Free Speech dhe gazetaria e Julian Paul Assange nuk është krim sipas Amendamentit të Parë të Kushtetutës Amerikane

Klajd Kapinova, New York

“Ndërsa kthehet në Australi, ne falënderojmë të gjithë ata që na qëndruan pranë, luftuan për ne dhe mbetën plotësisht të përkushtuar në luftën për lirinë e tij. Autoritetet amerikane, po hapin rrugën drejt një precedenti katastrofik për lirinë e medias në mbarë botën, nëse Julian Assange ekstradohet.” – Amnesty International 

“Gazetaria, duhet të jetë më shumë si shkencë, sa të jetë e mundur dhe se faktet duhet të jenë të verifikueshme. Nëse gazetarët duan kredibilitet afatgjatë për profesionin e tyre, ata duhet të shkojnë në atë drejtim. Kini më shumë respekt për lexuesit.” – Julian Paul Assange, themelues i WikiLeaks 

“Gjatë gjithë viteve të burgimit dhe persekutimit të Julianit, është formuar një lëvizje e pabesueshme. Njerëz nga të gjitha sferat e jetës nga e gjithë bota, që mbështesin jo vetëm Julian… por atë që Julian përfaqëson: të vërtetën dhe drejtësinë.” – Stella Assange, gruaja e Julian Paul Assange 

“Një intelektual, një gazetar, që nuk ka kryer asnjë krim, por “krimin”, për të thënë të vërtetën. Sot jeni Julian Assange, nesër jeni ju. Mund të them sinqerisht, se pa mbështetjen tuaj kjo liri nuk do të realizohej kurrë, kjo është ditë e rëndësishme gëzimi, sepse ishte dita e lirisë së Julianit. Faleminderit shumë.” – Kristinn Hrafnsson, Kryeredaktor i WikiLeaks 

Në prill 2023, sindikatat dhe shoqatat evropiane të gazetarëve nga Portugalia, Armenia, Britania e Madhe dhe Greqia i dhanë Julian Assange Anëtarësimin Nderi. Federata Evropiane e Gazetarëve (EFJ) dhe filialet e saj, u bashkuan me Federatën Ndërkombëtare të Gazetarëve (IFJ), për t’u bërë thirrje autoriteteve të SHBA-së dhe Britanisë së Madhe, që të lirojnë Julian Assange dhe të heqin të gjitha akuzat ndaj tij. EFJ, ishte e shqetësuar për ndikimin e vazhdimit të ndalimit të Assange, mbi lirinë e medias dhe të drejtat e të gjithë gazetarëve në mbarë botën dhe u kërkoi qeverive evropiane të punonin për të siguruar lirimin e Julian Paul Assange.

Liria e Julianit, është liria jonë 

Ai u largua nga burgu i sigurisë maksimale të Belmarshit në Britaninë e Madhe, në mëngjesin e 24 qershorit 2024, pasi kishte kaluar 1901 ditë atje në qeli, ku nuk duhet të kishte kaluar asnjë nje minutë. Ai u lirua me kusht nga Gjykata e Lartë në Londër dhe u lejua të shkoj në aeroportin Stansted, gjatë pasditës së sotme, ku hipi në një aeroplan privat dhe u nis nga Mbretëria e Bashkuar.

Ky është rezultat i një fushate globale, që përfshiu organizatorët bazë, aktivistët e lirisë së shtypit, ligjvënësit dhe udhëheqësit nga i gjithë spektri politik, deri në Selinë e Organizatës së Kombet të Bashkuara, me zyrat e saj në New York.

Kjo krijoi hapësirën, për një periudhë të gjatë negociatash, me Departamentin Amerikan të Drejtësisë, duke çuar në një marrëveshje të finalizuar zyrtarisht.

Sipas gazetarëve të pavaruar në mediat (jashtë influencës servile qeveritare), mendohet, se Presidenti Donald J. Trump, gjatë kohës që ishte në detyrë në Shtepinë e Bardhë si President i 45-të i SHBA-së, kishte hartuar Dekretin Special, për faljen e gazetarit investigativ të WikiLeaks Julian Paul Assange, por me sa duket Sekreti i Shtetit asokohe Mike Pompei dhe Prokurori i Përgjithshëm i SHBA-së William Barr, kishin kundërshtuar hapur asokohe dhe kjo cështje ishte lënë pezull apo kaluar në heshtje varri…

Për më tepër, sipas gazetarit të pavarur e analistit të shquar dhe shumë të mirënjohur amerikan Tucker Carlson, mësohet se asokohe Sekretari i Shtetit Mike Pompei, është shprehur hapur për eliminimin fizik të tij, gjë që përbën hapur një kërcënim të hapur dhe serioz të një zyrtari të lartë të administratës Trump, ndaj një gazetari investigative jo amerikan.

Sipas analistit Carlson, ish Sekretari Mike Pompeu duhet investiguar dhe vënë para drejtësisë, për kërcënim fizik ndaj një shtetasi jo amerikan, një kërcënim i hapur për vrasje, i cili është bërë në emër të detyrës shtetërore si Sekretar i Shtetit.

Pas më shumë se pesë vitesh në një qeli 2×3 metra, i izoluar 23 orë në ditë, ai tashmë u ribashkua me gruan e tij Stella Assange dhe fëmijët e tyre, të cilët e kanë njohur babanë e tyre vetëm pas hekurave.

Sikurse dihet nga historia e viteve të kaluara, WikiLeaks, publikoi histori të reja të korrupsionit të qeverisë dhe abuzimeve të të drejtave të njeriut, duke i mbajtur përgjegjës të fuqishmit për veprimet e tyre të papërgjeshme. Si kryeredaktor, Juliani pagoi rëndë, për këto parime e shenjta të lirisë së fjalës dhe për të drejtën e njerëzve për të ditur se cfarë ndodh pas krahëve te tyre nga qeveritë e papërgjeshme, duke abuzuar me ligjin dhe detyrën e tyre të votuar nga taksapaguesit e mbijetesës së shtetit.

Historia e Assanges ndër vite

Julian Paul Assange (lindur më 3 korrik 1971, Townsville, Queensland, Australi) është një programues kompjuterik australian, që themeloi organizatën mediatike të pavarur WikiLeaks. Duke praktikuar atë që ai e quajti “gazetari shkencore”, d.m.th., duke siguruar materiale burimore parësore me një minimum komentesh dhe editoriale, gazetari investigativ Julian P. Assange, përmes WikiLeaks, publikoi mijëra dokumente të brendshme ose të klasifikuara nga një sërë entitetesh qeveritare dhe korporative.

Asokoke për këtë veprim të guximshëm të gazetarit investigativ, ai ndjehej i kërcënuar me burgim nga qeveria e Britanisë së Madhe dhe qeveria e SHBA-së, gazetari Assange hyri dhe kaloi gati 7 vjet në Ambasadën e Ekuadorit në Londër, në përpjekje për të shmangur ndjekjen penale dhe 5 vjet të tjera në burgun britanik, duke luftuar ekstradimin në Shtetet e Bashkuara.

Jeta e hershme dhe krijimi i WikiLeaks 

Familja e Assange lëvizte ose udhetonte shumë shpesh, kur ai ishte fëmijë dhe ai u arsimua me një kombinim të kurseve të shkollimit në shtëpi (private) dhe korrespondencë. Sipas kujtimeve të shokëve adoleshentë të tij, ai demonstroi një aftësi talenti të çuditshëm me kompjuterët, duke përdorur pseudonimin e hakerëve Mendax, ku ai asokohe infiltroi ​​një numër sistemesh të sigurta, duke përfshirë ato në NASA dhe Pentagon (SHBA).

Në vitin 1991, mësohet se autoritetet australiane e akuzuan Julian P. Assange për 31 akuza për krim kibernetik; ku asokohe ai nga një gjykatë vendase u deklarua fajtor, për shumicën e akuzave të ngritura ndaj tij. Megjithatë, në dhënien e dënimit, ai mori vetëm një gjobë të vogël si dënim dhe gjykatësi vendosi kështu, sepse veprimet e tij sipas logjikës së kohës ishin thjeshtë rezultat i kureshtjes rinore. Gjatë dekadës së ardhshme, Assange udhëtoi, studioi fizikë në Universitetin e Melburnit (ai u tërhoq para se të fitonte një diplomë) dhe punoi si konsulent për sigurinë kompjuterike.

Assange krijoi WikiLeaks, në vitin 2006, për të shërbyer si një qendër pastrami, për dokumente të ndjeshme ose të klasifikuara. Publikimi i tij i parë, i postuar në faqen e internetit të WikiLeaks në dhjetor 2006, ishte një mesazh nga një udhëheqës rebel somalez, që inkurajonte përdorimin e personave të armatosur të punësuar, për të vrarë zyrtarë qeveritarë.

Autenticiteti i dokumentit nuk u verifikua kurrë, por historia e WikiLeaks dhe pyetjet në lidhje me etikën e metodave të tij shpejt e bënë atë të famshëm në të gjithë botën.

Nga ana e tjetër, WikiLeaks, sërisht vijoi të publikoi një numër të dhënash të tjera, duke përfshirë detaje në lidhje me objektin e paraburgimit të ushtrisë amerikane në Gjirin e Guantanamos në Kubë, një listë sekrete të anëtarësimit të Partisë Kombëtare Britanike, dokumente të brendshme nga lëvizja Scientology dhe e-maile private nga Universiteti i Anglisë Lindore.

Në vitin 2010, WikiLeaks postoi pothuajse gjysmë milioni dokumente të marra nga analisti i inteligjencës së ushtrisë amerikane, Bradley Manning (më vonë i quajtur homoseksual si femër me emrin gay Chelsea Manning), të cilat kishin të bënin kryesisht me luftërat e SHBA-së në shtetet muslimane si Irak dhe Afganistan. Ndërsa shumica e informacionit ishte tashmë të hapura (botuara) dhe po dominonin skenën publike botërore dhe amerikane, Presidentit i majtë dhe administrata e Barack Hysen Obamës dhe Joseph Robinette Biden Jr. (2008-2016) asokohe i kritikoi ashpër rrjedhjet si një kërcënim për Sigurinë Kombëtare të SHBA.

Askush nuk foli asokohe, se cfarë përmbajnë dokumentet sekrete dhe topsekrete, të faktuar në video si provë e vrasjes së shumë civilëve (apo gazetarëve) të pa armatosur apo qytetarëve të pafajshëm afganë dhe një gazetari dhe kameramani joafgan nga ushtria amerikane (që ndodheshin në bordin e një elikopteri luftarak), i cili po i intervistonte ato, por se kush e nxori në publik këtë “turp” qeveritar sekret, gjë indinjoi dhe bëri që opinioni amerikan dhe botërorë të shoh hipokrizinë e pas skenave, korrupsionin dhe mbulimin e tupshëm të krimit të administratës së tij.

