Shkruan: Raif Gashi, shkrimtar nga Prishtina
NË VEND TË URIMIT
Sot në mëngjes, e pash tek sa u zgjova flamurin kuq e zi që kishte ardhur te dera e shtëpisë, ishte ndalur para dere dhe qante.
Po, po qante.
Harrova të ju tregoj se dënesjet e tij ma nxoren gjumin.
Më trazoj dhe shqetësimin ma futi deri në palcë.
Disi mu muar goja, nuk mund të flisja.
Këmbët më dridhëshin.
Shenja të fajtorit, janë këto.
Dola me vrap, ashtu pa i pastruar as sytë, dhe po e pyeti se çka u bë, pse më trazon.
Folë, o flamur kuq e zi, ç’është ky shqetësim?
Mos vall donë edhe vajtimit me ia marr?
Po për vajtim jam bë, e erdha që të vajtojmë bashkë.
Po donë me më përzën nga këtu, mi kanë mbyllur të gjitha shtigjet që pata valëvit e shetit që prej Gjergjit e këtej në këto anë, më tha.
Asnjëherë nuk qesh dorzuar, edhe atëherë kur notoja në gjak, në gjakë të freskët dhe haja dhe të ngjizur në gjak.
Po, po në gjakun tim, në gjakun e lirisë.
Më njihte me gjasë, nuk më kishte harruar sepse e kisha bashkudhëtar timin shumë kohë.
Ndoshta për atë më kishte ardhur te dera sot.
E sot, sot mezi erdha, më tha tejet me shqetësim.
Kishin dalë do cuba e hajna të malit e ma kishin zënë rrugën. Nuk duan të më shohin më këtu në Dardani.
Ju paska thënë dikush se kendej nuk është më toka ime.
Keta e pranuan këtë të zezë të atdheut dhe po duan me më përzën nga këtu.
Paskanë harruan të mjerët se unë këtu kam lindur, mu në zemrën e Ilirisë, e Dardanisë, e unë në jetë e në luftë deri sot u kam pri.
Sa keq, vazhdoi të zbras mllefin flamuri kuq e zi, në mua në këtë mëngjes të ftohët.
Eja të hyjmë mbrenda i thashë, tani si në faj mbahesha unë.
Po vij më tha.
Po të njoh, për atë erdha te ti të qaj, se vetëm ti dhe shokët e tu po e shihni dhe po e kuptonin vdekjen time në Dardani.
Ty me shokë të besoj dhe të kuptoj.
Tani kur po ju shkruaj, ende jemi duke kuvenduar me flamurin kuq e zi.
Ka shtruar drejt të gjitha vuajtjet e tij në tavolinë në këtë nëntor të zymtë, më të zymtë se dje. Qiti në letër këto që pa ti thamë, më tha, flamuri kuq e zi.
U mundova të përgjigjësha duke belbëzuar se si unë nuk jam fajtor, se si unë dhe ti duhemi dhe nuk do të ndahemi kurrë, por, e pash me sytë e mi se nuk më besonte.
Kush ma zuri vendin ketu?, më pyeti.
Nga erdhi, kush e solli, dhe kush po i ndërton shtëpi këtij harrëni të përshkllirë në tokën time.
A i keni treguar këtij harrëni se unë isha Zot i kësaj toke, se këtu unë linda, e tregoni se unë nuk shuhem dotë nga ky dhe e kjo tokë.
Kjo është shtëpia ime, vazhdonte duke mos më lënë asnjëherë as të tentoj të i përgjgjëm.
Po çka kisha me i thënë, kur e dija më mirë se ai, se ai nuk ishte fajtor, se kishte të drejt edhe të më përzinte nga toka e tij.
Shkoni në dreq të mallkuar, në Anadoll e përtej dreqit të mallkuar, ju me atë far harrëni të përshkëllirë.
U përqafuam pa u pajtuar, sepse flamuri kuq e zi tha, kurrë nuk do ua fali, këtë që më larguat nga shtëpia ime, dhe nuk po doni më me më parë.
Tregoni tha atij far harrëni të kupës e shumë harrënave tjerë të përkshillërë që të ikun sa më parë nga toka ime.
Unë jam i vërteti dhe sundimtari i tokave të mija.
Nëse doni ta shihëni flamurin kuq e zi që më qortoi sot, ai ende është me mua dhe tërë jeten do të jetë te unë.
Nga gjaku kam lindur, e në gjak për tokën time kthehem, po thotë flamuri kuq e zi.
Datë 28 nëntor … 2018/19/20/21/….., Prishtinë
