Afrim Caka, Gjakovë
____
ÇDO IMAZH FOTOGRAFIK SHQIPTAR PARAQESIN VETËM NJË IMAZH TË GJAK PRISHURVE.
Krisopulos ALEKSANDROS, Stërnip i Fan Nolit – FIRES, thotë:
Gjyshi im nuk e donte Fan Nolin, e mori Verio Epirin dhe ia bashkangjiti Shqipërisë!”.
* * * *
Dhë kjo ishte, më në fund, gjë e domosdoshme për çdo shqiptarë që ka gjak shqiptari.
Shëmbullin më të qartë të kësaj të vërtete e afron ajo racë e nënshtruar dhe e asimiluar duke mos e përdorur gjuhën dhe historinë e tij.
Prishja racore janë shkaqët e vetme që kanë sjellë rënien e qytetërimit antikë Iliro – Shqiptar, pasi kombët nuk shkatrrohën kurr nga lufta, por nga humbja e fuqive rezistuese, të cilat nuk janë karakteristikë e gjakut të pastër racor Iliro-Shqiptare. Në këtë botë, gjithçka që nuk i përket racës së pastër është dëstinuar të humbë. U përfshinë në përzierje racas me afroaziatik e sllav, dhe e humbëm aftësin krijuese kulturorë dërisa në fund, u bëmë mëndërisht, por edhe fizikisht, më tëpër të ngjashëm më pushtuesit shëkullor e të nënshtruar dëri në ditët ë sotit. Dhe shumë shumë të rrezikshëm për kombin shqiptar…
Fjalë të rënda janë këto që t’i thëm unë o vëllai im o stërnipi i Fan Nolit , por, e thashë në fillim, do të flasim më lëtra të hapura. Nëna shqipëri është mësuar gjatë shëkujsh që shumë bij të saj t’ia kthëjnë shpinënë Nuk jë Ti i pari Stërnip i Fan Nolit, ndoshta ë dhashtë Zoti do të jësh i fundit!
Nëna Shqipëri mundët ëdhë pa një Stërnip të Fan Nolit dhë pa një gjak prishur, edhe pa një ELEKSANDROS siç je Ti. Do të mundët sigurisht, ndonësë më zëmër të plagosur, por mëgjithë këtë ajo do të ecë rrugës së ndritur, rrugës së demokracisë për një Shqipëri etnike. Por, unë të pyes Ty Krisopulos Aleksandros: vëlla, do të mundësh Ti pa Nënën Shqipëri?
Ja se si bien kulturat dhe perandoritë duke u hapur rrugë krijimeve të reja. Përzierja e gjakut dhe prishja racore janë shkaqet e vetmë që kanë sjellë rënien e qytetërimit antikë Iliro – Dardanë, pasi kombët nuk shkatrrohën kurr nga lufta, por nga humbja ë fuqivë rezistuesë, të cilat janë karakteristike e gjakut të pastër racor Iliro-Shqiptarë.
Në këtë botë, gjithçka që nuk i përkët racës së pastër është destinuar të humbë. Çdo ngjarje historike apo kulturore në Shqipëri nuk është as më shumë e as më pak veçse shfaqje e instiktit të vetëruajtjes racore, qoftë kjo në të mirë apo në të këqe. Shqiptarët e lane pas dorë ruajtjen e jo me “dëshirën e vetë” e përzierjes të racës më popujtë e tje. U përfshinë në përzierje racash e kulturash të çoroditura dhe e humbëm aftësin krijuese kulturore derisa në fund, u bëmë mendërisht, por edhe fizikisht, më tepër të ngjashëm menjë popull artificial e të nënshtruar deri në ditët ë sotit.