Kështu në nëntor të atij viti, WikiLeaks filloi të publikonte rreth 250,000 kabllograme konfidenciale diplomatike të SHBA-së. Ato dokumente të klasifikuara datonin kryesisht nga viti 2007 deri në vitin 2010, por ato përfshinin disa dokumente secrete, që datojnë disa dekada më herët, të cilat nisin nga viti 1966. Ndër temat e gjera të mbuluara, ishin përpjekjet prapaskenave të SHBA-së, për të izoluar politikisht dhe ekonomikisht Iranin, kryesisht në përgjigje të frikës së Iranit zhvillimin e armëve bërthamore.

Reagimi nga qeveritë në mbarë botën ishte i shpejtë dhe shumë e dënuan menjëherë pa të drejtë botimin e materialeve sensitive (pra, u muarëm më shumë me shkakun e publikimit dhe jo me pasojën e krimit të organizuar nga qeveria, e cila u mundua t’a fshej atë fatkeqsisht edhe për shumë dekada të tjera), e cila dukshëm me zë dhe figurë ekspozonte prapaskenën, se cfarë bën vazhdimisht qeveria, pas krahëve të votuesve të tij në emer të “demokracisë”.

Asokohe themeluesi i WiliLeaks gazetari australian Julian Paul Assange, u bë shënjestër e shumë prej atij zemërimi politik qeveritar dhe disa politikanë amerikanë kërkuan (duke shkelur Amendamentin e Parë të Kushtetutës Amerikane për Free Speech), që ai të ndiqej penalisht dhe denohej si terrorist a thua se ishte ai (Julian Paul Assange), që i kishte vrarë njerëzit paqësor dhe të pafajshëm në Afganistan.

Gazetari Assange, u përball gjithashtu me ndjekje penale në Suedi, ku ai kërkohej në lidhje me akuzat e fabrikuara si pretekst se gjoja ai paska bërë sulm seksual një gruaje, një skenar i parapapëgatitur si taktikë diskriminimi rutinë dhe standarte nga qeveria britanike dhe amerikane, që qeveritarët dhe sherbimet sekrete qeveritare e përdorin si sondazh ndaj kujdo që është kundër qeverisë. (Ishte urdhër-arresti i dytë i lëshuar për Assange, për ato “krime” të supozuara, ku fatmirësisht Urdhër-Arresti i Parë, u hodh poshtë në gusht të vitit 2010, për shkak të mungesës së provave.)

Assange u arrestua në Londër në dhjetor 2010 dhe u mbajt pa garanci, në pritje të ekstradimit të mundshëm në Suedi. Ai u lirua përfundimisht me kusht dhe në shkurt të vitit 2011, ku një gjykatës britanik vendosi në mënyrë absurde, që ekstradimi i gazetarit australian Julian Paul Assange të vazhdonte, një vendim që u apelua menjëherë dhe me të drejtë nga avokatët e viktimës së pafajshme Assange.

Në dhjetor 2011, Gjykata e Lartë Britanike zbuloi se çështja e ekstradimit të Assange ishte “e rëndësisë së përgjithshme publike” dhe rekomandoi që ajo të dëgjohej nga Gjykata e Lartë. Ky vendim i lejoi Assange-it të bënte kërkesë drejtpërdrejt në Gjykatën e Lartë, për një seancë dëgjimore përfundimtare për këtë çështje.

Në maj të vitit 2011, Assange iu dha medalja e artë e Fondacionit të Paqes në Sydney (Australi), një nder që më parë i ishte dhënë edhe komunistit Nelson Mandelës dhe budistit dhe aktivitit kontraversal politik nga Tibeti Dalai Lamës, për “guximin e tij të jashtëzakonshëm në ndjekjen e të drejtave të njeriut”.

Kujtimet e Assange, “Julian Assange: Autobiografia e Paautorizuar”, u botuan kundër dëshirës së tij në shtator të vitit 2011. Assange, kishte marrë një paradhënie të konsiderueshme për librin, por ai tërhoqi mbështetjen e tij për projektin, pasi u ul për rreth 50 orë në intervista të ndryshme dhe si rezultat dorëshkrimi i tij, edhe pse herë-herë ndriçues, lexohej më shumë si draft i parakohsishëm që ishte në proces.

Ndërsa Gjykata e Lartë e Britanisë, vazhdoi të peshonte çështjen e ekstradimit të Assange, ai mbeti në arrest shtëpiak, në pronën e një mbështetësi të WikiLeaks në Norfolk rural. Nga ky vend, Assange regjistroi një seri intervistash, që u mblodhën si “The World Tomorrow” (Bota nesër), një talk show, që u shfaqën në internet dhe në rrjetin e lajmeve satelitore ruse RT, të financuar nga shteti rus në prill të vitit 2012.

Duke pritur programin nga një studio e improvizuar transmetimi, Assange filloi serialin me një intervistë me liderin e Hezbollahut, Hassan Nasrallah, e para e Nasrallah me një gazetar perëndimor, që nga lufta 34-ditore midis Hezbollahut dhe Izraelit në vitin 2006.

Në qershor 2012, pasi ankesa e tij për ekstradimin u refuzua nga Gjykata e Lartë, Assange kërkoi strehim në Ambasadën e Ekuadorit. Ai aplikoi për azil politik, me arsyetimin se ekstradimi në Suedi, mund të çonte në ndjekje penale në Shtetet e Bashkuara, për veprime gazetareske, që lidhen me botimin e dokumenteve amerikane nga WikiLeaks.

Assange, pretendoi se një gjyq i tillë do të ishte politikisht i motivuar dhe potencialisht do t’i nënshtrohej atij dënimi me vdekje. Në gusht, kërkesa e Assange u pranua, por ai mbeti i mbyllur brenda ambasadës, ndërsa zyrtarët britanikë dhe ekuadoranë u përpoqën të zgjidhnin çështjen.

Ai filloi vitin e tij të dytë brenda mureve të ambasadës, duke nisur një ofertë për një vend në Senatin Australian. Partia e tij WikiLeaks, e themeluar në korrik 2013, pati një paraqitje të dobët në zgjedhjet e përgjithshme australiane të 7 shtatorit 2013, ku ajo mori më pak se 1 për qind të votave kombëtare dhe nuk arriti të fitonte asnjë vend në Senat.

Në gusht të vitit 2015, prokurorët suedezë hoqën hetimin e tyre për tre nga akuzat kundër gazetarit Assange, pasi nuk kishin mundur t’a intervistonin atë përpara skadimit të një statuti 5-vjeçar të kufizimeve. Autoritetet suedeze, asokohe vazhduan të ndjekin një hetim absurd mbi akuzat e pagjetura për përdhunim, megjithatë, dhe Assange mbeti brenda ambasadës së Ekuadorit në Londër.

Në vitin 2016, Assange u bë një lojtar aktiv në garën presidenciale të SHBA-së, kur WikiLeaks filloi të publikonte komunikime të brendshme nga Partia Demokratike dhe fushata e kandidates së korruptuar liberale demokrate Hillary Clinton.

Gazetari Assange nuk e fshehu armiqësinë e tij personale ndaj Klintonit, dhe rrjedhjet ishin kjartazi të planifikuara, për të dëmtuar maksimalisht fushatën e saj. Ekspertë të shumtë të pavarur të sigurisë kibernetike dhe agjenci të zbatimit të ligjit të SHBA-së, konfirmuan se të dhënat ishin marrë nga hakerë të pavarur.

Pavarësisht këtyre provave, Assange mohoi se informacioni kishte ardhur nga Rusia. Në janar 2017, një raport i deklasifikuar i inteligjencës amerikane, deklaroi se Assange dhe WikiLeaks, kishin qenë pjesë kyçe të një fushate të sofistikuar të luftës hibride të orkestruar nga Rusia kundër Shteteve të Bashkuara.

Në maj 2017, ndërsa Assange po i afrohej vitit të pestë nën arrest shtëpiak, de facto në ambasadën e Ekuadorit në Londër, prokurorët suedezë njoftuan se kishin ndërprerë hetimin fallco pro qeveritarë të tyre (për akuzat e sajuara për përdhunim) kundër tij.

Më 11 prill 2019, Ekuadori tërhoqi ofertën e tij për azil për Assange, duke përmendur shkelje të përsëritura si të ligjit ndërkombëtar ashtu edhe të kushteve, që i kishte vendosur atij në lidhje me qëndrimin e tij në ambasadë. Pasi siguroi një marrëveshje me shkrim nga qeveria britanike, se Assange “nuk do të ekstradohej në një vend ku ai mund të përballet me torturë ose dënim me vdekje”, presidenti i Ekuadorit Lenín Moreno lejoi policinë britanike të hynte në ambasadë dhe të arrestonte Assange.

Ndërsa ai nuk ishte më subjekt i hetimeve në Suedi, Assange ishte ende në kërkim për dështimin e paraqitjes në gjykatën britanike. Ai ishte gjithashtu objektiv i një urdhri ekstradimi të paprovuar nga Shtetet e Bashkuara, për krime kompjuterike.

Sikurse dihet Julian Paul Assange do të kalonte më shumë se pesë vjet në burgun Belmarsh të sigurisë së lartë të Britanisë, duke luftuar ekstradimin në Shtetet e Bashkuara.

Më 24 qershor 2024 Assange u lirua nga paraburgimi britanik si pjesë e një marrëveshjeje me Departamentin e Drejtësisë të SHBA. Në këmbim të pranimit të fajit për një akuzë të vetme për marrjen dhe zbulimin e paligjshëm të informacionit të Sigurisë Kombëtare, gazetari Assange do të dënohej me kohë të kryer tashmë dhe do të lejohej të kthehej shtëpi në Australi.

E vërteta dhe gazetaria nuk përbën krim 

Julian Paul Assange (1971), është një redaktor, botues dhe aktivist Australian, që themeloi WikiLeaks në vitin 2006. Ai erdhi në vëmendjen ndërkombëtare në vitin 2010, pas një serie të publikuara të WikiLeaks nga analisti i inteligjencës së ushtrisë amerikane, Chelsea Manning, ku jepen në video pamjet e një sulmi ajror të ushtarëve të SHBA-së në Bagdad, regjistrat e ushtrisë amerikane nga luftërat në Afganistan dhe Irak, dhe kabllograme diplomatike të SHBA-së. Assange, ka fituar çmime të shumta për botimin dhe gazetarinë.

Assange u rrit në disa qytete në Australi derisa familja e tij u vendos në Melburn në mesin e adoleshencës së tij. Ai u përfshi në komunitetin e hakerëve dhe u dënua për hakerim në vitin 1996. Pas krijimit të WikiLeaks, ai ishte redaktori i tij, kur publikoi dokumentet e Bankës Julius Baer, ​​pamjet e trazirave tibetiane të vitit 2008 dhe një raport mbi vrasjet politike në Kenia me gazetën The Sunday Times.

