale jush doli shteti ynë lakuriq me brek të grisura. Prodhuat njerëz me antivlera dhe haxhallare e imam antishqiptarë si: Shefqet Krasniqi, Naim Tërnava e Fuad Ramiqi. Ti bejme edhe këta njerëz me nder e me vler e me dinjitet e karakter ashtu si Hashim Thaçi, Xhavit Haliti, Adem Grabovci, Azem Syla, Petrit Selimi dhe si Kadri Veseli. Këta njerëz duan që pushteti dhe politika të jetë i përqendruar në duart e tyre që ta prish racën Dardane deri në atë shkallë, saqë të mos njihet më.

Thonë se historia nuk përseritet. Unë mendoj se njerëzit e ligë atë e përserisin. Në realitet, e tërë puna qëndron te njeriu i Drenicës duke e përfshirë edhe disa të Malishevës si Jakup Krasniqin, të cilët mbetën të pavetdëijshëm, të ndërgjegjëshëm nuk i marrin parasysh gabimet e tyre që ndodhin, ata përserisin pa ndërprerje tradhtit e tyre dhe të gjitha veprimet e tyre përfundojnë me dështime.

Në Dardani lulzon korrupsioni. Një fenomen mjaftë i rëndë, në te ka edhe besimtar e hoxhallar Drenice; është interesant të vësh në dukje njerzit e tillë, të cilën zhyten në paturpësi maksimale dhe u përgatitën për t’u bërë “shërbëtor i popullit”. Por pushteti ka fuqi të madhe dhe e ndryshoi njeriun e Drenicës, sapo në duart e tij përqendrohet pushteti i bënë “shqiptarë” krejtë tjetrë. Gjithçka u degjenerua: morali, karakteri kombëtar, politika – çdo gjë shndërruanë mall për treg.

Sot me politikë dëshirojmë të kuptojmë vetëm:

“drejtimin ose ndikimin në drejtimin e një formacioni politik atdhetarësh, pra, sot, të një shteti modern”.

Bëhuni i ndërgjegjshëm ndaj atdheut, mos kërkoni të zhvilloni të kundërtën se na morët në qafë, mos kërkoni të zhvilloni një ndërgjegjëje të rreme. Ne kërkojmë të mos bëni saktësisht të kundërtën: të mos shkatërroni kufijtë tanë. Jeni duke shkatërruar të gjitha llojet e ndërgjegjes kombëtare. Ky është një shembull i rrallë i moralitetit, kur shtatëmbëdhejtë vjet pas luftës, kryetari i largët qoftë, me pamje djaloshi shkujdesur, një burrec kafiterish e tru tharë, vazhdon të ketë brerje ndërgjegje, duke i lënë kufijtë dhe një popull të tërë në baltë. Ҫfarë janë duke bërë shokët e Drenicës mbi Dardanin dhe çfarë kurdisin brenda Partisë tyre, kokë më kokë me ata të Prontos? Ky është një veprim i lartë “patriotik” me vlera antikombëtare e nacionale. Pa menduar se çfarë do të thonë të tjerët për të?

Gjithçka zhvillohej në heshtje. Dhe ajo frikë, hyri brenda nesh dhe u bë tmerruese. Nuk besoj të gjenden njerëz të tiil në botë më të pluhurosur se njerëzit tanë. Gjithçka është prishur, gjithçka është pa ngjyrë. Gjithçka e shkatrruar, pa shprehje. Gjithçka është shndrruar në kufom e moqal. As dekompozimi i vdekjes nuk do të na përçudnonte më keq sa kaq popullin shqiptar. Nuk e di ç’më shtyu t’i shkruaja këto fjalë. Popullit duhet t’i tregojmë rrezikun që të kërënon nëse nuk përpiqëmi të ecim vetëm, me këmbët tona. Sepse, ato me siguri do të na mësonin më në fund që të ecim, pasi të ishim rrëzuar disa herë.

Trojet po ikën, po rrëshqasin nga duart dhe ne nuk mund të bëjmë asgjë. Drenica një truk për të pranuar vdekjen e Dardanisë. Dhe sipas meje vdekja pranohet prej atyre që janë të dobët, servilë e puthadorë. Shpesh kjo vjen nga mendjet e thara, nuk kanë qenë dhe nuk janë burra të vërtetë. Nuk e duan atdheun dhe njerëz që kanë qenë largë vijave të frontit? Kanë qenë dhe janë tepër politikanë të luhatshëm. Janë njerëz që nuk kanë lidhje me të. Janë politikanë që kishin dhe e kanë pranuar humbjen dhe nuk luftonin për mbijetesën e trojeve tona.

Kur një politikanë resht së luftuara për një Shqipëri etnike, bëhet gjak humbur.

Kur vullneti i fuqisë nuk është më i fortë, politikanët fillojnë dhe takohen me vdekjen e një kombi e fillojnë të mendojnë për shkatrrimin e Dardanisë. Kur politikani bëhet tepër i dobët dhe nuk mund të merrë frymë shqip, mendjet e humbura fillojnë të bëhen turpi i një kombi. Politika e tyre është disfatizëm.

