Ah ky guximi! Ku nuk ka guxim, ka frigë; Ku ka frigë nuk ka patriotizëm, ku nuk ka patriotizëm nuk ka sakrificë; ku nuk ka sakrificë nuk ka liri; ku nuk ka liri nuk ka shtet!
Si duket kultivimi i frigës tek një pjesë bukur e madhe e intelektualëve,
gjason në grumbullimin e mbeturinave pranë ndërtesave shumë katërshe në një qytet të Kosovës apo në kryeqytetin e saj, Prishtinë.
Secili njeri, sado pak i ngritur e dallon të mirën nga e keqja, mirëpo nuk bëhët krah i atyre, qe luftojnë të keqen. Duke luftuar të keqen, mbrojmë vetën tonë, familjen, rrethin shoqëror, komunën e gjithë kombin. Para pak ditësh, gjatë një bisede me një shok lidhur me guximin e shprehjes, lexuam në internet se si babai i njërit paska qenë patriot i madh, paska punuar shumë në të mirë të kombit, ndërsa në fakt personin e njihnim ne të dy. Ishte njeri i besueshëm i UDB-së, para lufte, bashkëpunëtor e bile mbante dhe armën në bres me leje. E keqja nuk qëndron vetem tek familjari, po tek rrethi i gjerë. Gjitha komentet i lexuam, madje dhe të atyre të cilët e kishin njohur të ndjerin si spiun. Asnjë koment i arsyeshëm, po gjitha me një respekt shumë të madh për këtë njeri. E mora si shembull të veçantë nga shumë të tjerë të përditshëm.
Sidomos kur kemi të bëjë me politikanë, të cilët avancohen në pozita shtetërore, mezi presin disa tu ofrojnë shoqëri në fejsbuk instagram apo në twiter. Mos të flas për njerëz të pozicionuar lartë në politikë, apo liderë partishë!
Mungesa e guximit tek njerëzit është defekt i madh. Prandaj ata nuk mund ti luftojnë të metat e sistemit, institucioneve apo organizatave tjera.
Guximin duhet ta kemi në shtepi, rrugë e kuvend. Nëpër statuse, kam vërejtur dhe reagime të ndryshme. Nese një personalitet i njohur shpreh një qendrim pozitiv, pasojnë reagime të ngjashme pozitive, apo e kundërta. Rasti i fundit, i Deçanit tregoj se sa të guximshëm janë disa intelektualë. Kam hasur të tillë qe mbajnë një qendrim kombëtar në një rreth të ngushtë, ndërsa kur duhet deklaruar publikisht kanë rezerva. Me bindje të plotë e them se mbi 50% e qytetarëve të Kosovës e përkrahin iniciativën për shoqatën, “Ikje vullnetare nga islami”, po nuk kanë guxim t’a shprehin, as para familjes e as para rrethit ku jetojnë.
Unë kam pasë vërejtje qe kam shprehë përkrahje për këtë shoqatë, duke me këshilluar, qe mos të bëhem argatë i njerëzve të dyshimtë, për të cilët paska filluar hetimi, mos të bie ndesh me njerëz të politikës e pushtetit e kështu me radhë. Kam pasur guxim të shprehi mendimin kundër elementeve islamistë, sidomos kundër hoxhollarëve qe promovojnë vlera antikombëtare, përmes besimit politik, disa shokë me kanë dhënë vërejtje me mesazhe, qe nuk duhet me kundërshtue, sepse nuk mund t’a ndrrojë situatën e kështu me radhë.
Mendimi i shprehur i secilit nga ne, mund të mos i pëlqejë politikanit, deputetit, ministrit, apo kryetarit, por nuk guxojmë t’i mbyllim sytë e veshët për të metat, qe na paraqiten në çdo rast. Duhet të reagojmë me kohë, qe mos të bëhët vonë. Me kujtohet viti i largët kur u imponua himni e flamuri i Kosovës, kur arriti draft kushtetuta e Ahtisarit me elementet e asociacionit, aprovimi i marrëveshjeve të dëmshme, veç për të mos i acaruar raportet me ndërkombëtarë e liderë të Kosovës, ne heshtem. Dhe heshtja po na hakmerret tani. Sikur të mos mungonte guximi, gjërat do të shkonin në binarë tjerë, mbase dhe më të dobishëm. Guximi i kryeministrit bëri, qe të takoheshin kryetarët e kryeministrat e tri shteteve me të fuqishme në Bruksel.
Vetem me guxim fitohet besimi dhe arrihet qëllimi.
Përse nuk ka guxim të bashkëpunojnë, në votimin e marrëveshjeve ndërkombëtare, propozimit të opozitës për policinë e Kosovës, formumin e komisionit për rezervat shtetërore e kështu të fuqizohet Parlamenti i Kosovës. Një figurë politike me tha një ditë:” Unë e kam kuptuar qe ideja dhe qendrimi i partisë time është në dëm të Kosovës, veç me duhet të votoj, si thot partia! Parti të tilla mos qofshin, as personalitete të pa guximshme mos qofshin. Po, nese janë, mos prosperofshin kurrë!
