Gjergj – Bajram Kabashi
______
Shënim i datës 23 nëntor 2022
***
Rrafsh qe 22 vite vazhdoi t’iu them pandërpre se kështu qëndron e vërteta, ndërsa kriminelët e bashkuar ose heshtin, duke mos e qitë asnjë fjalë prej goje ose disa të tjerë (që nuk dijnë asgjë dhe që se kanë ndonjë borxh (obligim) për të gënjye apo të shtihen dashamirë), vazhdojnë të flasin kotësira si naiv apo fanatik partiak që janë.
Nëse kriminelët e bashkuar vendosin të flasin, ata e dijnë vendin se ku duhet të kallxojnë.
Para disa vitesh më “këshilloi” një gazetare që të shkoja në prokurori dhe polici , por në vend se t’i përgjigjesha, e pyeta: A “banon” prokuroria dhe policia këtu, që të vij une “prej fundit të botës” e ti njohtoj …?!”
Kur kemi kësi kriminelësh të bashkuar që se japin kurrë njëri-tjetrin, mos të çuditemi e befasohemi që i kemi punët qysh i kemi. Merreni me mend të tillët e qujnë vetën “elita intelektuale, diplomatike apo edhe humorist”, që nuk janë gjë tjetër përpos vet mjerimi , ligësia dhe poshtërsia njerëzore.
Une po pres …, si gjithmonë !
Mos më pyesni se çka po dua të them, pasi kam folë e tregue tepër shumë, madje më shumë se që më takonte të flisja deri tash.
Foton që e përcjell tekstin e bëra Sot, më 23 nëntor 2022, që të dihet se une s’kam nevojë të fshihem kurrë, sikurse që u fshehët ju pas e-mailit të sajuar “bujarbukoshi@yahoo.com”, pra qysh ka nevojë të fshihet ajo “elitë intelektuale” e vdekur për së gjalli në atë vend të pafajshëm, që e bëri vetën të binte në kurthen serbomadhe të BIA-s nga 17 deri më 23 dhjetori 2000, shërbim sekret armiqësor që i çkërdheu të gjithë “arnautët e bashkuar” duke e përdorur me mjeshtri profesionale destruktivitetin e tyre, mbrapshti që na solli në gjendjen e ngatërresës së pafundme ndërshqiptare, pa asnjë nevojë.
Të gjithë atyre që e patën marrë nismën e kobshme të më provokonin pa asnjë arsye, ua përsëris: Nëse më në fund tregoheni njerëz e lajmëroheni pas 22 vitesh, secilit prej jush do t’ia tregoj fjalën a fjalitë shpirtkqija që mi keni thënë.
Me përjashtim të atij burrecit trupmadh, që u ngut të na linte vitin e kaluar dhe u varros në një fshat të Ferizajit.
Me rëndësi është që bërllogut “intelektual” , siç jeni ju, kurrë nuk do t’ia bëjë ndonjë lëshim, pa ju detyrue që të mi ktheni të drejtat që mi keni mohue “në emër të shtetit tuaj partiak”.
Se janë mu njerëzit e poshtër si ju, që në këto 40 vite të mijat të kaluara në gazetari, paskit pasur për qëllim të bënit “eksperimente” të “državna bezbednost-it tonë” me mue, gjë që tash u tregoj une juve se kush me kë ka eksperimentue, pasi jeni pikërisht ju që me qyk të zorit “më bët polic”….!
Tash e shihni se çka do me thanë me u taku “n’hun lesht!”.
Se kush fryhet shumë, sikurse ju, herët apo vonë merr n’thue në nerskamcen e vet!
Nuk shkon mëtutje që ju ti bëni sherret dhe të tjerëve tu mpihen dhamtë, ndërsa mandej të “bashkëjetoni” e jetoni në harmoni të rrejshme dhe duke u paraqitë shtinjak se s’po dini asgjë për njëri-tjetrin, e në anën tjetër të pësojnë të pafajshmit për mëkatin tuaj ndër-UDBASH!
