Afrim Caka, Gjakovë
“Si u bënë nga roje diskotekash e vjedhës farmerkash; në ministra e deputetë, e nisën me 100 m² shtëpi “qerpiçi e drrase me gozhda”, kanë shtëpi luksoze, apartamente, dyqane, toka me mijëra hektar, duke e vlerësuar si revanshizëm dhe aventurë të rrezikshme që destabilizon shoqërinë dhe shtetin e Dardanisë!”
Shpresoj në fundin tyre “profesional” dhe në zhdukjën e tyre mediatike e politike, sepse vetëm këto mund të jenë penalitetet e duhura për dëmin e pariparueshëm që i kanë shkaktuar vendit.
Kjo është e vërteta, që ende nuk është shpalosur qartë përpara popullit shqiptar. Por rimohuesit ose çmitizuesit nuk e duan këtë të vërtetë. Në vend të saj, ata duan të vendosin një tjetër demokraci, një tjetër histori dhe një tjetër kulturë. Më në fund, armiku numër një, korrupsioni i madh, krimi i organizuar, kundër të cilëve u kthye në fund makina e skëterrshme e “luftës së shenjtë”që vetë shqiptarët kishin ndihmuar të vihej në lëvizje.
Ky zakon fatkeq në përputhjë më parimët e tyrë, disa nga këta zotërinj do të mbronin edhe llojin më të keq të politikanit, pavarësisht se ajo mund t’i çonte të gjithë drejtë shkatërrimit. Sepse krimbat e djeshëm nuk mund të marrin dot përmasat e gjarpërit të dikurshëm të PDKYS-ë. Bajnë politikë prostitucioni e hanë si mbretër. Ku një komb rron si lypsar!… Dardaninë e kanë dhjer, coptuar e përçarë!
Nuk mund të rri dot pa folur, madjë më zë të lartë, e madje duke dal disi edhe nga vetja, sepse etikën e komunikimit duhet ta marrë qytetari në këtë vend… Por nuk mund të përmbahesh dot kur të dalin përpara disa palo burra, pa pikën e dinjitetit, pa pikën e lyrës, pa një minimum përgjegjshmërie ndaj peshës së madhe të detyres si një ish president, ish kryeminitër, ish ministër, siç ishinë këta burreca pa pavlera e krimba xhirizësh!
Të lirë siç jëmi tani, gjëja e parë e specagjinjëve që do të kryenin ishte të bënin ç’të donin me Dardaninë. Një pezmë i vjetër pas luftës, shoqëruar nga murmurimat satanike kunër Albinit dhe Vjosës, po bëhëj zotër kudo në media e shtypë “Albini dhe Vjosa i kishin fajet për gjithçka”. I mbante lidhur më peshën e fitores. Me humbjenë e tyre dhe me zymtësinë e kujtimet historike të ish qeverive të korruptuara më shumë të panjohura që kanë nga kaluara e tyrë. Çlirimi i vijueshëm e i përhershëm, me shembjen e perandorisë së tyrë.
Një pakicë e votuesve kishin qenë krenarë për mumurimat satanike, pa e ditur se pikërisht në to ishte strehuar kurthi i “krimevë të organizuara”. Mafijozët kishin arsyet që diheshin. Por një gjë dihet: se ky ka qënë një ngazellim i rrallë i klanevë më të errëta të ish regjimit të tyrë, që i donin shqiptarët të mbyllur në zguallin e gaforrës. E, natyrisht, në Dardani.
Në parlament, lufta shokëve Enver Hoxhaj, Abdullah Hoti, Dritan Selmanaj, Dardan Gashi, dhe të gjithë ata që votuan kundra në parlament, për mbrojtjen e parimeve të korrupsionit dhe kapjes së pushtetit. 4 prilli, ku ishtë një situatë mjaft e rëndë dhe e mbushur plotë me provokime, nëpërmjet mbledhjes së dy partive, natës së zimavë të zinj, është munduar të realizohet me mjaft mjeshtri nga autorët dhe mendoj se kjo natë e zimave të zinj është e vetmja pjesë e lig dhe e poshtër gjatë votimit dhe mos votimit…
Frika nga ndryshimi i ligjit për votuesit nga diaspora që e mbajnë gjallë shpirtin nacionalistë e kombëtar. U lavduan për krenarinë e tyre të madhe për të kundërshtuar ligjin sepse: Janë robër të dashurisë korruptive.
