“E kishin ndaluar, i thanë se velloja e saj nuk ishte hedhur si duhej në trup…!”

Një vështrim këshillë, një rregull i përsëritur dhe një urdhër që peshonte si zinxhirë të padukshëm.

Por në vend që ta ulë shikimin, ta rregullojë atë vellon siç i thanë, ajo e heq krejt atë. Pastaj heq xhaketën dhe këmishën. Shtresë pas shtrese, ajo e çliroi krejt lëkurën, i shkundi zinxhirët.

Mu në zemër të Teheranit,

në oborrin e universitetit,

ajo qëndron me të brendshme, por e veshur me një guxim dhe dinjitet që tejkalon çdo pëlhurë.

Vështrimet vërshojnë drejt saj: disa të rënda, gjykuese; të tjerët mosbesues, sikur të merrnin frymë lirie për herë të parë.

Ajo është një notë që stonon në një kor heshtjesh, një pikëçuditëse në një libër rregullash të pandryshueshme.

Toka nën këmbët e saj është gjithmonë e njëjtë, por qielli duket se ulet për ta mirëpritur. Ai pyet veten nëse era e ndjen peshën e të gjitha fjalëve që nuk kanë guxuar kurrë të thuhen!

Shikimet e të tjerëve përplasen si gurë në trupin e saj, ndërsa zërat pëshpërisin stuhi të egra gjykimi.

Ndërsa ajo, me heshtjen e saj, lëshon një klithmë që sfidon botën.

Ata vijnë për të shuar flakën që ajo ndezi sot, vijnë të veshur me uniforma konformizmi .

E kapin me forcë, e tërheqin zvarrë, por

ajo vijon të qëndrojë e heshtur, e fortë si shkëmbi.

E çojnë në një vend ku shpresojnë ta thyejnë, ta mbysin atë zjarr të paepur.

E transferojnë në një spital psikiatrik, tentojnë ta etiketojnë dëshirën e saj për liri, si çast çmendurie.

Por ata nuk e kuptojnë se idetë nuk mund të prangosen apo mbyllen në një dhomë të bardhë!

Gruaja e lirë!

Revolucioni që ecën zbathur në trotuarin e historisë.

Trupi i saj është një manifest, lëkura e saj është bojë e gjallë dhe sot ajo ka shkruar një faqe të re lirie.

Kujtimi, sigurisht do të mbetet në departament një hije e ndritshme, një ekuacion i pazgjidhur në mur.

Sepse zhveshja nga simbolet e imponuara, është e vetmja mënyrë për të veshur pafundësinë.