Në nëntor 2010, Suedia lëshoi ​​një urdhër arresti evropian për gazetarin Assange, për akuzat fallco për sulm seksual. Pasi humbi apelimin e tij kundër urdhrit, ai shkeli lirimin me kusht dhe u strehua në Ambasadën e Ekuadorit në Londër në qershor 2012. Atij iu dha azil nga Ekuador në gusht 2012, për shkak të persekutimit politik dhe frikës se mund të ekstradohej në Shtetet e Bashkuara. Ai qëndroi për Senatin Australian në 2013 dhe nisi Partinë WikiLeaks, por nuk arriti të fitonte një vend. Prokurorët suedezë e hoqën hetimin në vitin 2019.

Më 11 prill 2019, azili i Assange u tërhoq pas një sërë mosmarrëveshjesh me autoritetet ekuadoriane. Ai u shpall fajtor nga qeveria britanike, për shkelje të ligjit për lirimin me kusht dhe u dënua me 50 javë burg.

Në maj 2019 dhe qershor 2020, qeveria amerikane hapi padi të reja kundër Assange, duke e akuzuar atë për shkelje të Aktit të Spiunazhit të vitit 1917 dhe duke pretenduar se ai kishte komplotuar me hakerat. Assange u burgos në burgun HM Belmarsh në Londër nga prilli 2019 deri më 24 qershor 2024, pasi përpjekjet e qeverisë së Shteteve të Bashkuara për ekstradimin e tij u kundërshtuan në gjykatat britanike.

Në 24 qershor 2024, gazetari Assange ra dakord për një marrëveshje, për pranimin e fajësisë me prokurorët amerikanë, duke rënë dakord që ai do të deklarohej fajtor për një akuzë në bazë të Aktit të spiunazhit të SHBA-së, për komplot, për të marrë dhe zbuluar dokumente të klasifikuara të mbrojtjes kombëtare të SHBA-së, në mënyrë që të shmangte burgimin e mundshëm në Amerikë. Sipas kushteve të marrëveshjes, prokurorët e Departamentit të Drejtësisë të Shteteve të Bashkuara, kërkuan një dënim që lejonte lirimin e tij të menjëhershëm.

Jeta, historia e hakerëve dhe gjyqi

Assange lindi Julian Paul Hawkins më 3 korrik 1971 në Townsville, Queensland, nga Christine Ann Hawkins (1951), një artiste pamore, dhe John Shipton, një anti- veprimtar i luftës dhe ndërtues. Çifti u nda para se të lindte djali i tyre. Kur Julian ishte 1 vjeç, nëna e tij u martua me Brett Assange, një aktor me të cilin ajo drejtonte një kompani të vogël teatrore dhe të cilin Julian Assange e konsideron si babain e tij (duke zgjedhur Assange si mbiemrin e tij). Christine dhe Brett Assange u divorcuan rreth vitit 1979. Më pas Christine u përfshi me Leif Meynell, i njohur gjithashtu si Leif Hamilton, të cilin Julian Assange më vonë e përshkroi si “një anëtar i një kulti Australian” të quajtur Familja. Meynell dhe Christine Assange u ndanë në 1982.

Julian Paul Assange, jetoi në më shumë se 30 qytete dhe qytete australiane, gjatë fëmijërisë së tij. Ai ndoqi disa shkolla, duke përfshirë Shkollën Fillore Goolmangar në Uellsin e Ri Jugor (1979-1983) dhe Shkollën e Lartë Shtetërore të Townsville në Queensland si dhe u shkollua në shtëpi. Në mesin e adoleshencës, ai u vendos me nënën dhe gjysmëvëllain e tij në Melburn. Ai u transferua me të dashurën e tij në moshën 17-vjeçare.

Assange studioi programim, matematikë dhe fizikë në Universitetin Qendror të Queensland (1994) dhe Universitetin e Melburnit (2003-2006), por nuk përfundoi një diplomë. Ai filloi traditën e Puzzle Hunt në Universitetin e Melburnit, e cila u modelua sipas MIT Mystery Hunt.

Ai ishte i përfshirë në skenën rave të Melburnit dhe ndihmoi në instalimin e një kioske interneti natën në klubin Ollie Olsen Psychic Harmony, ku ai u mbiquajtur Prof.

Në vitin 1987, në moshën 16-vjeçare, Assange ishte bërë një haker i aftë me emrin Mendax, marrë nga mendax i shkëlqyer i Horace (nga latinishtja, qe do te thotë shumë e pavërtetë). Rreth kësaj kohe, policia bastisi shtëpinë e nënës së tij dhe konfiskoi pajisjet e tij. Sipas Assange, “përfshihej një personazh i dyshimtë, që pretendonte se kishim vjedhur pesëqind mijë dollarë nga Citibank”. Në fund të fundit, asnjë akuzë nuk u ngrit dhe pajisjet e tij u kthyen, por Assange “vendosi se mund të ishte e mençur të ishte pak më i matur”.

Në vitin 1988, ai përdori inxhinierinë sociale, për të marrë fjalëkalimin për kompjuterët kryesorë të Komisionit të Telekomunikacionit Jashtë Australisë. Assange kishte një grup etike të vetë-imponuar. Gazeta Sydney Morning Herald më vonë mendoi se ai ishte bërë një nga “hakerët më famëkeq” të Australisë, dhe gazeta britanike “The Guardian” tha se deri në vitin 1991 ai ishte “ndoshta hakeri më i suksesshëm i Australisë”.

Biografia zyrtare e Assange në WikiLeaks e quajti atë “hakeri kompjuterik më i famshëm etik” i Australisë dhe versioni më i hershëm thoshte se ai “hakoi mijëra sisteme, duke përfshirë Pentagonin”, kur ishte më i ri.

Në mesin e vitit 1991, tre hakerat filluan të synonin MILNET, një rrjet sekret të dhënash i përdorur nga ushtria amerikane, ku ai gjeti raporte që ai tha se tregonin se ushtria amerikane po hakonte pjesë të tjera të saj. Assange, gjeti një derë të pasme dhe më vonë tha se ata “kishin kontroll mbi të për dy vjet.” Në vitin 2012, Ken Day, ish-kreu i ekipit të krimeve kompjuterike të Policisë Federale Australiane, tha se nuk kishte prova Subversivët ndërkombëtarë kishin hakuar MILNET.

Në Konferencën e Sigurisë Hack in the Box në Malajzi, Assange më vonë tha se ai kishte qenë “një haker i famshëm adoleshent në Australi dhe unë kam lexuar emailet e gjeneralëve, që kur isha 17 vjeç“.

Arrestimi dhe gjykimi

 

Policia Federale Australiane (AFP), ngriti një hetim të quajtur Operacioni Moti që synon Subversivët Ndërkombëtarë. Në shtator 1991, Assange u zbulua duke hakuar në terminalin kryesor të Melburnit të Nortel, një korporatë shumëkombëshe kanadeze telekomunikacioni. AFP përgjoi linjën telefonike të Assange (ai po përdorte një modem) dhe bastisi shtëpinë e tij në fund të tetorit. Raportet më të hershme të detajuara rreth Assange, janë raportet e shtypit australian të viteve 1990 mbi të dhe lajmet e shtypura dhe televizive të gjyqit të tij.

Ai u akuzua në vitin 1994 me 31 akuza të krimeve të lidhura me hakerimin, duke përfshirë mashtrimin e Telecom Australia, përdorimin mashtrues të një rrjeti telekomunikacioni, marrjen e aksesit në informacion, fshirjen e të dhënave dhe ndryshimin e të dhënave. Sipas Assange, e vetmja e dhënë që ai futi ose fshiu ishte programi i tij. Prokuroria argumentoi se një revistë e shkruar nga International Subversives do të inkurajonte të tjerët të hakojnë, duke e quajtur atë një “manual të hakerëve” dhe duke pretenduar se Assange dhe hakerët e tjerë postuan informacione në internet se si të hakoheshin kompjuterët që kishin akses.

Data e gjykimit të tij u caktua në maj 1995 dhe çështja e tij u paraqit në Gjykatën e Lartë të Viktorias, por gjykata nuk e mori çështjen, duke e kthyer atë në Gjykatën e Qarkut. Assange ra në një depresion të thellë, ndërsa priste gjyqin e tij dhe u kontrollua në një spital psikiatrik dhe më pas kaloi gjashtë muaj duke fjetur në shkretëtirën rreth Melburnit.

Në dhjetor 1996, duke u përballur me një dënim teorik prej 290 vitesh burg, ai arriti një marrëveshje, për pranimin e fajësisë dhe u deklarua fajtor, për 24 akuza për hakerim, duke përfshirë shkeljen e ligjit të krimeve dhe përdorimin mashtrues të një rrjeti telekomunikacioni. Gjykatësi i quajti akuzat “shumë serioze” dhe fillimisht mendoi se një dënim me burg do të ishte i nevojshëm, por përfundimisht e dënoi Assange me një gjobë prej 2,100 dollarë australianë dhe e liroi atë me një garanci për sjellje të mirë prej 5,000 dollarë austriakë, për shkak të fëmijërisë së tij të ndërprerë dhe mungesës së qëllimit keqdashës ose ishte mercenar.

Assange e ka përshkruar gjyqin si një periudhë formuese dhe sipas The New Republic, “përvoja e vendosi atë në rrugën intelektuale”, duke e çuar atë në themelimin e WikiLeaks.

Në vitin 1993, ai ofroi këshilla dhe mbështetje teknike, për të ndihmuar Njësinë e Shfrytëzimit të Fëmijëve të Policisë Victoria, për të ndjekur penalisht individët përgjegjës, për publikimin dhe shpërndarjen e pornografisë së fëmijëve. Avokatët e tij thanë se ai ishte i kënaqur të ndihmonte, duke theksuar se ai nuk mori asnjë përfitim për këtë dhe nuk ishte informues. Roli i tij në ndihmën ndaj policisë, u diskutua gjatë dënimit të tij në vitin 1996 për akuzat për hakerim kompjuterik. Sipas nënës së tij, Assange gjithashtu ndihmoi policinë “të heqë një libër në internet se si të ndërtohet një bombë”.

Në të njëjtin vit, ai mori përsipër drejtimin e një prej ofruesve të parë të shërbimeve publike të internetit në Australi, Suburbia Public Access Network, kur pronari i tij fillestar, Mark Dorset, u zhvendos në Sydney. Sipas Robert Manne, fokusi kryesor politik i Assange në këtë kohë duket se kanë qenë mundësitë e shkëmbimit të informacionit të krijuara nga interneti dhe kërcënimet e tij.

Ai filloi programimin në vitin 1994, duke autorizuar ose bashkëautor të rrjeteve dhe programeve të enkriptimit, të tilla si sistemi i enkriptimit të mohuar Rubberhose. Assange shkroi programe të tjera për t’a bërë internetin më të aksesueshëm dhe zhvilloi sisteme të luftës kibernetike si skaneri i portit Strobe, i cili mund të kërkonte dobësi në qindra mijëra kompjuterë në çdo kohë.

