Ismail Arsllani, shkrimtar, Tetovë
____
HIJA E NATËS…!
(Fragment)
Ajo u ul në një trung ahu. Po ç’kërkonte ahu në atë tërmal, në atë bregore përplot shkurre, shkozë, mëllezë, drizë e qarrucë të derdhur gjithandej? Mblodhi krahët, duke i kryqëzuar mbi parzëm, lëshoi kokën përpara dhe i hodhi flokët e gjata mbi fytyrë. Atëherë sikur i ra një skëterrë në sytë dhe mendjen e saj.
“Ç’kërkoi ai djalë të më shpëtojë nga vdekja? Ç’më duhet kjo jetë, e këtillë siç është e siç më ka katandisur, pa një shteg drite? Ç’i duhej prindërve të mi të më sillnin në këtë botë të padrejtë?…”, belbëzonte me zemërim, Azra.
“Oj, ti çapkëne, ç’po llomotit në atë rradake, ke një grimcë truri nën atë kreshtë koke? Nuk të kujtohet që ata ndanin korren e bukës për ty. I pyete ndonjëherë se pse ata, babë e nënë, nuk hanin darkë?…Pa shihe, ti, në vend që të ankohesh, duhet të jesh e lumtur, që, një djalë si Duraku, të shpëtoi nga më e keqja, se do ishe bërë ushqim i peshqve, në ato ujëra të thellë. Po, s’e vërejte se si të shikoi ai, se si iu turbulluan bebëzat e syve. S’e sheh se ende të rreh zemra kaq fortë për të, aq sa të kërcen gjoksi nga vendi…!”, i thoshte një zë i brendshëm.
“Kush më flet kështu, me fjalë kaq të ashpra e të buta dhe unë s’di çka t’i them…?”, foli nën zë, ajo.
Asaj iu ndërprenë mendimet, kur dëgjoi nga largësia do rrapëllima patkonjsh. Kush mund të ishte në këtë va e pa va? Hodhi flokët pas e u drejtua. Liroi veshët nga flokët e shpeshtë, kaçurrelë.
“Azra…Azra…!”, vinte një zë i largët, si në vegim. “Kush mund të jetë?”
Pas pak, nxori krye Duraku.
“Po ç’kërkon ky, tash, që më la pa mëshirë, në mes ograje?”.
“Hajde, po shkojmë!”
“Ku…?
“A the pak më herët se do të vije kudo që të shkoj unë!”
“Po, e thash, e them prapë!
“Atëherë shpejto, kërce pas meje, të të strehoj diku, se po të kërkojnë në çdo cep…!”
NATË E SHTOJZOVALLEVE
Kur nisën tatëpjetë, shtigjeve të rrezikshme, pranë një lugaje, të hipur mbi kalë, si dy silueta, për të zbritur në atë kasaba, ishte një terratisje, një hije e zezë e natës i kishte shtrirë krahët, si një plaf i butë mbi çatitë e shtëpive. Kandilat e vajgurit ishin ndezur dhe ua kujtonin njerëzve se ishte ora e fjetjes, pas punëve të lodhshme të ditës.
Azra e kishte mbërthyer fuqishëm mjedisin e Durakut, jo gjithaq nga frika se mos po rrokulliset diku në ato shtegtime të rrezikshme, por më shumë nga ato hije të errëta e të frikshme që i dilnin para syve dhe ndërronin formën orë e çast. Asaj i kujtoheshin rrëfimet e netëve të dimrit për zanat dhe shtojzovallet, për njeriun me nallane dhe mantel të gjatë gri, për atë ballabanin me një sy të lidhur me shirit lëkure, për sehirbazin që ecte me gumëzhimë netëve pa hënë…
Duraku kishte marrë në sy sokakët anësorë të kasabasë, për të mbërritur në çifligun e tij, nja tre mijë hapa larg shtëpive të fundit, andej nga lind dielli.
Magjetorja dhe burri i saj ende nuk flinin. Sytë i kishin ngulur në tavan dhe shikonin se si drita e llambës prej vajguri kishte hedhur vallen me hijen, duke pritur që të rëndoheshin qepallat. Në atë qetësi të madhe të asaj pjese të natës, i hapën veshët kur dëgjuan një tringëllimë dere, një reze e lëshuar, do hapa të rëndë dhe do të lehtë, do shushurima dhe një dritë që u kall në dritaren e dhomës së madhe.
“Magje, Magje…!”, thirri Duraku, me nofkën e magjetores Haxhuze, pasi hyri në konakun e vet, bashkë me Azrën, si ndonjë hajn i rryer, pa bërë zë.
Ajo vrapoi e shastisur, ashtu me flokë të shprishura e të pakrehura, me një penjuar të vjetër leshi në trup, të gjatë deri në thembra, sa s’i dukeshin edhe papuçet e gjelbra që i zvarriste sa herë që ecte nëpër dhomat e konakut. Derisa Duraku merrte e jepte me atë grua të çuditshme për nga pamja, Azra shikoi nga duart e veta që ishin me njolla papastërtie. Pasi i fshehu brenda mëngëve të setrës së gjatë, i shikoi këmbët e zbathura, me pluhur. Mbodhi gishtat dhe i bëhej sikur qëndronte në gishta, të mos e përlyente atë qilim të trashë e të bukur. Për një çast i kaluan para syve ngjarjet e fundit: tentim përdhunimi nga një zapti, të shtënat nga armë zjarri, ikja me hijen e natës, zhdukja nga faqja e dheut e atij djali me emrin Durak, varja në litar në shesh e Babaxhanit, atij njeriu të pafajshëm, grabitja që iu bë nga një dorë gjakatare; heshtja e mallkuar e babait; zinxhirët nëpër duar e këmbë, nata e tmerrshme në atë jerevi; përleshja me fajdexhiun; arratisja; takimi me Durakun; tentimi për mbytje në ujërat e lumit…
“Magje, përgatite kazanin me ujë të nxehtë, le të pastrohet mirë e mirë kjo vajzë, jepi veshje të pastër dhe shtroja shtratin…!”, urdhëroi Duraku.
Atëherë u kthjellua Azra nga ajo kllapi që e kishte mbërthyer, një gjendje as ëndërr e as në ëndërr, duke ecur andej-këndej, nga i thoshin, si e kurdisur. (I.A.)