Ndoshta e kuptoni më në fund se nënvlerësimi i porositur (nënçmimi) paskësh qenë nxitje dhe shtytje UDB-ashe e BIA-s.
Dhe e kupton çka do të thotë të takohesh në një gazetar-“polic” , që “me ia pasur lakmi” policia kombëtare dhe ndërkombëtare!
Njëri ndër provokatorët ldkëist , që ia mbanë vetës si humorist, pasi kishte përfunduar provokimi me një të rënë në “fushëbetejën” e shkretë, në vend se të mblidhte mend se ku dhe në ç’farë provokimi ishim futur të gjithë (më shumë edhe për shak të shpirtkeqësisë dhe mendjes së cekët të tij e të tjerëve si ai), nisi ti dërgonte letra nënvlerësuese edhe birin tim, që në atë kohë ishte fëmijë …!
A nuk është kjo luftë tipike speciale? Përse e gjithë kjo nevojë e preokupim për ta trembur dikë?
Fëmiu im më herët kishte qenë në një klasë me vajzën e tij në Prishtinë. Dhe “torrokopit” (“kazmës” që mihte kotë) e gjithë kjo nuk i kishte mjaftue që të tërhiqej, të heshtte dhe ndalej me aq, por duke gjurmuar fërkemëve të fajit të vet, me ndërgjegjën e vrarë për atë që kishte ndodhë edhe me fajin e tij, pas një kohe e thërret në një takim një të afërm timin (për të nxjerrë fjalë prej tij, pasi e kishte kuptue se ai dhe grupi i tij i demave ishin mashtrue), megjithëse deri në atë kohë e kishte poshtërue edhe atë me letra, së bashku me të tjerët, nga e-maili i njejt.
Ftesa ishte bërë për ta takuar diku në objektin e “SlloveniaSport-it” të dikurshëm, aty “ku e kishte selinë”.
Të afërmit natyrisht që nuk do t’ia përmendi emrin, pasi kam përshtypje se “ne” vuajmë nga “Sindromi i Stokholmit” dhe druaj se ai, në vend se atij, do të më gjuhet mue!
Dhe se ai , as sot e kësaj dite nuk e di se kush e ka provokuar dhe as që e din se mu ai që e ka ftuar “të nxirrte informata prej tij” , ka qenë ndër provokatorët?!
(Duhet sqaruar se shumë njerëz mund të jenë të zgjuar në ndonjë drejtim, por naiv në fusha të tjera të ndjeshme, si bije fjala në ballafaqim me kriminel shërbimesh sekrete, andaj vlerësimet për asnjë nga të mashtruarit, nuk e kanë si qëllim nënçmimin a nënvlerësimin e ndonjërit prej tyre.).
Në këtë ngacmim-provokim të mirëmenduar ka hyrë “kryeshyt”, njejt si euforikët e bashkuar lëdëkëist, që i kanë bindur se isha “i rrezikshëm” dhe se mu për atë “kam ikë jashtë”…!
Ky “takim” i të afërmit tim me të, që ishte bërë me praninë e ingjenierit tashmë të ndjerë N. K. (që jetonte në Zvicër që nga paralufta), të afërmit i ka kushtuar me një rrahje mizore pas disa ditësh, meqenëse një shërbim i fshehtë partiak e ka përcjellë shkuemjen e tij në atë takim me njërin ndër kryekungujt e ngacmimit ldkëist, që atë e ka sjellë pothuaj buzë vdekjes (“diku kah Lipjani”), në orët e vona të një nate të janarit 2001.
Sipas atdhetarit dhe aktivistit të njohur të çështjes kombëtare , z. Xhafer Shatri, rrahja e tij me pasoja të rënda shëndetësore, është bërë nga dy pjesëtar të TMK-së së atëhershme.