Sipas Assange, ai “e minimizoi qëllimisht” rolin e tij në Underground, në mënyrë që të mund të “tërheqte të gjithë komunitetin”.

Në vitin 1998, ai gjithashtu fitoi të ardhura të konsiderueshme, duke punuar si konsulent për korporatat e mëdha. Në tetor 1998, Assange vendosi të vizitonte miqtë dhe njoftoi në listën e postimeve të cypherpunks se do të “hopscotching” nëpër Rusi, Mongoli, Kinë, Poloni dhe Evropën Lindore.

Assange kishte “vepruar si një kanal për dokumentet e rrjedhura”, kur luftonte korrupsionin lokal. Ndërsa priste gjyqin dhe përpiqej të merrte kujdestarinë e djalit të tij, Assange dhe nëna e tij formuan organizatën aktiviste “Hetimi i prindërve në mbrojtjen e fëmijëve”.

Në nëntor të vitit 1996, Assange dërgoi një email në listat, që kishte krijuar dhe përmendi një projekt “LEAKS“. Assange deklaroi se ai regjistroi domenin “leaks.org” në vitin 1999, por nuk e përdori atë. Ai publikoi një patentë dhënë Agjencisë së Sigurisë Kombëtare në gusht 1999, për teknologjinë e grumbullimit të të dhënave zanore duke thënë: “Kjo patentë, duhet të shqetësojë njerëzit. Thirrjet telefonike të të gjithëve jashtë shtetit janë ose së shpejti mund të përgjohen, transkriptohen dhe arkivohen në zorrët e një spiuni të huaj të papërgjegjshëm.”

Themelimi i WikiLeaks

Assange dhe një grup disidentësh, matematikanësh dhe aktivistësh të tjerë themeluan WikiLeaks në 2006. Assange u bë anëtar i bordit të tij këshillues. Nga viti 2007 deri në 2010, Assange udhëtoi vazhdimisht në biznesin e WikiLeaks, duke vizituar Afrikën, Azinë, Evropën dhe Amerikën e Veriut.

Në dhjetor 2006, muaji kur WikiLeaks publikoi zbulimin e tij të parë, Assange publikoi një ese me pesë faqe, që përshkruante “eksperimentin e mendimit”, pas strategjisë së WikiLeaks: përdorni rrjedhjet për të detyruar organizatat të ulin nivelet e abuzimit dhe pandershmërisë ose të paguajnë një ‘taksë të fshehtësisë’ të jetë secret, por joefikas shpjegoi asokohe themeluesi Assange.

Sa më e fshehtë ose e padrejtë të jetë një organizatë, aq më shumë rrjedhje nxisin frikë dhe paranojë në shoqërinë e udhëheqjes dhe planifikimit. Kjo duhet të rezultojë në minimizimin e mekanizmave efikasë të komunikimit të brendshëm (një rritje në ‘taksën e fshehtësisë’) dhe rrjedhimisht një rënie njohëse në të gjithë sistemin që rezulton në uljen e aftësisë për të mbajtur pushtetin, pasi mjedisi kërkon përshtatje.

Assange gjeti mbështetës kryesorë në konferencën e Klubit Kompjuterik Chaos në Berlin në dhjetor 2007, duke përfshirë Daniel Domscheit-Berg dhe Jacob Appelbaum dhe kompaninë pritëse suedeze PRQ. Gjatë kësaj periudhe, Assange ishte kryeredaktor i WikiLeaks dhe një nga katër stafi i përhershëm. Organizata mbante një grup më të madh vullnetarësh dhe Assange mbështetej në rrjetet e të tjerëve me ekspertizë. Organizata publikoi lista të censurës në internet, rrjedhje dhe media të klasifikuara nga burime anonime. Publikimet përfshijnë zbulime në lidhje me sulmet me dron në Jemen, korrupsionin në të gjithë botën arabe, ekzekutimet jashtëgjyqësore nga policia keniane, trazirat tibetiane të vitit 2008 në Kinë, dhe skandalin e naftës “Petrogate” në Peru.

Që nga fillimi i saj, faqja e internetit pati një ndikim të rëndësishëm në lajmet politike, në një numër të madh vendesh dhe në një gamë të gjerë çështjesh. WikiLeaks, u përpoq të angazhohej me mediat e krijuara profesionale. Ai kishte marrëdhënie të mira me pjesë të shtypit gjerman dhe britanik.

Një bashkëpunim me gazetarin e Sunday Times Jon Swain në një raport mbi vrasjet politike në Kenia asokohe çoi në rritjen e njohjes publike të publikimit të WikiLeaks, dhe ky bashkëpunim i dha Assange çmimin e Amnesty International New Media 2009. Assange tha se gjashtë burra me armë u përpoq të sulmonte kompleksin ku ai flinte në Kenia, pas publikimit të raportit, por u trembën kur një roje bërtiti. Rrjedhja e Kenias, bëri që korrupsioni të ishte një çështje kryesore në zgjedhjet që pasuan, të cilat u dëmtuan nga dhuna. Gazetarët kanë diskutuar dilemën morale të përfshirë në raportimin e korrupsionit në Kenia.

Profili ndërkombëtar i WikiLeaks

Reputacioni i WikiLeaks u rrit në vitin 2008, kur një bankë zvicerane, Bank Julius Baer, ​​u përpoq nëpërmjet një vendimi gjyqësor në Kaliforni të parandalonte publikimin e të dhënave bankare nga websiti.

Julian Paul Assange, komentoi se institucionet financiare zakonisht “operojnë jashtë sundimit të ligjit” dhe ai mori mbështetje të gjerë ligjore nga grupet e fjalës së lirë dhe të të drejtave civile. Përpjekja e Bankës Julius Baer, për të parandaluar publikimin nëpërmjet urdhrit rezultoi mbrapsht. Si rezultat i efektit Streisand, publiciteti tërhoqi vëmendjen globale te WikiLeaks dhe dokumentet bankare.

Asokohe deri në vitin 2009, WikiLeaks kishte arritur në synimet e Assange, për të ekspozuar të fuqishmit, për të publikuar materiale jashtë kontrollit të shteteve dhe për të tërhequr mbështetjen e mediave për mbrojtjen e lirisë së fjalës.

Në korrik 2009, Assange publikoi përmes Wikileaks raportin e plotë të një komisioni hetimor, të krijuar nga Zyra e Jashtme dhe Komonuelthit Britanik, për korrupsionin në ishujt Turks dhe Kaikos.

Raporti duhej të publikohej më herët në vit, por një urdhër i marrë nga disa prej të përmendurve e kishte penguar publikimin e tij. Sipas Assange, Komisioni lëshoi ​​një raport të redaktuar dhe më pas e hoqi atë. WikiLeaks mori dhe rivendosi tekstin e plotë. Raporti zbuloi se zhvilluesit e huaj të pronave u kishin dhënë miliona dollarë amerikanë në pagesa dhe hua sekrete politikanëve të lartë në ishuj, duke përfshirë ish-kryeministrin e TCI, Michael Misick.

Publikimi i dokumenteve sekrete amerikane

Publikimet e Cablegate, si dhe për Luftën në Irak dhe Afganistan, ndikuan në diplomacinë dhe opinionin publik globalisht, me përgjigjet, që ndryshonin sipas rajonit. Në prill 2010, WikiLeaks publikoi pamjet video të sulmit ajror të 12 korrikut 2007, në Bagdad, të cilat janë konsideruar nga disa debatues si provë e krimeve të luftës të kryera nga ushtria amerikane.

Agjencia e lajmeve Reuters, kishte kërkuar më parë pamjet përmes një kërkese të Ligjit për Lirinë e Informacionit të SHBA-së, por kërkesa u refuzua. Assange dhe të tjerët punuan për një javë për të thyer enkriptimin e videos nga ushtria amerikane, të cilën ata e titulluan Vrasje kolaterale dhe të cilën Assange e prezantoi për herë të parë në Klubin Kombëtar të Shtypit të SHBA. Ajo tregon ushtarët e Shteteve të Bashkuara, që qëllojnë për vdekje 18 civilë nga një helikopter në Irak, duke përfshirë gazetarët e Reuters Namir Noor-Eldeen dhe ndihmësin e tij Saeed Chmagh.

WikiLeaks, publikoi asokohe regjistrat e Luftës në Afganistan në korrik të vitit 2010. Ajo u përshkrua nga New York Times si “një arkiv 6-tëvjeçar i dokumenteve të klasifikuara ushtarake, që ofron një pamje të pazbardhur dhe të zymtë të luftës afgane”.

Në tetor 2010, WikiLeaks publikoi regjistrat e Luftës në Irak, një koleksion prej 391,832 raportesh në terren të Ushtrisë së Shteteve të Bashkuara nga Lufta e Irakut, që mbulojnë nga viti 2004 deri në 2009. Assange tha se ai shpresonte se botimi do të “korrigjonte disa nga ai sulm mbi të vërtetën, që ndodhi para luftës, gjatë luftës dhe që ka vazhduar pas luftës”.

Në lidhje me rolin e tij brenda WikiLeaks, ai tha: “Ne gjithmonë presim kritika të jashtëzakonshme. Është roli im të jem rrufepritës… të tërheq sulmet kundër organizatës për punën tonë, dhe ky është një rol i vështirë. Nga ana tjetër. dorë, marr kredi të panevojshme”. Assange udhëtonte shpesh dhe u përpoq të qëndronte larg agjencive të inteligjencës perëndimore, duke kontrolluar hotelet me emra të rremë, duke fjetur në divane dhe dysheme dhe duke përdorur telefona të koduar dhe para të gatshme.

Në nëntor 2010, WikiLeaks publikoi një çerek milion kabllograme diplomatike të SHBA-së, të njohura si skedarët “Cablegate”. Sikurse dihet, WikiLeaks fillimisht punoi me organizata të themeluara mediatike perëndimore, dhe më vonë me organizata më të vogla mediatike rajonale duke publikuar gjithashtu kabllogramet mbi të cilat bazohej raportimi i tyre. Assange i tha një partneri mediatik se ai zotëronte informacionin dhe kishte një interes financiar në mënyrën se si u publikua.

Dosjet e publikuara, tregojnë spiunazhin e Shteteve të Bashkuara kundër Kombeve të Bashkuara dhe liderëve të tjerë botërorë, zbuluan tensionet midis SHBA-së dhe aleatëve të saj dhe ekspozuan korrupsionin në vende në mbarë botën siç dokumentohet nga diplomatët amerikanë, duke ndihmuar në ndezjen Pranvera Arabe.

Në mars të vitit 2010, një anëtar i WikiLeaks duke përdorur dorezën “Ox”, që besohet gjerësisht të jetë Julian Assange, foli me Chelsea Manning me anë të bisedës me tekst ndërsa ai (sot ajo) po dërgonte rrjedhje informacioni në WikiLeaks. Shtetet e Bashkuara iu referuan këtyre regjistrave të bisedave në padinë e vitit 2018, kundër Julian Assange dhe paraqitën një deklaratë nën betim, ku thuhej se ata ishin në gjendje të identifikonin Assange si personin, që bisedonte me Manning, duke përdorur sugjerime, që ai bëri gjatë bisedave dhe se Manning e identifikoi atë si Assange për Adrian Lamo.

