Afrim Caka, Gjakovë
Do të përpiqem t’ju them diçka rreth imunizimit të cilët e kanë përdorur keqë lirin…
Unë nuk shkruaj që t’ia mbushi mendjen dikujtë që t’i lexojnë shkrimet e mija. Unë shkruaj për qefin tim… Unë ndoshta e bëjë një hap të vogël që ia paraqesë lexuesit tim ate që ndoshta nuk e shohin..? Lëxuesit i dinë marrëzitë moderniste që i kanë nxjerrë politikanët kulturat e moralizimit. Kjo është absurde.
Pse shqiptarët e përfytyrojnë dhe i frikësohen ardhjes së një kulture të tillë imunizuese moderne e me rrënjë? Në një mënyrë apo në një tjetër, si një llojë rrebelimi i “Lulusë”, shumica e ish xhambazëve përdorin meritat, duke u mbështetur te korrupsioni. Imunizuesitë klasifikojnë dhe llogarisin apo matin, duke prodhuar të dhëna statistikore për riciklimin e partive brenda tyre..?
Secila parti mëson nga të tjerat. Kreativiteti partive të vjetra në opozit shpesh përfshijnë kombinimin e ideve dhe mashtrimit nga fushat e ndryshme. Filozofia e mashtrimit nuk bënë përjashtim. Kjo nuk e bën atë me disa depolitizime, jo më shumë sesa çështë adaptimi në këtë ekosistem të mbetjeve politike, nga që ata u mbështeten te modernizimi i mashtrimeve.
Nëse “filozofët” e xhambazve të mbetjeve nuk do të sillnin aftësitë e tyre të reciklimeve në këtë fushë, ata nuk do të shtronin asgjë në punën e tyre… Shpesh, ndikimi i riciklimeve shkon në dy drejtimet, mësimdhënie dhe mësimnxënie për deputetët e korruptuar që të mos heqin dorë nga shtrembërimet politike.
Një shembull është filozofia politike, e cila pyet se si duhet të organizohet riciklimi i deputetëve në shoqëri. Disa deputet thonë se forma më e mirë e mos riciklimit është nga diktatura e imunizimit brenda partive të vjetra. Kjo është një teori thjeshtë në filozofinë e tyre politike. Sundimi i ndërgjegjës mund të bëhet akoma edhe më i ashpër sesa ia autoriteteve të oligarkëve të brendshëm, pasi në këtë rast, riciklimi i individit nga mbetjetet e vjetra politike duket sikur urdhrat janë të tijat; si mund të ngrejë krye ai kundër vetvetes?
Gjatë dekadave të fundit, ndërgjegjja në “partitë e korruptuara” ka humbur shumë prej imunizimit ndajë politikave të ndotura. Duket sikur as oligarkët të cilët jetojnë prej politikës, as ata ose këta nuk kanë luajtur më ndonjë rol të spikatur mbi jetën e individit ose të qytetarëve. Por ajo me të cilën ndeshemi më tepër është se në vend që të zhduket imunizmi, autoriteti i tyre është kthyer në diçka të padukshme. Në vend të një autoriteti të hapët, ai që mbretëron është autoriteti “anonim”. Ata maskohen si gjykim i shëndosh, si filozof, si opinionist publik duke mos u larguar nga imunizimi i mbetjeve politike.
Duke u kthyer tani në analizën recikluese dhe në karakterin autoritar, tipari më i rëndësishëm që mund të përmendet në të është qëndrimi i imunizuesve ndaj kapjes së pushtetit përmes zhurmuesve të parecikluar. Për karakterin autoritar ekzistojnë, nëse mund të shprehem kështu, dy gjinitë në parlamentë: të fuqishmit dhe të pafuqishmit. Mos reciklimi, admirimi ndaj pushtetit duke hequr dorë nga “imunizimi”, gatishmëria e tyre për nënshtrim vihen automatikisht në lëvizje nga autoritarët për pushtet.
Pikërisht imunizimi ashtu sikur dashuria e tyre ngjalle menjëherë nga pushteti, po kështu edhe mos reciklimet ose imunizmet ose oligarkët e dobët shkatojnë automatikisht përbuzjen e pushtetit, pa kështu edhe karakteretë e tyre të dobëta shkaktojnë automatikisht përbuzjen e pushtetit.
Kështu dëshiroj të shpreh “gjykimin tim” për “shqiptarët” faqe Zi! Mjaftonë të hapinë tinguj imunizues. “Vjedhën dhe tradhtuan pasi janë në tërheqje nga politika”! Këta i ngjajnë ushtrive pushtuese. Këta janë më të zezat e të gjitha kohërave të historisë shqiptare”. Edhe kjo hata e ka shpjegimin e vetë, që ish sundimi i tyre ka pësuar gërruerje, për të mos thënë shpërbërje, për shkak se tipari i tyre politikë për shtetë po minohet nga proceset e zgjerimit dhe modernizimit të imunizimit dhe mos reciklimit…
Amonë, o popull po tingëllon bukur. U dehen përseri këta të zi – janë dehur përseri në parlamentë. Na mbushet goja plotë me këto sarkazmë politike. Sa më tepër vëmendje u kushtoja çështjeve të ish politikës së jashtme, aq më shumë bindesha se ish pushtetarët fantazëm me siguri që do t’u sillte fatkeqësi shqiptarëve. Përherë e më tepër kuptova se fati i kombit shqiptar në Dardani nuk mund të vendosej që aty për tu tallur.
Ish partitë e majta e të djathta, së bashku me gjykimet mendjempreha të oligarkëve përsa i përketë vlerës së gjërave imunizuese, po të kishin gjykuar saktë edhe rëndësinë e problemit të riciklimit, në atë kohë mund të kishin ndryshuar me sukses fatin e popullit shqiptar në Dardani. Gjërat nuk shkuan kështu, gabimi qëndronte më tepër në natyrën e brendëshme për shkakë të imunizuesve në Shtetin e Dardanisë.
Gjatë atyre viteve, i ndoqëm me pa kujdes lëvizjet dhe nuk i vëzhguam mënyrën se si e zhvilluan politikatë e atyre partive, njëren e pelqeja me “gjithë zemer” dhe tjetrën për shkak të adhurimit për këta burra të shquar që, më vonë, më dukej si simboli më i papëlqyer i gjithë popullsisë shqiptare në Dardani. Masat e lëkundëra të popullit përballën me një opozitë të përbëra nga grupe të ndryshme xhambazash e mashtruesish serb e shqiptar në parlamentë, sensi i tyre i objektivitetit rritet dhe pyesin: Si ka mundesi që gjithë këta të tjerë e paskan gabim, kurse vetëm lëvizja e tyre e imunizuesve paskan të drejtë? Kjo ish ndjenjë e tyre ishte hapi i parë drejt paralizës së fuiqisë tyre imunizuese.
