Unë jam Ali Sarabi. Më arrestuan më 26 shtator 1981. Isha një student 20-vjeçar dhe më torturuan në Evin për të dhënë informacione për përkrahësit e tjerë të Muxhahedinëve.
Të nesërmen, i mashtrova torturuesit e mi për të shkuar në rrugën Karim Khan në një plan mashtrues për të arrestuar eprorin tim. Në një moment të përshtatshëm, unë u hodha nga makina e rojeve dhe u largova. Këmbët e mia ishin plagosur nga goditjet e kabllove dhe torturat dhe nuk arrita dot shumë larg. Kur pashë rojet që vinin drejt meje nga ana tjetër e rrugës dhe e gjithë zona ishte e rrethuar, për të mos u kapur i gjallë, shkova në majë të urës së këmbësorëve aty pranë dhe u hodha nga maja e urës dhe rashë në mes të rrugës. Rreth një javë më vonë, kur erdha në vehte ndodhesha në Degën 7 të marrjes në pyetje të burgut Evin. Rifilluan torturat. Për shkak të ashpërsisë së goditjes në kokë, pothuajse kisha humbur kujtesën dhe isha pothuajse gjysmë i paralizuar, por gardianët nuk pushuan së torturuari.
Në ato ditë, për shkak të demonstratës së guximshme të 27 shtatorit nga populli dhe mbështetësit e Muxhahedinëve në Teheran, regjimi arrestoi një numër të madh njerëzish, shumica studentë. Torturat brutale dhe ekzekutimet masive nga skuadra e pushkatimit ishin të shfrenuara. Për gati një muaj e gjysmë, ndërsa isha në pyetje, pothuajse çdo natë dëgjoja të shtëna të skuadres së pushkatimit dhe atë qe quhet colpo di grazia. Të burgosurit, të cilët çdo natë numëronin ekzekutimet dhe i regjistronin në kujtesën e tyre, ata thanë se regjimi ekzekutoi rreth 1500 njerëz në netët pas 26 shtatorit 1981.
Pas rreth një muaji e gjysmë marrje në pyetje dhe tortura, më dërguan në një nga repartet e Evinit.
Në secilën nga qelitë e përgjithshme të burgut të Evinit, të cilat ishin dhoma rreth 5 x 6 metra katrorë, strehoheshin rreth 100 deri në 120 të burgosur. Të ngjeshur në qeli, si të tillë, nuk mund të flinim dhe duhej të pushonim me radhë. Shumë të burgosur kishin plagë për shkak të torturave, ose që ishin plagosur gjatë arrestimit. Ata ishin nën presion të jashtëzakonshëm në këtë situatë. Pavarësisht se në atë periudhë nganjëherë pushkatoheshin deri në 300 persona çdo natë, numri i të burgosurve nuk u zvogëlua dhe të burgosurit e rinj zëvendësoheshin me të ekzekutuarit nga skuadra pushkatimi.
Vendimet e gjykatës u dhanë në pak minuta, madje edhe dënimet me burg nga të ashtuquajturit gjykatës të sheriatit që nuk kishin asnjë besueshmëri. Shumë të burgosur mbetën në burg pavarësisht mbarimit të dënimit, dhe u varën gjatë masakrës në 1988. Ndër miqtë e mi të ngushtë dhe shokët e qelisë në Gohardasht, ishin Parviz Salimi, Mahshid Razaghi, Reza Mohammadian dhe Ali Azarash të cilët u varën edhe pse kishin një dënim me burg. apo edhe kishin përfunduar fjalitë e tyre.
Mbështetja dhe inkurajimi kryesor për xhelatët si Lajevardi dhe Davood Rahmani ishte vetë Khomeini, lideri i këtij regjimi çnjerëzor. Sipas fetvasë së Khomeinit, ata kishin urdhrin për të kryer gjenocid kundër muxhahedinëve të cilët ishin të vendosur në mbështetjen e tyre ndaj organizatës dhe dënimet nuk kishin kredibilitet.
Në veçanti, Lajevardi, duke shprehur urrejtjen e tij ndaj muxhahedinëve, ekzekutoi disa nga të burgosurit duke përdorur çdo pretekst.
Për shembull, kur Ashrafi dhe Musa u vranë, ai masakroi një numër të madh të burgosurish që refuzuan t’i mohonin këta dëshmorë. Një nga heronjtë e asaj kohe ishte Akbar Tarighi. Lajevardi e njihte Akbarin që nga koha e burgut të Shahut dhe kishte mllef kundër tij. Akbar, i cili ishte në krye të institucionit të muxhahedinëve brenda burgut, gjithmonë e shpërfillte Lajevardin në prani të të burgosurve të tjerë, duke ia dërmuar krenarinë këtij xhelati. Pas martirizimit të Ashrafit dhe Musait, ata e morën Akbarin nga qelia jonë për të parë trupat e këtyre dëshmorëve. Aty Akbar u përball me Lajevardin. Atë natë Akbarin nuk e kthyen në qeli dhe pas shumë torturash e mbajtën nën shkallët e burgut dhe disa net më vonë u qëllua për vdekje bashkë me një turmë heronjsh që u përballën me xhelatët.
Nëse dua ta përmbledh burgosjen time në një fjali, do të thosha: torturë dhe krim përtej imagjinatës njerëzore nga njëra anë dhe rezistencë mbinjerëzore nga ana tjetër. Dhe sot shohim, siç ka thënë gjithmonë Massoud Raxhavi, se si ato sakrifica dhe rryma e gjakut të dëshmorëve kanë garantuar mbijetesën e Muxhahedinëve dhe Ushtrisë Çlirimtare dhe kanë hapur rrugën për çlirimin e popullit tonë dhe të atdheut tonë.
Lavdi për heronjtë e vitit 1988 dhe i përjetshëm qoftë kujtimi për të gjithë dëshmorët e rrugës për lirinë e Iranit.
Falemnderit