Gjatë gjyqit të tij (saj) ushtarak, Manning tha se ajo shkarkoi dokumentet e vlerësimit të të burgosurve (DAB) për Gjirin e Guantanamos pasi foli me një anëtar të Wikileaks përmes një regjistri të sigurt të bisedës në internet. Ndërsa diskutonte dosjet për Gjirin e Guantanamos, Manning e pyeti Assange në lidhje me dokumentet e vlerësimit të të burgosurve. Ajo shtoi se “pas këtij diskutimi, vendosa të shkarkoj të dhënat”.

Në vitin 2011, një sërë ngjarjesh rrezikuan sigurinë e një dosjeje të WikiLeaks që përmbante kabllogramet diplomatike të SHBA-ve të zbuluara. Mbështetësit e WikiLeaks shpërndanë skedarët e koduar në faqet e pasqyruara në dhjetor 2010 pasi WikiLeaks përjetoi sulme kibernetike. Kur WikiLeaks mësoi se çfarë kishte ndodhur, njoftoi Departamentin e Shtetit të SHBA. Më 25 gusht 2011, revista gjermane Der Freitag botoi një artikull, duke dhënë detaje të cilat u mundësonin njerëzve të bashkonin informacionin. Më 1 shtator 2011, WikiLeaks njoftoi se do t’i bënte kabllot e pa redaktuar publike dhe të kërkueshme.

Nga ana e tjetër, asokohe SHBA themeloi një Task Force për Rishikimin e Informacionit (IRTF), për të hetuar ndikimin e publikimeve të WikiLeaks. Ai përfshinte deri në 125 njerëz, që punonin për 10 muaj. Sipas raporteve të IRTF, rrjedhjet mund të shkaktojnë “dëme serioze” dhe të vënë në rrezik burimet e huaja amerikane.

Në një nga seancat e ekstradimit të Assange në vitin 2020, një avokat për SHBA-në tha se “burimet, emrat e redaktuar të të cilëve dhe informacione të tjera identifikuese përmbaheshin në dokumentet e klasifikuara të publikuara nga WikiLeaks, të cilët u zhdukën më pas, megjithëse SHBA nuk mund të provojë në këtë pike, se zhdukja e tyre ishte rezultat i zbulimit nga WikiLeaks.”

SHBA-ja, përmendi lirimin në hapjen e kërkesës së saj për ekstradimin e Assange, duke thënë se veprimet e tij rrezikonin jetët. John Young, pronari dhe operatori i faqes së internetit Cryptome, dëshmoi në seancën e ekstradimit të Assange se kabllot e pa redaktuar u publikuan nga Cryptome më 1 shtator, një ditë përpara WikiLeaks, dhe ato mbeten në sajtin Cryptome. Avokatët e Assange dhanë prova që thanë se do të tregonin se Assange ishte i kujdesshëm për të mbrojtur jetët.

Sipas Associated Press, dokumentet e zbuluara nga WikiLeaks përfshijnë një letër të panënshkruar nga Julian Assange, që autorizonte Izraelin Shamir të kërkonte një vizë ruse në emër të tij në vitin 2010. WikiLeaks tha se Assange nuk ka aplikuar kurrë për vizë ose nuk e ka shkruar letrën. Sipas New York Times, në nëntor 2010 “Assange kishte menduar të kërkonte strehim në Rusi” dhe Rusia i lëshoi ​​një vizë Assange në janar 2011.

Gjatë disa viteve të ardhshme, WikiLeaks publikoi rrjedhjen e dosjeve të Gjirit të Guantanamos, Dosjet e Sirisë, kabllot e Kissinger, dhe kabllogramet e Arabisë Saudite. Që nga korriku 2015, Assange tha se WikiLeaks kishte publikuar më shumë se dhjetë milionë dokumente dhe analiza të lidhura; ai e përshkroi atë si “një bibliotekë gjigante e dokumenteve më të persekutuara në botë”.

Akuzat kundër Assange dhe përpjekja për ekstradim në…

Duke filluar nga viti 2010, Assange kundërshtoi procedurat ligjore në Mbretërinë e Bashkuar në lidhje me ekstradimin e kërkuar të tij në Suedi për një hetim paraprak mbi akuzat për ngacmime seksuale të bëra në gusht 2010, ndërsa ai ishte për vizitë në Suedi.

Assange u largua nga Suedia për në MB më 27 shtator 2010 dhe u arrestua në mungesë të tij të njëjtën ditë. Ai dyshohej për “përdhunim” të një shkalle më të vogël, shtrëngim të paligjshëm dhe raste të shumta të ngacmimeve seksuale.

Assange u tha miqve në Londër, se duhej të kthehej në Stokholm për një intervistë me policinë më 14 tetor, por se kishte vendosur të qëndronte larg. Më 18 tetor 2010, kërkesa e Assange për një leje qëndrimi suedeze u refuzua, sepse kërkesa e tij nuk i përmbushte të gjitha kërkesat. Më 18 nëntor 2010, Marianne Ny urdhëroi ndalimin e Julian Assange nën dyshimin për përdhunim, tre raste të ngacmimeve seksuale dhe shtrëngim të paligjshëm. Gjykata e Qarkut të Stokholmit pranoi urdhrin dhe lëshoi ​​një urdhër-arresti evropian për t’u ekzekutuar.

Urdhri u apelua në Gjykatën e Apelit Svea, e cila e la në fuqi, por e uli akuzën në dyshimin për përdhunim të një shkalle më të vogël, shtrëngim të paligjshëm dhe dy raste të ngacmimit seksual në vend të tre rasteve urdhri u apelua edhe në Gjykatën Supreme të Suedisë, e cila vendosi të mos e shqyrtojë çështjen.

Më 30 nëntor 2010, Interpoli publikoi një Njoftim të Kuq dhe e vendosi Assange në listën e tij më të kërkuarve. Assange u paraqit dhe u arrestua nga oficerët e Njësisë së Ekstradimit të Policisë Metropolitane në Scotland Yard më 7 dhjetor 2010, dhe u dërgua në burgun Wandsworth të Londrës. Kur ai ishte i arrestuar, ai refuzoi të bashkëpunonte me procedurën standarde britanike të mbledhjes së fotografive, gjurmëve të gishtërinjve dhe mostrave të ADN-së për njerëzit që arrestohen. Më 16 dhjetor, atij iu dha lirimi me kusht me kushte qëndrimi në Ellingham Hall, Norfolk, dhe me një etiketë elektronike. Dorëzania u caktua në 240,000 £ garanci me një depozitë prej 200,000 £ (312,700 dollarë). Ai pretendoi se procedurat suedeze të ekstradimit ishin “në fakt një përpjekje për të më futur në një juridiksion, që më pas do ta bëjë më të lehtë ekstradimin tim në SHBA”.

Më 12 gusht 2015, prokurorët suedezë njoftuan se statuti i kufizimeve kishte skaduar për tre nga akuzat kundër Assange, ndërsa ai ishte në ambasadën e Ekuadorit. Hetimi mbi akuzën për përdhunim u hoq gjithashtu nga autoritetet suedeze më 19 maj 2017, për shkak të azilit të Assange në ambasadën ekuadoriane.

Në muajin qershor 2019, Gjykata e Qarkut në Uppsala refuzoi një kërkesë, për të ndaluar gazetarin investigative Assange, duke parandaluar kështu ekstradimin e tij në Suedi. Më 19 nëntor 2019, prokuroria e pushoi çështjen, për shkak se “provat janë dobësuar në mënyrë të konsiderueshme, për shkak të periudhës së gjatë kohore që ka kaluar” edhe pse kishte besim te ankuesi.

Aktit të Spiunazhit i 1917 dhe hetimet penale në SHBA

Pasi WikiLeaks publikoi materialin e Manning, autoritetet e drejtësisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës, filluan të hetojnë WikiLeaks dhe Assange, për t’i ndjekur penalisht ata, sipas Aktit të Spiunazhit të 1917.

Në nëntor 2010, Prokurori i Përgjithshëm i administratës demokrate të SHBA-së, Eric Holder asokohe tha se kishte “një hetim penal aktiv dhe i vazhdueshëm” në WikiLeaks nga një juri e madhe federale në Aleksandri, Virxhinia dhe administrata u kërkoi aleatëve të hapnin hetime penale për gazetarin e pavarur Assange.

Në vitin 2010, FBI i tha një avokati të Assange se ai nuk ishte subjekt i një hetimi. Në gusht 2011, vullnetari i WikiLeaks, Sigurdur Thordarson kontaktoi FBI-në dhe u bë informatori i parë që punoi për FBI-në nga brenda WikiLeaks. Ai i dha FBI-së disa hard disk, që kishte kopjuar nga Assange dhe anëtarët kryesorë të WikiLeaks…

Publikimi i kabllogrameve diplomatike 

Në vitin 2012, u publikuan kabllogramet diplomatike midis Australisë dhe Shteteve të Bashkuara, që tregonin se qeveria amerikane po hetonte gazetarin e pavarur Assange dhe se “një gamë e gjerë akuzash të mundshme janë duke u shqyrtuar, duke përfshirë spiunazhin dhe konspiracionin”.

Diplomatët hodhën poshtë pretendimet, se hetimi ishte i motivuar politikisht dhe theksuan pretendimet e prokurorëve se Manning ishte “udhëhequr nga lista e WikiLeaks e rrjedhjeve ‘më të kërkuara’”.

Në vitin 2013, zyrtarët amerikanë thanë se nuk kishte gjasa që Departamenti i Drejtësisë të padiste Assange për publikimin e dokumenteve të klasifikuara, sepse do t’i duhej gjithashtu të ndiqte penalisht organizatat e lajmeve dhe shkrimtarët, që publikuan materiale të klasifikuara.

Në qershor 2013, The New York Times tha se gjykata dhe dokumente të tjera sugjeronin se gazetari Assange po shqyrtohej nga një juri e madhe dhe “disa agjenci qeveritare”, përfshirë nga FBI. Dokumentet e gjykatës të publikuara në maj 2014, sugjerojnë se WikiLeaks ishte nën hetim “aktiv dhe në vazhdim” në atë kohë.

Nën administratën e Barack Hysen Obamës, Departamenti i Drejtësisë nuk e paditi Assange, sepse nuk mund të gjente prova, që veprimet e tij ndryshonin nga ato të një gazetari. Gjatë administratës Presidentit Donald J. Trump, drejtori i CIA-s, Mike Pompeo dhe Prokurori i Përgjithshëm Jeff Sessions, shtuan ndjekjen ndaj gazetarit Julian Paul Assange. Zyrtarët e zbatimit të ligjit, donin të mësonin rreth njohurive të gazetarit Assange, për “ndërveprimet” e WikiLeaks me inteligjencën ruse dhe veprime të tjera. Ata kishin konsideruar t’i ofronin Assange një formë imuniteti nga ndjekja penale, në këmbim të dëshmisë së tij dhe kishin kontaktuar me avokatët e tij.