Fjalë të rënda janë këto që t’i them unë o vëllai im Hashim, por, e thamë në fillim, do të flasim me letra të hapura. Nëna Dardani është mësuar gjatë shekujsh që shumë bij të saj t’ia kthejnë shpinën. Nuk jeni Ju të parët, ndoshta e dhashtë Zoti do të jeni të fundit! Nëna Dardani mundet edhe pa një Hashim Drenicën, edhe pa Ju Hashim siç jeni Ju. Do të mundet sigurisht, ndonëse me zemër të plagosur, por megjithë këtë ajo do të ecë rrugës së ndritur, rrugës së demokracisë për një shqipëri Etnike, por e sakatuar. Por, unë Ju pyes Hashim: vëlla, do të mundeni Ti pa nënën Dardani???

Këta politikanë i kanë bërë një shërbim të madh armikut shekullor: kanë çrrënjosur të gjitha vlerat e një kombi. Këtyre nuk u mjaftoj kjo çrrënosje; është operacion për të shkuar më largë ndërrimi i historisë dhe ndryshimi i kufijve që ende kullojnë gjak që nga “Lidhja Shqiptare e Prizrenit”. Një kombë i bllokuar dhe i paralizuar. Sikur zërin e popullit ta dëgjojë zemra. Këtu qëndron madhështia e një politikani. Ruaju nga turpi më shumë se nga vdekja, se ky turpi është më i gjatë se jeta. Sot nuk dua t’ju thur lavde se historia do ta bëjë e Tjetërkush do t’ju japë shpërblimin e turpit, por ky vend, kjo Dardani, nuk ju ka borgjë tradhtinë dhe historia do t’ju gjykojë (pas) nesër e ne të tjerëve seçbëmë me kët Dardani e liri. Faleminderit, Esat pasha i Brojes!

Një shprehja latine thotë: amor omnia vincit (Dashuria ndaj atdheut fiton mbi gjithçka). Po e mbyll me një citim tjetër, me një mesazh: “… të errësosh faktorin shqiptar do të thotë të krijosh një shtetë të pa drejtë e të gjymtuar”. O Perëndi, e rëndë është kjo! Sa deshirë ka armiku të na errësojë, sepse drita e jonë e verbon! Drita e frikson, sepse ajo e lejon të shohë të tjertët dhe vetveten, në çmendurinë e tyre. Tashti është prishur stampa, politikani ynë është shndërruar në një skllav dhe i gjithë represioni i mijëra viteve për të dalë nga ky burg. Shqiptari po çmendet, shqiptari po ndrron emër e mbiemër, shqiptari po ndrronë kulturën dhe historinë!

Kjo është që kanë bërë këta politikanë e hoxhallare Drenicë e shndërruan një kombë tribush afrikane me maxhup, meshkja e me turq ose të themë më mirë në jë humbje të thjeshtë. Unë dhe as populli nuk jemi në anën e tyre, por nuk do të ndalemi tek ata. Nëse ne ndalemi, mungesa e vlerava nacionaliste, atdhetare do të jetë fati ynë, duke fshirë kombin:

“i kanë hapur një rrugë një kombi tjetër të ri që ne nuk e duam, më të shëmtuar e të pa pjekur dhe të pa zhvilluar kombëtarisht!”.

Sigurisht që po është një gjë e keqe! Zgjedhja, gjithashtu, ishte e qartë: o kokulur në humbëtirën e shkretirave arabe, të hamë bukën e turpit gjersa të shuhemi. O në këmbë, pa u coptuar, po shpëtuam nga politika e odave të Drenicës, shpëtuam, por ne midis Evropës. Të shumtë ishin shqiptarët e drenicës që u tërhoqën nga kjo joshje e tyre për poste, karrige e pasuri. Ka gjasa që integrimi dhe shpëtimi i kufijve të vonohet për shkak të një mendësie “bajraktare”. Secili vuan në të vërtetë që ta valëvisë në një të nesërme flamurin e bajraktarllykut. E prandaj jemi spektatorë të vonesave, pengesave, zilive, trilleve e maskaradave mediatike, duke hedhur fajin sa andej e sa këndej, sa të njëri e sa të tjetri. Kjo përdhosje që iu bë shqiptarëve, si reflektim i njeriut drenicak të lirë, ka lënë pasoja të shumta në mendjet dhe shpirtrat e shqiptarëve duke ndikuar dhunshëm në këto procese të bisedimeve me shkja e cërnagorë.

Pluralizmi në Dardani nuk ishte në gjendje, për shumë arsye, jo vetëm të brendëshme, por edhe të jashtme, të bënte radiografinë e së kaluarës dhe gjykimit të kësaj organizate me emrin “Pronto”. Kjo organizat famkeqe, ndërsa doli nga perandoria e së keqës në sajë të triumfit të SHBA-ve mbi proletariatin sllavo-serb. Historia e kësaj diktature mbanë brenda vetes mijëra e qindra fate martirësh të vrarë, të gjymtuar; përmban varfëri dhe menjanim të skajshëm, përmbanë një luftë klasash patologjikisht shkatrruese dhe shpartalluese për shoqërin shqiptare dhe kundër krijimit të vlerave qytetëruese…