Në fund të këtij shënimi të 23 nëntorit 2023 , e ritheksoj këtë: Me të gjithë ata provokatorë të shkretë , të cilëve ua kisha turbulluar ujin …, nga 17 deri më 23 nëntori 2000, kam dëshirë të madhe të shihemi në ndonjë gjykatë të Kosovës, me kusht që une të flas i fundit, pasi ata deri tash s’kanë folë kurrë publikisht sikurse une; ose nëse nuk duan që të takohen me mua për shkak të marres (turpit) nga publiku, le të grumbullohen ashtu qysh janë grumbulluar në atë kohë dhe le të mirren vesh për borxhin që duhet të ma kthejnë, borxh që une s’ua fali përjetë.
Sëpakut në këtë rast për të cilin po shkruaj qe sa e sa vite, duhet ta lëmë e të mos mendojmë e presim nga Gjykata e Hagës, por të mendojmë si një popull dinjitoz që do të duhej të ishim, për Gjykatën e Prishtinës.
Une s’kam qenë kurrë “i rrezikshëm” e nuk kam ikur askund, qysh iu kanë gënjyer e futur në kurthë e “gropë” ju banditëve të LDK-së, duke vrapuar pas meje si qenë të çartun të “državna bezbednost-it”, pasi ju engjëjve të zi shihet qartë se ua kisha pas turbulluar keq ujin, atje ku jetonit e vazhdoni jetoni.
***
Siç mund të vëreni të gjithë këta që më kanë provokuar nga 17 e deri më 23 nëntori 2000, më kanë vlerësuar mendjelehtë, sipas tyre naiv, duke harruar që une në atë kohë kam qenë ndër gazetarët e pakët më të njohur të terrenit në Kosovë e jo vetëm, andaj nuk thuhet kot se ai që e konsideron tjetrin naiv dhe mendon se ia ka bërë gropën për të rënë, në atë gropë bije vet, apo më mirë të thuhet = duhet me ra vet, nëse nuk ka rënë deri tash! Deri tash në gropën e tillë nuk ka rënë askush nga keqbërësit e njohur të Kosovës, për shkak se solidarizimi ndërpartiak e mbulon krimin e vet me pushtetin e përbashkët, apo “me parat e popullit”.
E une NAIVI i papërmirësueshëm (sipas asaj mendësie), gjithë kohën mendoja se në shtetin e ri të Kosovës herët a vonë do të ketë drejtësi dhe trajtim njësoj për të gjithë. Dhe se viktimat nuk do të mbesin pafundësish në pamëshirën dhe heshtjen cinike të kriminelëve të bashkuar.
Kriminelët e bashkuar janë të gjithë ata që janë të njejt me “këta” , me të cilët më zuri sherri mua dhe jo vetëm mua por edhe familje si kjo e të vrarit me 23 nëntor 2000. Tragjikja është se i takojmë një populli që ende se ka kuptuar se mund të përparoj e të tregohet i qytetëruar duke qenë i drejtë. Një popull i pa drejtë që jeton në mënyrë joetike (citimi është i Dalaj Lamës, murgut të Tibetit), nuk mund të ketë ardhmëri të ndritur. Tek ne ka edhe elita të këtilla, që në vend se të merren me punët dhe profesionet e tyre si intelektual, bijnë në kurthe të ndryshme edhe pa qenë të vetëdijshëm se mund të kenë rënë në rolin e “državna bezbednost-it tonë”.
Duke u marrë me punë e angazhime që su takojnë intelektualëve, pra me detyra të fëlliqta e me pasoja për të tjerët të shërbimeve sekrete, të cilave shumëkush ua ka pa sherrin!
***
Kur nuk do drejtësi një popull i tërë, më takon që ta pyes vetën: Pse une u dashka të kërkoj drejtësi për tjetrin, e jo për vetën time…?
Atëhere: Mi ktheni të drejtat që mi keni mohuar në emër të partisë suaj, se është krejtësisht e palogjikshme që të përpiqem më tej për tjetrin, atë që ka qenë viktimë e gabimeve tuaja, heshtjes dhe solidarizimit tuaj me ata që u kanë nxitë të bëni gabime e futë nën këmbë gjatë gjithë kësaj kohe.