Në prill 2017, zyrtarët amerikanë po përgatiteshin të ngrinin akuza të reja zyrtare kundër gazetarit australian Assange. Aktakuza u hap në vitin 2019 dhe u zgjerua më vonë po atë vit dhe në vitin 2020.

Në vitin 2014, WikiLeaks publikoi informacione në lidhje me akuzat për ryshfet politike, duke shkelur një urdhrin për gag në Australi.

Në Ambasadën e Ekuadorit 

Më 19 qershor 2012, Ministri i Jashtëm ekuadorian, Ricardo Patiño, njoftoi se Assange kishte aplikuar për azil politik, se qeveria ekuadoriane po shqyrtonte kërkesën e tij dhe se Assange ishte në ambasadën ekuadoriane në Londër. Një zyrë u shndërrua në një apartament në studio dhe e pajisur me një krevat, telefon, llambë elektrike, kompjuter, dush, rutine dhe aneks kuzhine. Ai ishte i kufizuar në afërsisht 30 metra katrorë (320 metra katrorë) dhe hëngri një kombinim të ushqimeve të marrë ushqim dhe të përgatitur nga stafi i ambasadës.

Prokurori i Përgjithshëm australian, Nicola Roxon, i shkroi avokatit të gazetarit Assange, duke thënë se Australia nuk do të kërkonte të përfshihej në asnjë shkëmbim ndërkombëtar, për të ardhmen e tij. Kryeministrja Julia Gillard tha se qeveria australiane nuk kishte prova, që SHBA synonte të akuzonte dhe ekstradonte gazetarin investigativ në atë kohë dhe Roxon sugjeroi që nëse ai burgosej në SHBA, ai mund të aplikonte për një transferim ndërkombëtar të të burgosurve në Australi.

Avokatët e Assange e përshkruan letrën si një “deklaratë braktisjeje”. Insajderët e WikiLeaks, deklaruan se Assange vendosi të kërkonte azil politik, sepse ndihej i braktisur nga qeveria australiane.

Në deklaratën e tij zyrtare, Ekuadori tha se “si pasojë e mbrojtjes së vendosur të Assange ndaj lirisë së shprehjes dhe lirisë së shtypit… në çdo moment, një situatë mund të vijë ku jeta, siguria ose integriteti i tij personal do të jenë në rrezik”. Në dhjetor, Assange tha se ndihej më i lirë në Ambasadë, pavarësisht se ishte më i mbyllur, sepse ai ishte autori i izolimit të tij.

Ndihma e Assange për Edward Snowden

Në vitin 2013, Assange dhe të tjerë në WikiLeaks, ndihmuan informatorin Edward Snowden të ikte nga zbatimi i ligjit në SHBA. Pasi Shtetet e Bashkuara anuluan pasaportën e Snowdenit, duke e bllokuar atë në Rusi, ata menduan t’a transportonin atë në Amerikën e Jugut me avionin presidencial të një lideri dashamirës të Amerikës së Jugut. Për të hequr dyshimin e SHBA-së, ata folën për avionin e presidentit Bolivian Evo Morales, në vend të avionit që po mendonin. Në korrik 2013, avioni i Morales u detyrua të ulej në Austri, pasi SHBA-ja ushtroi presion ndaj Italisë, Francës dhe Spanjës, për të mohuar hyrjen e avionit në hapësirën e tyre ajrore mbi thashethemet e rreme që Snowden ishte në bord.

Assange tha se tokëzimi “zbulon natyrën e vërtetë të marrëdhënieve midis Evropës Perëndimore dhe Shteteve të Bashkuara”, pasi “një telefonatë nga inteligjenca amerikane ishte e mjaftueshme, për të mbyllur hapësirën ajrore ndaj një fluturimi presidencial të prenotuar, i cili ka imunitet”. Assange e këshilloi Snowden se ai do të ishte më i sigurt në Rusi, e cila ishte më në gjendje të mbronte kufijtë e saj se sa shtetet si Venezuela, Brazili apo Ekuadori.

Në vitin 2015, Maria Luisa Ramos, ambasadorja e Bolivisë në Rusi, akuzoi Assange se kishte vënë në rrezik jetën e Morales. Assange deklaroi se i vinte keq për atë që ndodhi, por se “nuk mund të parashikojmë që vendet e tjera të përfshihen në ndonjë … operacion të paprecedentë criminal”.

Ngjarje të ndryshme mbi Assange

Në vitin 2014, kompania e punësuar për të monitoruar Assange paralajmëroi qeverinë e Ekuadorit se ai “po përgjonte dhe mblidhte informacion nga ambasada dhe njerëzit që punonin atje” dhe se ai kishte kompromentuar sistemin e komunikimit të ambasadës, të cilin WikiLeaks e quajti “një shpifje anonime e lidhur me Sulmi aktual i qeverisë MB-SHBA kundër Assange”.

Sipas El País, një raport i UC Global i nëntorit 2014, tha se një çantë me një pajisje dëgjimi u gjet në një dhomë të zënë nga Assange. Raporti i UC Global, tha se vërtetonte “dyshimin se ai po dëgjon personelin diplomatik, në këtë rast kundër ambasadorit dhe njerëzve përreth tij, në një përpjekje për të marrë informacion të privilegjuar që mund të përdoret për të ruajtur statusin e tij në ambasadë.”

Më 3 korrik 2015, gazeta e Parisit Le Monde botoi një letër të hapur nga Assange drejtuar presidentit francez François Hollande, në të cilën Assange i kërkoi qeverisë franceze t’i jepte statusin e refugjatit. Në përgjigje të kësaj letre, Hollande tha: “Franca, nuk mund të veprojë sipas kërkesës së tij. Situata e zotit Assange nuk paraqet një rrezik të menjëhershëm”.

Më 19 maj 2017, gazetari australian Assange doli në ballkonin e Ambasadës së Ekuadorit dhe i tha një turme se, pavarësisht se nuk do të përballej më me një hetim seksual suedez, ai do të qëndronte këtu brenda Ambasadës, për të shmangur ekstradimin në Shtetet e Bashkuara.

Zgjedhjet presidenciale në SHBA 2016

Gjatë fushatës presidenciale amerikane të vitit 2016, gazetari Assange ishte kritik ndaj kandidatit republikan Donald J. Trump dhe kandidates demokrate Hillary Clinton. Kështu ai në shkurt të vitit 2016, Assange shkroi: “Hillary-t i mungon gjykimi dhe do t’i shtyjë Shtetet e Bashkuara në luftëra të pafundme, budallaqe që përhapin terrorizmin. … Ajo sigurisht nuk duhet të bëhet presidente e Shteteve të Bashkuara.”

Përpara zgjedhjeve, WikiLeaks ishte u kontaktua nga CEO i Cambridge Analytica, Alexander Nix, në lidhje me publikimin e emaileve të humbura të Clinton.

WikiLeaks botoi dokumente, ku duket njëanshmëria DNC kundër komunistit Bernie Sanders

Më 22 korrik 2016, WikiLeaks publikoi emaile dhe dokumente nga Komiteti Kombëtar Demokratik (DNC), në të cilat DNC ​​në dukje paraqiti mënyra për të nënvlerësuar konkurrentin e Clinton-it Bernie Sanders dhe tregoi favorizim të dukshëm ndaj Clinton-it.

Botimi i tyre çoi në dorëheqjen e kryetares së DNC Debbie Wasserman Schultz dhe një ndjesë ndaj B. Sanders nga DNC. The New York Times, shkroi se Assange kishte caktuar kohën e lirimit që të përkonte me Konventën Kombëtare Demokratike të 2016-ës, sepse ai besonte se Clinton kishte shtyrë për ngritjen e aktakuzës së tij dhe ai e konsideronte atë si një “skifter në luftën liberale”.

Më 7 tetor, WikiLeaks filloi të publikonte emaile nga kryetari i fushatës së Klintonit, John Podesta. Më 15 tetor, qeveria ekuadoriane ndërpreu lidhjen e internetit të Assange nga 15 tetori deri në dhjetor, për shkak të ndërhyrjes në zgjedhje. Sipas raporteve të mbikëqyrjes së Assange të siguruara nga UC Global, më 19 tetor, bashkëpunëtorët e Assange hoqën kutitë e mbuluara me batanije dhe rreth 100 disqe të ngurta nga ambasada.

Në intervista, gazetari austrialian Julian Paul Assange tha vazhdimisht se qeveria ruse nuk ishte burimi i emaileve të DNC dhe Podesta, dhe akuzoi fushatën e Clinton për “një lloj histerie neo-McCarthy”, në lidhje me përfshirjen ruse. Në prag të zgjedhjeve, Assange adresoi kritikat, që kishte marrë për publikimin e materialit të Clinton-it, duke thënë se WikiLeaks publikon “materiale origjinale që na janë dhënë, nëse është me rëndësi politike, diplomatike, historike ose etike” dhe se nuk kishte marrë kurrë ndonjë informacion origjinalmbi fushatën e Trump, Jill Stein ose Gary Johnson.

Në mars 2017, WikiLeaks filloi të publikonte rrjedhjen më të madhe të dokumenteve të CIA-s në histori, të koduar Vault 7. Dokumentet përfshinin detaje të aftësive të hakerimit të CIA-s dhe mjeteve softuerike, të përdorura për të depërtuar në telefonat inteligjentë, kompjuterë dhe pajisje të tjera të lidhura me internetin.

Në prill, drejtori i CIA-s, Mike Pompeo, e quajti WikiLeaks “një shërbim inteligjence armiqësor joshtetëror, i nxitur shpesh nga aktorë shtetërorë si Rusia”. Assange u përgjigj: “Kreu i CIA-s, që përcakton se kush është botues, kush nuk është botues, kush është gazetar, kush nuk është gazetar, është krejtësisht jashtë linjës”.

Në vitin 2022, gjykatat spanjolle thirrën Pompeon si dëshmitar, për të dëshmuar mbi planet e supozuara. Më 16 tetor 2018, anëtarët e Kongresit nga Komiteti i Dhomës së Përfaqësuesve të Shteteve të Bashkuara për Punët e Jashtme i shkruan një letër të hapur Presidentit Moreno, e cila e përshkruante Assange si një kriminel të rrezikshëm. Asokohe Kongresi Amerikan, deklaroi se përparimi midis SHBA-së dhe Ekuadorit në bashkëpunimin ekonomik, ndihmën kundër narkotikëve dhe kthimin e një misioni të USAID-it në Ekuador vareshin nga dorëzimi i Assange tek autoritetet.