Ju jëni vëtëm ata që jëni!
Në mungesë të diasporës në do të ishim humbur.
Ndoshta me këtë titull të shkrimit tim nuk do të ju dukem tepër vanitoz, në qoftësë se them së, duke qenë se çdo gjë ka vetëm një të vërtetë, ai që e di dhe e sheh të vërtetën për të aq sa mund të shihen skajet zakonisht të këqija të specagjinjvë në parlamentë.
Me gjithë karakterin e tyrë të Dullës, Veliut e Gashit të përgjithsuar drejtë kapjes së thesarit tw shtetit, keta formuluan një metodë të re të të menduarit, që shprehën në menyrë të thuktë tendencat e filozofisë së kohës së vjetër të rebëlimit anti–PRESIDENTE. Këtu, natyrisht kam dërmend t’i shkoqis përafërsisht konturat e këtyre dy epokave në mes errësirës dhe dritës (korrupsionit dhe demokracisë), por vetëm t’i cekim disa dallime që do të na ndihmojnë kuptojmë vendin dhe rëndësinë e filozofisë të shkëputjes nga periudha e krimit te organizuar.
Prof. dr. Vjosa Osmani, është një nga intelektualët tona më të talentuara dhe ka futur në fondin e politikës sonë mjaftë vëpra të mira, disa prej të cilave i ka përfaqësuar denjësisht politiken shqiptare, edhe para të huajve në BBC.
Parlamenti që nga fillimi deri në fund të seancës përshkruhët nga imoraliteti i specagjinjvë që të revoltojnë. Vetë skena e tyrë banale që pamë në rastin e luftës kundër Vjosa Osmanit e banalizojnë dhe e errësojnë së tëpërmi këtë aspekt të votimit kundër presidentës. Ky lloj banalizimi dhe imoraliteti është karakteristikë e politikanëvë banal dhe e shoqërisë sonë?!
Shpësh në politikën tonë nuk ka qartësi për metodën e rëalizmit të turmokracisë. Një vepër e tre specagjinjvë duhet të duket se veprojnë në një drejtim të realizimit anti-shqiptar. E meqenëse numri i madh i ligjeve nuk i arsyeton shpesh të metat, ashtu siç është shteti ynë me mirë i rregulluar nëse ka pak ligjë të forta – por nëse respektohen me rigorozitet nga specagjinjtë.
E para është të mos pranoi kurrë ndonjë gjë për të vërtetë sa kohë që të mos njoh karakteret e spacagjinjëve në mënyrë të qartë si të tillë – domethënë ta evitoj më kujdes nxitimin dhe prevencionin, e të mos fus në mendje asgjë më shumë se ajo që do të mos duken aq të qart dhe aq të kulluar në veprimet e tyrë gjatë votimit në mes Simiqit 91 dhë Konjufcës 67, sa që të mos kem asnjë rast ta vë në dyshim antishqiptarizmin e specagjinjëve.
Përsë! Në vëndin tonë nuk lihet menjanë i idealizmi primitiv të mendësisë politiko-korruptive. Të tilla shfaqje u shfaqën edhe në parlamentë. Kjo gjë lidhet me shfaqjen e heronjëve negativ të tri partive dhe Zajednicës. Por këta hëronj nuk duhën të jepën skëna nga realiteti, nga jeta e tyre politike. Unë thëm se mund të ketë “gjeneral e heronj” edhe më shumë të meta dhe deformime në shtresën e gjashtë të trurit te Intuita.
Për problemin e diskutimeve krijuesë ndonjëherë ka munguar edhe vigjilenca e duhur votuesvë, që të mos lejonin element armiqë si Veliu, Dulla, Selmanaj dhe poeti lirik të përdornin mediatë e diskutimit dhe kutin e votimit për të vjellur vrer e për të çfryrë dufin e tyrë armiqësor me voten e tyre, si nevojë e përgjigjes flakë për flakë kundër një nënë, motre, politikane e intelëktuale si Vjosa Osmani.