Më 19 tetor 2018, gazetari Assange paditi qeverinë e Ekuadorit për shkeljen e “të drejtave dhe lirive themelore” të tij, duke kërcënuar se do t’i hiqte mbrojtjen dhe do t’i ndërpresë aksesin në botën e jashtme, duke refuzuar vizitat nga gazetarët dhe organizatat e të drejtave të njeriut dhe duke instaluar bllokues sinjalesh në parandaloni thirrjet telefonike dhe aksesin në internet. Një gjykatës ekuadorian vendosi kundër tij, duke thënë se kërkesa e Assange për të paguar për përdorimin e tij të internetit dhe për të pastruar pasi macja e tij nuk shkelte të drejtën e tij për azil.

Më 21 dhjetor 2018, Grupi i Punës i OKB-së për Paraburgimin Arbitrar i kërkoi Mbretërisë së Bashkuar të linte Assange të largohej lirisht nga ambasada.

Në shkurt 2019, parlamenti i Gjenevës miratoi një mocion, që kërkon nga qeveria zvicerane t’i japë azil gazetarit të pavarur austrialian Julian Paul Assange.

Në mars 2019, Komisioni Ndër-Amerikan për të “Drejtat e Njeriut” (!!!), hodhi poshtë një ankesë të paraqitur nga gazetari Assange, që i kërkonte qeverisë ekuadoriane “të lehtësonte kushtet, që kishte vendosur në rezidencën e tij” në ambasadë dhe ta mbronte atë nga ekstradimi në SHBA. Ai gjithashtu kërkoi nga prokurorët amerikanë të zbardhin akuzat penale, që ishin ngritur kundër tij. Komisioni e hodhi poshtë ankesën e tij.

Më 7 gusht 2019, Gjykata e Lartë e Spanjës hapi procedurat për hetimin e mbikqyrjes së Assange, pasi ai paraqiti një ankesë që akuzonte UC Global, për shkelje të privatësisë së tij dhe privilegjeve klient-avokat, si dhe për keqpërdorim, ryshfet dhe pastrim parash.

Sipas dëshmive të ish-punonjësve, materiali për Assange iu dorëzuan CIA-s nga një anëtar i shërbimit të sigurisë të Sheldon Adelson, pronarit të Las Vegas Sands.

Në vitin 2022, katër bashkëpunëtorë të gazetarit Assange ngritën një padi kundër CIA-s, duke pretenduar se të drejtat e tyre civile ishin shkelur, kur ato u regjistruan si pjesë e mbikëqyrjes së tij. Në një vendim të dhjetorit 2023, duke lejuar vazhdimin e padisë, duke refuzuar një mocion të CIA-s për të rrëzuar, gjykatësi shkurtoi qëllimin e padisë, duke hedhur poshtë disa pjesë.

Aktakuza dhe arrestimi

Më 11 prill 2019, Ekuadori revokoi azilin e tij, ai u arrestua për mosparaqitje në gjykatë dhe u dërgua jashtë Ambasadës nga anëtarë të Policisë Metropolitane të Londrës. Pas arrestimit të tij, SHBA zbuloi një aktakuzë të vulosur më parë të vitit 2018 në SHBA, në të cilën Assange u akuzua për komplot, për të kryer ndërhyrje kompjuterike, në lidhje me përfshirjen e tij me Chelsea Manning dhe WikiLeaks.

Mbrojtësit e Assange i janë përgjigjur akuzave të SHBA-së, duke e përshkruar atë si një gazetar, që nuk bëri asgjë tjetër veçse publikoi informacione të rrjedhura, të cilat turpëronin qeverinë e SHBA-së. Pas arrestimit të tij më 11 prill 2019, Assange u burgos në burgun HM Belmarsh në Londër.

Pas vizitës së Assange në burg më 9 maj 2019, Nils Melzer, raportuesi special i Kombeve të Bashkuara për Torturën dhe Trajtimet ose Ndëshkimet e tjera Mizore, Çnjerëzore ose Degraduese, arriti në përfundimin se “përveç sëmundjeve fizike, zoti Assange shfaqi të gjitha simptomat tipike për ekspozimin e zgjatur ndaj tortura psikologjike, duke përfshirë stresin ekstrem, ankthin kronik dhe traumën e fortë psikologjike.”

Qeveria britanike, tha se nuk ishte dakord me disa nga vëzhgimet e tij. Më 30 dhjetor 2019, Melzer akuzoi hapur qeverinë e Mbretërisë së Bashkuar, për torturimin e Assange. Ai tha se “ekspozimi i vazhdueshëm i Assange ndaj vuajtjeve të rënda mendore dhe emocionale… qartazi përbën torturë psikologjike ose trajtime ose dënime të tjera mizore, çnjerëzore ose degraduese”.

Më 17 shkurt 2020, deputetët australianë Andrew Wilkie dhe George Christensen vizituan Assange dhe i bënë presion qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar dhe Australisë, që të ndërhynin dhe t’a ndalonin ekstradimin e tij. Ndërmjet nëntorit 2019 dhe shkurtit 2020, shqetësimet për shëndetin e Assange dhe kushtet e ndalimit të tij u ngritën nga anëtarë të profesionit mjekësor, që nënshkruan peticionet në emër të tij.

Gazetari i pavarur Assange, ka qenë i mbyllur në qelinë e tij në burgun HM Belmarsh për 23 orë në ditë dhe i është dhënë një orë rekreacion në ditë brenda. Pas një vizite te Assange në dhjetor 2023, shkrimtari Charles Glass, vuri re se gazetari austrialian Assange ishte i zbehtë. Assange i tha Glass se ai kishte grumbulluar dyqind e tridhjetë e dy libra ndërsa ishte në Belmarsh.

Më 2 maj 2019, seanca e parë u mbajt në Londër, për kërkesën e SHBA për ekstradimin e Assange. Kur u pyet nga gjykatësi Snow nëse ai pranoi ekstradimin, Assange u përgjigj: “Unë nuk dua të dorëzohem për ekstradim për shkak të gazetarisë që ka fituar shumë e shumë çmime dhe ka mbrojtur shumë njerëz”.

Dëshmitarë të tjerë dëshmuan se kushtet e burgimit, të cilat do të mund të përkeqësoheshin pas ekstradimit në SHBA, e vendosën Assange në një rrezik të lartë depresioni dhe vetëvrasjeje, që u përkeqësua nga sindroma e tij Asperger. Gjatë procesit gjyqësor, mbrojtja tërhoqi vëmendjen ndaj një raporti të shërbimit të burgut, që thoshte se një brisk i fshehur ishte gjetur nga një oficer burgu gjatë një kontrolli në qelinë e Assange. Gjatë procedurave, u zbulua gjithashtu se Assange kishte kontaktuar shërbimin telefonik të Samaritanëve në shumë raste. Një psikiatër mjeko-ligjor për prokurorinë tha se rreziku i vetëvrasjes ishte menaxhuar dhe se Assange ishte “vetëdramatizues ose qasje hiperbolike në përshkrimin e simptomave (të tij mjekësore)”.

Dëshmia e 30 shtatorit zbuloi akuza të reja rreth mbikëqyrjes së ambasadës ekuadoriane nga UC Global. Një ish-punonjës i UC Global, i cili foli në mënyrë anonime, nga frika e hakmarrjeve, deklaroi se firma ndërmori “një operacion gjithnjë e më të sofistikuar”. Sipas punonjësit, agjentët e inteligjencës diskutuan planet për të hyrë në ambasadë për të rrëmbyer ose helmuar Assange dhe u përpoqën të merrnin ADN-në e një foshnjeje që besohej se ishte fëmija i Assange.

Më 4 janar 2021, gjykatësi Baraitser vendosi që Assange nuk mund të ekstradohej në Shtetet e Bashkuara, duke përmendur shqetësimet për shëndetin e tij mendor dhe rrezikun e vetëvrasjes në një burg amerikan. Ajo mbajti anën e SHBA-së në çdo pikë tjetër, duke përfshirë nëse akuzat përbënin shkelje politike dhe nëse ai kishte të drejtë për mbrojtje nga liria e fjalës. 

Apele dhe zhvillime të reja

Më 6 janar 2021, Assange-it iu mohua lirimi me kusht me arsyetimin se ai ishte një rrezik fluturimi, në pritje të një apeli nga Shtetet e Bashkuara. Prokurorët amerikanë, apeluan kundër refuzimit të ekstradimit më 15 janar. Pas vendimit të gjyqtarit Baraitser se do të ishte “shtypëse ekstradimi i (Assange) në Shtetet e Bashkuara”, në korrik 2021, administrata e Biden siguroi Shërbimet e Prokurorisë së Kurorës se “Z. Assange nuk do t’i nënshtrohet SAMs ose nuk do të burgoset në ADX (përveç nëse ai do të bënte diçka pas ofrimit të këtyre garancive, që plotëson testet për imponimin e SAM-ve ose përcaktimin për ADX)”. Shtetet e Bashkuara siguruan gjithashtu se “do të pranojnë që z. Assange të transferohet në Australi për të vuajtur çdo dënim me burg të shqiptuar ndaj tij.” Një ekspert i Amnesty International për Sigurinë Kombëtare dhe të Drejtat e Njeriut në Evropë tha: “Këto nuk janë garanci dhe se në të gjitha nuk është e vështirë t’i shikosh ato garanci dhe të thuash. Këto janë në thelb të pabesueshme, premton të bëjë diçka dhe pastaj rezervon të drejtën për të thyer premtimin”.

Në tetor 2021, Gjykata e Lartë mbajti një seancë apeli dy-ditore të kryesuar nga Ian Burnett, Baron Burnett i Maldon, Lord Shefi i Gjykatës së Anglisë dhe Uellsit, dhe Lord Justice Holroyde.

Në hapjen e SHBA-së si ankuesi argumentoi se problemet shëndetësore të Assange ishin më pak të rënda sesa pretendohej, gjatë seancës fillestare të ekstradimit dhe se depresioni i tij ishte i moderuar dhe jo i rëndë.

Më 24 janar 2022 atij iu dha leja për të bërë kërkesë në Gjykatën Supreme të Mbretërisë së Bashkuar, për një seancë dëgjimore apeli, por në mars gjykata refuzoi të lejonte apelimin, duke thënë se Assange nuk kishte ngritur një pikë të diskutueshme ligjore.

Kundështimet e gazetarëve profesionistë botërorë kundër ekstradimit në SHBA

Më 1 korrik 2022, Assange paraqiti një apel kundër ekstradimit në Gjykatën e Lartë. Assange bëri gjithashtu një apel të mëtejshëm në Gjykatën Evropiane të të Drejtave të Njeriut, por më 13 dhjetor 2022, kjo ankesë u shpall e papranueshme.

Në prill 2023, sindikatat dhe shoqatat evropiane të gazetarëve nga Portugalia, Armenia, Britania e Madhe dhe Greqia i dhanë Julian Assange Anëtarësimin Nderi. Federata Evropiane e Gazetarëve (EFJ) dhe filialet e saj u bashkuan me Federatën Ndërkombëtare të Gazetarëve (IFJ), për t’u bërë thirrje autoriteteve të SHBA dhe Britanisë së Madhe, që të lirojnë Julian Assange dhe të heqin të gjitha akuzat.

EFJ ishte e shqetësuar për ndikimin e vazhdimit të ndalimit të Assange mbi lirinë e medias dhe të drejtat e të gjithë gazetarëve në mbarë botën dhe u kërkoi qeverive evropiane të punonin për të siguruar lirimin e Assange.

Në maj 2023 Assange i shkroi një letër mbretit Charles III, duke thënë se ai ishte një i burgosur politik dhe duke kërkuar që Mbreti ta vizitonte atë në burg.

Në maj 2023, avokatët e Assange thanë se ishin të hapur për një marrëveshje pranimi të fajësisë, por se “asnjë krim nuk është kryer dhe faktet e përfshira në këtë rast nuk mbështesin një krim“.

Në qershor 2023, The Age raportoi, se FBI po kërkonte të mblidhte prova të reja në këtë rast, bazuar në një kërkesë nga FBI, për të intervistuar Andrew O’Hagan. Ai e refuzoi kërkesën dhe i tha se “nuk do të jepte një deklaratë dëshmitare kundër një kolegu gazetar”.

Më 6 qershor 2023, Gjykata e Lartë në Londër hodhi poshtë ankesën e Assange. Gjykatësi Jonathan Swift vendosi se “asnjë nga katër arsyet e apelit nuk ngre ndonjë pikë të argumentueshme siç duhet”. Në një vendim të dytë, drejtësia Swift i mohoi Assange lejen për të kundërshtuar një vendim të janarit 2021 nga gjyqtari Baraitser. Ekipi ligjor i Assange kërkoi leje, për të apeluar urdhrin e ekstradimit të nënshkruar nga Sekretari i Brendshëm Patel në vitin 2022. Ata kërkuan garanci nga qeveria amerikane se Assange do të ishte në gjendje të përfitonte nga Amendamenti i Parë, se ai nuk do të paragjykohej nga kombësia e tij dhe se dënimi me vdekje nuk do të vendosej. Nëse këto garanci nuk do të jepeshin, Assange-it do t’i jepej leja për të apeluar.

Garancat u dhanë nga një notë diplomatike nga Ambasada e SHBA në Londër më 16 prill. Gruaja e Julian, Stella Assange komentoi për këtë, se: “Shtetet e Bashkuara, kanë lëshuar një mossiguri në lidhje me amendamentin e parë dhe një garanci standarde në lidhje me dënimin me vdekje.” Kenneth Roth, drejtor ekzekutiv i Human Rights Watch, paralajmëroi gjithashtu: “E vetmja gjë që qëndron mes një Ndjekja penale e Assange dhe një kërcënim i madh për lirinë globale të medias është Britania.” Po atë vit, Reporterët pa Kufij tha se Mbretëria e Bashkuar duhet të refuzojë ekstradimin e tij, sepse kjo do të “përbëjë një precedent të rrezikshëm për gazetarët, sinjalizuesit dhe gazetarët e tjerë.”

Në mars 2020, Instituti i të Drejtave të Njeriut i Shoqatës Ndërkombëtare të Avokatëve, IBAHRI, dënoi keqtrajtimin e Assange në gjyqin e ekstradimit. Në shtator 2020, një letër e hapur në mbështetje të Assange iu dërgua Boris Johnson, me nënshkrimet e Presidentëve të Argjentinës dhe Venezuelës dhe rreth 160 politikanë të tjerë. Përfaqësuesit e SHBA-së Tulsi Gabbard dhe Thomas Massie prezantuan një rezolutë dypartiake që kundërshtonte ekstradimin e Assange.

Në dhjetor 2020, komisioneri gjerman për të drejtat e njeriut Bärbel Kofler paralajmëroi Mbretërinë e Bashkuar për nevojën, për të marrë në konsideratë shëndetin fizik dhe mendor të Assange, përpara se të vendosej nëse do ta ekstradonte atë, dhe raportuesi special i OKB-së për torturat Nils Melzer u bëri thirrje autoriteteve britanike që të lirojnë menjëherë Assange, pas 10 vitesh burgim arbitrar.

Në vitin 2022, qeveria e ardhshme laburiste australiane e Anthony Albanese tregoi se kundërshtonte ndjekjen e vazhdueshme të Assange, por synonte të ndiqte diplomaci të qetë për ta parandaluar atë.

Në korrik 2023, Sekretari amerikan i Shtetit, Antony Blinken hodhi poshtë qëndrimin e qeverisë australiane, duke thënë se Assange përballej me akuza të rënda.

Më 14 shkurt 2024, Dhoma e Përfaqësuesve Australian miratoi një mocion të paraqitur nga deputeti i pavarur Andrew Wilkie duke bërë thirrje për lirimin e menjëhershëm të Assange dhe kthimin në Australi, me një votim 86 kundër 42. Mocioni u mbështet nga Albanese, partia e tij dhe parlamenti kundërshtues dhe kundërshtuar vetëm nga disa anëtarë të Koalicionit Liberal-Kombëtar.

Në vitin 2024, The Guardian deklaroi se ata kundërshtuan ekstradimin e Assange për “hir të lirisë së tij dhe tonën. Ai përbën një kërcënim i padrejtë për gazetarinë, me implikime globale“.

Simon Crowther, një përfaqësues i Amnesty International beson se nëse Assange ekstradohet në SHBA, “Gazetarët, në mbarë botën do të duhet të kujdesen për shpinën e tyre.” Ka pasur mitingje të mëdha politike në Londër, Romë, Bruksel dhe Berlin, duke kundërshtuar ekstradimin e tij. Kancelari gjerman Olaf Scholz komentoi më 4 mars, ndërsa ankesa e Assange ishte në shqyrtim nga Gjykata e Lartë, se “do të ishte mirë nëse gjykatat britanike do t’i jepnin atij mbrojtjen e nevojshme”.

Marrëveshje për pranimin e fajësisë dhe lirimi i Julian Paul Assange

Zëvendësimi i aktakuzës si pjesë e marrëveshjes për pranimin e fajësisë së paraqitur në Gjykatën e Qarkut për Ishujt Mariana Veriore. Gazetari Assange, pranoi të deklarohej fajtor, për një akuzë të shkeljes së Aktit të Spiunazhit, në këmbim të lirimit më 24 qershor 2024. Marrëveshja kërkon që Departamenti Amerikan i Drejtësisë të kërkojë një dënim prej 62 muajsh, kohë sa ai shërbeu në burgun britanik, ndërsa priste ekstradimin. Kjo lejoi lirimin e menjëhershëm të gazetarit Julian Paul Assange.

Sikurse e keni parë të gjithë në media dhe television LIVE, pas lirimit të tij, Assange hipi në një avion dhe u largua nga Mbretëria e Bashkuar. Marrëveshja u miratua nga një gjykatës federal, në një seancë për pranimin e fajësisë dhe dënimi është caktuar për 26 qershor 2024, në Gjykatën e Qarkut për Ishujt Mariana Veriore. Assange më pas me avion u kthye në atdhe (Australi) pas përfundimit të procedurave.

Çmimet dhe nderimet e marra nga Julian Assange për punën e tij investigative:

1. 2008, The Economist New Media Award
2. 2009, Amnesty International në Mbretërinë e Bashkuar Çmimi i Medias së Re për Kenia: The Cry of Blood-(Vrasjet dhe Zhdukjet) Extra Judicial
3. 2010, Time Person of the Year, Reader’s Choice
4. 2010, Çmimi Sam Adams
5. 2010, Le Monde Readers’ Choice Award për Personi i Vitit
6. 2010, “Rockstar i vitit” nga edicioni italian i Rolling Stone
7. 2010, Anëtar Nderi, Aleanca e Medias, Argëtimit dhe Arteve
8. 2011, Free Dacia Award
9. 2011, Medalja e Artë e Fondacionit të Paqes në Sydney
10. 2011, Çmimi Walkley
11. 2011, Çmimi Martha Gellhorn për Gazetari
12. 2011, Çmimi Voltaire për Fjalën e Lirë
13. 2012, Big Brother Award Itali 2012 “Hero of Privacy”
14. 2013, Global Exchange Human Rights Award, People’s Choice
15. 2013, Çmimi Yoko Ono Lennon Courage për Artet
16. 2013, Medalja e Argjendtë Botërore e Filmit dhe TV më të mirë në botë në Festivalet e New York-ut.
17. 2013 Çmimi i të Drejtave të Njeriut të Shoqatës së Shtypit Brazilian
18. 2014, Çmimi i lartë i Unionit të Gazetarëve në Kazakistan
19. 2019, Çmimi GUE/NGL Galizia
20. 2019, Çmimi Gavin MacFadyen
21. 2019, Çmimi Katalan Dinjiteti
22. 2020, Çmimi i Paqes në Shtutgart
23. 2021, Anëtar Nderi, Qendra PEN Gjermani
24. 2023, Çmimi Konrad Wolf
25. 2023, Statusi i Refugjatit të Azilit Politik nga qyteti italian Peruggia
26. 2024, Qytetar Nderi i Romës 

Literatura:

1. Underground: Tales of Hacking, Madness and Obsession on the Electronic Frontier (1997).
2. Cypherpunks: Freedom and the Future of the Internet. OR Books, 2012. ISBN 978-1-939293-00-8.
3. When Google Met WikiLeaks. OR Books, 2014. ISBN 978-1-939293-57-2.
4. The WikiLeaks Files: The World According to The US Empire. By WikiLeaks. Verso Books, 2015. ISBN 978-1-78168-874-8 (with an Introduction by Assange).
5. The War You Don’t See (2010)
6. The Simpsons (2012) (cameo; episode “At Long Last Leave”)
7. Citizenfour (2014)
8. The Yes Men Are Revolting (2014)
9. Terminal F/Chasing Edward Snowden (2015)
10. Asylum (2016)
11. Risk (2016)
12. Architects of Denial (2017)
13. The New Radical (2017)
14. List of Amnesty International-designated prisoners of conscience
15. Ola Bini, who was arrested in April 2019 in Ecuador apparently due to his association with Assange and WikiLeaks. He was acquitted of all charges in January 2023.
16. Thomas A. Drake, former senior executive of the National Security Agency (NSA), and a whistleblower.
17. Jeremy Hammond, who was summoned to appear before a Virginia federal grand jury which was investigating Assange. He was held in civil contempt of court after refusing to testify.
18. Lauri Love, who in 2018 won an appeal in the High Court of England against extradition to the United States
19. Gary McKinnon, whose extradition to the United States was blocked in 2012 by UK Home Secretary Theresa May
20. Graham Phillips, British journalist sanctioned by UK Government in 2022
21. Stratfor email leak, leaked emails from geopolitical intelligence company Stratfor in which staff discuss strategies for dealing with Assange